Hi, Ik loop nu een aantal weken bij een psycholoog. Vorig jaar ook een kort traject gehad, maar ik ben een beetje verder in een dip geraakt en dus weer bij een nieuwe. Vorig jaar is er add geconstateerd, maar de huidige psych ontkracht het omdat het niet met 100% zekerheid te zeggen valt dat het niet door mijn verleden komt. Punt is nu, de therapie voelt zo nutteloos; ik ga erheen, bespreek het huiswerk van de vorige keer (waar ik alleen maar meer gestresst van raak, want ik kan de rust niet vinden om het te doen), ik krijg nieuw huiswerk mee en thats it. Sinds vorige week begonnen met cognitieve gedragstherapie, waarbij ik bewust moet worden van negatieve gedachten en deze ombuigen. En ik ben helemaal 'pro-mindset', Maar ik mis de kern van het probleem. Ik voel dat het probleem zoveel dieper ligt en die opdrachten voelen zo nutteloos en geven stress. Ik heb de stap opnieuw gezet, omdat ik het verleden me in lijkt te halen. Ik heb het altijd weggestopt, maar het heeft teveel sporen achtergelaten die ik wil herstellen. Ik merk nu toch dat ik behoefte heb om erover te praten. En dat gebeurt dus niet. Verwacht ik nou teveel? Is dit wat therapie inhoudt? Ik loop al jaren tegen geestelijke en lichamelijke onrust aan. Heb ruimschoots ervaring met uitstelgedrag en zodra het zich opstapelt, vliegt het me aan. Die therapie vraagt iets van mij, waar ik al 20 jaar mee worstel: uitstelgedrag en de tijd niet nemen om bepaalde (vaak saaie of vervelende) dingen te doen. Waarom zou het in vredesnaam wel lukken voor de therapie?? Het lukt gewoon niet. Het is geen onwil, maar een diepgeworteld probleem, wat voor mijn gevoel aangepakt moet worden. Ik ga me opnieuw voor add laten onderzoeken, want ik lees 1op1 gelijkenis hierover. Maar wat te doen met de therapie? Doorzetten, of op zoek naar een ander? Ik heb best wat op mn bordje gehad en hoewel ik van het niet-lullen-maar-poetsen ben, wil ik toch eens mijn ei kwijt hierover tegen een professional...
Ik had ook een weerzin tegen die praktische en oppervlakkige indruk van CGT. Dat is lastig om doorheen te komen. Ik vond sowieso geen gehoor binnen de reguliere GGZ. Ik heb toen om een second opinion gevraagd bij mijn huisarts. Want ja, dat kan gewoon, net zoals bij iedere andere medische diagnose! Zij stuurde me door naar een gerenommeerde, ouderwetse psychiater met een privépraktijk en nu krijg ik good ol' psychotherapie zoals je die in Woody Allen-films ziet. Dan mag je graven en rommelen en praten en dwalen en wordt er niet meteen een schema bij gepakt. Voor mij werkt dat een stuk beter. Wat zou jij willen? Hoe had jij therapie voor je gezien?
Nou, precies hoe jij jouw huidige therapie krijgt eigenlijk. Gewoon mijn verhaal, dat ik zo lang weg heb gestopt, vertellen. En ergens ook de bevestiging krijgen dat de effecten die ik ervaar, helemaal niet zo gek zijn.
Ik weet niet of ik het nu gewoon zo getroffen heb, maar ik hoor wel vaker dat er helemaal geen ruimte is om 'je verhaal te vertellen' binnen therapie en dat alles maar gericht is op snelsnelsnel met een paar technieken weer naar huis gestuurd te worden. Misschien toch eens vragen om een second opinion bij je huisarts, vooral ook omdat je twijfelt aan je diagnose. En dan zou je kunnen vertellen wat je tegenstaat bij de huidige therapeut en of de huisarts misschien iemand kent die beter bij jou past.
Toen ik het idee had dat mijn therapie niet de juiste vorm was voor mij, kon dat gewoon aangepast worden naar iets anders. Samen met mijn psycholoog een goede vorm gevonden die wel echt paste bij mijn problemen. Ik had eerst een CGT erg ‘op papier’ met huiswerk, vooral nadenken, en dat dan bespreken. Maar we gingen naar een wat vrijere vorm waarbij ik niet meer zo op papier werkte, en daarbij ook echt heel veel gedachten samen besproken - voortkomend uit mijn verleden etc. Die combinatie werkte voor mij dus goed. Praktijk, en praten praten praten. Ik zou het dus eens op tafel gooien en kijken wat er anders kan!
Gewoon wisselen. Ik heb ook een paar keer gewisseld (verschillende periodes) Je moet je je verhaal kunnen doen en vertrouwen hebben in de psycholoog. En soms heb je alleen maar irritantie bij een persoon.
