Jouw bevalling

Bevalling van mijn zoon juli 2009

Het was een hete zomer en ondanks ik een hele fijne zwangerschap had, was ik het met bijna 42 weken toch echt behoorlijk zat. Ik wilde mijn zoon, ons eerste kindje nu toch echt ontmoeten. 14 juli kreeg ik in de nacht wat vervelende krampen en dacht YESSSSSSSSS we gaan beginnen...helaas bleven de krampjes maar heel lichtjes en zakten daarna volledig af. Teleurgesteld en verdrietig ging ik de nacht in waar weer de krampen begonnen, het voelde wat nat tussen m'n benen dus dacht weer YESSSSSSSSS nu echt!! Ik dacht dat het vruchtwater was, ik had immers geen idee hoeveel dat zou moeten zijn. Helaas..bleef het alleen bij krampen. Ik heb zitten huilen als een kind zo boos was ik. Sochtends vroeg d everloskundige gebeld en huilend uitgelegd wat er aan de hand was en dat ik nu toch echt wilde bevallen. Ik mocht even langskomen om te kijken of ze iets voor mij konden betekenen.
Ze kon wel strippen maar kon niet beloven dat dit ook echt tot de bevalling zou leiden. Nou ja alles is beter dan niks dacht ik..opweg naar huis belde ik met een vriendin en vertelde alles maar merkte ook dat de krampjes toch pijnlijker werden.
Thuis aan gekomen werd het toch even doorbijten, mijn ex wist zich geen raad en werd er helemaal stil van. We zijn op aandringen van mij nog boodschappen gaan halen want een wandeling zou wel goed zijn. Ooo wat had ik daar een spijt van, ik hing over de Albert Heijn kar te puffen en te zuchten en m'n ex af te snauwen dat we nog niet naar huis gingen anders werd de baby niet geboren. Hahahaba
Hoorde een vrouw nog tegen hem zeggen ooochhh trek je er niks van aan hoor, het hoort er allemaal bij.

Thuis aangekomen toch maar de verloskundige gebeld, het was toen ongeveer 17.00, al vrij snel was ze er en na controle zei ze nouuuu pak je tas maar jullie mogen naar het ziekenhuis. Huh wat??? Nu al? Ja zei ze, je hebt 6 cm ontsluiting. Daar gingen we dan naar het ziekenhuis en wat was dat sapnennd! Ik had pijn maar voelde me nog prima. We werden naar onze kamer gebracht en zaten nog te grappen te lachen en de laatste foto's gemaakt. Toen werden mijn vliezen gebroken en ging ik even douchen, de eerste paar minuten was ik nog heel erg vrolijk de kleine zeemeermin uit volle borst aan het zingen en niet lang daarna zat ik alleen maar te kreunen en te steunen van de pijn. De weeën storm brak aan en wat een helse pijn!!
Ik was moe van de vorige gebroken nachten, had niks meer gegeten en moest overgeven van de pijn.
Ik kreeg een pethidine prikje om een beetje te kunnen rusten, dat lukte me ook en heb ruim een uur geslapen. Had niet eens gemerkt dat mijn ex weg was geslipt naar beneden om smakelijk een maaltijd te verslinden. Toen ik wakker werd kreeg ik een infuus met een morfine pompje..ik kan me niet herinneren dat het wat hielp ik werd er alleen zo stoned als een garnaal van. Half versuft hoorde ik aan wat de vkundige allemaal te vertellen had maar ik weet toch echt niet meer wat ze allemaal zei, ik weet nog wel dat ik weer even in slaap viel voor nog geen halve minuut denk ik en zei toen uit het niets tegen haa; als je wilt mag je ook even op mijn werk gaan plassen hoor. Ging nergens over en ze snapte er ook niks van hahahahaa.
Niet lang daarna zei ik tegen m'n vriend dat ik heel nodig moest poepen maarja ik zat nog aan het infuus dus hij riep de vkundige erbij. Ooo zegt ze dan gaan we persen!!! En ja hoor ik had 10 cm ontsluiting. Alles werd losgekoppeld en voordat ik mocht persen kreeg ik down under nog een verdoving "voor het geval dat we moeten inknippen" zei de verpleegkundige. Nou ja het zal allemaal wel ik wil persen.
Helaas door die verdoving voelde ik niet waar ik naartoe moest persen dus ik deed maar wat. Onze zoon werd gauw geboren zonder knip of scheur een klein mannetje van 3330 gram en 50 cm.

Doordat ik niet voelde waar ik naartoe perste hield ik er enorme aambeien aan over. Dit had de eerste weken van de kraamperiode echt goed verpest voor mij. Ik had een vreselijke pijn en kon niet lopen zitten staan..na 3 weken ongeveer was ik er gelukkig vanaf. Bij de tweede bewust voor geen enkele manier van pijnstilling gekozen en jeetjes het was meer dan geweldig!! Pijn was er wel maar het was goed te doen.

