Hallo, Het is al vaker op dit soort forums als onderwerp geweest. De papa-fase. Mijn dochter is nu 1 jaar en 8 maanden. Ze heeft altijd wel fases gehad dat ze iets meer naar de 1 trok dan naar de ander en dat wisselde om en om. Maar nu is het anders dan we eerder hebben meegemaakt. Sinds 3 dagen holt ze bij alles naar papa. Mama is goed voor alles als we alleen zijn maar als we met z'n 3-en zijn dan moet papa alles doen. Als we met z'n 2-en zijn dan vraagt ze wel de hele dag naar papa maar ik mag haar dan wel troosten enzo. Maar dat is logisch want er is niemand anders. Zodra papa erbij is, besta ik niet meer. Voorheen vond ze papa de leukste om mee te spelen en ik was er voor de troost en verzorging enzo. Maar nu gaat ze voor de troost ook naar haar papa. Als ze zich pijn gedaan heeft, loopt ze mij straal voorbij en gaat dan naar papa toe om een kusje te halen. Voorheen kwam ze als eerste naar mij maar ging daarna ook een kusje bij papa halen. Nu is het als eerste naar papa en helemaal niet maar mama. Papa moet ook boekje lezen en ze als ze papa ziet dan wil ze bij hem op schoot of gaat ze aan hem aandacht vragen. Ik hang er maar een beetje bij. Ik weet dat dit soort fases erbij horen maar ik voel me zo opzij gezet. Geen probleem als ze voor bepaalde dingen naar de een of de ander trekt maar ik heb het gevoel dat mijn vriend nu alle rollen heeft en ik niets. En ik weet ook dat de algemene stelling is dat meisjes nu eenmaal meer naar hun vader toe trekken. Maar ik moet er toch niet aan denken dat papa altijd als eerste aan het lijstje staat en ik 2e keus ben omdat meisjes nu eenmaal meer naar hun vader toe trekken. Dat doet pijn. Hoe lang duurt zo'n fase eigenlijk? En hoe kan ik er het beste mee om gaan? Moet ik haar juist in zo'n fase haar zin geven en als ze wilt dat papa iets doet het hem ook laten doen? Ik laat er 's avonds regelmatig een traantje om en het lijkt wel of je er nergens mee terecht kan. De meeste mensen vinden dat je er juist blij mee moet zijn dat je kind zo'n goede band met haar vader heeft of je hoort: ja dat hoort er nou eenmaal bij, accepteer het. Het lijkt wel of mijn gevoel een taboe is. Ik mag niet zeggen: ik wil net zo leuk en lief gevonden worden en gemist worden als papa. Zo dat was een heel verhaal. Sorry, ik moest het even kwijt.
hey hoi, ik herken het wel een beetje onze dochter is ook stapel met haar pappa, b.v. ze wil eigenlijk alleen maar met pappa in bad, met pappa gek doen en spelen, ach ik maak me er niet te druk om, het komt heus wel goed meis!!! Ze is je dochter, komt uit jouw buik dat is een band voor het leven!! probeer er niet te verdrietig om te zijn, je dochter doet het niet bewust, je man ook niet! ze probeert je niet te kwetsen dat realiseert zij zich nog niet! dus probeer te genieten en je negatieve gevoel om te zetten in positiviteit!!! liefs jette
Heeft mijn dochter ook wel. Niet zo erg als jij omschrijft maar als papa er is dan vindt ze het wel erg fijn om lekker bij hem te zijn. Eerlijk gezegd vind ik het wel lekker zo. Ik overdag en mijn man in de avond als hij er is. Verder kun je er denk ik weinig aan doen. Vervelend dat het je zo verdrietig maakt.
Bij ons juist het tegenovergestelde, ze wil alleen maar bij mij zijn. Dit duurt nu al iets meer als 3 maanden, en eerlijk gezegd, we worden het allebei nu wel een beetje zat. Mijn man zit juist te wachten op de papa fase hahaha.
Oh ja, hier ook wel van die fases gehad. Vooral de laatste maanden van mijn zwangerschap, want ja, mama kon natuurlijk niet veel meer, dus papa was een stuk leuker. Toen haar broertje er was is dat vanzelf weer weg getrokken. Nu zit ze sinds een maand ook weer in zo'n papa-fase. Papa moet helpen op de w.c., papa moet haar instoppen in bed, ze wil persé aan papa vragen of ze van tafel mag i.p.v. aan mij...inderdaad niet altijd zo gezellig. Nu is papa overdag natuurlijk weg, mama doet dan alles, ook de minder leuke dingen en 's avonds werk ik vaak als papa alleen de kinderen in bad doet of dat soort dingen die ze leuk vinden, dus papa maken ze natuurlijk vooral op de leuke momenten mee, mij hebben ze de hele dag met het huishouden, de dagelijke rompslomp etc. Denk dat dat er ook nog wel mee te maken heeft. Ik denk dat het gewoon weer een fase is die voorbij gaat, maar het is niet altijd even leuk. Gelukkig heeft mijn zoontje nog niet van dat soort fases gehad, die is dol op mama !
Die periode hebben wij hier ook gehad, gelukkig duurde het maar een paar weken. Idd als wij samen waren was er niks aan de hand, maar zodra papa er was dan werd mama vergeten. Als ik haar oppakte om haar te troosten dan ging ze nog harder brullen en wilde ze naar papa toe. Nu is alles weer normaal, de ene keer trekt ze wat meer naar mij, de andere keer wat meer naar papa, maar net hoe haar bui is.
Ik herken je verhaal enorm. Hier is het alleen niet de papa-fase, want papa ziet niet naar zijn zoon om, maar hier is het de mama fase. Ik ben alleenstaande ouder en als ik iemand over de vloer heb die mijn zoon even wil verschonen o.i.d. dan is het meteen Mama Doen!!! Ik vind het altijd wel even lekker als iemand even wat werk van mij wil overnemen maar tegenwoordig moet ik dus alles zelf gewoon doen haha. Zolang ik uit beeld ben is het prima, maar ben ik in de buurt van mijn zoon dan is het alleen maar Mama doen! Luier verschonen, in bad doen, op bed brengen, jasjes aan doen... noem maar op. Als mijn beste vriendin hier is zegt ze altijd ga jij maar even in de keuken staan tot ik je zoon in de kleren heb dan kan je weer komen, en dit werkt dan ook goed Ach het is een fase het gaat weer over. O ja heel af en toe heeft hij een Oma-dag dan moet Oma alles doen en mag mama niks doen haha
Tja, hier ook heel herkenbaar... Mijn zoon is gek op zijn vader. Alles is papa papa. Als we met zijn 2en zijn dan mag ik wel gewoon alles doen enzo maar hij vraagt supervaak naar zijn papa. Als hij 's morgens wakker wordt en papa is al werken dan is het drama! Als we ergens zijn dan gaat hij ook steeds naar papa! Dit is echt heel erg geweest een tijdje maar nu is het echt met vlagen. Denk ook niet dat dit ooit echt weg zal gaan, het is gewoon een papa kindje (en dat is af en toe heel moeilijk voor mama, maar ook voor papa soms hoor hihi) succes ermee!
Iris heeft t ook, maar dan met MAMA...al heel lang...zucht. t Wordt nu ook wel erger; hard huilen als papa haar smorgens uit bed haalt. We laten er niks om (als papa haar bv uit bed haalt en ze huilt in t begin, dan neem ik t niet over), maar t is wel erg irritant voor beide partijen.... Ik heb ook t idee dat t erger wordt nu ik verder zwanger ben...misschien dat ze t aanvoelt dat t anders is / wordt? Geen idee...