Je man neemt de baby mee en rijdt dan achter de ambulance naar het ziekenhuis. Daar zullen je man en baby (waarschijnlijk) op een verloskamer wachten tot je terug bent uit de OK.
Tja, zowel bij mijn eerste als bij mijn tweede thuis bevallen. Eerste een knip. Bij beiden veel bloed verloren. Bij de eerste bloedtransfusie gehad; tweede alleen ijzerinfuus. En dat was dan gewoon een dagopname; daarna lekker weer naar huis! Ik voelde me prima veilig; een verloskundige heeft meer in huis qua kunde dan mensen vaak denken!
Ik ben bij beide kinderen thuis bevallen. Bij de eerste was dat ook van tevoren het idee. Toen de vk kwam, ging ze niet meer weg (had toen al 7 cm - poeh, dat viel lekker mee!). De persfase schoot alleen niet op, dus ze gaf aan dat als baby er om een bepaald tijdstip er nog niet was, dat ik dan naar het ziekenhuis zou moeten. Ik: 'maar wat gaan ze daar doen dan? (in de bevallingsroes snap je niets van vacuümpompen enz...) Goed, baby was er dus nog niet om die tijd. Dus ziekenhuis gebeld, ambulance besteld en even later stond ie voor de deur. De kraamverzorgster deed de deur open. Toen riep de vk: laat ze maar even wachten, wie weet! 'We gaan wel vast beschuitjes smeren'. Ik moest er echt om lachen De kraamverzorgster was weer boven. zij kreeg van de vk instructies voor expressie. Verder is er een knip toegepast. En hoera! Baby toch thuis geboren (ik was echt bang voor dat ritje naar het ziekenhuis!). Meteen een paar prikken voor bloedverlies en samentrekken placenta. Baby bleek een sterrenkijker, maar dat was moeilijk voelbaar omdat baby zoveel haar had. Ik was natuurlijk flink moe. Ben op bed gewassen door kraamverzorgster, zij heeft mn bed verschoond etc. Ik dacht dat die moeheid erbij hoorde (was tenslotte nog nooit bevallen ). Later bleek toch dat ik wel heel slecht opknapte, maar ik zag er niet uit als iemand met een hb onder de 5. Toch wel... Toen ben ik een middag in het ziekenhuis geweest (met baby) en heb ik een transfusie gehad. Bij baby 2 was het idee dat we naar het ziekenhuis zouden gaan ivm mijn voorgeschiedenis. Prima, al zag ik er wel wat tegenop (andere omgeving, kortere bedden voor mijn lange benen). 's morgens vroeg braken mijn vliezen, kind opgehaald door familie en daarna begonnen de weeën. Toen vk kwam, keek ze me aan en gaf toen allerlei opdrachten aan man en begon snel spullen uit auto te halen. En binnen 20 minuten was onze 2e baby daar. Weer prikken voor bloedverlies, goed gekeken en opgelet hoeveel bloed ik verloor en ook duwen op mijn buik zodat dit goed zou verlopen. Toen kwam de kraamverzorgster binnen Ivm mijn voorgeschiedenis hebben ze de volgende dag mijn hb geprikt (en ja... opnieuw op onverklaarbare wijze flink gezakt). Dus nog een middag in het ziekenhuis geweest voor ijzerinfuus. Daarna heerlijk weer naar eigen huis, met eigen geluiden, rust voor onze oudste etc... Als het nodig is, is het natuurlijk super fijn dat er in het ziekenhuis meer mogelijk is. Maar ik ben super blij met onze verloskundigen. Als ik opnieuw zwanger zou zijn, zou ik niet weten wat te kiezen... Ik zou het echt in overleg met vk doen in elk geval. Ik vertrouw ze volledig!
Ik zie nergens dat ik zeg dat er geen fluxussen voorkomen thuis? En ik zie dat ze "gelukkig" al in t ziekenhuis was, maar zoals ik ook benoem in t ziekenhuis zien we door interventie gewoon vaker fluxussen. Tuurlijk kan het bij een "gewone" thuisbevalling ook gebeuren, maar dat is gelukkig een heel klein percentage
Nogmaals, Dit verhaal gaat dus niet altijd op, er is simpelweg niet altijd de tijd om de ambulance al ver van tevoren in te schakelen.