 

Ik mag ieder moment weer. Maar me 1ste bevalling was kort maar krachtig hihi.

Sochtends om 6 uur word ik wakker met zeurende harde buiken, ik iriteerde me eraan omdat het niet wegging maar er ging geen lampje branden dat het weeen waren.
Vriendlief is gewoon naar werk gegaan en ik ben weer in bed gedoken om nog wat te slapen, eenmaal in bed kan ik me geen houding aanemen door de harde buiken zo krachtig maar zonder echt pijn.
Vriendin maar geapt wat ik moest doen (was erg onzeker en jong)ze zei me dat ze het niet zogoed wist en ik moest timen. Zo naief als jong meisje kort getimed en er zat wel een ritme in maar eigenlijk weinig pijn. (Zo goed als niet)
Dus op aanraden maar gaan douche, onder dexdouche bleef het maar aanhouden (en nog geen lampje wat ging branden) en heb toch maar me moeder geapt. Snapte er helemaal niets van. (Even erbij vertellen de 2dagen ervoor lag ik al aan de ctg scan dus vond het maar gek allenmaal)
Ze zei dat het niet klonk als bevallen maar bel maar voor de zekerheid, er is tenslotte snelle bevallingen in onze fam bekend. Dus gebeld uitgelegt maar wou niet komen, want het was tenslotte geen bevalling wat echt gebeurde. Gezegd dat ik moest zeggen dat er snelle bevallingen plaats vinden in de fam, "oh dan kom ik toch even kijken"
11 uur en zat gewoon vrolijk op de bank met de zelfde pijngrens weeen en keek me aan van huh? Nougoed even checken. Ja hoor 3 cm dus ik was zeker al bezig met bevallen.
Vriend gebeld dat die naar huis moest komen omdat kleine man geboren zou worden, meneer had de schrik van ze leven en heeft nog een half uur tot 3 kwartier voor zich uit zitten staren voordat hij naar huis kwam, stommeling het was nog een uur reizen naar huis🙊
Eenmaal thuis was zijn grijze shirt ineens erg donker geworden van het zweet (hahahaha)
Ik nog steeds vrolijk want dit kon ik wel aan (kom ik nog wel op terug&#128514 2 uur / vk komt weer langs, de weeen zijn niet sterk genoeg want zat op 4/5 cm dus vliezen breken dan maar. Moeder was hier al bang voor want dit had in het ziekenhuis moeten gebeuren.
En direct begon het!
Snel spullen gepakt en naar zh. Ahfijn file voor de deur... Woon 5 min van het ziekenhuis en we hebben er ja ja 20 min over gedaan.
Bij het ziekenhuis mij en me vriend afgezet zodat moeders de auto kon parkeren.
Lieve vriend zou wel een rolstoel voor me pakken, dat heb ik even snel uit ze hoofd gehaald want ik loop wel grrrrr.
Lopen naar binnen zijn bijna bij de lift krijg ik een wee, moet echt even stil staan om deze op te vangen. Nou ik kan me al die gezichten nog herineren die me daar stonden aan te kijken hahahaha!!!
Eenmaal op de kamer gaat het snel heel snel. Moest officieel nog douche van de verpleegster maar dit geweigerd omdat ik voelde dat het niet ging. Ze is wel iedere 2 a 3 min terug gekomen je gaat nu douche! Nou denk het niet. Ben op bed gaan liggen en de vk is ondertussen net aangekomen.
Gaat snel zat al op 8 cm en ik was nog maar net 10 min in het ziekenhuis. Ik was op dit moment al een tijd in een weeenstorm en was dus helemaal van de kaart, heb ook niets meer gezegd.
Half 4 uur nadat we in het zh waren 10 cm ontsluiting tijd voor persen. Ogh ben nog nooit zo blij geweest kon de rugweeen weg persen heeeeeerlijk!
33 min persweeen en me kleine mannetje lag op me borst.
Ik was om half 7 alweer thuis en liep al vrolijk rond!

Grappige dingentjes.
Ze hebben mij 3 keer gevraagd hoe hij hete, heb dit nooit gehoord.
Zecging me hechten dus gaf me een verdoving en heb gezegd auw je bent niet al aan het hechten he!!! (Nu pas auw????)
Ik moest daarna douche. Hup rolstoel in naar de douche, heeft ze me netjes uitgelecht wat we gingen doen, ben opgestaan en onder de douche gaan zitten.
Ze schreeuwde naar me wat doe je nou!, nou moet toch douche? Maar moest haar hand vasthouden omdat de kans groot was dat ik flauw ging vallen, stond nogal trillerig en wankelig op me benen. Hoe ver ik ook was blijf eigenwijs.
Dag na de bevalling kwam ik erachter dat ik zoveel kracht hebgezet dat de onderkant van me oogwit (als zee) helemaal rood was. Zag er niet uit!

