Hoi meiden, Eerst dacht ik dat mijn hormonen gewoon een loopje met me namen, en dat zal ook best wel. Maar is dit normaal? Ik ben de hele zwangerschap (en ben pas 14 weken) zo ontzettend neerslachtig. 's Nachts kan ik urenlang liggen piekeren over van alles, van het bedrijf van mijn man tot de vrees voor een derde wereldoorlog . Overdag heb ik afleiding, dus dan is het minder, maar zit ook vaak te huilen om niets. Hormonen, ja, maar het lijkt net of ik aanvoel dat er 'iets niet goed zit'. Heel raar en ook moeilijk uit te leggen. Het lijkt net alsof ik slecht nieuws verwacht of dat ik me al klaar maak voor gevaar. Wat het moeilijker maakt, is dat ik twee dagen thuiswerk. Voor de kinderen ideaal en wat waren we hier blij mee, maar nu merk ik dat het best eenzaam is. Vriendinnen wonen allemaal ver weg en de vriendinnen die ik hier heb zijn nog niet zo 'close' om hierover te praten. Daarbij kan even op de koffie gaan ook niet omdat zij allemaal buitenshuis werken. Ik neem naast mijn zwangerschapsvitaminen extra vitamine D en magnesium. Ik eet ontzettend veel fruit, doe mijn best om dagelijks een flink stuk te wandelen en pak mijn rust wanneer ik dat voel. Maar de wolk in mijn hoofd wordt niet minder...
Meid wat vervelend! K zou even met je verlk of huisarts contact op nemen. Soms krijgen vrouwen door hormonen een soort depressie of Worden dingen uitvergroot. Dat is niks om je voor te schamen want daar kun je niks aan doen. Zou dit overleggen met een arts en hulp bij vragen. Het is nog een lang stuk te gaan anders.
Bedankt voor je reactie. Ik ga bellen voor een afspraak. Wat zou de gynaecoloog hieraan kunnen doen denk je? Iets met medicijnen? Ik denk dat het vertellen alleen al me goed zou doen.
Nee medicatie zullen ze niet meteen doen. Maar erover praten kan al veel opluchten. Sterkte, het is een zwarte wolk zo
Ik herken je gevoel precies! Ik heb het alleen niet door de zwangerschapshormonen, maar door de clomid toen. (Dat ga ik dus ook nooit meer nemen). Ik durfde eigenlijk niet op vakantie ivm het verkeer of angst voor een aanslag. Dacht dat terroristen mn huis binnen zouden rennen. Durfde eigenlijk ook niet naar mn werk ivm angst voor een aanslag. Ja echt.. je kan het je nu niet voorstellen maar wat was ik daar bang voor. Bij mij kwam het door de clomid en ben er sinds ik daarmee gestopt ben helemaal van af. Misschien komt het bij jou wel door de hormonen? Goed dat je eeover gaat praten met de HA. Veel sterkte, het is zó vervelend!
De zwangerschap van de tweede was best zwaar. Vanaf 30 weken liep ik met voorweeën en harde buiken. Met 34 weken werd ik opgenomen en voor 2 dagen aan een infuus met weeënremmers gelegd. Ik dacht dat dit wel zo'n beetje verwerkt was, maar misschien komt dat toch allemaal weer boven? Vooral op dagen dat het niet zo'n mooi weer is en ik alleen ben, is het echt niet te harden soms. Ik trek me dingen ook zo hard aan. Haatberichten op sociale media, politici die onzin verkopen, ik kan het gewoon niet aan. Net of mijn filter totaal weg is. En ik werk in de media. Lekker handig.
Dank je wel! Ja, die 'paranoia' bijna, herken ik zo goed. Ik blok normaal alles op Facebook en zo af, omdat ik ook niet zo van FB houd, maar er zat iemand onzin te verkondigen dus heb ik dat op een normale manier gezegd. Ik ben de hele dag bang geweest dat die persoon via mijn profiel kon zien waar ik woonde en mij dan zou opwachten ofzo Ik acht andere mensen tot alles in staat. Ben soms bang om gehomejackt te worden terwijl ik verder totaal geen onveiligheidsgevoel heb. En 's nachts lag ik te malen en te denken: ik hoop dat ik mijn kinderen mag zien opgroeien. Ik hoop dat er geen razzia's komen tegen ons gezin. Dat soort dingen.
