Bedankt voor jullie reacties! Klinkt alsof vaak voorkomt inderdaad! Ik bedoel zelf dus bevallingen die echt in de allerlaatste fase in het ziekenhuis eindigen, bijv omdat kind vastzit enz. Want als je in zkh bent krijg je denk ik toch ook sneller een kunstgreep? Zoals vacuüm? Want wat als je thuis bent en niet naar zkh kan, hoe komt kind er dan uiteindelijk? Met een tang?
De bevalling in dat programma is een opstapeling van interventies: Inleiden Wee opwekkers Infuus Vliezen breken Rugligging Vaak leiden bovenstaande idd tot andere complicaties , en wordt er dan vaak geroepen maar goed dat ze in t ziekenhuis was. Terwijl ze daar in tegen thuis waarschijnlijk direct verticaal was bevallen, niet ingeleid zou zijn enzovoort. Tuurlijk weet je het nooit maar als je bovenstaande in acht houdt lukt een thuisbevalling vaak wel. De vraag om pijnstilling is er vaak niet bij een thuisbevalling aangezien je dan ver verwijderd bent van het ziekenhuis (en dus pijnstilling) wel adviseer ik altijd om in bad re bevallen of een tens te gebruiken icm hypnobirthing technieken. Ik ken weinig thuisbevallingen die eindigen in het ziekenhuis wegens complicaties, dit is ook erg regio gebonden en afhankelijk van de zorgverlener. In theorie kan een verloskundige hetzelfde als bij een ziekenhuis bevalling. Zij heeft ook gewoon instrumenten, medicijnen en zuurstof. En daarnaast kan zij vanzelfsprekend ook expressies geven en reanimeren evenals de kraamhulp. Wij hebben overigens afgesproken met verloskundige dat mocht er in t vruchtwater gepoept zijn en de signalen (hartslag e.d) zijn goed dan blijven we thuis. Dit hebben wij gebaseerd op de percentages en voelt voor ons goed, wellicht is t anders als de geboorte start met meconiumhoudend vruchtwater . Maar met 10 cm ontsluiting en goede signalen ga ik niet naar t ziekenhuis.
Bij onze oudste dochter thuis begonnen. Tijdens de persweeën zakten de harttonen weg en zijn we met spoed naar het ziekenhuis gegaan. De verloskundige heeft direct gebeld dat de vacuümpomp klaargezet moest worden, dat er een 'slecht kind' verwacht werd dus dat ook de kinderarts bij de reanimatietafel moest staan. Dat heeft ze gedaan terwijl we nog thuis waren. In het ziekenhuis stond de vacuümpomp netjes klaar, er was alleen geen gyn te bekennen, dus toch zonder pomp bevallen. Dochterlief moest inderdaad naar de reanimatiekamer; waar geen kinderarts was. Bij het inplakken van de foto's kwam ik een foto van een bellende verpleegkundige tegen, mijn man vertelde dat zij de kinderarts toen belde dat hij moest komen. Vervolgens ben ik 3 uur alleen gelaten voordat er iemand kwam om me onder de douche te zetten. Door deze ervaring voelde ik me absoluut niet veilig in het ziekenhuis. Het zal best dat mensen het een fijn idee vinden dat 'alles' bij de hand is in het ziekenhuis, maar zonder de juiste mensen (gyn, kinderarts) heb je daar dus niets aan. Als onze oudste thuis was geboren, had de vlk haar zuurstof gegeven (vlk heeft altijd een zuurstoftankje bij zich), ook was er een arts onderweg via de MMT. Ik heb nog steeds het idee dat onze dochter dan betere kansen had gehad, maar dat is natuurlijk lastig om te checken. Tweede is daarom thuis geboren, ik was zo bang om weer naar het ziekenhuis te moeten, natuurlijk zou ik zijn gegaan als het noodzakelijk was, maar niet 'vrijwillig' omdat het daar 'veiliger' is.
Als je tijdens de bevalling niet veilig en snel in het ziekenhuis kunt komen, mocht dat nodig zijn, dan moet je niet aan een thuisbevalling beginnen, want dan kun je geen kant op als er iets mis gaat (tangverlossingen worden niet thuis gedaan). Thuisbevallingen zijn veilig juist omdàt de VK erin is getraind om te kunnen beslissen wanneer het niet meer verstandig/wenselijk is om thuis te blijven. Inderdaad is het aantal interventies bij een thuisbevalling lager dan bij een geplande laag-risico ziekenhuisbevalling. Dat is zelfs in Nederland zo, maar in Canada, waar ik woon, nog extremer. Maar als een thuisbevalling naar het ziekenhuis eindigt, dan is dat meestal òf omdat de barende vrouw pijnstilling wil, òf omdat er een andere interventie nodig is. En dan is het maar goed dat je het ziekenhuis achter de hand hebt hoor!
