Hoi Allemaal Ik ben Ineke en ben 31, samen met mijn vriend zijn we al bijna 3 jaar aan het proberen een kindje te krijgen, en zijn we nu toe aan onze 5e iui poging. Als deze niet lukt dan moet ik vanaf volgende maand hormonen gaan spuiten en daar kijk ik best wel tegenop. Helaas gaat niet alles zoals we willen en daar heeft onze relatie best onder te lijden (gehad). Ik kan niet alles met mijn vriend bespreken en aangezien ik moet praten om mezelf niet zo druk te maken leek het me een slim idee om dat hier maar te doen. Zijn er meer mensen die dit herkennen en ook lekker willen kletsen en "spuien" ? Groetjes Ineke
Hoi Ineke, Wat vervelend dat jullie relatie er zo onder te lijden heeft! Wij zijn nu ruim 2 jaar bezig en in de wachtweken van iui-3 we mogen in feb nog 1 iui zonder hormonen, en daarna ook met. Ik zie er ook tegenop! Maar heb gehoord van meiden die het al dan , het meestal wel meevalt. Maar ik blijf hopen dat het niet nodig is!! Groetjes Panda
Hoi Panda, Ja het is niet makkelijk, met alle stress die erbij komt kijken met veel ziekenhuis en echo's en dan ook nog het potjes vullen. Ik ben van mezelf al geen hormonaal stabiel mens en doordat ik wel pregnyl kreeg werd dat alleen maar erger. Mijn vriend is geen prater en dat maakt het ook niet handig. Gelukkig zijn de verplichte sessies niet meer nodig want natuurlijk word ik niet zwanger. Ik heb een soort van ondoordringbare slijmmuur, en het is lastig om te weten dat het aan mij ligt. Mag ik vragen hoe jullie er mee omgaan? De wachtweken zijn idd zwaar, ik heb afgelopen donderdag de 6e iui gehad en zit dus ook in de wachtweken. Heb volgende week wel een afspraak voor een spuitinstructie zodat ik iig weet hoe die pen werkt. Ik hoop dat het bij jullie ook niet nodig is! Groetjes
Ik heb precies hetzelfde! Ook ondoordringbaar slijm, kans op een natuurlijke zwangerschap was minder dan 1% . Wij waren wel een soort van opgelucht dat het niet onverklaarbaar meer was, en tegelijk verdrietig omdat we 2 jaar voor niks hebben geprobeerd. Wij hebben nu helemaal zonder hormonen nog, als m'n ovulatietest positief is bel ik het ziekenhuis en krijg ik de dag erna iui. Wel "fijn" om zo rustig te beginnen in de molen. Ik heb dinsdag m'n nod, spannend wel weer! Wij praten er wel regelmatig over samen, en plannen vaak bewust samen tijd in, weekendjes weg, film of spelletjes avond samen. De iui heeft ons wel geholpen doordat het verplichte eraf is. En wat ons wel geholpen heeft is er open over zijn naar familie en vrienden. Daardoor heb ik meer praatpartners en kan ook mijn man z'n frustratie kwijt bij anderen. Maar daardoor lachen we er ook vaak om. Laatst bij vrienden heeft hij bijna trots uit de doeken gedaan hoe het kamertje in het ziekenhuis eruit ziet enzo . Maar veel afleiding en Quality time plannen samen... Dat werkt tot nu toe voor ons. Ik ben trouwens ook 31
wij waren ook opgelucht hoor, je weet dan iig waar je aan toe bent. Ik moet wel zeggen dat ik al heel snel bij de huisarts was, dit omdat mijn moeder er ook veel moeite voor heeft moeten doen maar werd elke keer terug gestuurd. uiteindelijk een bloedonderzoek gehad om te kijken of ik niet hetzelfde had als mijn moeder maar dit was niet het geval. maar precies na een jaar proberen zat ik in ziekenhuis in de wachtkamer. en toen moesten we het nog eens 6 maanden zelf proberen met spoelingen, en dan gaat de romantiek heel snel verloren. daarna pas door met de