Hallo allemaal, bij ons inmiddels de bewuste keuze van 1 kindje.... redenen zijn oa, zware zwangerschap,bevalling en kraamtijd... en nog... zwaar eerste jaar geweest eigenlijk.... en daarbij zien wij nu onze voordelen ook , financieel.... en volle aandacht geven! we genieten volop en vinden het heerlijk zo met z'n drieën wat is jullie bewuste keuze ?
Wij hebben icsi gedaan en nu een prachtige zoon 1 Verdeling tijd en aandacht tss kind en werk is nu prima 2 wil geen behandeling meer ondergaan met hormonen terwijl zoon er is 3 mijn zoon is meer dan ik uberhaubt nog gedacht had (iets met count your blessings) 4 we zijn een prima en gelukkig klein gezin 5 zoon is en was een heel makkelijk kind vaak hoor je dan dat een tweede niet zo makkelijk is Ik/wij vinden het prima zo en genieten intens
Ik vind een wel genoeg werk eigenlijk. Kan ik daar al mn aandacht aan geven. Ben zelf ook grotendeels als enig kind opgegroeid. Leeftijd speelt ook een rol, ik vind mezelf nu ook te oud voor nog eentje.
Wij hebben er bewust ook maar 1. Niet dat we niet een tweede zouden willen (eigenlijk zouden we twee kinderen willen), maar er zijn redenen om dat niet te doen: 1. Wij zijn 11 jaar bezig geweest, waarvan minstens de helft in de nodige ziekenhuizen. Ik heb geen trek meer om dat circuit weer in te gaan. 2. Eva is een onvoorstelbaar kado, omdat we eigenlijk net met het idee vrede konden vinden dat we nooit ouders zouden worden. En tegen alle medische vaststellingen in werd ik opeens natuurlijk zwanger, zonder MMM 3. Wij zijn oudere ouders (ik ben 44 en mijn man 45). Een tweede heeft een hoop risico's die wij geen van beiden willen nemen. Dat onze dochter gezond is, is een ontzettend geluk. 4. Heel eerlijk gezegd vind ik het goed zo, ik kan haar alle aandacht geven die ze nodig heeft Wij hebben ook zoiets van "tel je zegeningen". We hebben 100% meer dan we ooit durfden dromen en het is goed zo!
Mijn zwangerschap was niet erg rooskleurig en de bevalling al helemaal niet, voelt een beetje als het lot tarten om dat nog eens te proberen. Ben blij dat het nu allemaal " goed" gegaan is. Bovendien voelt het gewoon compleet zo..
Momenteel een mooi meisje en om dezelfde reden als jullie noemen 'durf' ik niet goed om nog een te krijgen. Na drie jaar loop ik nog bij een bekkentherapeut. Ik vind dat je fatsoenlijk voor een kind moet kunnen zorgen, ondanks dat ik af en toe fysiek ongemak heb, lukt dat nu prima. Maar bij een tweede misschien niet. Verder ben ik inmiddels 39 en ondanks dat ik heel vlot zwanger was en de zwangerschap verder goed verliep, ben ik toch bang dat mijn eitjes de t.h.t.-datum ruimschoots zijn gepasseerd. Aan de andere kant, andere mensen kunnen ook twee of meerdere gezonde kinderen krijgen, dus waarom wij dan niet? En waarom moet ik dan mijn zegeningen tellen?
Hier blijft het waarschijnlijk ook bij 1. Ik ben niet meer bij elkaar met de vader van mijn dochter. En ik heb voorlopig ook geen behoefte aan een andere man. Dus praktisch gezien is zwanger worden lastig zonder man. Een donortraject ingaan als alleenstaande zou ik niet doen, alleenstaand vind ik 1 genoeg. En stel dat ik over 5 jaar (of meer) ineens wel weer een partner zou hebben, dan denk ik niet dat ik weer terug de babytijd in wil met een groot leeftijdsverschil tussen 2 kinderen. Ik kijk er nu namelijk al soms naar uit naar het moment dat dochter ouder en zelfstandiger wordt, zelf ontbijt kan maken bijv of zelfs alleen thuis kan blijven. Als er dan 7 jaar of meer leeftijdsverschil is, moet ik nog minstens 7 jaar langer wachten! En dan lijkt me uitjes, spelletjes enz lastig als je kinderen qua leeftijd heel andere fase/interesses hebben. Daarnaast twijfel ik ook weleens aan de wereld, waar het naartoe gaat. Dan denk ik van stel mijn kind wordt 100, wat gaat ze dan allemaal meemaken in de komende 100 jaar? En wil ik daar verantwoordelijk voor zijn, omdat ik een kindje wilde? Bovendien, count your blessings inderdaad. Ik heb een prachtige dochter en we hebben het goed samen
Hier blijft het ook waarschijnlijk bij 1. Moest helaas ook via hormoonbehandelingen zwanger worden, en ik voor mij vooral een stressvolle tijd geweest. We werken beide fulltime. En financieel vinden wij 1 kindje ook wel fijn. Het kdv in toch aan de prijzige kant al voor 1 kindje, laat staan voor 2. Ik kan haar nu alles geven en de volle aandacht geven. Ook al zou ik evt graag een 2e willen proberen, mijn man wilt er maar 1. En je moet er toch met zijn 2e voor zijn 😉
Hier ook bewust 1 kindje omdat: -ik na jaren van epilepsie dankbaar ben dat ik aanvalsvrij een kindje heb EN dat de aanvallen niet zijn gekomen tijdens de zwangerschap/bevalling. -mijn man geen groot gezin wilt -financieel we het nu goed hebben -gevoel van "goed zo". Maar toch knaagd er soms een schuldgevoel naar zoon toe. Doe ik hem niks te kort? Voelt hij zich straks niet eenzaam zonder b/z? Maar ondanks dat zou ik om die reden nooit een 2de willen. Ik "neem" ging kind voor de andere,dat is geen reden. Herkennen jullie dat gevoel wel?