 

Oh heerlijk vind ik dit! Er staat ergens ool een topic met bevallingsverhalen op zp, dat zijn er echt heel veel (ben je voorlopig wel zoet met lezen...) maar daar zit natuurlijk inmiddels een slotje op. Geweldig dat er nu weer een nieuw topic geopend is! Kan niet wachten tot ik hier mijn hopelijk positieve thuisbevalling kan plaatsen.

 

Ik zal even een duit in het zakje doen.

40+6 21.30 ik ga naar de wc. Voel wat lopen, hè mijn slijmprop... Dag ervoor heeft de vk wat lopen wroeten want eigenlijk ben ik er wel klaar mee. Die dag wat harde buiken maar ik heb me er al op ingesteld dat onze dame een echt mama's kindje is en niet meer komt. Die dag zelf nog 2x half uur gereden omdat mijn nichtje jarig is. Tante schrok wel want volgens haar ziet ze aan me dat het die dag nog gaat gebeuren en ik heb haar uitgelachen.
Tegen 11 uur gaan we naar bed en half uur later wordt ik wakker omdat ik naar de wc moet. Zo nodig dat het pijn doet. Op de wc voel ik weer meer lopen, denk slijmprop maar besluit mijn bril te halen om het even te bekijken (heb erg slechte ogen dus zag niks). Hmm vlokjes en et dat ik denk dat is dus vruchtwater krijg ik een wee. Weer terug naar de slaapkamer voor mijn mobiel om de weeën te timen en gaaaaan . Na 45 minuten weeën opvangen op de badkamer begint toch wel door te dringen dat ze en heel regelmatig komen en steeds meer pijn (inmiddels naast buik weeën ook been en rug weeën erbij) ml wakker gemaakt. Die is gaan douchen en heeft de vk gebeld. Half 3; mooi 3 cm ontsluiting laten we naar het zkh gaan want dit kan nog een mooie vlotte bevalling worden... (iets met goden verzoeken).
In het ziekenhuis heb ik me in mijn rolstoel genesteld, kom namelijk niet op een andere manier mijn rug-buik-been weeën opvangen en rond half 7 s ochtends begon het ondraaglijk te worden. Pijn steeds heftiger en kon het niet meer opvangen. Vk weer geroepen want er zou toch best wat bij moeten zijn. Nog geen 3,5 cm... Na nog een uur doorploeteren heb ik om een ruggenprik gevraagd. Er was gelukkig plaats op de afdeling (was nog in geboortehuis) dus daar heen gebracht. Om half 9 met net 3,5 cm ontsluiting de ruggenprik gekregen. Wat een verademing. S middags hebben ze dmv een echo proberen te kijken hoe dl lag aangezien ze het idee hadden dat ze wat scheef lag.
Om half 7 s avonds had ik volledige ontsluiting. Proefpersen maar dl zakte niet genoeg dus ruggenprik uit en weeënopwekkers aan. Tegen half 8 gaan persen. Ik had alleen weer een continue rugwee die niet weg trok. Geen persdrang alleen ontzettende pijn. Uiteindelijk na 1.45 uur persen is gebeld dat dl met vacuüm geboren zou moeten worden en na 2.17 uur persen is onze dochter geboren. Hoofdje schuin en met handje naast haar hoofd. Hollands glorie met 4200 gram en 52 cm. Helaas doordat ze zich zo breed maakte zijn mijn knippen wel doorgescheurd tot een subtotaal en moest ik op de ok gehecht worden.
Al met al een vrij heftige bevalling die ik een goed plekje heb kunnen geven. Dl is ook een makkelijk kindje.

 

6 uur sochtends, lichte krampen.. vriend wilde toch thuis blijven en ging zijn college even naar het werk brengen. Ondertussen nergens last van en ging gewoon mijn ding doen. Broodje, koffie etc.

Toen vriend om half 8 terug kwam werden de weeën pijnlijk en wilde ik naar het ziekenhuis. Daar aangekomen kon het nog niet de bevalling zijn want de weeën kwamen onregelmatig maar ze gingen overlrggen. Om 10 uur kwamen ze even voelen voordat ze me naar huis zouden sturen en had ik 4 cm. Ik mocht gaan douche, heerlijk die warme stralen op mijn rug.

