Misschien een beetje vage topictitel, maar ik ben benieuwd hoe vaak jullie boos worden en waarom. Maw, wat kan en wat absoluut niet? Ik heb soms het idee dat ik te vaak boos word en dat het zo een beetje zijn effect mist. Hier zit voor een stuk ook vermoeidheid tussen, ik ben ook maar een mens. Als het onterecht is, zeg ik dat wel meteen, 'sorry meiden, mama is een beetje moe. Zullen we gaan puzzelen (of iets anders)?' Ik probeer dus de negatieve spiraal te doorbreken. Als ik boos word, gebeurt dat meestal na drie waarschuwingen. Ik verhef dan mijn stem. Helpt dat ook niet, moeten ze naar de gang (ze zijn 5 en 3). De oudste heeft er nogal een handje van heel boos te worden om futiliteiten. Ze heeft dan vaak honger of dorst of is moe, ze kan daar absoluut niet tegen. Dus het is aan mij om in de gaten te houden of ze goed drinkt. De middelste is makkelijker, zij geeft het zelf aan als ze iets wil. Boos worden helpt bij de middelste trouwens niet. Ze wordt dan zelf boos of verdrietig. Ze stopt met het gedrag maar negeert ons vervolgens compleet. Ik merk dat ik het moeilijk vind hiermee om te gaan.
Verschilt per dag...sommige dagen ben ik net een politieagent. Als hij iets kapot maakt of iets doet dat niet mag dan zeg ik op normale toon dat het niet zo leuk is wat hij doet, dan krijg ik gerust een reactie van "maar ik doe dat toch, ik luister niet naar jou". En er zitten dagen bij dat het gezellig is in huis. Maar ook dagen dat hij slaat of bijt. Altijd mij, bij mijn vriend doet hij dat niet, die heeft een harde stem en kan heeeeel boos kijken. Ik heb meer een piepstemmetje Als mijn zoon echt een grote mond geeft (jij domme mama jij kunt niks!") dan stuur ik hem ook naar de hal. Komt hij direct weer terug, met als gevolg dat ik wel eens met heel mijn gewicht tegen de haldeur aan leun om te voorkomen dat hij gewoon weer terugkomt. Waar zijn we mee bezig, denk ik dan wel eens...maar als ik het tolereer dat hij mij uitscheldt, slaat of gewoon terugkomt als ik hem naar de hal stuur dan is het hek helemaal van de dam. Ik vind dat soort situaties ook moeilijk. Ik werk 3,5dag en ik verheug me echt op onze tijd samen, en als het dan zo gaat ben ik verdrietig. Bovendien weet ik dat het grotendeels komt doordat zijn beste vriendje bij de gastouder nu naar school is en hij pas in het nwe schooljaar mag. Hij zit nu hele dagen tussen baby's en mist zijn vriendje. Dat zegt hij ook. Ik probeer wel altijd nog terug te komen op zulke situaties als hij rustig op de bank zit of voor het slapen gaan, dan vraag ik wat er nou gebeurde. 9 van de 10x zegt hij uiteindelijk "mama ik wil zo graag weer met Raf spelen, ik mis Raf, waarom is die nu op school?" Stem verheffen ontkom je soms niet aan als peuters door het lint gaan. Wat ik absoluut niet vind kunnen is hem uitschelden, lijfstraffen (zelfs hard vastpakken is voor mij no go) of zonder eten naar bed, zulke dingen. En altijd proberen te achterhalen wat erachter zit. Is het gewoon frustratie, zitten ze ergens mee wat ze niet direct durven of kunnen zeggen, zijn ze ziekjes?
Ja ik voel me soms ook een politieagent. Maar dat moet, denk ik dan. Ik ben ook niet van het fysieke straffen. Maar toen we laatst cupcakes hadden gebakken, ik met heel veel waarschuwingen 'pas op, dat is heet, niet dichterbij komen', de plaat uit de oven haalde en de middelste toch haar hand uitstak, heb ik haar een tik op haar hand gegeven. Het was dat of verbrand worden. Ze was hier vervolgens zo van geschrokken dat ik me nog dagen slecht voelde
Niet vaak. Soms weken niet en soms 2x in 2 weken zoals nu pfft! Vorige week of week daarvoor omdat hij wegrende en vandaag omdat hij heel erg ging zeuren omdat ik aan het bellen was. Was een belangrijk telefoongesprek dus op voorhand uitgelegd dat hij stil moest zijn. Meneer wou ook bellen met m'n werk. Verschrikkelijk bweighh! Maar verder dus niet vaak.
