Hoi allemaal, Wij hebben een super lief en schattig zoontje van 2 jaar en 7 maanden. Hij maakt het ons de laatste tijd alleen wel erg moeilijk met van alles en nog wat. Waarschijnlijk de peuterpubertijd. We kunnen bijvoorbeeld niet normaal een luier verschonen. Ook moeten we met 2 man sterk zijn tandenpoetsen zo stribbeld hij tegen. We proberen uit te leggen waarom het moet, en hij mag ook eerst zelf poetsen maar niets lijkt te helpen. Ook aankleden is een ramp. Hebben jullie misschien tips hoe we het beste hiermee om kunnen gaan? Af en toe ben ik het allemaal zo zat..........Ook ben ik natuurlijk benieuwd of ook jullie kindjes hier last van hebben of van deze fase. Bedankt alvast. groetjes Vruchtje
Hier ook hoor. ook 2 jaar en bijna vijf maanden. Wat een ramp. Gewoon niet luisteren. Gisteren getest of haar oren dicht zaten. "esmae, raap je jas even op". Geen reactie. "Esmae, wil je een snoepje?". JAAAA! Dus die dingen doen het wel. Ze is ultra dwars. Alles is nee. Zelfs als ze vraagt of ze bellen mag blazen en dat mag (eigenlijk altijd, tenzij het regent) en je zegt dus ja, dan roept ze nog keihard "wil niet bellenblazen!". Heel irritant. Aan het begin van de dag gaat het nog wel, maar naarmate de dag vordert, krijg ik de neiging een fulltime baan te zoeken. Wat een hel van een leeftijd en wat een ongekend dwars kind heb ik zeg. Ze zeggen dat het over gaat. Ik wacht af. En tips? Afleiden. Ik ga geen confrontaties aan in mijn eigen zwakke momenten (vermoeidheid, irritatie). Als ze dan de kat weer terroriseert en na twee keer vragen niet luistert, dan pak ik haar kalm op. Zet haar op de bank en neem een boekje mee. Dan is ze de kat vergeten. Niet aan willen kleden? Gewoon even laten en daarna gewoon doen. Ik merk dat als ze in het hoogtepunt van hun dwarsheid zitten, het geen enkel nut heeft haar te willen bereiken. Dat lukt toch niet. Vorige week lag ze in de stad midden op straat. Dat vond ik moeilijk. Ik wilde haar daar weghalen, maar ik ben op mijn punt blijven staan wachten tot ze zover was. Het duurde even, maar het lukte.
Ik ben met de oudste overgestapt op luierbroekjes, die kan ze dan zelf verwisselen, behalve de poepbroeken en dat is dan geen probleem voor haar. Ook laat ik haar zelf de sokken aantrekken, de rest doe ik. Tandenpoetsen doe ik eerst en dan zij, geen discussie mogelijk. Met heel veel dingen is het (hier dan) duidelijk de grenzen aangeven. Moet er iets gebeuren, en ze wil niet? Jammer dan! Het gebeurt, punt. En als ze in een drifbui geraakt, laat ik haar heel even uitrazen en doe dan alsnog wat er moet gebeuren. Hier is haren kammen de grote boosdoener. Ik tel tot drie (meestal gaat ze doen wat ze moet doen bij de tweede tel) en als ze dan nog niet luistert moet ze even op de trap zitten. Het is even volhouden, maar op een gegeven moment gaat alles veel soepeler. Natuurlijk heeft ze haar nukken, en een erg leuk ochtendhumeur (heeft ze van mij ) maar daar gaan we gewoon doorheen. Wat ook helpt is vaste rituelen aanhouden. 's morgens mag ze Dora kijken en als Dora is afgelopen dan moet ze aankleden, bijvoorbeeld. 's avonds gaan we naar ons bed, pyama aan, en nog even samen ravotten op bed, dan even over haar rug kriebelen en dan naar bed.
Pfoe ik heb hier al soms moeite. fijn te lezen dat 't ergste nog moet komen. Gisteren in de ah heeft hij gegild.!! Niet te zuinig. En ik heb 'm maar gewoon aan zijn arm meegesleept. Ik kon hem niet optillen want dan sloeg hij. Dus dan maar slepen. Ik had hem al even laten janken midden op de parkeerplaats maar dat was ook niet echt een optie. Idd soms hier ook het gevoel aan het discussieren te zijn! Probeer ook dingen te doen volgens vaste rituelen zodat hij een beetje weet wat er gaat komen!>
't is moeilijk he, wij hebben er hier ook soms last van. Ik probeer zelf altijd rustig te zijn en erop te letten dat ik niet dreig (als je dat niet doet, dan mag je niet...) of niet omkopen (als je ... doet, dan gaan we...) maar het gaat soms onbewust. Het helpt hier om te herhalen in welke volgorde we wat allemaal gaan doen en dat blijven herhalen.