Binnen een kwartier, persdrang. Ik wist niet wat me overkwam! Verpleegkundige werd een beetje boos en vertelde dat het niet kon en ik me.niet aan moest stellen
Naar een hoop boze woorden van mij heeft ze me naar de kamer gebracht en de vk geroepen. Ja hoor 10 cm. Mijn vliezen zijn gebroken en binnen 2 persweeën was onze dochter er.

Smiddags waren wel alweer lekker thuis en smeerde ik het beschuitje voor de kraamhulp, zo fit dat ik was!

Ik hoop dat deze bevalling weer zo'n bevalling word
In 2,5 uur tijd bevallen. Geen hechting, knip oid.

 

Haha Bioluun ik wilde net typen: dan graag zo'n bevalling als die van Honey!

 

Oh heerlijk, een excuus om mijn verhaal weer eens te vertellen. Ik heb het 3 weken geleden al aan iedereen die het maar wilde horen verteld, maar wil wel nog een keer

Allereerst: ik wilde absoluut niet in het ziekenhuis bevallen en zeker niet ingeleid worden. Ik had een aantal wensen, waaronder een Lotusgeboorte, die in het ziekenhuis moeilijker te realiseren zouden zijn. Daarnaast zag ik het absoluut niet zitten om na de bevalling nog een half uur in de auto met een net geboren mini-baby en mijn onderkant vol hechtingen naar huis te moeten rijden. Ik wilde na de bevalling gewoon lekker blijven waar ik was. En ik vond het belangrijk dat de baby werd geboren als hij er klaar voor was, niet als de artsen vonden dat het tijd was. Tenzij hij het niet meer goed zou hebben binnen.
14 februari ctg+echo gehad in het ziekenhuis. Baby deed het super en er was genoeg vruchtwater. Niets aan de hand. Ondanks dat kon het echt niet anders, hoe ik ook probeerde, met 42 weken moest ik worden ingeleid. Dus ik geïrriteerd terug naar huis. Hij had dus nog zo'n anderhalve dag om zelf te komen. Dinsdagochtend om 7:30 moest ik in het ziekenhuis zijn.
Maandag 15 februari boodschappen ingeslagen voor de kraamweek. Nog even mijn huis gepoetst en gestofzuigd zodat de kraamverzorgster zich niet een ongeluk zou schrikken van de rommel. Hele middag krampen gehad, maar ik had al weken allerlei voorweeën dus ik dacht verder nergens aan. Tegen het eind van de middag werd het wat heftiger, maar iedereen zei steeds tegen me: "als je weeën hebt weet je het meteen." En ik twijfelde, dus trok de conclusie: dit zijn geen weeën. Zullen wel darmkrampen zijn van de zenuwen voor morgen.
Om 17:45 vond ik de krampen toch wat te regelmatig komen om darmkrampen te kunnen zijn. Voor de zekerheid gaan timen. Gemiddeld om de 5 à 6 minuten, met uitschieters naar 8 maar ook 3 minuten. Om 19:00 vond ik het echt vervelend worden, en vooral omdat ik nog steeds niet overtuigd was dat het weeën waren. Dus ging ik onder de douche. Had ook gelezen dat weeën onder een warme douche blijven en andere krampen verdwijnen dus zo kon ik misschien beter beoordelen wat dit was. Onder de douche verdwenen de krampen. Dus ik heel teleurgesteld de douche weer uitgezet. Handdoek om me heen geslagen en op de deksel van het toilet gaan zitten, afwachtend of de krampen zonder douche weer terug zouden komen. Dat kwamen ze inderdaad, dus teruggegaan onder de douche en dit keer bleven de krampen wel komen. Om 20:30 dacht ik: morgen is die inleiding, dat wordt dus een intensieve dag. En misschien is dit wel het begin van de bevalling en beval ik vannacht nog spontaan. Ik kan dus beter proberen te gaan slapen. In beide gevallen heb ik straks energie nodig.
Dus ik uit de douche en mijn bed in. Ik wist echter niet hoe ik moest liggen, die krampen deden echt pijn. Toch was ik, wellicht naief, er nog steeds niet van overtuigd dat het weeën waren. Wel weer teruggegaan onder de douche, daar was het tenminste goed te doen. En mezelf voorgenomen dat als het om 23:00 niet verminderd was ik de verloskundige zou bellen.