Ik ben ook tegen fysieke straffen maar in dit geval. Nog veel liever een goei blauw plek (wat waarschijnlijk niet is) dan 2e of 3e graad brandwonden.
Pff hier exact hetzelfde vorige week! Gloeiend hete plaat, ze raakte ‘m bijna aan en als een soort reflex tikte ik haar hand snel weg. Dat was echt noodzaak. En een keer wilde ze zo met haar fiets de weg over, ik greep naar haar arm maar greep mis, dus ik moest razendsnel nog eens grijpen en sleurde haar toen naar achteren; blauwe plek en een kras van m’n nagel. Maar het was dat of onder een auto. Verder wisselt het hoe vaak ik boos ben; soms meerdere malen per dag, soms een tijd helemaal niet. Afhankelijk van mijn humeur (pms, moe, snipverkouden, of juist heerlijk uitgerust, kiplekker, fijn gesport etc) en hun humeur.
Oooh herkenbaar mijn zoon kreeg ooit mijn telefoon te pakken, binnen 3 sec had ik hem uit zijn handjes gegrist maar ik hoorde al de stem van m'n baas (staat toevallig bovenaan in contactenlijst) in de tel: "hallo, hallo? Had je mij gebeld?"
Ik merkte laatst aan mezelf dat ik steeds sneller me geduld begon te verliezen dus daar ben ik aan gaan werken. En als ik echt snel me geduld verlies zeg ik daarna gelijk sorry.. Maar als ze echt constant dramt en huilt dan mag ze op der kamer gaan zitten. Of als ze der broertje opzettelijk pijn doet (gebeurd zelden) dan krijgt ze op der sodemieter. Slaan doe ik nooit.. ik gaf der pas een tik op der vingers nadat ik al zeker maanden waarschuwt dat ze moet ophouden om de deur open te doen en daarna dicht te mieteren en dat tig x achter elkaar doet.. werd er echt gestoord van. Maar ook daar heb ik sorry voor gezegd en me dagen schuldig over gevoeld want ook dat wil ik absoluut niet doen maar dit x liep mijn emmer helaas over.
Pffff zo herkenbaar.... het gebeurt hier ook regelmatig dat ik achteraf denk hè kon dat nou niet anders..? Ze waren vast moe, hongerig of whatever... maar ja dan is het alweer gebeurd, schoot mijn stem alweer uit of ik mopper te veel en te vaak... soms lukt het wel een positieve draai eraan te geven of in ieder geval zelf rustig te blijven. Maar hè ik ben soms ook moe of hongerig Fysiek straffen doe ik nooit, wel eens stevig vastpakken of meetrekken naar de gang maar dat is dan ook echt omdat ze tegenstribbelen. Schelden kan ik me niks bij voorstellen, zeg wel eens potverdorie of zoiets maar je kind uitschelden nee dat doe ik niet. Ik vind wel dat ik te vaak te luid en te streng praat soms te snel. Maar dan is mijn geduld even niet zo groot. Dat besef ik dan tegelijkertijd soms en ondertussen schreeuwt een stemmetje in mijn hoofd "LUISTER DAN GEWOON EENS EEN KEER!!! Ze vinden me gelukkig nog steeds lief . Met 1 tegelijk is het meestal ook heel gezellig en gemoedelijk. Maar samen zijn ze ten eerste al een stuk drukker waar ik ook minder goed tegen kan en daarnaast doen ze continu een wedstrijdje wie krijgt de meeste aandacht ofzo en dan altijd net datgene willen wat de ander ook heeft.... Maar soms zitten ze ook weer ineens heel lief samen tv te kijken ofzo. Smelt...
Zo herkenbaar dit! Hier gaat dat dus ook wel eens zo. Het kan echt dagen, soms zelfs weken goedgaan en dan ineens is er weer een fase waarin regelmatig mijn geduld ernstig op de proef wordt gesteld. En ik heb al geen geduld, dus ons zoontje voelt dat feilloos aan. Waar ik ook slecht tegen kan is niet luisteren als het echt nodig is of bewust lomp hanggedrag (dus niet willen gaan staan, op de grond gaan liggen als we wegmoeten, overdreven dramatisch allemaal). En inderdaad ben ik ook maar n mens, dus de ene keer kan ik er prima mee omgaan en de andere keer niet. Ik kan ook echt wel eens een armpje beetpakken als meneer weigert mee te lopen of op te staan. Achteraf voel ik me daar dan wel rot onder, maar aan de andere kant leert hij zo ook dat mama ook haar grenzen heeft en het soms echt klaar is. Maar leuk is het niet nee.