Ik heb al met al 10 jaar in de psychische hulpverlening rondgedwaald. Van idd cognitieve therapie, naar opnames, naar interne behandeling (van zondag tm vrijdag in een groep, daar ook wonen die dagen), naar psychotherapie. Nergens vond ik de goede aansluiting. Ik was erg goed in groepstherapie omdat ik goed kan kaatsen en peuteren, maar hierdoor kwamen ze nooit aan mij toe. Uiteindelijk heb ik 4 jaar geleden gezegd: dit is het laatste wat ik probeer. Ik kwam toen bij een centrum voor persoonlijkheidsproblematiek. Hier had ik 1x per week een gesprek. Voor mij erg wennen na veel intense therapieen. Met deze vrouw kon ik helemaal niks. Ging op dezelfde manier zoals jij beschrijft. Ik heb dit ook bij haar aangegeven maar ze wilde er niks van horen. Ik was na 3 maamd klaar om de handdoek in de ring te gooien. Te accepteren dat ik me nooit beter zou voelen, toen mijn therapeut een burn out kreeg. Ik kreeg toen een vervangster en dat was een wereld van verschil. Toen mijn andere therapeut terug kwam heb ik gevraagd of ik bij de vervangster mocht blijven. Ik heb 4 jaar bij haar gelopen en uiteindelijk afgelopen februari alles afgerond. Wat ik wil zeggen is: durf te zoeken naar wt past en klikt. Ik heb te lang gemodderd
Ik zou hierover in gesprek gaan met je therapeut. CGT is een behandeling waarmee goede resultaten worden geboekt, maar dat betekent niet dat het voor iedereen de juiste behandeling is. Net zoals een therapeut bij je moet passen, moet een behandeling ook bij je passen. Als zij/ hij niet openstaat voor een gesprek hierover en verandering, zou ik op zoek gaan naar een andere therapeut. Er zijn heel veel soorten type behandelingen, meerdere wegen leiden naar Rome! Een goede therapeut moet aansluiten bij jouw behoefte. Wat betreft het ADD verhaal. Weet je al waar je het laat onderzoeken? Ik vind zelf de ADHD centraal een goede organisatie. Zeer uitgebreid onderzoek binnen een dag en zij zijn hierin gespecialiseerd. Ze zitten in meerdere plaatsen.
Ik geef ook CGT en zoals Treez al aangaf, het is een behandeling waar inderdaad goede resultaten mee worden geboekt. Echter heb ik ook cliënten behandeld die geen aansluiting vonden of waar de klik ontbrak. Dus stap een is om dit te bespreken met jouw behandelaar. Hij/zij kan met je meedenken en misschien heel veel verduidelijken. Verder lees ik ook dat je net bent begonnen met CGT en dan kan ik me voorstellen dat je de kern mist. Geef het wat tijd, je loopt al 20 jaar rond met deze klachten en het zal ook tijd gaan kosten om je weer goed te voelen. Maar wat ik eigenlijk lees is dat je zowel je verhaal wilt doen (gehoord worden door een hulpverlener) als leren omgaan met de onrust in hoofd en lichaam. Als ik jou was zou ik voor jezelf jouw hulpvraag weer goed in kaart brengen (en opschrijven) en dan met jouw behandelaar bespreken of er voldoende ruimte in de behandeling is om alle aspecten te behandelen. Kan dat niet of slechts deels, dan kan je de overweging maken om te wisselen van behandeling.
Ahhhh dit topic maakt mij echt bang ik ga over 2 weken beginnen bij de psych waar ik bijna een halfjaar op de wachtlijst heb gestaan. Eigen praktijk dus kan niet zo snel even overstappen als t niet bevalt. En wil niet weer maanden moeten wachten. Zal vast wel goedkomen hoor maar vond het even moeilijk dit te lezen en ben nu gelijk nerveus TS, ik zou het bespreekbaar maken dat dit niet werk. Wellicht kan de therapie vorm veranderd worden en anders idd opzoek naar iemand anders.
Herkenbaar verhaal TO. Ik heb ook jarenlang in de GGZ rond gedwaald. Daarnaast ook nog in her alternatieve circuit. Ik heb zon beetje alle behandelingen die er bestaan gevolgd geloof ik, regulier, in groeps verband, specialistisch, opname, deeltijd. Ik heb vanuit mijn jeugd en opvoeding meegekregen dat ik anders was, problematisch. En ik was maar op zoek wat dat dan was, waarom was ik dan zo anders en problematisch. Heb verscheidene diagnoses gekregen die later weer even hard ontkracht werden. Vreselijk frustreren en confronterend is het geweest. Daar kwam later nog een flinke angsstoornis en meerdere depressies bij. Ik heb inmiddels een dusdanig (overlevings)patroon ontwikkeld dat ik de beste therapeut om de tafel leid, idem in groepsverband. Ik ben zo sterk in analasyeren en lullen dat er nooit tot de kern gekomen is. De komst van onze zoon heeft dit veranderd. Ik ben vorig jaar door een hel gegaan vlak na zijn geboorte maar door de hel heb ik nieuwe inzichten gekregen. Momenteel neem ik deel aan een verwerkingsgroep voor vrouwen die seksueel misbruikt zijn, twee sessies van 12 weken, gegeven door twee wijkcoaches. En wonderbaarlijk heeft dit meer effect dan welke behandeling ik in mijn leven gehad heb. Zo laagdrempelig maar zo goed in elkaar gestoken. Ik heb iedere sessie gehuild, iets wat eerder gewoonweg niet lukte, en ze keerden me verdorie iedere sessie binnenstebuiten. Alles is eruit gekomen, samen met de lieve andere deelnemers. Een verschrikkelijke lang verhaal, daar ben ik goed in. Ik ben nog aan het leren niet teveel te lullen maar to the point te komen haha. Wat ik wil zeggen, en sluit me daarmee aan bij de rest, durf te zoeken naar wat bij jou past en neem niet genoegen met minder!
Bespreek het met je therapeut. Er zijn echt verschillende manieren om cgt toe te passen en ik denk dat het juist essentieel is dat je ook tot de kern van de problematiek komt. Het is juist heel waardevol voor de behandeling dat jij inbrengt hoe jij over de aanpak denkt en aangeeft wat je nodig hebt. Als er niet naar je luistert wordt kun je natuurlijk altijd alsnog wisselen.