Om 23:00 nog getwijfeld of ik echt zou bellen. Ik voelde me zo'n idioot die gewoon graag wilde bevallen en dus voelde wat ik wilde voelen en uiteindelijk de verloskundige 's avonds laat liet komen voor darmkrampen. Toch maar gebeld. De verloskundige was er om 23:30. Ik deed de deur open, ging haar voor naar de slaapkamer en vertelde wat ik voelde. Zij zei nog: "Ik hoef niet naar de ontsluiting te voelen, ik zie zo wel dat je niet aan het bevallen bent."
Aangezien ik dat toch graag 100% zeker wilde weten ivm moeten slapen om energie op te doen voor de inleiding wilde ik toch dat ze even zou voelen. Dat deed ze, en toen zei ze: "Huh wat vreemd, dat kan niet." Ze voelde nog een keer: "Wat raar, ik zou bijna de andere verloskundige erbij halen voor een second opinion." Ik vroeg wat er was. "Het lijkt wel of je al 7 cm ontsluiting hebt." Zij nog eens voelen. "Ja, ik kan er niets anders van maken dan 7 cm."
Ik totaal verbaasd. Het was wel duidelijk dat dit geen darmkrampen waren. Sterker nog, dit was niet eens een beginnende bevalling. Dit was een ver gevorderde bevalling. En dat met krampen die wel vervelend waren maar niet zo pijnlijk dat ik ze had herkend als weeën.
We spraken af dat de verloskundige weer naar huis zou gaan en ik zou bellen bij persdrang of als ik haar eerder aanwezig wilde hebben (zoals afgesproken tijdens het bevallingsgesprek). Ik ging weer terug onder de douche en wachtte af wat er zou gebeuren. Er gebeurde helemaal niets. Om 3:50 kreeg ik een sms van de andere verloskundige met de vraag hoe het ging en of ik nog wilde dat ze iemand langs zou sturen voordat ik naar het ziekenhuis vertrok. Ik zei dat ik dat graag wilde, om 6:00. Om 6:30 zou namelijk mijn moeder op de stoep staan voor vertrek.
Om 5:50 was de verloskundige er weer. Ik deed open, we hebben nog wat gepraat, ik heb nog grapjes staan maken. Ze deed inwendig onderzoek en daarmee vielen we beiden zowat omver van verbazing: volledige ontsluiting. Ik had nergens echt last van. De pijn was niet toegenomen. Het was nog steeds geen echte pijn, het voelde nog steeds als darmkrampen eigenlijk. Het enige probleem was dat ik geen persweeën had ondanks volledige ontsluiting. Ze gaf me twee keuzes: het zo laten en alsnog naar het ziekenhuis gaan voor de inleiding, die dan lekker snel klaar zou zijn want ze hoefden dan alleen maar persweeën op te wekken. Of thuis de vliezen breken en hopen op persweeën, anders alsnog naar het ziekenhuis. Ik koos voor de tweede optie. Had heel sterk het gevoel dat het allemaal goed zou gaan en ik durfde met volledige ontsluiting niet meer naar het ziekenhuis te gaan, bang dat ik onderweg zou bevallen. Dus brak ze thuis de vliezen. Daarna ging ik terug onder de douche om te wachten op de persweeën.
Die kwamen rond kwart over 7 opzetten. Toen heb ik nog een kwartiertje in de douche gezeten tot de verloskundige me kwam halen. Daarna naar de slaapkamer. Die persweeën vond ik wel heel vervelend. Niet eens echt qua pijn, maar vooral het kwijt zijn van de controle over mijn lichaam. Ze waren echt heel sterk en mijn lichaam deed iets zonder dat ik daar zelf controle over had, het perste gewoon uit zichzelf. Doodeng vond ik dat. Ik ben op mijn bed neergeploft en gewoon blijven liggen zoals ik lag, op mijn zij. Daarna op aanraden van de verloskundige op mijn rug gaan liggen omdat het op mijn zij niet vorderde. Helaas wilde het op mijn rug ook niet vorderen. Dus vroeg de verloskundige aan de kraamverzorgster of zij de baarkruk uit de auto wilde halen en daarna ben ik op de baarkruk gaan zitten. Na ruim anderhalf uur persen zonder vordering op het bed was hij er op de baarkruk binnen 15 minuten.

