dit valt me nogal zwaar, en weet dat ik helaas niet de enige ben die er zo bij zit. Net een giga woordenwisseling gehad met mijn man. We zouden morgen naar het zuiden vertrekken om voor een hondje te gaan kijken, en gelijk bij zijn familie gaan logeren. Die zien we 1 a 2x per jaar. Morgenochtend zou hij eerst een klus hebben, en ik zou zingen..dan zouden we een broodje eten bij mijn ouders, en daarna vertrekken richting zuiden. Nu ineens was hij erg chaggie, want we vertrokken zo laat. Zijn klus ging niet meer door, en hij verwachte van mij dat ik dan wel zou begrijpen dat hij vroeger weg wilde..want hij ziet zn familie zo weinig... Ik persoonlijk vind het niet zo heel erg om wat later aan te komen. Ik heb behoorlijke rugklachten, en een schouder overbelast nu, en een lange autorit doet me geen goed. Als ik er dan uit ben dan heb ik overal pijn, en zelfs de dag erna nog. Plus een dochter van 15 maanden die ook het nodige vergt. We zijn in 2008 in de kerk getrouwd, mijn man heeft zich daarvoor zelfs nog laten dopen. Nu gaat alles nogal fout, financiel en met werk enzo, en gezondheid, en hij is ineens zo negatief geworden. Echt over alles. Hij vind niks meer leuk. Dit doet me zo'n pijn. Voor ik hem leerde kennen had hij nogal wat rottigheid blijkbaar, en die rekeningen zijn gekomen nadat we zijn getrouwd. Ik ben diegene die het heeft proberen op te lossen, dus veel stress van gehad, van die bedragen logen er niet om. Anyway, hij gelooft niet meer nu....en ik wel nog steeds. Komt erop neer dat ik dus in een sprookje geloof. Ik wil dat mn dochter met mij meegaat naar de creche en de zondagsschool, hij wil dat ze er pas heen gaat als ze zelf kan kiezen. De keus dat ze mee zou gaan hebben we samen gemaakt... Nu ineens draait hij dat bij omdat hij anders gelooft nu. Ik ben weggelopen omdat hij zij dat het toch niet werkt en hij zegt nu dat we binnenkort maar iets moeten regelen nu..... hij doelt dus op echtscheiding.... Ik weet echt even niet meer wat ik nu moet doen. Hij komt uit een klote leven, en ik weet gewoon zeker dat hij terug gaat vallen daarin...ook met veel drinken. En serieus...ik wil mn dochter daar dan niet hebben. Maar ik kan ook niet zonder hem... Als het goed gaat is het leuk enzo...en goed...totdat hij weer negatief doet, dat voel je gewoon aankomen. Dat ik veel pijn heb lijkt hij ook te vergeten.. als ik de wc niet schoonmaak bijvoorbeeld, wordt dat ook niet gedaan. Wat moet ik nou? Ben moe, en zoo verdrietig nu.......
he meissie toch................ laat het even bezinken en heb het er nog eens rustig over met hem als de wind is gaan liggen bij jou en hem. Dan is er ruimte om met elkaar in gesprek te gaan. wat een narigheid....
heftig zeg... Kan me zo voorstellen dat je morgen al helemaal geen trek meer hebt om met hem richting t zuiden te gaan.. Ik zou zeggen.. laat hem morgen eerst maar ff alleen naar zn familie gaan ( laat die hond ajb maar in zn nestje wachten op een stabiel baasje(-gezin)..Kan ie gaan wanneer t hem uitkomt.. hoeft ie niet op jou te wachten.. Tja en verder... na morgen.....Waarom vind hij dat "'t niet werkt" en wat "werkt niet" volgens hem... en wat denkt ie er zelf aan te kunnen doen ... kennelijk zijn er meer dingen die hem dwars zitten, die hij nog niet met jou besproken heeft en nu ineens in een "boze bui" begint te schermen met dat t niet werkt en bladibladibla... "ff iets regelen" is wel de weg van de minste weerstand.. Slappe zak, als ie er zo makkelijk over denkt.. Hij moet eerst maar eens ff zn hart luchten.. Wat wil je zelf... hoe zie je de toekomst, met deze man... met je dochter.. als voorbeeld voor je dochter? hoe dan ook... heel veel sterkte. GBU both...
Hij heeft al een mail gestuurd naar de dominee dat het binnen nu en een half jaar toch op een echtscheiding gaat uitlopen, dus hij heeft zn keuze al gemaakt
jeempie...........ben dr ff stil van.........als 1 persoon zn keus zo duidelijk maakt...wat moet/kan je dan nog behalve erg verdrietig zijn???
pffffff eerst even rustig worden en goed nadenken over wat nu.... Wel ontzettend naar, zeker dat hij zo anders in het leven is gaan staan terwijl jullie samen ooit dezelfde kant op gingen. Er is zo een twee drie geen antwoord op wat nu te doen. Praten met elkaar, rustig blijven, voor en nadelen tegen elkaar afwegen. Hij is veranderd, en dat kan gebeuren. De route die is uitgestippeld gaat afwijken. Ook aan jou om daar over na te denken in hoeverre je daar in mee kan en wil gaan. Niet iedereen blijft altijd maar hetzelfde denken en in het leven staan als 'vroeger' . Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat jullie eruit komen.
Euh, wat ontzettend rot dat hij zo'n beslissing zo vlot maakt? Wat is dat nou? Hoellang loopt hij er al mee. Bij huwelijk zitten tegenslagen bij! en vaak ook veel mindere tijden, ik vindt dit wel heel cru voor jou! Ik wens je veel sterkte. Ps. Misschien komt hij er nog op terug? zit hij niet goed in zijn vel.. maar dit is toch niet op de oplossing...
