4x medisch in het ziekenhuis. 2x een fluxus. De laatste keer zou dat thuis echt verkeerd zijn afgelopen dus was blij dat ik in het ziekenhuis was.
Eerste keer thuis. Was heerlijk, relaxt, ik kon blijven ontspannen, alles verliep soepel. Het is echt super belangrijk dat je bevalt waar jij je veilig en op je gemak voelt. Ik had bij de eerste superveel vertrouwen in mijn lichaam, de zwangerschap, onze dochter. Dus dat voelde heel goed thuis. Tweede: vasa previa gehad, dus een premature geplande keizersnede. Derde (2023): helaas niet meer thuis bevallen. Hopelijk een vbac in het ziekenhuis. Maar ik moet wel goed met hun in gesprek, want ik zie een ziekenhuisbevalling helemaal niet zitten, dus er moeten dingen afgestemd worden zodat ik mij op mijn gemak voel.
Bij de eerste bevalling wilde ik zelf poliklinisch in het ziekenhuis bevallen, echter werd ik uiteindelijk medisch door een ruggenprik en dat mijn dochtertje met nood geboren is. Door de ervaring met mijn dochtertje wilde ik de tweede keer ook poliklinisch bevallen, echter werd ik vanaf 36 weken zwangerschap medisch en overgedragen aan de gynaecoloog omdat mijn zoontje kleiner dan p10 geschat werd op groei echo's en ik te veel vruchtwater had. Uiteindelijk weer blij dat ik in het ziekenhuis was, gezien ik een ernstige fluxus te verduren kreeg. 3 liter bloed verloren, doordat mijn placenta verkleefd zat in mijn baarmoeder en ik met spoed naar de OK onder algehele narcose moest om de placenta manueel te verwijderen. De anesthesist vertelde dat wanneer ik thuis bevallen zou zijn, ik te laat in het ziekenhuis zou zijn geweest gezien de snelheid van het bloedverlies, en het niet na zou kunnen vertellen. Mocht ik ooit nog een derde keer bevallen, dan moet ik zelfs in het ziekenhuis bevallen en ben ik bij voorbaat al medisch. Persoonlijk had ik zelf ook niet anders gewild.
Dit klinkt zo fijn! Eerste bevalling was poli klinisch, werd medisch. Waarom? Omdat ik veel te veel uit mn bubbel ging op het moment dat ik de auto in stapte. Ik was alles heeeel hard aan het analyseren en durfde niet te persen, bang voor de pijn. Dus pomp + knip. Dat wil ik de tweede keer helemaal anders doen, dus het plan is voor alsnog om thuis te bevallen
Ik ben de eerste keer in het ziekenhuis bevallen. De planning was wel thuis maar ik vond de weeën zo heftig dat ik besloot toch een ruggenprik te nemen, ook omdat het totaal niet op schoot met de ontsluiting. De tweede keer wilde ik er toch weer voor gaan om het thuis te doen. En gelukkig dit keer wel gelukt. Al kon ik ook niet eens meer naar het ziekenhuis tegen de tijd dat de verloskundige er was. De weeën waren dit keer ook wel heftiger dan de eerste keer, maar het ging dan ook veel sneller allemaal gelukkig.
Bevalling 1 is door medisch ingrijpen compleet verpest. Ik wilde poliklinisch bevallen met mijn verloskundige. Met 4 cm reden we naar het zh. Ze reed al over allemaal weggetjes met drempels. Ze zei bij aankomst dat dat soms de boel versneld. Bij het ziekenhuis stelde ze voor de vliezen te prikken, want daardoor kon de bevalling versnellen. Wist ik veel. Ik dacht: doe maar dan. Weeeenstorm volgde, kindje was nog niet volledig ingedaald en zakte toen in sterrenkijker positie. Ruggenprik, en na 2,5 uur persen hebben ze 10 keer hard aan zijn hoofd getrokken met een vacuümpomp. Ik ben er van overtuigd dat als mijn vk geen haast had en de bevalling natuurlijk was verlopen, ik die opeenvolging van medisch handelen niet nodig had gehad. 2e bevallen na een hypnobirthing traject. Ook om de eerste ervaring los te laten en dit kindje een eigen bevalling te gunnen zonder mijn rugzak. Dat was een droom. Een hele serene, maar intense bubbel. Ook weer poliklinisch. Waar we met 6 cm naar het ziekenhuis gingen. Met een andere vk natuurlijk. Ik had meditatie muziek op mijn oren. Om onderweg in die bubbel te kunnen blijven. Dat werkte erg goed. Aldaar in het bad kreeg ik meteen persweeen. En helaas stimuleerden de kraamhulp en vk me op mijn rug en op bed te gaan liggen. “Want straks gaat het te snel, en dan…”. Ik vond die houding maar niks. Mijn rug trok krom en voelde me een vis op het droge. Heel erg jammer, want hierdoor stagneerde het bijna. En werd het karretje met instrumenten dichterbij geschoven. Achteraf in gesprek met vk kwamen we tot de conclusie dat als ik wel op de baarkruk of op handen en voeten was gaan staan, al dat ingrijpen niet nodig was geweest. Ze heeft niet hoeven knippen, maar wel randjes wegduwen. Mijn conclusie van dit alles: noodzakelijk medisch ingrijpen is natuurlijk goed dat het kan. Maar of het echte noodzaak is, heeft vaak meerdere kanten en keuzes. Ik ben ervan overtuigd dat er tijdens een thuisbevalling sneller andere deuren open gaan. Waar door onnodig medisch handelen minder kans krijgt. Bij een derde zou ik absoluut thuis willen bevallen. Maar het belangrijkste is dat je doet waar jij je goed bij voelt. Dat is de belangrijkste weg naar ontspanning en dat bevordert het verloop van de bevalling. Succes met je keuze!
