Ik heb eind okt. 2013 en in april dit jaar 2 miskramen gehad. Ondanks dat deze zwangerschappen gewenst waren, twijfel ik nu of ik nog een keertje wil gaan voor een tweede. Ik ben bang dat het weer mis gaat, maar ik twijfel ook of ik nog wel een tweede wil. Onze eerste is intussen 13 jaar, ik word 38 in september en mijn man is afgelopen mei 45 geworden. Wat doen wij dit kindje aan met zo'n enorm leeftijdsverschil? Als het zou lukken, zou het natuurlijk van harte welkom zijn en allemaal goed komen. Maar ik twijfel over zoveel dingen. De ene keer denk ik, het is goed zoals is, dan ben ik weer bang dat ik een gemiste kans laat schieten en er later spijt van ga krijgen. Dan ben ik weer bang dat het kindje misschien niet gezond is of dat wij het niet aankunnen, omdat onze dochter ook nog veel aandacht nodig heeft en aan het puberen is. Had ik maar niet de psychologische reden van miskramen opgezocht in het boek: Christiane Beerlandt: De Sleutel tot Zelf-Bevrijding, onder Miskraam: De eigen situatie wordt ervaren als een psychische gevangenis. Je roert altijd maar in hetzelfde potje. Je voelt een onweerstaanbare drang je te bevrijden, uit te breken, een vrijheidsdrang. Je zoekt teveel buiten jezelf. Je zou het Centrum van je leven in jezelf moeten plaatsen, maar je richt je leven teveel naar anderen, naar de buitenwereld. Er is geen werkelijke evolutie of vooruitgang in je leven. Je gaat in opstand uitbreken, nu is het genoeg. Je kunt het niet meer aan, je duwt weg. Het is dus noodzakelijk om je leven zelf in alle vrijheid in handen te nemen en te sturen in de richting die jij wenst. Leg je niet vast in structuren door anderen aan je opgedrongen. Kom tot rustige zelfinkeer. Misschien ben ik hierdoor enorm gaan twijfelen....
Hoi, Ik kan me wel vinden in jouw overwegingen. Ben zelf 42 en heb een dochter van 4. Na de geboorte van mijn dochter wilde ik wel graag een tweede maar mijn man niet. Toen mijn man eindelijk overstag ging was ik ook meteen zwanger maar deze zwangerschap eindigde vorig jaar juli in een missed abortion, waar we achter kwamen toen ik ruim 13 weken zwanger was. Nu ben ik het die haar vraagtekens zet bij het krijgen van een tweede. Ik werk, heb een prachtig en gezond kind, doordat zij nu 4 is, naar school gaat en steeds zelfstandiger wordt heb ik ook weer een beetje tijd voor mezelf en andere dingen...ook wel weer fijn Aan de andere kant is het zo definitief om er een punt achter te zetten want veel tijd hebben we niet meer qua leeftijd. En lijkt het mij ook leuk voor mijn dochter, die toch oudere ouders en opa´s en oma´s heeft om een broer of zus te hebben. Vaak hoe meer je over de dingen na gaat denken hoe moeilijker het wordt. Mijn man werkt in het buitenland momenteel maar denk als hij binnenkort thuis komt ik het maar aan de natuur overlaat alhoewel ik ook de angst heb voor eventuele miskramen en/of afwijkingen. Maar ken ook vele zwangerschappen op latere leeftijd die wel goed zijn afgelopen. Volg je hart zou ik zeggen
Het dikgedrukte stuk mag je gerust negeren. Wat een b***shit. Gadverdamme. En ik heb zelfs nog nooit een MK gehad, ik word hier echt misselijk van, sorry. Je andere overwegingen kan ik je niet bij helpen. Hoewel: probeer je je situatie over tien jaar eens voor te stellen? Hoe ziet die eruit? Dan ben je 48, je man is 55, je kind is 23 (en dus waarschijnlijk uit huis). Zie je jezelf dan met je man en een kindje van 9 om de tafel zitten en op vakantie gaan of zie je jullie met z'n tweetjes allerlei dingen doen. Ik denk dat dát wel kan helpen je beslissing te nemen. Of het lukt is natuurlijk altijd een tweede, maar begin eens bij je eigen verlangen.