iui. Het lijkt me idd wel fijn om zo rustig te kunnen beginnen. wij kregen meteen pregnyl, en dan moet je meteen beginnen met spuiten, wat ik trouwens in het ziekenhuis liet doen want ik durf dat echt niet zelf. Ik ben trouwens ook heel open erin naar mensen, maar mijn vriend heeft pas vorige week tegen 2 vrienden en 1 collega verteld hoe en wat. Bij mijn fam weet iedereen het en bij hem alleen zijn ouders en die praten niet over moeilijke dingen dus bij hun thuis bestaat het niet. ook best lastig. Wij zijn er even een tijdje uitgeweest en nu dus net weer begonnen en het lijkt nu beter te gaan met erover praten, maar voor mijn vriend blijft het lastig om zich in mij in te leven. ik wil al mijn halve leven een kind en voor hem begon het pas toen wij elkaar leerde kennen. idd wel spannend voor jullie, weet je dan ook of het gelukt is of niet? Moet nog ff wennen aan alle termen haha. hele nieuw wereld hier
Hihi ja dinsdag moet ik officieel ongesteld worden, maar hoop natuurlijk van niet Wij waren na een jaar bij de ha en meteen doorverwezen. Toen vonden ze niks en moesten we nog een jaar zelf proberen. Na 2 jaar naar een ander ziekenhuis gegaan en daar wouden ze wat aanvullend onderzoek doen en toen kwam dit eruit. Dat was wel een mega rare tijd. Opluchting, verwarring, hoop, verdriet, alles kwam ineens samen. Wij worden gelukkig wel goed gesteund, door beidde families. Dat is wel heel fijn. Hebben jullie bewust even pauze gehouden?
Goh dan hebben jullie ook een lange weg gehad. Toen wij bij het zh kwamen werden de onderzoeken meteen opgestart ( ook mede doordat het al in de fam voorkwam). Kan me heel goed indenken dat als je die uitslag krijgt dat er dan vanalles samen komt. Wij worden door mijn fam ook goed gesteund en ik heb een vriendinnetje die heel erg meeleeft en die elke iui een berichtje stuurt dus dat is heel lief. De eerste pauze was heel bewust, we hadden de afspraak voor een kijkoperatie gemaakt en daarvoor hadden we een hsg (of hcg, blijft verwarrend) gehad en daar heb ik veel pijn van gehad. daarna moest ik herstellen en kwam de kijkoperatie en dat duurde ook even voor ik weer wilde. En de tweede pauze was nodig omdat onze relatie op losse schroeven stond na al die spanning. in totaal zijn we er iets meer dan een half jaar uitgeweest. en nu dus weer begonnen, en het is net zo spannend als de eerste keer haha
Hoi Ineke, wij zijn 4 jaar bezig geweest, waarvan 3jr MMM en uiteindelijk met succes! Wij moesten, na onderzoeken, direct voor IVF, omdat mijn eileiders dichtzaten. Dat op zichzelf was al loodzwaar, maar vervolgens werd elke terugplaatsing een (vroege) miskraam... Daar ben ik bijna aan kapot gegaan Mijn man heeft al twee kinderen uit zijn vorige huwelijk. Dat maakt dat hij het toch allemaal anders ervaart dan ik, omdat het voor mij de eerste is en mijn meest vurige wens! Zijn kinderen wonen in co-ouderschap bij ons, de helft van elke week en ik ben dol op hen! Hoe vaak ik wel niet (van buitenstaanders) te horen heb gekregen: "je bent toch al een soort van moeder, waarom moet het per se van jezelf zijn?!" Oh, die kon ik wel slaan dan! :x Gelukkig heeft onze relatie er niet onder geleden.. Natuurlijk, het was echt niet altijd leuk of gezellig of makkelijk, maar we zijn sterker uit elk 'dal' gekomen! Ik wens jullie toe dat je (met een beetje hulp van het ziekenhuis) snel in verwachting zult zijn! En dat je vriend en jij er ook samen sterker uitkomen!