Ik ben juist eigenlijk helemaal niet snel boos (al heb ik ook mijn dagen haha), maar als ik boos ben, dan ben ik ook goed boos en dat weten ze. Mijn jongste reageert trouwens net zo als jouw middelste. Wordt zelf heel boos of zelf heel verdrietig als ik boos ben en gaat dan ergens in een hoekje zitten. Verder hoef ik ook niet vaak echt boos te worden en kan er bij mij best veel, als ze maar eerlijk zijn. Soms moet ik dingen een paar keer vragen, dan verhef ik wel mijn stem een beetje, maar word dan niet echt boos. Aan straffen doe ik niet echt, maar met name mijn oudste heeft soms wel wat strengere regels nodig en als hij bijvoorbeeld schreeuwt oid mag hij dat wel ergens anders gaan doen. Fysiek aanraken doe ik niet. Ik kan wel boos worden als ze niet voorzichtig met hun spullen omgaan.
Momenteel heb ik weinig geduld, hoogzwanger. Maar anders vraagt ML zich wel eens af hoe vaak ik wil waarschuwen voor dat er een sanctie volgt... Mijn oudste heeft ADHD en zou echt wel gebaat zijn bij meer duidelijkheid van mijn kant. Die probeer ik echt wat directiever te benaderen maar dat vind ik heel moeilijk. Ik schreeuw weleens keihard zijn naam als hij het verdomd om naar me te luisteren en dat helpt wonderbaarlijk... Wij zijn ook echt tegen lijfstraffen, die hebben we beiden thuis wel gehad, maar soms denk ik weleens: een goeie tik op je kont zou de gezagsverhoudingen ineens een stuk helderder maken...
Als ik ze fysiek benader, is dat inderdaad in de arm pakken om op de gang te zetten of iets dergelijks. Een keer moest ik tussenbeide komen omdat ze zo'n verschrikkelijke ruzie hadden dat de plukken haar bij wijze van spreke in het rond vlogen. Toen heb ik de oudste (die echt gevaarlijk deed, als ze haar zusje verkeerd had geraakt was het misschien wel fataal afgelopen) wel een tik op haar billen gegeven en naar de gang gestuurd. Het maakte enorm veel indruk en sindsdien vechten ze niet meer zo (afkloppen). Ze kunnen hier enorm met elkaar klieren, maar ook heel lief spelen. Als ik het nu even op een rij zet is 70% van de dag positief en 30% minder positief, zonder het meteen heel negatief te noemen. Valt nog mee dus.
Op de jongste ben ik nooit boos, wel geirriteerd als ze blijft zeuren om iets. Op mijn oudste twee kinderen van 12 en 14 jaar kan ik wel boos worden en vooral als ze onderling weer aan het klieren zijn en ik al moe ben dan kan ik best weleens uit mijn slof schieten. Ook kan ik boos worden wanneer ze brutaal en onverschillig doen over zaken die ik belangrijk vind, vooral de oudste is veel te laks en gemakzuchtig in zijn schoolwerk en dat vreet werkelijk maar ja het zijn pubers en alles wat wij als ouders vertellen gaat het ene oor en het andere oor uit, knap frustrerend zo nu en dan
Dagelijks! Soms zelfs meerdere keren per dag. Maar de oudste twee zitten echt in een verschrikkelijke fase, soms vliegen ze hier gewoon naar de gang. En laatst heeft de oudste onder een koude douche gestaan om af te koelen. Maar er zijn zeker ook periodes dat ik dagen lang niet boos hoef te worden.