Gisteren nog eens een diepgaand gesprek gehad met ml. Wij willen het nog een keer proberen en als het dan weer mis zou gaan, ermee stoppen (tenminste dat is het plan, voorlopig). Beide keuzes, wel of geen 2e kind, wegen op het moment bijna even veel. Alleen is wachten en nog langer erover nadenken geen optie vanwege de tikkende tijdbom. @Kari 37. Bij ons was het dus ook zo, dat mijn man lang niet wilde. Hij gaf pas afgelopen jaar aan dat hij er ook voor wilde gaan en begon van alles te relativeren (midlife crisis!). Hij zag onze oudste al bijna het huis uit gaan en schrok er wel van. Dit had ik hem al eerder voorspeld, maar toen vond hij het onzin. Ik was eerst niet enthousiast over zijn kinderwens, omdat ik het al zo'n beetje had afgesloten. Dat speelt misschien ook nog een rol bij mijn twijfel. Ik zag ons al met z'n drietjes verder gaan en had er op een gegeven moment vrede mee. En opeens was er de wens van mijn partners kant, ik wist niet wat mij overkwam . Alleen jammer dat het daarna 2 keer mis ging en wie weet wat ons nog te wachten staat. Maar zo mag ik eigenlijk niet denken. Veel succes en geluk, ook voor jou! @Gitta. Tja, als ik de situatie (over 10 jaar) inderdaad zo bekijk, lijkt het mij een beetje belachelijk. Maar dan denk ik weer, wat is leeftijd? Ik voel mij nog vrij jong en kinderen houden je jong, van geest. Misschien is het juist fijn om nog te kunnen genieten van deze laatste kans, voordat het erg rustig wordt in huis en de kansen definitief zijn verkeken. Zeker zou het ook fijn zijn om met z'n tweetjes leuke dingen te doen, maar met een kindje erbij doe je weer andere leuke dingen. En het voordeel is, dat wij een eigen babysit aan huis hebben. Misschien romantiseer ik het beeld nu te veel, maar ik probeer mij natuurlijk ook de positieve kant voor te stellen. I.i.g. bedankt voor het mee denken.
Lastige afweging en voor beide is wat te zeggen. Ik kan je alleen meegeven dat leeftijdsverschil geen probleem hoeft te zijn. Ik heb nu vier tieners in de leeftijden van 11, 12, 13 en 15 en een kleintje van 1. Het hele gezin geniet enorm van die kleine en er is ook genoeg aandacht voor de pubers.
Ik snap je twijfels ook heel goed en ik kan alleen maar zeggen, volg je hart. Het moeilijke is dat je natuurlijk angsten hebt die het waarschijnlijk best moeilijk maken om te voelen wat je écht wilt. Miskramen zijn heftig en hakken er helaas altijd goed in . Ik heb zelf 3 miskramen en een bbz gehad, maar ik ben het overigens absoluut niet eens met het dikgedrukte stuk. Ik heb het verder niet opgezocht, maar het zou me verbazen als deze mevrouw daadwerkelijk een graad heeft in psychologie. Een aantal van de dingen zie ze zegt zijn zo algemeen dat iedereen ze wel op haar eigen situatie kan betrekken. Ik vind het gevaarlijk om dit soort algemene statements te gebruiken, omdat iemand kan denken dat dit precies op haar slaat, terwijl dat helemaal niet het geval is (zelfde trucje wordt ook gebruikt voor "waarzeggers"...). Laat dit stukje alsjeblieft niet teveel bepalen hoe jij je daadwerkelijk voelt. Wat betreft het leeftijdsverschil, het kan echt ook heel leuk zijn. Wij hebben een bijna 15 jarige en ik ben nu ook weer zwanger (zit ook nog een peuter tussen) en de oudste vindt het juist hartstikke leuk! Natuurlijk is de band anders dan als je echt samen opgroeit, maar daar kunnen ook voordelen aanzitten. Ik vind het echt niet zielig voor onze kleinste en ik weet zeker dat ze haar eigen plekje straks helemaal gaat veroveren net zoals onze peuter heeft gedaan. Heel veel sterkte en succes met je keuze en je mag me altijd pb-en!