Hoe kun je er niet mee bezig zijn? Bij de eerste was het ongepland: na 1 x zwanger. De tweede was ik obsessief en wanhopig: na 1 x zwanger. Bij de 3e ook heel erg mee bezig: na 1x zwanger. Het is echt niet zo dat de zaadjes binnen komen en denken: jo dude, dat ei is er veel mee bezig! Omkeren! verbied jezelf niet om er aan te denken. Als iemand zegt: denk niet aan een roze olifant, dan denk jij geheid aan een knalroze Dumbo! Zoek hier en daar afleiding en geniet van de voorpret na een lange tijd is die voorpret wel weg maar voor nu zou ik stoppen met jezelf vergelijken met zijn ex. Om de 2 a 3 dagen vrijen en dan kun je dat ei niet missen. Ovutesten doe ik nooit, die zijn nooit positief! Maar ovuleren doe ik zeker
Ik geloof ook dat het invloed heeft. Als je er te veel mee bezig bent. Ben je in feite gestrest. Als we even terug gaan naar de natuur: als je gestrest bent is er in het oog van de natuur gevaar. En als er gevaar is moet je kunnen vluchten. Ik denk dat de natuur heel goed snapt dat je niet goed kan vluchten met een dikke buik. Zal wel iets met hormonen en stofjes te maken hebben die je lichaam in vluchtatand brengen en daardoor zwangerschap blokkeerd. Weet niet of het zo is hoor. Maar leek me logisch klinken. En wat 'zwangerworden doe je tussen je benen en niet in je hoofd" betreft. Dat is ook niet helemaal. Je lichaam en je geest werken ten alle tijden samen. Stress in je hoofd werkt op het lichaam (wat ik helaas maar al te goed weet) en stress in je lichaam. (Pijn. Ongemak. Etc) werkt op je geest. Want als je pijn hebt voel je je in je hoofd ook niet lekker. Ik denk dat alles niet zo zwart wit is als het lijkt . Daar is de natuur te ingewikkeld voor.. Overigens begrijp ik het van alle kanten. Zelf ook al 2 jaar bezig en nog geen succes. Ja 1x zwanger maar dat werd een miskraam.
Hoewel stress invloed heeft, is het nutteloos te stressen om stress. Dat is dubbel stress. Ik geef me eraan over en dus heb ik er geen stress van maar probeer ik te genieten van de voorpret. Ik raak dan wel makkelijk zwanger, maar zwanger blijven is een issue. Dan kan ik na elke posi test flippen en bang zijn dat ik mijn kindje verlies. Maar ik kan ook genieten en dagdromen! De kans dat het niet lukt of misgaat is aanwezig. Maar ik wil zo niet meer leven. Mindfulness heeft mij heel veel rust gebracht door stil te staan bij het moment en daarvan te genieten. Als het dan alsnog misgaat dan heb ik niet enkel verdriet maar juist ook mooie herinneringen.
Ik vind dit ook een lastige. Ik denk dat stress nooit goed is voor een lijf. Niet voor je huid, niet voor je hart, niet voor je vruchtbaarheid. Maar zoals eerder gezegd: als je iets graag wil kan je er moeilijk niet niet mee bezig zijn. Dat het bij sommige snel raak was omdat ze er weinig mee bezig waren kan je ook zie als een kip-ei verhaal: was je snel zwanger omdat je er niet mee bezig was of was je er niet te veel mee bezig omdat je snel zwanger raakte...? Na zes maanden is het niet echt grappig meer, na 12 maanden moet je wel of niet stappen gaan ondernemen en in de mmm word je leven op z'n kop gezet. Het enige wat je kan doen is mild zijn voor jezelf: je bent er veel mee bezig, nou en! En zorgen dat je wel goed ontspant door te sporten/wandelen/yoga/dansen weet ik t. Dan hou je t een beetje in evenwicht
Mijn gynaecoloog schoot in de lach toen ik vertelde dat mensen dat zeiden. Hij zei; als dat het probleem was, dan had ik je naar het reisbureau gestuurd ipv de vruchtbaarheidsbehandelingen.
Ik denk dat het heel normaal is voor een vrouw met een kinderwens om er mee bezig te zijn. Je bent enthousiast, nieuwsgierig, ongeduldig, je kijkt uit naar het moment dat je in verwachting bent. Als dat omslaat in stress dan is dat niet perse goed, nee. Maar hebben alle vrouwen niet een standaard portie stress in zich? Het is namelijk niet een tas die je koopt, het gaat om een mens die je 'effe' moet bouwen en heel je leven overneemt, haha. Ik hoop dat je snel in verwachting zal zijn, TS!
Herken het helemaal. Hoe kun je er nou niet mee bezig zijn? Zeker als je hele omgeving zwanger wordt of is en je op straat alleen maar dikke buiken ziet. En dan al dat wachten en al die 'verloren' maanden. Afschuwelijk. Om nog maar te zwijgen dat het hele vruchtbaarheidstraject voor de man ook een impact heeft die we voor het gemak soms even vergeten. Neem daar ook nog de dagelijkse werk stress bij en hoppa. Weet het maar al te goed. Wat ik op een gestrest moment probeer te doen is ademhalingsoefeningen (klinkt suf maar helpt écht) en me goed realiseren wat ik wél heb. En dat is een hele hoop. Ik heb een leuke man, een leuke woning, ik ben gezond, heb een leuke baan, heb die leuke blouse besteld, spreek veel met vriendinnen af etc. etc. Dát is echt een hele hoop en er zijn veel mensen die er heel wat minder warmpjes bij zitten. We werken er dan ook beiden hard voor, maar toch probeer ik me op een baalmoment dit soort zaken echt te realiseren en dankbaar te zijn. Even lekker een kop koffie of glas wijn (is het al 16.00 geweest? ) erbij als de situatie het toelaat (nu kan het nog haha) óf ik bel een goede vriendin op om even 5 min te klagen. Helpt ook. Maar het blijft lastig, dat sowieso.