Pfff, ik moet gewoon even spuien, word er bijna moedeloos van. Mijn zoon is in 2015 ernstig overspannen geweest, een erg heftige periode voor ons allemaal. Deels als reactie daarop is mijn middelste dochter in 2016 overspannen geweest. In 2017 heb ik zelf een burnout gehad. Bij mijn zoon is de balans altijd al fragiel geweest (en oplossingen niet voor de hand liggend) en heeft sinds 2015 periodes van ups en downs gekend, maar nu gaat het eigenlijk sinds begin van dit schooljaar al niet geweldig en is het langzame afglijden weer begonnen. Veel mee bezig geweest, geprobeerd dingen makkelijker/beter te maken, maar hij is nu in de carnavalsvakantie toch nog plotseling helemaal ingestort en begint het 'gedoe' en het gevecht weer helemaal van voor af aan... Ik ben emotioneel, angstig en moe... Houd het dan nooit op?
Heel veel sterkte en kracht toegewenst , Zelf ben ik op gegroeid met een broer met ups en downs en me moeder had daardoor ook veel up en downs ,Ik zelf heb meer rust gevonden toen de tijd om te zeggen tegen me zelf mn broer is hoe hij is door een ziektebeeld up is up en down is zo down dat die er niet meer wil zijn hoe dan ook bleef ik hem steunen maar wel tegen mezelf zeggend trek het je niet teveel aan ben er voor hem zoveel je kunt maar hij maakt geestelijk dingen anders mee en gaat er anders mee om dan dat jij doet laat zien dat je er voor hem bent , Nu is me broer nog weleens in een daal maar grotendeels heeft hij nu hechten vriendschappen en onderneemt dingen en daar ben ik heel trots op en blij voor hem
Ik heb totaal geen advies, maar jeetje zeg, wat heftig voor jullie als gezin. Ik wil je veel wijsheid en sterkte toewensen om hier met je kinderen doorheen te komen.
Ach jee. Wat sneu voor jullie allemaal. Lijkt me ook heftig om mee te maken. En ook om jezelf overeind te houden. Sterkte!
Ik denk dat grote probleem op school ligt, ik vermoed dat er veel te weinig (passend) rekening wordt gehouden met zijn ernstige autisme. Zijn 'probleem' is altijd dat hij extreem (prikkel)gevoelig is en reageert met depressie/angst, maar op school aangepast gedrag laat zien. Zijn lijden kan dus heel lang redelijk 'onzichtbaar' blijven tot de bom barst. Dan wel dat hij helemaal instort. Hij is een complex geval...
Gaat hij al naar SBO ? Anders lijkt me dat stap 1 . Hier ook een mannetje wat op zijn 7 e overspannen is geweets, nu met diagnose's/medicatie en Sbo weer blij de wereld in kijkt. Wil je vooral sterkte wensen en kijk of je andere kids of hij zelf? in de vakantie een nachtje/2 nachtjes ergens anders kunnen logeren.. dat even jullie of met jullie andere kids "gewone "dingen kunnen doen of jullie andere kids het gezellig hebben bij iemand anders en jullie mannetje even volledige rust. en maak het jezelf in deze periode makkelijker he!
Lief dat je meedenkt, maar wat je noemt is allemaal al lang gerealiseerd . Hij zit op een SO (cluster 3, ZMLK), heeft een WLZ indicatie waarmee hij 16 uur per week individueel begeleid wordt, waarvan 13 uur buitenshuis, en hij gaat 1 keer per maand logeren (in vakanties meer uren). Medicatie heeft al vanaf zijn 5e, nu al een tijdje in maximale dosering die psychiater aandurft. Zijn school heeft helaas, merk ik, weinig kennis van autisme. Hij zat aanvankelijk in een speciale auti-zorgklas van max 8 kinderen, maar met ingang van Passend Onderwijs zijn hier zeer drastische veranderingen in gekomen. Auti-klassen bestaan niet meer, hij zit nu in een 'reguliere' klas met 14 kinderen, waarvan slechts enkele autisme, en moet vanwege niveau verschillen rekenen en taallessen in andere klassen volgen. Eigenlijk heeft hij dus 3 klassen, 6 verschillende leraren, en moet hij dagelijks switchen hier tussen... Ik heb mijn oude gezinsondersteuner weer om hulp gevraagd om samen het gesprek met school aan te gaan en te kijken wat er mogelijk is.