Oh jeetje wat een rotsituatie zeg! Vind het ook wel erg snel van hem om deze beslissing te maken. Maar hij heeft gemaild naar de dominee? Waarom dan naar de dominee? Heb je nog weer met hem gesproken? In ieder geval een dikke knuffel, hoop dat hij bijdraait en jullie hier uit kunnen komen.
ik weet niks zinvols te zeggen, maar wil toch laten weten dat ik met je meeleef. een dikke knuffel van mijn kant.
Jeetje wat naar! Maar hij had jou nooit wat verteld over de rekeningen enz? Vind dat namelijk heel raar dat je dat iemand niet verteld voordat je ermee gaat trouwen.
ik zou nu ook zeker niet een hondje erbij ophalen, ben bang dat jij er dan alleen voor op zult draaien en geloof mij als je een puppy hebt en een jong kindje dan is dat best zwaar. een pup vraagt ook heel veel aandacht van je, en die energie kun je nu beter in je eigen gezin steken! veel sterkte!
Meid, wat een verschrikkelijke situatie! Ik weet hoe het is om met een man te leven, die tijdens de leuke tijden zo kan veranderen in een "minder leuk persoon". Inderdaad, je voelt het aankomen. Als ik alles zo lees, lijkt het mij ook een een schreeuw om hulp van zijn kant. Waarom anders de dominee mailen, als je aangeeft niet meer te geloven? En hij wil vast nu niet veel hulp accepteren, daar heeft hij misschien meer tijd voor nodig. Zo gaat het hier tenminste. Er komt zo'n bui (de ene keer heftiger dan de andere keer) en hij verandert in een negatief persoon (geen hele gekke dingen zoals schelden enzo, maar heel negatief, zeuren, "bloedzuigen"). Dan komen de ruzies en ontploft de bom in hem. Daarna zijn hulpeloosheid en dan zoeken we samen naar een oplossing. Ik vind het erg moeilijk (heb al eerder een topic geopend, omdat ik soms echt niet weet wat te doen), maar tot nu toe komen we er steeds weer redelijk uit. Als het jouw wens is om bij elkaar te blijven, hoop ik dat hij terug komt op zijn beslissing en wordt hij snel weer de man die jij kende. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte, welke beslissing hij of jullie ook nemen!
pffff, vind het al moeilijk om erover te schrijven...had namelijk niet gedacht dat het zo ver zo gaan.. Normaal idd komen we er na een aantal uurtje wel weer uit. even tot rust komen allebei en dan is het vaak wel weer goed. Dit keer is anders, dit loopt uit dehand Hij is depressief, dat zegt hij zelf. Hij mist zijn familie, waar hij maar 1x per jaar kan komen omdat we in de bijstand zitten. Ik kan hier allemaal niets aan doen. Natuurlijk vind ik het naar dat hij zn familie niet vaak ziet, en wilde ook dat het anders was, ik vind zn pa en stiefmoeder hele toffe mensen, en hele lieve opa en oma voor mijn dochter. Maar hij gaat alle scenario's in zijn hoofd al af. Het is 3 tegen 1...zo voelt hij dat en blijft hij voelen/denken (mijn ouders, en ik tegen hem) Zijn familie opzoeken, als hij dat kan zou hij weer okay zijn zegt hij, weer vrolijk. Maar hij heeft geen werk, inkomen is dus erg laag, en hij blijft roepen over 10 jaar zitten we er nog zo bij. Dus, vaker die uitstapjes zit er niet in, met andere woorden... Het blijft zo. Hij wordt zo anders als hij boos is....ik heb al gezegd dat hij hulp moet zoeken, want dit gaat fout zo. Ik krijg ook steeds de verwijten naar mijn hoofd dat ik niets anders ben als ziijn exen....(2) nou leuk om te horen. En dan raar vinden dat ik een ijskonijn word. Sorry hoor, ik heb al eerder een relatie gehad dat liep stuk om bepaalde redenen, en op de 1 of andere manier sluit ik me daar nu eerder voor af...om misschien wat minder gekwetst te worden? Heb nu een dochter die op 1 staat. Als ik zeg dat hij hulp moet zoeken voor zijn depressie zegt hij dat het geen zin heeft...wat kunnen ze nu eenmaal doen? Ik zei al, dan krijg je misschien medicatie, wordt je rustiger van, en je gaat anders denken. Nee, ik snap hem niet, begrijp hem niet en kan al helemaal geen begrip opbrengen voor hem...zegt ie... Hij wil niet eens hulp proberen.... Want hulp kost geld, en dat is er niet. Als je echt hulp wilt dan maak je er ruimte voor lijkt me? 1 en al negatieve energie..iemand die wenste dat er een bom op hem zal vallen elke dag weer....hij begrijpt niet dat dat voor mij niet leuk is met die gedachte in mijn achterhoofd. Aan de ene kant wil ik hem echt niet kwijt, maar aan de andere kant kan het niet snel genoeg gaan. Rust.... Want ben echt zo moe...van binnen en van buiten. Straks komt er iemand bij ons hoorde ik net, en die zal dan gaan praten. Met zn tweeen lukt dat niet meer, zo ver is het al heen. Als ik nu kijk op hoe het is, zie ik het somber in, en er knapt steeds een beetje meer in me.
wat erg zeg dat het allemaal zo loopt. zijn jullie al over het punt van oplossingen zoeken heen? Is hij voor jou naar het noorden verhuisd? heeft hij daar een leven op kunnen bouwen. is er een mogelijkheid dat hij eerder werk zal vinden op een andere plek? ik kan me namelijk zo voorstellen als je verder bijna niemand hebt en ook nog eens geen werk kan vinden dat je daar niet echt blij van word werk jij zelf wel?