Knap hoor, ik denk dat veel mannen dit niet durven, hulde! Volgens mij spelen er twee zaken. - wat er wordt verwacht door de omgeving. Een thuisblijvende man, is geen echte man. Dit is iets dat je niet alleen kan veranderen. Wel kan je de mensen in je eigen omgeving laten zien dat het net zo goed kan en wie weet ontstaat er wel een domino-effect wat resulteert in een cultuuromslag. Ik vind je gewoon een echte pionier. - Tevens bestaat er nog het schuldgevoel ten opzichte van de partner, maar dit zal niet veel anders zijn dan bij vrouwen die volledig thuis blijven (moi). Dit ligt aan je karakter en de vervulling die je uit het dagelijks leven haalt, en natuurlijk je partner. Ik ben ontzettend blij dat steeds meer mensen kunnen doen en daadwerkelijk doen wat het beste is voor hun gezin. 50/50, 100/50, 100/0, het gaat er uiteindelijk om hoe jullie je erbij voelen en hoe goed het voor jullie gezin is. En aangezien geen enkel gezin hetzelfde is, zal dit voor een ieder anders zijn.
wat leuk zeg! mijn vriend zou ook heel graag thuisblijven, zegt ie.. en dan ook gelijk gastouder worden en andere kindjes opvangen haha grootse plannen maar voorlopig ben ik diegene die even thuis is!
mischien hebben we in nederland wel die omslag gemaakt maar heb ik die afslag gewoon gemist. een opleiding doen zit ik ook wel aan te denken .maar onze zoon afgeven op een dag opvang zie ik nog niet echt zitten t. manneke is 2 maand te vroeg geboren en nog niet helemaal zoals ie moet zijn. ik denk dat de angst ,dat er wat gebeurd groter zal zijn dan de schuldvoel dat ik niet aan het werk bent.
Als het voor jullie werkt is het toch prima. Ik denk dat veel mensen en vooral mannen gewoon jaloers zijn. Mannen zijn toch vaak geneigd om een beetje "op te scheppen" over wat ze maatschappelijk gezien allemaal kunnen. IK zou wel wat meer mannen willen horen opscheppen over hoe goed ze wel niet voor hun kind kunnen zorgen. Keep up the good spirit en fijn dat jij je vrouw de ruimte geeft om haar carriere voort te zetten. Mijn man is geen thuisblijfpapa, maar wel een hele goede. Hij heeft op woensdag papadag en ik voel het zo, dat wij echt samen voor de kinderen zorgen en het huishouden doen. We werken ook allebei en onze salarissen zijn hetzelfde.
Ik heb het idee dat er ook wel veel vrouwen zijn die zich schuldig voelen omdat ze fulltime moeder zijn. Ook daar hangt soms een labeltje aan dat je dan kennelijk niet helemaal meedoet. Soms word ik zo misselijk van dit soort oordelen over elkaar.
Ik herken het wel, al ben ik een vrouw. Toen de jongste 1,5 jaar was, ben ik bewust gestopt met werken. De eerste tijd ging het wel en heb ik erg genoten maar na een half jaar begon ik me ook schuldig te voelen. Ook al was er meer rust thuis, ik voelde me schuldig als ik bijv. kleren ging kopen of andere luxe goederen. Mijn gevoel van zelfstandig zijn was niet in balans. Nu heb ik geen schuldgevoel meer maar toch komt het zo nu en dan opzetten. Ik heb er geen tips voor maar idd probeer een forum te zoeken over dit onderwerp.
Mijn vriend is thuisblijfpapa en ik werk vanuit huis. Soms voel ík me juist schuldig tegenover hém omdat hij de hele dag achter ons zoontje aan loopt te rennen terwijl ik op mijn luie kont achter de computer zit... Als jullie allebei blij zijn met de situatie zou ik zeggen: geniet ervan, en wat anderen ervan denken maakt niets uit!
Hey wat leuk een vent in ons midden. Altijd leuk. En waarom zou je je schuldig voelen? Emancipatie noemen ze dat. Welkom en misschien kan je de kippen hier in toom houden. Want vrouwen onder elkaar gaat niet altijd goed hahahahahaha grapje
Ik ben thuis-blijf-mama doordat ik door mijn gezondheid niet kan werken. Manlief is, omdat er toch geld in het laatje moet, 40 uur aan het werk. Maar hij zou het liefst thuis zijn, of op z'n minst 50-50 willen. Helaas zit dit er voor ons niet in. Daar balen we allebei soms behoorlijk van. Ik denk maar zo. Als je de keuzes zo kunt maken dat je je er allebei goed bij voelt, is het toch heerlijk! Ik loop er juist tegenaan dat iedereen denkt dat wij het zo makkelijk hebben want je kunt toch lekker thuis zijn. Maar dat is geen vrije keuze geweest. Als ik zou kunnen werken zou ik dat best willen voor iets van 20 uur per week. En manlief zou graag eens thuis zijn ipv altijd maar werken. Geniet lekker van je tijd thuis, maar als het gaat jeuken, grijp dan ook je kans weer lekker (part-time) aan de slag te gaan. Het fijnste is als je kunt doen waar je allemaal achter staat.
Owh maar dat kan hij ook wel hoor.... hij heeft een aantal jaren alleen gewoond (na scheiding etc) en hij is echt niet alleen maar aan het handje van zn moeder gaan lopen (gelukkig) Maar hij "doet" dingen gewoon niet.... en die mag ik dan op mn "vrije" dagen gaan doen Moeten hier toch maar weer eens een goed gesprek over gaan voeren geloof ik.
