Ik mag hopen dat je man er nooit alleen voor komt te staan. Ik ben blij dat ik weet dat mijn man zich zou kunnen redden, in z'n eentje en met de kinderen! En ja, ik vind het heel sneu voor je man dat je zo over hem denkt.
Ik zou het ook niet kunnen maar ergens heb ik weleens spijt dat ik niet een poosje ben gestopt toen de kinderen nog klein waren. Als ik op die periode terugkijk was dat toch ook wel erg stressvol maar ik heb nooit de stap durven nemen om te stoppen
Mijn man redt zich prima? Kan koken, het huishouden etc., kan prima voor de jongste zorgen als ik weg ben. Je doet net alsof hij een idioot is? Hij zou dan ook eerder stoppen met werken en heeft dan alle tijd voor de kinderen. Dus hij redt xich prima. Maar hij heeft bij wijze van spreken geen flauw idee welke maat kleding de kinderen hebben. Als het nodig is redt hij zich daar wel mee hoor, en anders koopt grote zus van bijna 16 wel kleding voor haar broertje. En hoe denk ik over hem dan? Hij is zelf het blijst met deze verdeling hoor. Het is nou eenmaal onze verdeling omdat wij dat beide zo willen. En ja, wij vinden die traditionele verdeling nou eenmaal het beste voor iedereen, daar is werkelijk niets zieligs aan. Het is zielig dat jij mijn blije man zielig vindt al eens aan je eigen man gevraagd of hij het ook niet liever zo verdeelt? Misschien is jouw man stiekem wel heel zielig
Ik vraag me wel af wat de toekomstverwachtingen zijn onder de thuisblijfmoeders. Wil je weer werken als de kinderen naar de basisschool gaan of als ze zelfstandiger zijn? En wat voor werk verwacht je dan te kunnen doen na een tijd er uit te zijn geweest? Of wil je eigenlijk helemaal niet meer aan de slag en hoe wil je dan de dagen invullen als de kinderen je niet meer echt nodig hebben? Gewoon benieuwd naar
Ben al bijna 13jaar thuis. Was van plan alleen eerste jaar thuis te blijven van de oudste maar door rugproblemen is dit íetsie langer geworden. Leven van 1 inkomen dat absoluut geen vetpot is helaas, hierdoor zijn vakanties uitgesloten. Maar zouden het niet anders willen. Kids zijn blij dat mama altijd thuis is en ze niet naar bso moeten. Ik doe vrijwilligerswerk om toch hier en daar bezig te blijven onder schooltijd. Zo heb ik jaren Overblijf gedaan op school van mijn kids en andere scholen. Werk ook als vrijwilliger bij Cultureel Centrum wat door Corona meer dicht is dan open al 2jaar. Ik ben nu langzaam opzoek naar een baantje, kids worden ouder en zou wel wat extra geld binnen willen zien te krijgen. Maar met een 'gat' van 13jaar geen loondienst, is dit lichtelijk onmogelijk
Ik zou als zelfstandige of in een vrij beroep aan de gang gaan, kan prima in mijn vakgebied. Werken voor een baas hebben man en ik nog nooit de lol van ingezien.