Ik word echt wel eens boos vooral als die niet luistert of besluit tegen draads te worden. Als dat heeft te maken met iets leuks voor hem dan geef ik hem een optie of je luistert of we gaan niet bijv buiten spelen. En als ik dus echt weg moet of iets zet ik hen gewoon neer en kleed hem aan of die het leuk vind of niet met een strenge toesprekende stem. Ik merk wel dat als hij een vervelende bui heeft en even een "ongeleid projectiel" is En ik het echt zat ben dan word het vaak alleen maar erger door mijn reactie. Dus probeer er op te letten dat ik rustig blijf en hem even laat bijkomen op zijn kamer bijv. Vaak zegt die dan na onze boze bui, mama wij zijn nog beste vriendjes he
Ik word zeker weleens boos. Mijn zoon is een negatieve aandachtvrager, en de laatste tijd is hij heel erg vervelend geworden. Ik probeer dan altijd rustig en kalm te blijven want hoe bozer ik word hoe leuker hij het vind. Hij weet alleen nooit van ophouden, en gaat maar eindeloos door, dan mag hij ook wel weten dat het genoeg is. Vandaag was hij ook echt een bloedzuiger. Ik vind dat wel jammer want hij eist op zulke dagen alle aandacht op terwijl ik ook nog een dochter heb die ik genoeg aandacht wil geven. Gelukkig zijn er ook dagen dat het wel leuk gaat en dat hij lief is. Ik hoop dat het momenteel komt door alle spannende dagen (sinterklaas, verjaardag en sinds gister naar groep 1) en dat hij snel wat leuker word.
Op mijn oudste kan ik bijna niet boos worden. Ze Is er heel gevoelig voor als ik mijn stem verhef. Ze doet ook vrijwel nooit iets waardoor ik boos moet worden. Eigenlijk stopt ze altijd na 1 waarschuwing + uitleg waarom iets niet mag. Gebeurd denk ik 1x per maand dat ik mijn stem verhef tegen haar (en dan Is ze gelijk de rest van de dag van slag en voel ik me schuldig, ze Is 5,5 en de keren dat zij op de gang heeft gezeten zijn op 1 hand te tellen) Mijn zoontje van 2,5 Is uit ander hout gesneden. Een waarschuwing waarbij ik hem afleid en uitleg waarom iets niet mag heeft weinig effect. Hij Is me na 4 woorden al kwijt en doet het halverwege mijn uitleg gewoon opnieuw. Hij heeft het meest baat bij korte duidelijke opdrachten (soms voel ik me alsof ik enn hond sta te commanderen: 'stop! Kom! Nee!' Etc) en meestal Is het nodig om dan ook mijn stem te verheffen omdat hij me anders gewoon niet lijkt te horen, teveel in zijn eigen wereldje ofzo, ook als ik op ooghoogte zit heeft hij me niet altijd in de gaten, pas als ik stem verhef of hem aanraak (heb een tijdje gedacht dat hij slechthorend Was maar als hij een goeie gezellige bui heeft dan hoort hij me.prima als ik fluister, alleen tijdens boevenstreken heeft hij een selectief gehoor). Omdat hij soms na een paar keer waarschuwen nog niet luistert en zelfs doorgaat tijdens een waarschuwing gaat hij op de gang. Dat kan soms wel een paar keer per dag zijn (zoals nu al een week het geval is) en soms ook weken niet en Is een korte waarschuwing en afleiden genoeg. Mijn zoontje heeft mij eens heel hard gebeten in mijn been waardoor ik hem uit reflex een tik tegen zn hoofd gaf, hij beet tot bloedens toe (Door mijn broek heen!) en mijn tik Was dan ook best hard. Ik denk dat ik daarna uit schuldgevoel harder heb gehuild dan hij maar daarna heeft hij nooit meer gebeten. Ik heb me wel voorgenomen dat nooit meer te doen want ik wil niet slaan maar het Was een reflex dus ik weet niet hoe ik de volgende keer zou reageren als hij weer zo hard zou bijten. De enige 'lijfstraf' (Jeetje wat een heftig woord) Is inderdaad vastpakken aan zijn arm en naar de gang meenemen (of sleuren soms haha)
Echt boos alleen de 2-3 dagen voordat ik ongesteld moet worden. Vre-se-lijk! Dan zijn mijn emoties zo hoog, voel ik me zo prikkelbaar. Verder, wel eens geïrriteerd. Of dat ik vind dat iets niet mag. Maar dan zet ik het meer in, zonder dat ik die emotie van boosheid echt voel. Meer streng en duidelijk ben ik dan.
Ik ben vrijwel nooit echt boos, maar regelmatig functioneel MIjn zoon is denk ik wel een 'makkelijk kind'. Heeft natuurlijk wel zijn buien, maar je kunt bij hem door duidelijkheid en uitleg heel veel gedaan krijgen. Als hij dwars is, of moe, geef ik hem vaak twee keuzes: of ...of anders doe je dat maar op de gang, als je weer binnen wilt komen moet je dan... Werkt prima hier! Ik denk dat we bij dochter wat meer geduld moeten aanschaffen, ze lijkt heel temperamentvol vergeleken met zoon op deze leeftijd...