Ik heb hier ook aan zitten denken en met mijn man besproken... Ik ben de kostwinner en workaholic... Mijn man werkt 40 uur en ik 32 uur (ik kan altijd meer werken als ik wil, die mogelijkheid is er).. Momenteel ben ik 34 weken zwanger, net met zwangerschapsverlof (ik weet nou al niet wat ik met mijn vrije tijd moet doen). Mijn man zou wel willen blijven werken, maar bij huidige werkgever kan hij geen part time baan krijgen... Daar is het gewoon een 40 urige werkweek... Bij ons in omgeving wordt er niet raar op gekeken dat wij dit met elkaar besproken hebben... Als wij beiden daar gelukkig van worden en nog tijd voor het gezin hebben, waarom niet... Maar full time thuis blijf papa of mama wil geen van beiden
Alleen maar respect voor jullie beslissing! Helaas is het in Nederland nog steeds in sommige mensen hun ogen 'not done' om als man thuis te blijven. Wat maakt het nou uit? Voor een baby kies je samen en moet je ook samen zorgen (en die zorg is ook echt wel een baan hoor!). En als jullie beslissen dat jij thuis blijft is dat toch alleen maar heel mooi! Daarentegen vind ik het ook knap van je vrouw/vriendin dat zij besluit om fulltime te werken, want ik denk dat dat als 'mama' soms ook best moeilijk is. Hier is het zo dat mijn man ook veel minder verdient dan dat ik verdien. Wij hebben dus ook gekeken naar de optie dat hij minder zou gaan werken. Maar omdat ik zelf gewoon niet meer dan 3 dagen wil werken, hebben we besloten dat hij fulltime blijft werken en ik 3 dagen. Helaas kunnen we samen niet minder werken om rond te komen.... Maar alleen de reacties al van mensen om ons heen, waar bemoeien ze zich mee! Het feit dat mijn man veel minder verdient dan ik, is voor sommigen al een reden om opmerkingen te maken (ik heb een HBO opleiding, hij heeft op het speciaal onderwijs gezeten, nou en??? we zijn hartstikke gelukkig samen). Wij hebben het daar in het begin moeilijk mee gehad, maar nu staan we er boven. Dit betekent alleen wel dat ons kindje 3 dagen per week naar het kinderdagverblijf moet, iets wat ik eigenlijk heel erg vind. Maar omdat we geen familie in de buurt hebben, hebben we geen andere keuze. Jullie hebben het zo te lezen prima voor elkaar, heerlijk dat je kunt thuisblijven, geniet er heel erg van en laat andere mensen kletsen. Jullie weten hoe het zit en dat geluk staat voorop!
Uhm, helaas heb ik een beetje een luie man. Ik moet hem echt voorkauwen wat ie moet doen op een dag. Maar ik ben er echt heel makkelijk in. We hebben helaas gezien in onze directe omgeving, dat een papa druk was met werk en op een dag niet meer thuiskwam omdat hij overleed aan een hartinfarct. Dus... alle tijd met je kindje, take it en enjoy!!
ik vindt het echt super top al deze positieve reacties van jullie en voel mij hierdoor dan toch ook minder schuldig dat ik thuisblijf papa bent . Gelukkig besteed ik zoals jullie zo omschrijven ook voldoende aandacht aan onze zoon en ons gezinnetje op de beste manier als ik kan doen in deze situatie en blijf dit natuurlijk doen tot ik ook weer aan het wekr kan.. maar voor nu heel erg bedankt voor jullie steun hierbij
Leuk! Mijn vriend is ook een thuisblijfpapa. Is hier ook een bewuste keuze. Ze hebben het samen ook heel gezellie Alleen een nadeel voor mij was dat haar eerste woordje ook "papa"was
dat schuldgevoel heb ik als thuisblijfmama ook (ik werk maar 1 nachtje, maar dat telt voor mij niet mee...) dat je als t zonnetje schijnt lekker met de fiets erop uit gaat, eendjes voeren, tja dat voelt wel als vakantie, ja.... aan de andere kant: als ik weer fulltime of partime zou gaan werken; zouden we iemand moeten betalen om ons kindje op te voeden en ook iemand om hier t huishouden/administratie te doen... dus t is wel degelijk een baan. ik zou t wel leuk vinden meer thuisblijfpapa's te zien, al zou hier de omgeving er ook wel even 'raar' tegenaankijken.
Waarom zou je je schuldig voelen? Bij mijn dochtertje in de klas zit ook een kindje met een thuisblijfvader, ik vind er niets geks aan.
Ik snap ook niet waarom je je schuldig voelt! Kan je dat uitleggen? Ik zou er maar lekker van genieten, dat doe ik ook!
hier nog een thuisblijf papa.. Helaas kan mijn man niet anders.. heeft zware scoliose, en is niet meer te opereren... Moet over 2 weken aar het revaliatie centrum en gaan dan kijken wat er aan gedaan kan worden.. maar ikzelf heb er een hard hoofd in dat hij nog iets kan doen.. Heel zijn organen zijn nu in de verdrukking aan het komen.. Heeft steeds hartkloppinge...zweten.. echt vind het klote voor hem.. loopt met heel de dag dood gevoel in zijn linker arm... en veel last van zijn longen en dergelijke.. dus hier ook een man die thuis is maar dan om lichamelijke redenen.. en hij en zoonlief vinden het heerlijk maar de reden is echt bagger!!!