Al met al was het gewoon een droombevalling zo. Op het randje nog thuis en helemaal zoals ik het wilde. Totale rust, tijdens de weeën helemaal alleen en daarna met de verloskundige en kraamverzorgster wel aanwezig maar op afstand en het grote licht in de slaapkamer uit tot het moment dat hij echt geboren ging worden. Daarna 2,5 uur met hem huid op huid gelegen lekker in mijn eigen bed, en daarna slechts 5 stappen hoeven zetten, enkel even de gang oversteken, naar mijn eigen douche. Vervolgens weer terug mijn schone bed in met mijn kleine mannetje en nergens meer naartoe hoeven. Echt heerlijk! En bijna pijnloos qua weeën, dankzij de douche en totale ontspanning.
Wel flink uitgescheurd en een hoop hechtingen waar ik nu nog steeds last van heb. Maar dat is het enige aan de bevalling wat niet ideaal was. De rest was gewoon als een droom die uitkwam.

 

Wat een hoop korte bevallingen hier!

Zo ook mijn bevalling medio januari van mijn tweede kindje.

Ik was opgenomen in het ziekenhuis wegens vroegtijdig gebroken vliezen.
Om 19:10 belde ik de zuster dat ik weeën had.
Om 19:55 is mijn zoontje geboren. Een bevalling van drie kwartier!

Helaas was hij met 35 weken te vroeg en moest in de couveuse .
Maar de bevalling was een makkie...

 

Alweer bijna 8 jaar geleden...

Zaterdagavond rond 22.30 uur begint het te rommelen. Ik heb al een week of 3 last van voorweeen (die al voor 3 cm ontsluiting gezorgt hebben). Ik neem me voor niets tegen mijn man te zeggen omdat ik denk dat het weer voorweeen zijn en doe net alsof ik slaap als hij naar bed gaat. Om 00.30 slaap ik nog steeds niet en besluit in bad te gaan en de weeën te timen. Ze komen toch wel regelmatig en duren langer als een minuut. Om 1.00 uur maak ik man wakker en bel de Vk. We mogen even langskomen. 5 minuten later ben ik daar want woon op 200 meter afstand van het ziekenhuis. Ze voelt en ik zit nog op 3 cm ontsluiting. Ze adviseert naar huis te gaan, lekker in bad te gaan liggen en weer te bellen als et erger word. Thuis aangekomen het bad weer vol laten lopen en erin gegaan. De bewaker van het ziekenhuis zegt nog tot straks, dit heb ik vaker gezien en jij gaat vandaag bevallen. Ik moest hier nog om lachen omdat ik echt dacht dat hij het mis had.
Thuis aangekomen weer in bad gaan liggen en ineens begin ik flink te bloeden. Heel het bad rood en ook uit bad blijf ik bloeden. Vk weer gebeld en meteen weer terug gegaan. Daar aangekomen zat ik op 4 cm ontsluiting. De bevalling was dus echt begonnen en ik mocht blijven. Heb vanaf 3 uur tot 8 uur onder de douche gezeten in het ziekenhuis en de weeën werden steeds heftiger. Om 8 uur weer voelen en nog steeds 4 cm. Toen zakte de moed me in de schoenen en heb ik om een ruggenprik gevraagd. Omdat het zondag ochtend was moest de anesthesist opgeroepen worden, zodra hij er was kreeg ik de ruggenprik werd er beloofd. Om 9.30 uur was de man er eindelijk maar pech voor mij er kwam een spoedkeizersnee tussendoor dus ik moest nog even wachten.
Om 10.30 weer gevoeld en ik zat nu op 5 cm, mijn vliezen werden vast gebroken en ik werd klaar gemaakt voor de ruggenprik. Deze kreeg ik uiteindelijk om 11.00 uur. Om 11.45 uur was ik weer terug op de kamer. De Vk ging meteen voelen en ik had volledige ontsluiting. De ruggenprik werd uitgezet en zodra ik weer weeën voelde mocht ik gaan persen. Een kwartier later voelde ik nog niets en heb ik gelogen dat ik wel weeën voelde (voor mijn gevoel had ik lang genoeg gewacht). Uiteindelijk na 1.5 uur persen om 13.30 uur is mijn zoon geboren. Waarschijnlijk heeft het persen zo lang geduurt door de ruggenprik die niet was uitgewerkt en ik totaal niet voelde waar ik mee bezig was. Gelukkig heb ik hier niets van gevoeld en ben ik er met 1 schaafplekje en 1 hechting vanaf gekomen. Om 17.30 uur waren we weer thuis.

 

precies een week geleden!