Hoi. Geen idee of mijn verhaal hier enig nut heeft. Ik ben opgegroeid met een broertje (2000) met pittige autisme en prikkelgevoelig etc etc. Hij had onwijs veel ups en downs toen het schoolleven begon. Hij heb eerst op zmlk gezeten en is na jaren moeilijkheden naar een mytylschool gegaan. Wat was dat een verschrikkelijke opluchting. Voor mijn moeder en mijn broertje. Hij ging daar ineens met sprongen vooruit en kreeg eindelijk rust en zijn welverdiende respect voor zijn autisme. Hij zit nu op het Heliomare College en gaat binnenkort beginnen met werken via wmk. Aan het begin kon hij niet eens praten en nu blijkt hij onwijs slim te zijn zowel IQ als sociale kennis. Nooit maar dan ook nooit verwacht. Mijn moeder was ook bang moe angstig elke gok ik. Logisch ze had nog 1 zoon met autisme en depressie en een dochter met autisme en nogiets wat ik niet meer weet. En dan mij een rebeliserende tiener Mijn moeder heeft veel spui buien gehad en soms leek ze wel een beetje het te verliezen maar dat mag. Gun jezelf dat ook want het is onwijs zwaar. Ik heb alleen maar respect voor je moederschap zoals ik voor mijn moeder heb. En bij ons hoe diep het dal ook leek is het toch goed gekomen. Hij is nu bijna 18 en werkt en heeft een vriendin. Alles wat we nooit verwacht hadden. Geen idee of je er iets aan heb maar wou het toch met je delen
Als dat allemaal al gerealiseerd is vind ik het gewoonweg belachelijk dat school dan niet hier zijn verantwoording pakt . Het is geen vraag meer van wat is er, het is nu gewoon tja gaat niet... dan zorgen ze maar dat het gaat. Overspannen Worden van school met zo'n duidelijke diagnose/zorg behoefte en dan daar niet aan kunnen voldoen als ZMLK school vind ik absurd. Het is niet of jullie zoveel andere opties hebben. Waarschijnlijk heb jij een veel uitgebreidere kennis van school/ hulpvormen etc. Dat ik je qua kennis niet kan helpen, maar ik wil je wel een hart onder de riem steken .
Ik werk zelf op een ZMLK school. Vind het ook absurd dat ze bij hem op school weinig kennis hebben van autisme. Dat is echt wel een voorwaarde als je daar werkt, kennis van alle verschillende besprekingen, syndromen enz. Maar ik merk bij mij op werk ook dat er collega’s zijn die niet goed om kunnen gaan met bepaalde leerlingen. Die niet goed kunnen kijken waar bepaald gedrag vandaan komt. Wat ontzettend naar voor je zoontje en voor jullie. Enkele vragen; Wat is zijn specifieke behoefte? Meer structuur? Is hij snel overprikkeld? Kun je met de leraar goed bespreken wat zijn behoeftes zijn en hoe je zoon in elkaar zit? Wat wel en juist niet werkt bij hem? Wat ze kunnen doen als hij onrustig is enz De ene autist is de andere niet natuurlijk.
Hij is erg snel overprikkeld en wordt snel overschat omdat hij een enorme pleaser is en altijd aan verwachtingen probeert te voldoen, gaat hierbij ook compleet over zijn eigen grenzen heen. Andere kinderen zijn een (grote) bron van stress, omdat ze prikkels uitzenden en hij sociale interacties heel moeilijk vindt. Ook oorzaak-gevolg is ontzettend moeilijk. Hij is een piekeraar/doemdenker die heel snel angstig wordt, wat dan weer leidt tot spanning, maar dit moeilijk goed onder woorden kan brengen (en ook deels kan verbergen voor iemand die hem niet zo goed kent). Hij heeft veel rust en prikkelarme omgeving nodig en veel 1-op-1. Ik heb op zich goed contact met zijn officiële leerkrachten (maar er zijn dus ook nog 4 anderen die hem taal resp rekenles geven, waarvan ik geen idee heb hoe dat gaat en hoe hun aanpak is...), ze zijn welwillend en betrokken, maar hebben te weinig auti-visie. Ze hebben vaak oprecht geen idee waarom mijn zoon thuis over de rooie ging, terwijl als ze dan vertellen wat ze gedaan hebben die dag is het mij wel duidelijk... De vorige keer dat hij overspannen was, is hij op deze school terecht gekomen (van cluster 4). In een auti-klas dus 8 kindjes, altijd 2 mensen in de klas, en altijd (letterlijk) dezelfde saaie en voorspelbare ruimte. Vaste afgeschermde werkhoekjes, werken via TEACCH, etc. Als hij dan een rekenles had, zat hij met 1-2 andere kindjes uit diezelfde klas van vergelijkbaar niveau. Het was een warm bad waar hij toen helemaal opgebloeid is. Met de bezuinigingen van Passend Onderwijs is hier zo goed als niets van over gebleven ... 'Grote' wisselende klassen (12-14 leerlingen) en wisselende leerkrachten dus, kleurrijke drukke (reguliere) werkboeken, geen afschermde werkhoekjes meer, de ruimtes niet meer prikkelarm, etc. Op mijn aandringen mag hij nu sinds een jaartje tussen lessen door (gemiddeld 3 keer per dag) op de gang 'zijn hoofdje leegmaken', wat hem zeker helpt, maar dus niet voldoende. Ik kan veel dingen bedenken die hem zouden kunnen helpen, maar ik moet dus horen in hoeverre school mogelijkheden heeft. Het is (helaas) ook niet voor niets dat die auti-klas, die voor hem zo passend leek, opgeheven is ...