Wat doe je onaardig? Ik begreep niet precies wat ze bedoelde , dat kan gebeuren hè met geschreven tekst
Hier in de omgeving zoiets 2x en gebeuren. Moeder is met loeiende sirenes afgevoerd naar het ziekenhuis (na een prima thuisbevalling). Het kindje was door de kraamzorg in de maxi cosi gezet en de vader moest in zijn eigen auto naar het ziekenhuis! Die moest het met een pasgeboren baby maar alleen uitzoeken (midden in de nacht). De verloskundige en kraamzorg gingen namelijk naar huis omdat het medisch was geworden en ze verder niets meer konden doen. De baby kon niet mee in de ambulance omdat je als vrouw niet meer voor het kindje kunt zorgen in zo'n situatie. In beide gevallen waren de vrouwen bijna buiten bewustzijn na binnenkomst in het ziekenhuis vanwege bloedverlies kan dat heel snel kan gaan. Een baby past ook niet in de ambulance natuurlijk en het personeel is met de moeder bezig.
Wat erg, ik ga als kraamzorg wel altijd mee. Dat is per organisatie verschillend we krijgen dan inderdaad niet meer betaald, maar ik ga toch in zo'n situatie niet een pasgeborene met vader alleen de auto insturen.
Ik doe niet onaardig,ik reageer op de onzin die er staat...een ambulance ver van te voren al inschakelen.Dat is iets wat gewoon niet kan.Een ambulance komt in geval van spoed,dat kan niet ver van te voren al... Maar misschien wil je uitleggen wat je bedoelde,ik snap het niet.
Ik heb overigens begrepen dat bij een 1e kind de kans dat je tijdens of na je bevalling naar het ziekenhuis moet 60% is. Bij een 2e of volgende kind is dat percentage veel lager. Thuis bevallen lijkt mij heerlijk. Als alles goed gaat! Maar dat weet je bij bevallingen gewoon nooit. Ik ken genoeg verhalen van mensen met een prima 1e of zelfs 2e bevalling waarbij het bij een volgende kind gewoon goed fout is gegaan. Dan ben ik liever op een plek waar ze direct alle hulpmiddelen hebben (zoals een echo apparaat of ctg), waar ze meer ervaring hebben bij ernstige problemen (mijn verloskundige is getrained op reanimatie maar vertelde dat ze dat maar zeer zelden deed, het ziekenhuis doet dat dagelijks en heeft daardoor hele andere kennis, ervaring en materiaal). Verder heb ik geen romantisch beeld van onder mijn eigen douche of in mijn eigen bed. Mijn belang was alleen om mijn kind zo snel en veilig mogelijk op de wereld te krijgen. Ik had echt geen tijd om te letten op brande kaarsen of een zacht muziekje. Wat ik verder mis in dit verhaal. Waarom geen poliklinische bevalling? Dan ben je met je eigen verloskundige en een gewone kraamhulp in het ziekenhuis. Je eigen verloskundige doet de hele bevalling en je huurt als het ware de kamer. Maar in het geval van problemen ben je op de juist plek, kan er direct een arts worden geroepen of pijnbestrijding worden ingezet. En het argument van de ambulance is er zo. Je bent zo in het ziekenhuis. Helaas is in mijn omgeving een kindje bijna overleden omdat die ambulance er dus niet "zo" was.... Die ouders voelen zich nu voor altijd schuldig omdat ze niet in het ziekenhuis zijn bevallen (dan hadden ze direct in kunnen grijpen en nu waren ze te laat met blijvende gevolgen! ).
Mijnb1e bevalling was een medische bevalling in het ziekenhuis. Ik zou ingeleid worden maar de vliezen braken spontaan avond ervoor en toen alleen weeënopwekkers gekregen. Wel een (half wekende) ruggenprik en een vlotte bevalling voor de 1e. 2e is uiteindelijk een thuisbevalling geworden. Ging te snel. Hadden net de verloskundige gebeld omdat ik pijnstilling wilde (achteraf al een uur persweeën) en toen ik even naar de wc ging braken de vliezen en direct persdrang. Zoonlief had wel in het vruchtwater gepoept, maar geen tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Hoofdje stond al toen verloskundige binnenkwam. Dus thuis geboren en gebleven. Hoefde ook niet naar het ziekenhuis omdat hij direct goed huilde en ademde.
