Helaas heb jij mogen ervaren waarom ik juist zo voorzichtig was en het direct geregeld heb, ondanks dat ik eigenlijk geen geld ervoor had. En zoiets bedoelde ik dus ook in mijn vorige post.
Ja precies! Daarom is het zo ontzettend belangrijk het goed te regelen. Ik heb er nog steeds verdriet van.
oef, wat triest om te lezen......inderdaad men denkt altijd dat het hem/haar niet overkomt.......... Maar met alleen samenlevingsovereenkomst ben je er toch niet als 1 overlijdt? Ik dacht dat dan de helft van het huis ook sowieso naar de kinderen ging en niet naar de partner en dat je daar dus echt een testament voor nodig hebt.
Ik kan mij het wel redelijk voorstellen. Zoiets heeft meer inpact dan dat je van te voren kunt weten of bedenken. Welke afdeling in het notariaat zit je trouwens? (even nieuwsgierig)
Met een samenlevingscontract erf je alleen de gezamenlijke bezittingen (bijvoorbeeld een huis wat op allebei de namen staat). De rest moet via een testament geregeld worden. Als je vriend een spaarrekening heeft die op zijn naam staat van 20.000 euro, dan erf je die alleen via een testament.
Ik werk er inmiddels niet meer, maar ik werkte voornamelijk op onroerend goed en deed er af en toe familierecht bij.
Oke. Heb ook in het notariaat gezeten. Boekhouding, maar mocht wel wat uitzoeken voor de afdeling nalatenschap. Wat je op die afdeling mee maakt is niet te verzinnen.
Ja dat klopt! En ook ruzies ter plaatse tussen stellen die er bij de notaris nog steeds niet uitkomen. Was soms best grappig eerlijk gezegd...
Sommige verhalen zijn idd enorm grappig (vooral omdat je buitenstaander bent), maar andere zijn dieptriest.
Wij hebben een samenlevingscontract waarin is opgenomen dat alles voor de langstlevende is en een voogdijtestament waarin vermeld staat waar de kinderen naar toe gaan mocht er met ons beide iets gebeuren. Wat ik me nu afvraag, wij gaan over 2 maanden trouwen in gemeenschap van goederen. Mocht er wat met mijn vriend gebeuren na het trouwen, dus als vrouw en man zijnde, is dan automatisch alles van mij of kan zijn familie (waar we geen contact mee hebben) dan zijn deel opeisen (wat ze dan ook zeer zeker zullen doen)? Wij hebben dus geen testament over de goederen alleen over de voogdij van onze kinderen.
Ja alles gaat bij een huwelijk als daar niets afwijkends over opgenomen is in het testament naar de langstlevende werd mij vorige week verteld.
Bij het kopen van ons huis is er een samenlevingscontract opgesteld en een testament. Hoewel er toen nog helemaal geen sprake was van kinderen, hebben we die wel alvast mee genomen in ons testament. Daarnaast heeft vriend over beide kinderen gezag en zijn ze erkend. Mocht er iets met ons gebeuren, dan moeten mijn moeder en zijn vader samen alles regelen. Aangezien mijn ouders jonger zijn dan zijn ouders (schelen 15 jaar) hebben mijn ouders de eerste keuze. Mocht er wat met 1 van ons gebeuren, dan gaat alles naar de partner. De hypotheek is dan voor een groot gedeelte gedekt etc. Tot hun 23ste kunnen de kids nergens over beschikken. Waarom hun 23ste? Omdat wij vinden dat je voor die leeftijd vaker nog niet stabiel genoeg in het leven staat. Daarvoor hebben we puur naar onze eigen ervaring gekeken...op die leeftijd waren we zelf nog wild Daarnaast zijn er persoonlijke bezittingen vast gelegd, (cd van jou cd van mij)bij eventueel uit elkaar gaan. Dus ja, wij hebben alles wel geregeld.
Ik zit me soms wel af te vragen hoe ik t moet gaan doen, qua testament en vastleggen enzo. Ik ben alleenstaand moeder, dus eigenlijk is t vrij simpel. Als mij iets overkomt, gaat ze naar haar vader. De kans dat wij tegelijkertijd overlijden is natuurlijk vrij klein (zitten niet meer samen in de auto enzo). Maar wat nu, als mij wat overkomt en daarna haar vader ook? Wat gebeurt er dan met haar? Ik heb aan m'n zus en zwager gevraagd of ze in dat geval voogd willen zijn, maar willen niet. Vrienden hebben ook nee gezegd. M'n ouders zijn te oud. Zijn ouders zijn ook geen optie. Jeminee, wat dan? Pff daar moet ik niet teveel over nadenken hoor, word er nu al verdrietig van..
Ohhh dit lijkt me zo erg, je durft al bijna niet zo'n megavraag te stellen en als er dan ook afwijzend gereageerd wordt is heel naar. Maar ja, ze staan wel in hun goed recht natuurlijk, voor hun is nee zeggen ook vast niet makkelijk geweest..............maar ik vind zoiets altijd zeer beladen, daarom hebben wij nog steeds niemand gevraagd. Zou je trouwens opties in het testament kunnen laten beschrijven en dan gewoon nog niet persoonlijk vragen?? Eigenlijk ook raar natuurlijk, want als het dan ooit gebeurt valt het ook rauw op hun dak..........hmmm moeilijk.
Ik wist het eigenlijk al wel toen ik m'n zus vroeg, ze hebben zelf bewust gekozen om geen kinderen te krijgen. Ze zijn gek op m'n dochter en op andere neefjes en nichtjes, maar willen ze zelf gewoon niet. Maarja, ik wilde het toch vragen. M'n andere vriendin verbaasde het me wel van, maarja..so be it. Maar het benauwt soms wel wat hoor, jeminee, wat als...
Ja van je zus is dan inderdaad heel begrijpelijk.............maar ik denk er zelf ook wel es over na, wat zou ik doen als iemand mij vroeg?? En inderdaad, daar zou ik zelf ook zeker niet om zitten te springen, kindertjes van een ander. Dan zou ik het echt alleen doen omdat ik het verschrikkelijk zou vinden als ze niet goed terecht zouden komen en het verdriet van het verlies van 2 ouders is natuurlijk verschrikkelijk, maar ook voor mezelf...........liever niet natuurlijk