Ik vind dit wel heel kort door de bocht, heel eerlijk gezegd. En ik voel me ook aangesproken als "modern" gezin. Ik ben thuisblijfmam, maar mijn man is net zo betrokken bij onze zoon als dat ik dat ben. Hij is onze kostwinner, drukke baan, maar plant zijn werk juist zelf altijd zo zodat hij heel betrokken kan zijn.. sterker nog, hij zegt zelf altijd: pfoeh, ik had het echt niet anders willen hebben. Ook deels thuiswerken heeft er voor gezorgd dat hij veel meer betrokken kan zijn. Op dagen dat hij reist en later thuis is of naar het buitenland moet voor zijn werk zegt hij altijd dat hij juist zo blij is dat hij dat niet vaak heeft, omdat hij echt niet zoveel zou willen missen van zijn kind. Dus opzadelen? Alles rondom ONZE zoon gaat hem net zo goed aan als dat het mij aan gaat. Als ik straks tegen mijn man zou zeggen dat hij niet mee hoeft naar schoolgesprekken, dan zou hij mij echt scheef aankijken, want het zou niet eens in hem opkomen om niet mee te gaan. Hij WIL juist mee. Dus als je zou zeggen: "ik vind dat ik MIJN man daar niet mee zou moeten opzadelen", prima! Maar zeg het nu niet zo alsof wij, die het anders doen, onze mannen ergens mee opzadelen, alsof onze kinderen een last zijn en alles wat daarbij komt kijken. Sommige mannen zijn nu eenmaal anders dan jouw man blijkbaar O ja, en het huishouden.. tja, mijn man gooit er ook wel eens een wasje in tussen de bedrijven door, of haalt de stofzuiger er boven even door. Hij zegt zelf: "ja anders zit ik maar constant achter mijn scherm, vind het soms fijn om even iets anders te doen". Mijn man heeft diepe respect voor thuisblijfmoeders en zegt met regelmaat dat hij vindt dat ik een zwaardere taak heb dan hijzelf, omdat wij geen stopknop hebben. Je bent moeder, je staat aan, 24/7! Dus doe ik het meeste in huis? Neem ik de meeste zorg op me? Ja zeker. Maar mijn man is heel betrokken en WIL betrokken zijn en zijn steentje bijdragen.
Ik ben nu 10 jaar thuis. Ik kreeg mijn ontslag met 7 maanden zwangerschap (overigens geoorloofd) en na een pittige bevalling na hoge bloeddruk besloten even thuis te blijven. Na 10 maanden bleek ik alweer zwanger te zijn. Na die zwangerschap chronisch ziek geraakt en nu sinds 1,5 jaar zo 'afgetakeld' dat werken er niet meer in zit. Zelfs het overgrote gedeelte van het huishouden kan ik niet meer doen. Als ik niet ziek was geworden, was ik wel weer aan het werk geweest nu. Financieel is het soms best pittig, zeker omdat ziekte ook best wat extra kosten met zich mee brengt. Maar we redden ons gelukkig. Wat ik overigens al wel 10 jaar doe is enquetes invullen voor bol.com bonnen e.d. Hier doen we regelmatig wat extra;s voor of koop ik cadeautjes van. Scheelt toch weer.
Ik ben sinds de zwangerschap van onze dochter vanwege medische redenen thuis en sindsdien niet meer gewerkt, enkel wat vrijwilligerswerk gedaan. Wat wij echt heel fijn vinden is dat er altijd iemand thuis is wanneer dit nodig is. Ook heb ik veel meegekregen van dochter wat ik anders gemist zou hebben. Groot nadeel vind ik het finaciele aspect en ik mis soms echt het hebben van collega's.
Hoi hoi, Niet besloten volledig thuis te blijven ( wat eigenlijk wel verwacht word van moeders met een groot gezin) wat regelen betreft was het bijna niet meer te doen hier...beide onregelmatig. 4 jaar ploeteren...enorm veel stress...en nu...is mijn man naar de planners gestapt om zijn rooster aan te passen aan dat van mij...en hij kreeg toestemming. En ik ga werken in de thuiszorg. En dan voor 22 uur ipv 24 uur. Vind het ideaal als ik meestal korte diensten heb en 1 vaste vrije dag. Helaas is compleet stoppen met werken niet van toepassing hier...weet ook niet of ik dat zou kunnen. Maar T.S je moet doen wat goed voelt...ik heb zat mensen om me heen die ook thuisblijven... en vinden het heerlijk.