Zaterdag op zondag nacht werd ik rond 2:00 wakker met buikkrampen.
Dacht dat ik gewoon naar het toilet moest maar bleef maar heen en weer lopen. Rond 2:45 ging eindelijk het lampje branden.
Het waren weeën. Al deden ze niet veel pijn.
Ben snel weer gaan proberen om te gaan slapen.
Heb tot ong. 8:30 geslapen.
Weeën werden helaas niet krachtiger en bleven maar onregelmatig komen.
Uiteindelijk wel de vk gebeld, om evt. de vliezen te breken. (was al eerder afgesproken)
12:00 kwam de vk en had ik 3-4cm ontsluiting. Vliezen prikken kon helaas niet. Want de vliezen zaten strak op het hoofdje.
Moest gaan lopen om de weeën krachtiger te maken en om een vochtblaas te ontwikkelen.
Nog steeds kon ik de weeën goed hebben en maakten we nog veel grapjes.
Om 17:00 kwam de vk weer en had ik al 6cm. zonder veel pijn te hebben. Had wel been,rug en buikweeën. maar door hele goede begeleiding van mijn man kon ik ze super goed opvangen.
18:45 had ik 8cm. En het ging nog steeds goed! We waren allebei nog super ontspannen en hadden nog veel lol.
Afgesproken met vk. om de vliezen om 20:00 te gaan prikken. Kon de weeën nu goed opvangen en was bang dat als de vliezen braken dat ik in een weeënstorm zou terecht komen.
Rond 19:15 werden de weeën anders. Kreeg veel druk op mijn anus maar had niet echt het gevoel dat ik persdrang had.
Achteraf bleek ik al persweeën te hebben.
Ik lag nog lekker op de bank met al mijn kleren nog aan.
Vk had dus ook niet het gevoel dat ik al persweeën had.
Zijn rond 19:45 naar boven vertrokken. vk ging rustig alle spulletjes klaarleggen.
Om 19:00 hadden we kraamzorg al gebeld dat ze er om 20:00 moesten zijn. Omdat na het vliezen prikken, een kans was dat het snel zou gaan.
20:00 vliezen werden doorgeprikt. Bleek inderdaad volledige ontsluiting te hebben en persweeën.
Ik mocht ook gelijk persen. ikzelf was hier nog helemaal niet aan toe. Het ging allemaal opeens zo snel!!
Ik had ook het gevoel tijdens het persen dat ik maar wat deed. Alles behalve goed.
Vk bleef maar zeggen dat ik goed kracht zette. (geloofde ik niet )
Na 2x persen zei hij al dat ie al haartjes zag!
Helaas bleek mijn bekkenbodem erg nauw en moest er geknipt worden. Nou ik voelde hem!
Had immers ook nog geen hele pijnlijke en sterke persweeën. Ook zag ik die schaar daar naar toe gaan! :O
Na de knip moest ik nog flink persen en had ik heel veel pijn bij mijn anus. Vk snapte maar niet dat ik dat maar bleef zeggen.
Toen eenmaal het hoofdje geboren was, bleek dat de schoudertjes bleven steken.
Dat gaf dus die pijn en druk bij mijn anus.
gelukkig was het snel verholpen en had ik verwacht dat mijn meisje eruit floepte. Dat word immers altijd gezegd.
Als het hoofdje geboren is, komt de rest er vanzelf uit.
Niet dus.. Moest nog even persen om de romp er uit te persen.
Toen ze geboren was, voelde ik mij helemaal stoned en dronken.
wat 'n rot gevoel zeg. Vk denkt dat ik tijdens het persen in een hyperventilatie terecht ben gekomen.
Het was voor mij allemaal zo onwerkelijk, had geen sterke persdrang waardoor ik maar wat deed. (dacht ik)
Toch is het aardig vlot gegaan. Heb maar een half uurtje hoeven persen.
11 min later kwam de placenta. Pff wat 'n rotgevoel was dat zeg!
Dan is ineens echt je buik leeg.

al met al kijk ik heel positief terug op mijn bevalling.
Had het veel zwaarder verwacht.
Vk zei wel al dat we bij een volgende zwangerschap wel in de gaten moesten houden dat de baby niet al te groot werd.
Had nog geluk dat het een meisje was zei hij.

 

Bij de eerste braken 's ochtends vroeg (rond half 5) de vliezen. Omdat ik onder begeleiding van het ziekenhuis was mijn papieren gezocht en daar stond in dat ik moest bellen. Netjes gedaan, we moesten meteen komen. Mijn man had geen rijbewijs, dus moeder moest komen. Dat duurt wel 3 kwartier, maar gelukkig hartstikke rustig op de weg op zondag om 6 uur. In het ziekenhuis bleken vliezen inderdaad gebroken en werden we weer naar huis gestuurd om te wachten op weeen.
Hele dag zeurend gevoel, dus eind van de dag maar weer gebeld en weer even naar ziekenhuis. Geen ontsluiting en nog geen echte weeen. Ga nog maar even thuis slapen, inleiden doen we pas na 48 uur gebroken vliezen. Ik stik chagrijnig weer naar huis. Naar bed gegaan (was een uur of 8 's avonds) en probeer wat te slapen. Om 10 uur word ik wakker en heb echt pijn. Dus maar even douchen. Mijn moeder was inmiddels ook weer terug en zei, dit zijn weeen. Weer ziekenhuis gebeld, weer naar ziekenhuis toe. Ik nog heel boos tegen man en moeder, ik wil niet weer naar huis!!!
In ziekenhuis inderdaad mooie regelmatige weeen en beetje ontsluiting. Mijn moeder dus naar huis, wij lekker blijven. De eerste 5 cm duurt ongeveer 3 uur, 2 uur later ruim 8 cm en weer 1,5 later persweeen. Dat ging heel prima, maar uiteindelijk wel 1,5 uur moeten persen en nog wat hulp van vacuüm pomp nodig gehad. Placenta kwam wel goed, maar ook een hoop bloed en dus stond iedereen op mijn buik te duwen om het bloeden te laten stoppen. Dat was echt vervelend. Daarna ben ik lekker in bed gewassen (kon echt niet staan). Mijn vaste gynaecoloog kwam voor haar spreekuur nog even op kraamvisite, was echt heel leuk! Daarna lekker naar de afdeling.
Op zich was het een zware bevalling, maar ik heb er helemaal geen negatief gevoel over.

