Sinds een maandje ongeveer.....(het wordt steeds erger) huilt mijn dochtertje van 11 maanden heel erg als ze mij even niet ziet. voorbeelden: we spelen in haar kamertje maar ik wil even een wasje draaien dus ik loop even weg naar de badkamer op het moment dat ze mij ziet weglopen begint ze vreselijk te huilen....dikke tranen en ze kruipt mij achterna huilend of ze blijft zitten waar ze zit met haar armen omhoog huilend. als we in de woonkamer zitten en ik loop naar de keuken om drinken te pakken begint ze ook alweer. Eigenlijk als ik geen gehuil wil moet ik haar de hele dag op mijn arm houden bij alles wat ik doe zelfs naar de wc gaan alleen zit er niet meer bij. Ze vindt het geen probleem als ik haar achterlaat op het kdv dan gaat ze gelijk spelen en kijkt mij niet meer aan. Ook als ik werk en oma of papa is bij haar kan ik gewoon weggaan zonder problemen. Maar als ze valt en papa troost haar dan steekt ze haar handen naar mij uit en moet ik haar troosten. Zijn er meer kindjes die dit hebben? soort van verlatingsangst misschien? wat doen jullie hieraan?
Ik denk indd verlatingsangst. Ze is het gewend dat jij er altijd bent thuis, dus nu ze ineens beseft dat jij weg kan gaan is het eng omdat ze nog niet snapt dat je ook gewoon weer terug komt. Kiekeboe spelen en steeds wat lanegr wachten tot je weer tevoorschijn komt moet helpen. Voor de rest is het gewoon even een periode waar je doorheen moet. Ow en over dat troosten als ze valt. Als ik thuis ben en Tycho valt of doet zich zeer, dan komt hij ook naar mij toe zelfs al staat papa naast hem. x
Hier begint dat ook nu, als ik bij haar wegloop (em ze ziet mijn rug) is het brullen... Zielig, ik denk idd verlatingsangst. Het gaat beter als ik achterstevoren wegloop heb ik ontdekt . Extra knuffelen maar, ook al komen we even nergens aan toe. Gaat vast vanzelf weer over . En vind het ook wel aandoenlijk . Als ze haar armpjes naar me uitsteekt kan ik geen nee meer zeggen
Dat is gewoon de leeftijd. Onze zoon heeft het ook een tijdje heel sterk gehad. Nu nog wel geregeld, trouwens. Het wisselt wel sterk per dag. Wat ik meestal doe is, als het dan toch even moet, zingen terwijl ik wegloop en blijven zingen. Dat scheelt vaak al een hoop. Soms speel ik eerst een tijdje kiekeboe voordat ik wegga. En meestal roep ik ook Kiekeboe! als ik weer terug kom. Het is inderdaad wel vervelend, maar hoort er volgens mij gewoon bij. De meeste kindjes hebben dit volgens mij. Onze zoon trekt nu ook even meer naar mij toe dan naar mijn man. Ook dat lijkt mij erbij horen. Hij brengt iets meer tijd met mij door dan met zijn papa. Als ik er niet ben en hij is alleen thuis met papa, vindt hij het prima hoor! Maar als we er allebei zijn en hij valt of voelt zich niet lekker, dan moet hij toch mij hebben. Ach, over een paar jaar is papa stoer en gaan ze samen voetballen ofzo. Dan wil hij mij er waarschijnlijk minder bij hebben, haha. Dus ik geniet er maar gewoon van! We letten er trouwens wel op dat ik geen zorgtaken van mijn man overneem als we samen thuis zijn en zoonlief een dwarde bui heeft. Vanochtend schopte hij een hoop stennis toen papa hem zijn schoenen en jas aandeed. Dat moest ik doen. Maar dat vertik ik dus op zo'n moment. Papa kan dat net zo goed als mama. Ik ben bang dat als we daaraan toegeven, dat hij dan op een gegeven moment gaat denken dat hij voor dat soort dingen altijd alleen bij mij moet zijn. En daar bedank ik voor!