Hier zowel bij de eerste als tweede thuis bevallen. Eerste wilde ik vooraf eigenlijk naar het ziekenhuis maar toen het eenmaal begonnen was, wilde ik echt die auto niet meer in. Uiteindelijk duurde de persfase 100 minuten dus had ik bijna naar het ziekenhuis gemoeten. Maar omdat de kleine het nog steeds goed deed mocht ik door blijven proberen. Hij lag wat scheef dus het werd een knip en expressie. Ik denk dat er in het ziekenhuis ingegrepen zou zijn, terwijl dat dus niet nodig was nu. Geen spijt dat ik thuis ben gebleven.
Mijn verloskundige noemde nog hogere cijfers.... Namelijk 2/3 van de eerste bevallingen die uiteindelijk in het ziekenhuis eindigen. Desondanks weerhoudt het mij er niet van het thuis te proberen
Thuis heb je de verloskundige de hele tijd bij je. In het ziekenhuis was de genacoloog met meerder bevallingen tegelijk bezig, waardoor ik best lang heb moeten wachten. Gelukkig kwam de wisseling van de wacht voor de nacht en die heeft bij binnenkomst gelijk een schort aangedaan en ik kon persen.
Dat is ook niet zo, als je nog niet voldoende ontsluiting hebt gaat ze ook weer weg. En tijdens mijn derde bevalling had ze nog een andere bevalling, dus ze kwam tussendoor even bij mij kijken, nou die van mij ging zo snel, 6 min nadat ze binnen was was mijn dochter er, dus ze kon weer op tijd terug naar die andere vrouw om die bevalling af te maken.
Ik heb zelf (gelukkig) niet in deze situatie gezeten. Had ik er voor gekozen (wat ik niet kon, omdat ik al in het ziekenhuis liep) om thuis te bevallen, dan hadden ze mij met de bevalling van de oudste in de persweeën naar het ziekenhuis moeten brengen... lijkt me niet echt een lekker ambulance ritje. Ook bij de 2e bevalling was ik in het ziekenhuis. Nu wél via ambulance, maar dat was op aanraden van mijn gynaecoloog, omdat mijn vruchtwater met een plons brak. Hoe gek t ook mag klinken: door omstandigheden heb ik in het verleden wel eens vaker in een ambulance gelegen. (2x ongeluk gehad) Nu alleen herinner ik mij de rit (en de weeën) ook nog .
Ik snap dat ze in het ziekenhuis niet constant bij je zijn, maar ik had al meerdere keren op de alarmbel gedrukt. De verpleegkundige gaf telkens aan dat ik nog even geduld moest hebben. Ik had daadwerkelijk wel ontsluiting. EDIT; ik las alsof je in het ziekenhuis was, maar je bedoelt thuis. Ja idd, als je ontsluiting nog niet voldoende is, kunnen ze inderdaad weer gaan.
Mijn verloskundige noemde toen der tijd ook een percentage van zo'n 50%. Maar zoals als door andere is gezegd zitten daar ook de mensen bij die toch pijnstilling willen, de ontsluiting niet vorderd e.d. Op dat moment is er echt nog geen gevaar. Dat de verloskundige bij je blijft is inderdaad ook niet waar. Toen het bij mij begon zat ik op 2cm met gebroken vliezen. De vk is toen weer vertrokken met de mededeling over 6 uurtjes nog eens te komen kijken hoe het ging. Twee en half uur later stond ze weer aan m'n bed. Met frisse tegenzin op aandringen van mijn man, want de eerste bevalling gaat niet zo snel.... Ik had echter al volledige ontsluiting en 45min later is m'n dochter geboren . Maar ondanks dat het wel een beetje voelde alsof je aan je lot werd overgelaten heb ik me geen moment onveilig gevoeld. En als het mag wil ik de tweede ook zeker weer thuis proberen.
Ligt eraan welke cijfers je meeneemt. Is het echte nood, voor de zekerheid of omdat de vrouw toch pijnstilling wil? Daar vind ik toch wel verschillen inzitten. Bij mij kwam de vk kijken en na toucheren braken de vliezen (met 4 cm). Het was geel/groen dus naar het ziekenhuis. Is protocol. Heel jammer want de bevalling had prima thuis plaats kunnen vinden. Als ik bijvoorbeeld al 8 cm had gehad waren we nooit gegaan. Baby deed het goed en bleef het goed doen. Ik was mij vk zo dankbaar dat ze mee was. Zij greep in tijdens de bevalling waardoor alles normaal bleef. Dankzij haar kwam ik op de baarkruk en kwamen er geen toeters en bellen aan te pas. Was ik puur en alleen onder begeleiding van het ziekenhuis bevallen dan was het een knip geworden en grote kans met vacuümpomp. Ik kon op bed, plat op mijn rug, niet zo goed persen. Ziekenhuis is niet per definitie veiliger. Bedenk ook dat een ingreep vaak leidt tot andere ingrepen. Bij de 2e wel thuis bevallen. Zou ik nog een derde krijgen dan zeker weten weer thuis. Mijn eigen bed, mijn eigen badkamer, eigen spullen en doeken voor de baby... heerlijk.