Ik ben beide keren in het ziekenhuis bevallen. Dit was mijn eigen wens maar beide keren zou een thuisbevalling in het ziekenhuis zijn geëindigd. Voornamelijkste reden dat ik in het ziekenhuis (of geboortehuis bij het zh wilde bevallen) is dat de aanrijtijd van de ambulance zo'n 5 minuten hoger is dan wettelijk toegestaan. Dit betekend dat eer de ambulance hier is je 15 minuten verder bent en het dus meer dan een half uur duurt voor je echt in het ziekenhuis bent met een ambulance. Met de eigen auto rijden we er minimaal 30 minuten over. De eerste bevalling werd medisch omdat ik een ruggenprik wilde, daarnaast heb ik meer dan 2 uur geperst en is dl uiteindelijk met vacuüm geboren waarna ik naar de ok mocht ivm subtotaal. Als ik de ruggenprik niet had gewillen had ik alsnog tijdens de persfase naar het ziekenhuis gemoeten. De tweede bevalling verliep voorspoedig alleen toen dl er eenmaal was bloedde ik als een rund. Na 8 minuten was de placenta geboren maar was ik ook al 2,5 liter bloed verloren. Gelukkig had ik er deze keer voor gekozen om poliklinisch op de afdeling te bevallen. Met 1 druk op de knop stond de kamer vol verpleging en gyn. Uiteindelijk ben ik bijna 3,5 liter verloren en op de ok onderzocht en ook wederom een subtotaal gehecht. Vk was ook erg blij dat we in het ziekenhuis waren. Al met al ben ik dus persoonlijk heel blij dat ik in het ziekenhuis ben bevallen maar kan me voorstellen dat het anders is als je dichtbij een ziekenhuis woont waar de ambulance wel snel voor de deur kan staan.
Tijdens de zwangerschap van onze eerste had ik in eerste instantie gekozen voor het Geboortehuis. Dat is een samenwerking tussen de verloskundigenpraktijk en het ziekenhuis. Eigenlijk is het de ideale combinatie van thuis bevallen en in het ziekenhuis bevallen. Oké, je bent niet thuis maar wel in een mooi ingerichte kamer met tv, audio-installatie en dimbare verlichting. Je hebt een badkamer en een keuken tot je beschikking. Je verloskundige en de kraamverzorgende zijn erbij. De kamers zijn in het ziekenhuis tegen de verloskamers aan dus als het nodig is ga je een klapdeur door en je bent op de juiste plek. Dit had ik het liefst gewild. Helaas werd mijn bevalling medisch door een plotselinge hoge bloeddruk en werd ik ingeleid. Na een hoop trammelant werd het uiteindelijk een keizersnede dus ik was op de juiste plek maar ik blijf het jammer vinden van het Geboortehuis.
Bij mijn eerste wilde ik thuis bevallen. Ik woon nog geen 10 minuten rijden van het ziekenhuis af dus een ambulance kan er wel in 5 minuten zijn. Vond ik een prima idee. Ik had weeën maar kreeg geen ontsluiting. Werd uiteindelijk door de vk naar het zkh gestuurd voor slaapmedicatie om de nacht door te komen. Daar bleek al heel snel dat het slecht ging met dochter want haar hartslag dipte bij elke wee (niet opgemerkt door vk). Het ging zo slecht dat ik een spoedkz kreeg. Toen dochter uit mij gehaald werd bleek ze alleen nog maar in het meconium te zitten, ik was geen vruchtwater verloren. Ze is gelijk meegenomen door een kinderarts. Ze had grijze handen en voeten, huilde en ademde niet. Gelukkig is ze er bovenop geholpen en na 10 dagen zkh mocht ze mee naar huis. Al zou ik geld toe krijgen, nooit dat ik nog thuis zou willen bevallen. Het kan zo vreselijk verkeerd gaan. En als ik zie wat er allemaal niet opgemerkt is door de vk terwijl mijn weeën op zondagochtend om 5 uur begonnen zijn en ik pas op maandagavond 20:30 in het ziekenhuis was... letterlijk levensgevaarlijk.