Wat naar voor jullie allemaal zeg! Het lijkt me ook heel lastig, als je om de beurt overspannen binnen het gezin bent. Dat zal ongetwijfeld ook op elkaar weer een effect hebben en dat wil je niet maar gebeurt logischerwijze toch. Ook voor jou dus weer een enorme belasting dit. Je komt altijd over als een lieve, betrokken moeder dus ik gun je beter! Ik weet niet of je nog kan herinneren dat we wel eens privé berichten hebben gestuurd over de mogelijkheid om een (hoog opgeleide) functie parttime te vinden. Ik meende mij te herinneren dat jij twee dagen in de week werkt. Ik weet zelf echt helemaal niks over Autisme en dergelijke en sla misschien nu helemaal de plank mis. Wat ik wel herken van mijn dochter is dat het soms best veel voor haar is op school en dat ze snel overprikkeld raakt. Ik heb nu een functie gevonden voor 18 uur verdeeld over drie dagen waardoor zij na school meteen naar huis kan en dit helpt echt. Is het voor jou een optie om hem meer thuis te houden? Misschien zou je zelfs op je vrije dagen hem officieel thuis kunnen scholen (home schooling)? Dit omdat je zo aangeeft dat het soms gewoon teveel op school voor hem is.In principe zou dit natuurlijk niet het geval hoeven te zijn als het systeem niet was veranderd, maar ik weet niet of je daar op dit moment veel aan kan doen? Nogmaals , misschien sla ik de plank helemaal mis, maar dit was ineens een gedachte die in me opkwam Sterkte he!!
Ik wil je sterkte wensen... Zelf ervaring met een kind met een angststoornis. Daardoor is ze vorig jaar een aantal maanden niet op school geweest ( durfde niet meer uit huis). Zo heftig om te zien als je kind zo slecht in hun vel zit.
oh meid ik weet even niet wat ik zeggen moet. Een school die dus besluit dat het voor jouw kind wel mogelijk is om tussen leerkrachten (en misschien ook lokalen ) te wisselen, dat is gewoon te absurd voor woorden. Je zou toch denken dat het, in kader van passend onderwijs, mogelijk is dat hij alles, op zijn niveau, in de klas aangeboden krijgt door zijn eigen vaste leerkracht. Ik hoop dat je goed in gesprek kunt met school en dat hun begrijpen dat dit dus duidelijk niet werkt. En dat jullie samen tot oplossingen komen die ook passend zijn voor je kind
Bah, ik kan me voorstellen dat je er helemaal doorheen zit. Mede omdat je zoon al zo'n heftig traject heeft doorgemaakt, eindelijk zijn plaats heeft gevonden en nu door bezuinigingen alles verliest.. Ik hoop echt dat school hier een mouw aan gaat passen. Want dat hij zelfs op SO niet krijgt wat hij nodig heeft is te zot voor woorden. Heel veel sterkte, hopelijk komt het allemaal in orde!
@julia80 lief dat je vraagt. Het gaat wel. Hij trekt het nog wel om naar school te gaan voorlopig, heeft ook nog geen tegenzin. Wat dat betreft nog niet zo ver heen als de vorige keer. Je merkt wel dat hij 'vol' zit, emotioneel en onrustig is met een erg lage frustratietolerantie. Hij heeft in carnavalsvakantie de helft van tijd uitgeblust op matrasje gelegen en in die zin wel wat uitgerust, dat het scherpste randje er even vanaf is. Maar er moeten zeker dingen veranderen. Heb komende week gesprek op school. Onze oude gezinsondersteuner kan ons voorlopig helaas niet helpen, er is een wachtlijst van 4 maanden. Ik hoop het eigenlijk in die tijd zelf opgelost te hebben , dus we moeten het op eigen kracht doen. Hem deels thuishouden zou overigens wel een optie kunnen zijn, maar ik trek het zelf niet die opvang dan te doen. Daarvoor is het te intensief en dan zou ik (weer) vrijwel geen tijd voor mezelf en huishouden hebben. Dat breng ik simpelweg niet meer op. De vorige keer is hij 5 maanden thuis geweest en dat heeft extreem veel van me gevergd.
Oooo lieve kache wat zwaar! Ik heb dan ook geen echt passend advies voor je. Het is helaas heel herkenbaar, hier loopt L. op zijn tenen. Hij gaat al 3 middagen per week naar gespecialiseerde opvang en 2 weekenden per maand logeren (zin-indicatie) omdat zijn opvoeding zwaar is. En hij staat op de wachtlijst voor een klinische gezinsbehandeling. Vanwege zijn leeftijd en de issues die R. heeft zal die opname met het hele gezin zijn. Dus geen advies, wel herkenbaarheid al heb je daar niks aan. Ik ga binnenkort een weekendje weg met mijn dochter. Ik vertel het L. pas achteraf. En hoewel ik veel zin heb ik een ongecompliceerd weekendje weg is het zo dubbel. Maar ik heb het nodig. En dat is wat ik in deze zware periode wel leer. Om af en toe wat meer voor mezelf te kiezen ookal is dat soms moeilijk . Mijn grootste advies zou dan ook zijn: zorg goed voor jezelf zodat je genoeg kracht hebt om voor je gezin te zorgen. En wachtlijsten zijn stom