Ik heb na de komst van onze derde besloten om ontslag te nemen van mijn functie in het ziekenhuis. Ik ben toen wel al heel snel een aantal uur aan het werk gegaan maar alleen vanuit huis en dus helemaal te vormen aan de kinderen. Toen ik zwanger was van de vierde werkte ik inmiddels wel weer ruim 20 uur in de week maar niet buiten schooltijden. Nu is de jongste 9 maanden en heb ik nog geen opvang voor hem en merk ik dat ik wel vastloop want werken lukt zo bijna niet meer (ben zzp en kan zelf daarin bepalen). Ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt na de 3e want ik was niet meer gelukkig met mijn baan en ervaarde best wat stress. Maar ik ben er toch wel achter gekomen dat ik het wel belangrijk vind om mezelf te blijven ontwikkelen. Daarnaast vind ik toch het stukje financiële zelfredzaamheid eigenlijk wel belangrijk. Als je lange tijd weinig tot geen inkomen hebt ben je toch wel erg kwetsbaar voor wanneer een scheiding of overlijden van partner zou plaatsvinden. Ook het basisconcept dat je in staat bent om voor jezelf in zijn geheel te zorgen spreek me toch wel steeds meer aan. Dit gezegd hebbende vind ik het wel heel fijn voor de kinderen om zo min mogelijk opvang te hebben, en helemaal geen opvang na school. Hier op zp wordt vaak als argument genoemd Het is heel fijn voor mijn man want hij hoeft nergens aan te denken. Dat is zeker waar maar vind ik ook wel een valkuil. Tuurlijk is het heel fijn voor je man als hij ineens niet meer op de klok hoeft te kijken bij een lange vergadering einde van de dag (geem gesjees naar het kdv etc) en 's avonds geen was meer hoeft op te hangen. Maar feit blijft wel dat na een scheiding je als vrouw er bekaaid vanaf komt als je geen baan hebt. Mijn oudste twee zitten al op school en ik zie dan ook hoeveel uur je dan in de week eigenlijk over hebt en persoonlijk zie ik dan ook nog weinig meerwaarde om dan volledig thuis te zijn. Wel zal ik altijd werk blijven doen dat voornamelijk onder schooltijd kan maar dat levert al heel uren op.
Als ze het allebei fijn vinden is het goed toch? Wij doen het niet zo, mijn man zou niet blij zijn als hij zich niet met de kids mocht bemoeien maar ieder zijn ding.
Het is beide niet sneu als het bij je past, maar vinden je kinderen daar niets van dan? Al weten ze ook niet echt beter natuurlijk. Mijn vader is 74 en die deed net zoveel thuis als mijn moeder en zeker ook met ons, dus vind generatie niet echt een "excuus"
Dat moet ik sowieso doen, want ik wil absoluut niet weet terug aan het werk als management assistent. Ga liever schoonmaakwerk doen.
Ik heb 2 kinderen op de middelbare en 1 op de basisschool en vind het wel een grote misvatting dat ze me nu niet meer nodig hebben. Denk zelfs nog wel meer. Help elke dag wel eentje met leren, gewoon even kletsen uit school. Ik doe vrijwilligerswerk en mantelzorg, verveel me geen seconde.
Ook nu in deze tijd? Ik ben nu bijna 5 jaar thuis en ben zelfs 2x benaderd afgelopen half jaar. En ben mbo opgeleid, dus niet hoog ofzo.
Ik ben thuisblijmama, omdat ik 100% arbeidsongeschiktheid ben geraakt. Vind het heel fijn dat ik de stress van werk niet meer heb. Alleen vind het fulltime thuis zijn met 2 kleine kinderen ook wel zwaar. Zou soms willen dat ik een dag "naar kantoor" zou kunnen. Als de jongste wat ouder is ga ik wel op zoek naar vrijwilligerswerk.
Sorry maar welke generatie is dat dan, de jaren 50? Ik vind “opzadelen” ook een bijzonder woord, dat klinkt best negatief. Samen kinderen, samen de taken delen