Dat wil elke moeder natuurlijk. Maar het feit blijft dat een thuisbevalling niet minder veilig is dan een ziekenhuis bevalling (tenzij er een medische indicatie is). Waarom ik geen poliklinische bevalling meer wil is omdat mijn bevallingen vrij snel gaan, ik voel me niet op mijn gemak in het ziekenhuis (wat niet bevorderlijk is voor de ontsluiting) en ik werd behoorlijk opgejaagd bij mijn eerste bevalling in het zkh. Ook moest ik 45 minuten wachten op de anestesist omdat hij niet "meteen beschikbaar"was (uiteindelijk kwam hij niet). En een vriendin van mij had een stuitbevalling en moest ook een uur op de gynaecoloog wachten toen ze al persweeën had. Een uur lang persweeën weg puffen kun je dat voorstellen?! En bij een andere vriendin was de ruggenprik verkeerd gezet waardoor haar longen werden verlamd....Onder volledige narcose is haar baby gehaald die ze pas 19 uur later heeft kunnen zien. Dan zou je ook kunnen zeggen, als ze thuis was bevallen was dat niet gebeurt. Dus dat je op de juiste plek bent voor directe medische hulp in het ziekenhuis gaat ook niet altijd op. En jouw laatste alinea is natuurlijk verschrikkelijk voor die ouders. Maar er zijn natuurlijk tig verhalen over fouten die in het ziekenhuis worden gemaakt die het leven van een baby hebben gekost. En vergeet niet dat het een ZIEKENhuis is, wat de kans op infecties bij een pasgebore baby sterk vergroot. Dus nee, tenzij het medisch noodzakelijk is, beval ik niet in het ziekenhuis.
Weet je iedereen heeft een mening hierover en laat mensen alsjeblieft om die reden in hun waarde. Je moet doen waar jij je prettig bij voelt! Als dat thuis is is dat thuis... is dat het ziekenhuis dan is het het ziekenhuis.... Feit is dat eerste bevallingen vaak toch in het ziekenhuis eindigen.., dat is iets om mee te nemen. Ik heb zo’n fijne thuis bevalling gehad dat de kans dat het goed gaat erg groot is dat het nu ook goed gaat en daarom wil ik thuis bevallen. Het intieme, je eigen omgeving etc. Maar ook praktisch, niet de trap met weeen afhobbelen, auto inheisen, etc etc etc tellen voor mij zeker mee! Ik woon om de hoek van het geboortecentrum, mijn zwangerschap verloopt zonder problemen en mijn eerste kwam ook zonder problemen thuis op de wereld... thuis bevalling voor mij dus! Spreek met je vk, je man, vriendinnen en reflecteer wat jij wilt! En denk niet teveel aan de horror verhalen... niemand weet hoe een bevalling gaat verlopen. Succes met je beslissing
De 1e bevalling ging vlotter dan gedacht, toen besloten thuis te blijven (wilde eigenlijk wel naar het ziekenhuis, maar op dat moment voelde dat niet prettig meer) en een fijne thuis bevalling gehad, helaas wel met totaal ruptuur, dus daarna als nog naar het ziekenhuis, volgende ochtend naar huis. Bij de 2e dus advies gekregen om in het ziekenhuis te bevallen, echter ging deze bevalling nog vlotter, had om 19.30 4cm ontsluiting, maar verloskundige had nog niet het idee dat ik aan het bevallen was, ik wist wel dat het begonnen was, maar meer dan wat pijnlijke krampen waren het niet. Langzaamaan nam het wel toe vanaf 20.30, maar ik zat te wachten op de weeënstorm die ik bij de 1e had gehad, ik vond het nog een beetje te relax om al zover in de bevalling te zijn. Gelukkig om 21.45 toch de verloskundige gebeld, toen zij binnenkwam had ik 9cm ontsluiting dus een half uurtje later toch weer thuis bevallen, het was echt een super fijne bevalling. Helaas wel weer een totaal ruptuur, dus weer naar het ziekenhuis, maar heb dit niet als belastend ervaren. Natuurlijk was het fijner geweest om lekker thuis weer in je bed te kruipen, maar alleen al de hele bevalling thuis was wel heel fijn. Ik was alleen maar naar het ziekenhuis gegaan omdat dit mij door de gynaecoloog was aangeraden. Ik vrees dat ik als er een 3e komt toch niet aan het ziekenhuis ga ontkomen, de kans is zeer aanwezig dat het een keizersnee wordt, maar goed daar heb ik dan ook vrede mee. Ieder moet gewoon doen waar zij zich prettig bij voelt, maar ik heb dus wel ervaren dat je ook niet altijd wat te zeggen/willen hebt, soms loopt het anders dan gedacht. En dat kan dus zijn dat je toch naar het ziekenhuis moet terwijl je graag thuis wilde bevallen, maar bij mij was het dus tot 2x toe andersom.