De tweede ook weer gebroken vliezen. Deze keer midden in de nacht, maar bij de vk hoefde ik alleen te bellen als het water niet helder was. Dus weer naar bed gegaan. De volgende ochtend geen activiteiten. Vk gebeld, alles goed, gewoon afwachten. Zoon werd door opa en oma opgehaald en wij zijn wat boodschappen gaan doen (op de fiets). En gewoon maar wachten. Om 9 uur 's avonds komt de vk langs. Zij ziet het niet gebeuren dat ik binnen 24 uur na breken van de vliezen ga bevallen en belt met het ziekenhuis voor gedeeltelijke overdracht. We kunnen de volgende ochtend ingeleid worden, maar dan moeten we nu naar ziekenhuis komen voor een ctg. Dat hebben we dus gedaan. Rond 10.30 lig ik rustig aan de ctg en krijg ik pijn. Op het moment dat ik tegen mijn man zeg dat hij mag gaan timen, breekt een weeenstorm los. Die houdt bijna 4 uur aan. Ik ga op het eind in een half uur van 6 naar 9 cm en krijg persdrang. Gelukkig mag ik gaan persen. 9 minuten later ligt ons zoontje op mijn buik. De bevalling was veel heftiger, maar de gevolgen veel minder zwaar. Ik kon heel snel zelf douchen en rondlopen. Ook veel minder last van mijn bekken en dergelijke. Maar toch hoop ik dat deze zonder weeenstorm komt.

 

Op de uitgerekende datum, 26 september vorig jaar, werd ik rond een uur of 3 wakker met een zeurend gevoel in mijn rug. Nu was dat een paar nachten ervoor ook al twee keer gebeurd maar dat stopte in de ochtend weer dus ik ging er niet van uit dat het nu echt begonnen was. Om een uur of 8 mijn man toch maar wakker gemaakt om te timen. Rond 10 uur kwamen de weeën al om de 3 a 4 minuten en hielden zeker een minuut aan.

Om 11 uur hebben we de verloskundige gebeld en zij was rond 11.30 uur bij ons thuis. Tijdens het toucheren braken mijn vliezen. Ze schatte de ontsluiting op 3 a 4 centimeter maar had het idee dat het snel kon gaan dus we moesten gelijk de auto in richting het ziekenhuis. Tot dat moment had ik nog het idee: als dit het is, stellen al die vrouwen zich aan! In de auto werd het echter snel zwaarder! Rond 13.00 uur kwamen we aan in het ziekenhuis terwijl ik ondertussen in een heftige rugweeënstorm terecht was gekomen.

Een uur later kon ik niet meer op mijn benen staan en heeft mijn man de verloskundige gebeld: ik wilde pijnstilling. Op dat moment helaas nog steeds 4 centimeter ontsluiting! Flinke tegenvaller dus... Voordat ik een morfinepompje kon krijgen moest ik nog een half uur aan de monitor zodat ze zeker wisten dat de hartslag van mijn zoon goed was.

In dat half uur ging ik van 4 naar 8 centimeter ontsluiting en kreeg ik dus geen pijnstilling meer. Nog eens 5 minuten later mocht ik gaan persen maar ik was helemaal kapot en de persweeën kwamen net zo snel achterelkaar als de ontsluitingsweeën. Ook de overgang van ontsluiting naar persweeën duurde nog geen minuut. Voor mijn gevoel riep ik constant: ik kan niet meer, ik kan niet meer!

Helaas lag mijn zoon scheef met zijn hoofd in het geboortekanaal dus een uur later begon de verloskundige met de vacuümpomp te dreigen. Ik mocht het nog één keer proberen... Juist in die wee kreeg ik hem op eigen kracht het 'bochtje' door! Nog een half uur en een knip later werd mijn zoon om 16.06 uur geboren!

Ik had de hele dag niets gedronken of gegeten en was echt kapot. Ik moest vrij lang bijkomen en doordat ik geen vocht in mijn lichaam had kon ik ook niet direct plassen. Uiteindelijk mochten we om 21.45 uur naar huis, waar onze top kraamverzorgster tegelijk met ons aankwam.