Op dit moment heb ik Therapie (cognitieve gedragstherapie) alleen ik heb sindsdien zo verergering van mijn klachten.en krijg er paniekaanvallen bij. Voor de meiden die in therapie zitten of hebben gezeten? ervaren jullie dit ook?
Tja, die vraag is misschien te algemeen om een antwoord op te geven. Iedereen is anders en ieders problematiek is anders. Op zich lijkt het me niet vreemd. Je gaat aan de slag met dingen die moeilijk zijn (neem ik aan, je hebt immers hulp gezocht). Dat kan best wat losmaken. Misschien ontdek je de omvang van je problematiek of waren en nog dingen waar je eerder minder bewust van was en nu wel. Zeg het eens tegen je therapeut zou ik zeggen .
Ik weet natuurlijk niet voor welke klachten je cgt krijgt, maar ik kan me wel voorstellen dat er meer opgerakeld wordt nu.. ik herken niet zozeer dat mijn klachten erger worden (heb cgt voor een burn-out en mijn persoonlijke valkuilen die dit mede veroorzaken), maar wel dat er nu steeds meer naar boven komt wat aan de grondslag ligt van mijn valkuilen wat best wel even inhakt en maakt dat ik soms nog minder lekker in mijn vel zit. Ik zou het zeker aangeven bij je therapeut, zodat je een plan kunt maken hoe erger te voorkomen..
Bij mijn vrouw zijn de klachten niet verergerd maar de therapie was wel heftig. Ze is angstig om angst te krijgen dus als je dan dingen moet doen waar je bang voor bent dan is dat pittig... maar op de lange termijn doet het zeker veel goeds!
Therapie is inderdaad hard werken. Maar net zoals met opstarten van medicatie moet je er vroeg of laat een keer doorheen. Ik neem aan dat blijven zitten waar je zit ook geen optie is. Op een gegeven moment moet je verder met je leven. En hoe moeilijk ook, dit hoort erbij. Probeer om niet te veel stil te staan bij het hoe en waarom. En niet te ver voorruit kijken. Kom je het volgende uur door, kom je uiteindelijk de dag door? Dan heb je het goed gedaan en de rest zie je later wel. Gewoon 1 stapje tegelijk. Vol houden en sterk zijn. Je kan het!
Ik heb cgt gehad voor een burn out. En ervaarde zeker verergering van de klachten. Bij mij werd er gewerkt doormiddel van een protocol en ik moest activiteiten opbouwen. Meerdere malen aangegeven, maar ik moest er doorheen werd gezegd. Was ik zelf ook van overtuigd. Tot ik na 9 maanden niks meer kon. Bleken uiteindelijk ook meer lichamelijk te zijn dan geestelijk. Maar wat ik wil aangeven is dat je wel naar jezelf moet blijven luisteren. Tuurlijk kan therapie dingen oprakelen, maar als je voelt dat t echt de verkeerde kant op gaat, geef t aan!
Bij mij (en met mij zoveel die dat hebben) is het een punt van controle verlies. Hier ben ik erg mee bezig geweest dat klopt ook veel uitgeschreven en per dag uitschrijven hoe ik me voel. Ik had laatst wel 2 dagen dat ik mij erg goed voelde. Maar nu komen er ook weer paniekaanvallen die zijn een hele poos weg geweest. En het vervelende is dat ik altijd twijfel of het wel een paniekaanval is (ik kan bijv erg ziek worden maar heb niet de klassieke klachten dat maakt het erg lastig)
Ik heb CGT gehad + andere therapie erbij voor mijn eetstoornis en ik kreeg er in eerste instantie alleen maar meer eetbuien van. Je moest zoveel denken en in jezelf graven dat het heel heftig was en mijn enige manier om er mee om te gaan was toen nog eten. Ik vind het niet gek dat het eerst erger word. Wel blijven aangeven bij de therapeut. Heel veel sterkte nog
Wat zijn je klachten, en komen ze uit t niets of juist als reactie ergens op, of in bepaalde situatie. Reden dat ik t vraag is omdat bij mij bepaalde klachten ook eerst als angst werden afgedaan, maar wat uiteindelijk vooral uitputting was. Ik kreeg de klachten eigenlijk altijd als reactie op inspanning.
Sociale angst: vooral op schoolplein kinderen daarnaast niet echt. Gerealiseerde angsstoornis: piekeren over of ik het wel goed doe als moeder bijv apen en beren op de weg zien. Hypogonderie Angsstoornis Sinds kort weer paniekaanvallen ("vroeger" ook gehad) Dit komt vaan uit het niks
Ik herken het ook. Therapie was voor mij behoorlijk slopend en uiteindelijk heeft het bij helaas niet geholpen, omdat ik intensievere therapie nodig had. Heb dat toen afgehouden, omdat ik bang was dat ik dan helemaal zou instorten.
Ik ga ook beginnen met therapie en de psycholoog gaf aan, toen ik aangaf voor mijn gevoel tegen een burn out of depressie aan te zitten, dat ik daar door therapie best wel eens zou komen maar dat ik het dan maar gewoon moet laten komen en dat het niet erg is. In mijn geval gaat het om emotionele verwaarlozing in mijn jeugd. Dus ik moet mijn gevoelens weer toe leren laten en ik weet nu al dat dat heel moeilijk gaat worden. Maar ik zal wel moeten, zoals het nu gaat zie ik niet zitten voor de rest van mijn leven.
Dat heb ik ook zo. Er worden mij vragen gesteld waarom cotrole verlies zo erg is dus flauw te etc mijn gevoel zegt natuurlijk angst maar wat zeggen de gedachten dat is erg moeilijk.