Och meid, wat ontzettend vervelend! Zou dit zeker bespreken met je gyn! Ik weet niet of er in België ook zoiets bestaat, maar in Nederland is er een speciale poli hiervoor. (POP-Poli) daarin zitten dan een kinderarts, een gyn en een psychiater (volgens mij). Die begeleiden je dan tijdens en na je zwangerschap. Het klinkt misschien heel zwaar, maar zoals ik bij een vriendinnetje heb gezien, valt dat wel mee. En hoe eerder je erbij bent, hoe beter denk ik. Sowieso al heel knap dat je er zo vooruit durft te komen!!
Bedankt pandavliegen. Ik denk dat hier ook wel zoiets bestaat, maar ga eerst langs mijn eigen gyn en zien wat hij zegt. Het is vooral een gevoel van enorm kwetsbaar voelen. Ik ben een filter kwijtgeraakt en zou het liefst met een pistool onder mijn kussen slapen. Ja echt, en ik gruw van wapens en alles wat ermee te maken heeft. Gewoon om me terug 'empowered' te voelen.
Het kwetsbaar voelen herken ik wel hoor. Niet in de mate dat jij hebt, maar m'n man is vaak weg voor werk in het buitenland en de laatste paar keer dacht ik wel "wat als er nu iets met hem gebeurd" terwijl ik daar voorheen nooit over nadacht. Of gisteren, moest ik wat ophalen voor werk, ik zit in de auto en dacht "wat als ik nou overvallen wordt" (terwijl hetgeen wat ik moest ophalen voor mijn werk heel belangrijk is, voor de rest van de wereld echt helemaal niet interessant is ) Zal ook niet helpen dat je in de media werkt en daardoor met alle wereld ellende geconfronteerd wordt.. ik steek dus mijn kop in het zand en lees momenteel nauwelijks nieuws meer. Bouw een beetje mijn eigen wereldje. Maar dat kun jij waarschijnlijk niet vanwege werk? Dat helpt mij wel om wat makkelijker te relativeren.
Inderdaad, dat is voor mij een stuk moeilijker ik zit echt 'op' het nieuws en af en toe moet ik echt mijn scherm wegdraaien of even op ZP (dat is nu mijn ontsnapping bijna haha). En 's avonds wil ik veel mierzoete films en series zien. Alles voor een beetje ontspanning en positiviteit. Ben net ongelofelijk uitgevlogen, een enorme jankbui gehad en daarna in het zonnetje buiten gaan zitten. En geloof het of niet, maar ik voel me een stuk beter. Ik denk dat de emoties er gewoon uit moesten.
Ik herken het heel erg! Ben echt heel labiel en bangig, en kan het nieuws echt niet meer zien. Vooral in de avond en nacht haal ik me de gekste dingen in m'n hoofd ("wat als er oorlog komt en zoontje - nu bijna 2 - in dienst moet?") Ik werk nu nog, maar vrees dat het in m'n verlof erger wordt. Mij helpt idd ook om nieuws waar mogelijk te vermijden, en idd hele zoete films, boeken etc. En af en toe even janken bij m'n man. Het is ook niet niks wat er in de wereld nu allemaal gebeurt en bij een zwangere komt dat 100 keer harder binnen ofzo... Veel sterkte en weet dat je niet de enige bent!
Ik herken het heel erg. Als je er midden in zit is het heel moeilijk om de realiteit vast te houden. Achteraf lukt dat weer heel goed. Maar daar heb je nu niks aan. Ik denk dat het belangrijk is dat je je emoties eruit blijft gooien. En vraag alleen nieuwsupdates aan je man bijvoorbeeld. Niet meer zelf kijken of eindeloos facebooken. En als je dat heb gedaan, hup, in de zon zoals je ook al schreef of iets anders waar je blij van wordt. Zorg goed voor jezelf, eet goed, maak je op, leuke kleren aan. Het komt goed, als je er maar open over bent.
Ja hoor, dit klinkt als de welbekende 'hormonsters'. En de een heeft er meer last van dan de ander. Wat vervelend dat het bij jou zo heftig is. Als het echt heel erg is zou ik inderdaad de poppoli inschakelen.
Bedankt voor de reacties. Fijn dat er herkenning is. We hebben een fijn weekend gehad bij mn ouders met feestje bij mijn oma. Ik ben helemaal opgeladen nu. Al blijf ik het nieuws wel mijden (vandaag ben ik vrij dus dan kan het).