Ik wilde 3 keer thuis bevallen, maar werd 3 keer medisch. De eerste 2 omdat ik langdurig gebroken vliezen had en bij de 3e omdat ze in het vruchtwater had gepoept.
Je post is al even geleden en toch kom ik je bijval geven. Een vriendin van me woont in de middle of nowhere in Belgie en is prima met 2 doula's en een verloskundige en haar ma thuis bevallen. Ze hadden zich vantevoren samen helemaal voorbereid. Ze is uitgescheurd en ook dat is opgelost. Dus het kan gewoon wel. Je moet alleen daar iets beter weten hoe/wat maar dat het er niet gebruikelijk is wil niet zeggen dat het niet kan. En mensen die UZ gent of het oude gebouw van Jessa Hasselt al eens bezocht hebben weten dat een ziekenhuis daar er heel "oud" en onpraktisch kan ogen, maar dat doet niks af aan deskundigheid. Angst is geen statistiek, geen wetenschap en een hele slechte raadgever. Net als alleen je eigen ervaring toepassen. Dus. My point being. Ik geef je in deze idd niet geheel fair voelende discussie en als ex nederbelg, meer dan gelijk.
Beide keren in het ziekenhuis bevallen, was ook mijn eigen keuze. Het lijkt me niks thuis, behalve dan dat je in je eigen omgeving bent... bij de 1e werd het een medische bevalling ivm niet vorderen van de uitdrijving dus ben blij dat we in het ziekenhuis waren. Bij de 2e poliklinisch bevallen met mijn eigen verloskundige. Was een fijne bevalling en had thuis misschien ook gekund, maar je weet nooit hoe het gaat lopen dus dan kies ik ervoor om al in het ziekenhuis te zijn.
Angst is inderdaad een hele slechte raadgever. Eigen ervaringen toepassen hoeft niet verkeerd te zijn, ik reageer zelf natuurlijk net zo goed vanuit mijn eigen ervaring. En die eigen ervaring is inmiddels uitgebreid met een thuisbevalling. Een bevalling waarbij we gezien de snelheid en het tijdstip (dit maal met verkeersdrukte ipv midden in de nacht zoals bij de eerste) onmogelijk zelfstandig het ziekenhuis hadden kunnen bereiken. Hoe snel ik op de OK kan zijn heb ik maar niet getest Bij de eerste wisten we niet dat ik zo snel zou bevallen en was het ziekenhuis de meest logische plek om te bevallen. Achteraf gezien was dat best een risico maar dat is kennis achteraf. Elke situatie is anders en het enige wat je vooraf kan doen is je zo goed mogelijk laten informeren en daarnaast ook naar je gevoel luisteren want als thuis niet veilig voelt dan draagt dat niet bij aan een goede bevalling.
3x ziekenhuis op eigen verzoek. Maar wel met ruggenprik dus dan word je ook overgedragen en dus medisch.
2 keer thuis, en ik vond het geweldig. Ik had de controle, was in mijn eigen omgeving, als de verloskundige er was dan was ze er ook alleen voor mij, en hoefde niet te reizen. De pijn bij de bevallingen was voor mij als de pijn bij een heftige sportwedstrijd. Je weet dat hij gaat komen, je stelt je erop in, hij heeft een duidelijk doel, en daarom kan je je erop voorbereiden en erboven blijven. Mocht er wat gebeuren, dan ben ik liever in de handen van de verloskundige en de miniIC die ze bij zich heeft, dan bij een of ander aniosje in het ziekenhuis. Als je dichtbij het ziekenhuis woont zoals ik, verlies je amper tijd.
Mijn persoonlijke mening is dat een bevalling iets medisch is. Is er wat aan de hand ben je op de juiste plaats.