Hoi Hilly Wat fijn dat het bij jullie uiteindelijk wel gelukt is. dan is het het allemaal (natuurlijk de miskramen niet!) waard geweest denk ik. Ik merk zelf ook dat de mensen die niet hetzelfde meemaken of bij wie het makkelijk gaat niet snappen dat het niet altijd makkelijk gaat. Vrienden van ons zijn tegelijk begonnen en zij is net bevallen van de 2e, laatst kwam de vraag weer wanneer er bij ons een kindje kwam want het duurde toch allemaal wel lang, en dat terwijl je uit eten bent en er ff niet aan wilde denken. Mijn vriend zei toen maar dat wij geen kinderen konden krijgen en je kan je voorstellen wat dat met de sfeer deed.. Om mij heen poppen de kinderen eruit en hoewel ik voor iedereen blij ben word het doen alsof je er zelf niet mee bezig bent steeds lastiger. Er zijn een paar goeie vrienden en mijn fam die het weten maar je wil het ook niet aan de grote klok hangen, dus begrijp je heel goed als je zegt, ik kon ze wel slaan, heel herkenbaar. Ik hoop ook heel erg dat we er sterker uitkomen en vooral dat we snel succes hebben want weet niet precies of we nog een jaar zo kunnen redden. We hebben nog 6 iui tegoed en dan naar ivf. Wel heel pittig trouwens als je hoort dat beide eierstokken het niet meer doen. En als je dan ook nog elke terugplaatsing een klap moet meemaken is bijna niet te doen. Zijn jullie al die tijd steeds opnieuw begonnen of is er bij jullie ook een pauze geweest? En ben heel blij dat jullie er sterker uit zijn gekomen. Miss weet je dat pas als je erdoorheen bent en je het resultaat van bloed zweet en tranen mag vasthouden. Dank je voor je lieve woorden!
Mijn eierstokken doen het gelukkig wel, maar de eileiders waen volledig vergroeid en ontstoken. Ik heb tussen IVF 2 en 3 een operatie gehad om ze te verwijderen, want die ontsteking heeft een negatieve impact. Dus dat is een soort 'verplichte' pauze geweest. En tussen 3 en 4 wederom, vanwege de stap naar Gent en de wachtlijst van de professor daar. Ik was trouwens helemaal niet voor iedereen blij die zwanger was. En ik ging ook niet op kraamvisite. Ik kon dat echt niet opbrengen... Daarvoor deed het teveel zeer en was het te confronterend. En zelfs nu ik zwanger ben weet ik nog exact hoe dat voelde. Ik denk niet dat je dat ooit vergeet... Ik heb 1 vriendin die zelf meerdere miskramen heeft gehad voor ze nu twee prachtige dochters heeft en zij snapte het precies. Mijn man vond het vooral heel moeilijk om mij te zien worstelen. Met de hormonen en de behandelingen... En vervolgens met de miskramen.. En dat er niets was wat hij kon dóen. Dat was voor hem het lastigst. Dat heb ik moeten leren snappen. Want in het begin begreep ik zijn irritatie of boosheid niet...
Wij zijn ruim 4 jr bezig geweest. Na 2 jr. iui gelijk met hormonen, bij ons is niet getest op vijandig baarmoederslijm. Wij zijn bestempeld als onverklaarbare vruchteloosheid. Poging 1 en 6 raak met als uitkomst missed abortion en een miskraam. Van poging 7 zwanger, inmiddels 27 weken. Het is niet makkelijk, echt een weg vd lange adem. Blijf moet houden en geef niet op!
@hilly, Ik zag idd dat ik het verkeerd begrepen had, eileiders zijn niet hetzelfde als eierstokken. Maar dat maakt het niet minder zwaar. Wat ons betreft denk ik ook dat mijn vriend het moeilijk vind om mij te zien worstelen, en de teleurstelling elke keer als het niet lukte. Maar omdat ie geen prater is wist ik idd nooit waar al de frustratie vandaan kwam. Nu zie ik het beter. Wat ook mee speelt is dat mijn vriend eigenlijk niet via het ziekenhuis zwanger wilde worden. Alles viel hem heel rauw op zijn dak en daar heeft ie ook heel erg moeite mee, daardoor zit hij ook niet lekker in zijn vel. Overigens zijn er ook veel mensen waar ik niet blij voor ben hoor, alleen de mensen die dicht bij me staan gun ik het wel, ter zijde dat ik het mezelf toch meer gun. Ik ga nog wel op kraambezoek en dan ben ik daarna een dag van slag zeg maar. Maar ik wil anderen die heel gelukkig zijn met hun kindje niet opzadelen met mijn verdriet. @patriez, dank voor je woorden! en heel fijn dat het toch gelukt is, het lijkt me heel erg als je onverklaarbaar vruchteloos bent zeg, bij ons is er iig nog een oorzaak maar als je niks weet tast je ook maar zo in het duister. En je hebt gelijk het is idd een weg van de lange adem, en ik hoop heel erg dat er ooit een einde aan komt.