De eerste eindigde bij mij in het ziekenhuis omdat ik pijnstilling wilde. Daar 45 minuten gewacht omdat die beste man er niet was. Uiteindelijk geen pijnstilling gekregen omdat ik ondertussen 8cm had. Na de geboorte werd ik meteen onder de douche gezet en toen ik eruit kwam stond de rolstoel al klaar. Wat voelde ik me opgejaagd en een nummertje. Bij de tweede thuis gebleven. Heerlijk! En gezellig met mijn vriend, eigen verloskundige en kraamzorg. Na de bevalling lekker in mijn eigen douche gedouched. Ondertussen is door de kraamzorg mijn bed verschoont en een broodje gemaakt. De derde wordt dus ook, indien medisch verantwoord, gewoon thuis geboren! Of het ziekenhuis veiliger is? Voor de ene voelt dat wel zo, voor de ander niet. Een vriendin van mij moest in het ziekenhuis bevallen omdat haar kindje in stuit lag. Toen ze eenmaal persweeën had heeft ze die nog een uur(!) Weg moeten puffen omdat de gynaecoloog er nog niet was Daarnaast heb ik het idee dat er veel meer medisch wordt ingegrepen zodat het "opschiet", wat ook weer de kans op complicaties vergroot. Plus de kans op infecties is groter in het ziekenhuis.
Ik wilde heel graag thuis bevallen. 1e bevalling ontsluiting thuis gedaan en met persen naar het ziekenhuis hij was een sterrenkijker. 2e bevalling thuis kunnen doen. 3e bevalling moest ik helaas naar het ziekenhuis omdat ik met 24 uur gebroken vliezen zat en de onsluitimg bleef hangen op 4 cm en de weeen zwak bleven. Dus ik moest weeenopwekkers.
Mijn zoontje was dan weliswaar al geboren. Maar mijn placenta bleef vastzitten en navelstreng was afgebroken. Dus bloedde letterlijk leeg.. met gillende sirenes naar het ziekenhuis en direct naar de operatiekamer. Bloedtransfusie gehad. Dus voor mij nooit meer een thuis bevalling. Bij de 2e verplicht in het ziekenhuis bevallen. Toen ging alles wel goed.
Ik ben de eerste bevalling thuis begonnen, maar uiteindelijk moest ik toch naar het ziekenhuis omdat dochter in het vruchtwater had gepoept. Dus toen zijn we met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gereden, terwijl ik al persweeën had. Uiteindelijk was ik toch wel blij dat we daar waren, want onze dochter bleek een sterrenkijker dus het ging allemaal wat moeizaam. Van de tweede ben ik wel gewoon thuis bevallen. Onze zoon had ook de navelstreng om zijn nekje en ik ben behoorlijk uitgescheurd, maar de verloskundige heeft dat prima gedaan.
Niet alle reacties gelezen, maar bij de eerste begon ik thuis.... flink weeen, vlk wilde de vliezen breken en voelde een bobbeltje. Aangezichts/voorhoofdsligging bleek later. Spoedks. Was thuis niet goed afgelopen waarschijnlijk. Vrij uitzonderlijk ook voor een eerste is mij verteld, en dat is geen sterrenkijker. Ligging is toch echt anders. Dit keer beval ik in het ziekenhuis, omdat het moet, maar ik vind het niet erg.
Ik vind het echt wel bijzonder om te lezen dat het bij sommige dames in het ziekenhuis zo lang duurde voordat er iemand kwam gelukkig was dat bij mij echt niet van toepassing. Sterker nog, er zat de hele tijd iemand naast me ( maar dat was omdat het niet zo goed met mij ging helaas)
Voor pijn medicatie naar zkhgegaan maar bleek daar aangekomen al op 10 cm te zitten Gelukkig was ik uiteindelijk in het ziekenhuis want dochter bleef halen met schouder en heeft het toen echt even moeilijk gehad. Alle toetersen bellen gingen af en ze is met de pomp gehaald. Die bevalling was zo traumatisch dat ik van mijn leven niet thuis zou willen bevallen. De 2 voldragen zwangerschappen erna suiker gehad dus in zkh bevallen op indicatie. Gelukkig maar dat ik er al was beide keren want nummer 2 deed er t kwartier over en de laatste slechts een uurtje