Hier ook bewust 1. Vind 2 veel te druk. Dat heb ik al als er mensen op bezoek komen met 2 kinderen. Moet er niet aan denken! Heel eerlijk denk ik dat ik dat ook niet aankan. Ben te gehecht aan een beetje rust om me heen, wat tijd voor mezelf. Dat schiet er met 1 natuurlijk al flink bij in. Schijnbaar mag je dat niet zeggen, want ik krijg altijd commentaar als ik zeg dat wij het bij 1 houden. Verder ben ik ook alweer 34, vond ik zwanger zijn niet zo leuk, en durf ik na mn 31-urige zware bevalling dat echt niet nog een keer. Ben blij te lezen dat wij niet de enigen zijn.
Ik vond de zwangerschap geweldig, ik genoot er elke dag van, was opgewekt etc. Maar na de bevalling werd ik depressief en dat is nu, 2,5 jaar later, nog niet voorbij. Onze zoon heeft klassieke autistische kenmerken en is non-verbaal. Mijn depressie en de zorg voor onze zoon is een aanslag op onze relatie. Hoewel we er heus uit zullen komen, zie ik het niet zitten om nog een 2e kind te nemen. De kans dat je tweede ook autistische kenmerken heeft is groot als de eerste het heeft. We houden ontzettend veel van hem, maar het leven is er niet makkelijker op geworden. We moeten nog veel leren.
Hier blijft het ook bij eentje en wel om de lichamelijke gesteldheid en leeftijd van mij. Sta er volledig achter maar herken en deel jou gevoel @Wendy339, zeker als ik een mindere dag heb gehad en we 'niks' gedaan hebben...maargoed, weet ook dat je je met een broertje of zusje eenzaam kan voelen en dat het in een groot gezin ook niet elke dag feest is zeg maar.
Wij houden het ook bij eentje. Om allerlei redenen, de belangrijkste voor mij is dat ik extreem misselijk was met extreem veel overgeven tijdens de zwangerschap, de kans is groot dat ik dat in een tweede zwangerschap weer zou krijgen en dat kan ik niet aan en mijn partner ook niet. Was te traumatisch en ik zou gewoon weer een jaar uit de running zijn dan. Ik kan dan niet werken en niet voor mijn gezin zorgen. Daarnaast had ik ook een zware bevalling, was ook niet al te briljant en wij hadden ook te maken met de MMM. Gelukkig voel ik ook geen drang voor een tweede, die enorme oerdrang om een kind te krijgen viel echt weg toen ik zwanger was van Thijmen en is niet meer teruggekomen. We vinden het nu onwijs prettig met zijn drieen. Heb alleen heel soms een steekje als ik me besef dat thijmen geen broertje of zusje zal hebben. Dat hij later dus alleen is en sommige dingen alleen zal moeten dragen (als wij wegvallen bijvoorbeeld). Herkennen jullie dat?
Wij houden het ook bij 1tje, hoofdreden omdat mijn man een stuk ouder is en we het financieel dan echt niet redden
Ja, heb ik ook bij stilgestaan. Maar vrienden zijn dan ook belangrijk en verder zijn er nog neefjes en nichtjes etc.
klopt helemaal... ik ben zelf ook enig kind en zal dat straks ook zo ervaren...maar ik heb nu een lief gezin wat me kan steunen... hopelijk heeft onze zoon dat dan straks ook....
ik ken je gevoel... wat je niet hebt, mis je niet zeggen ze en dat is deels wel waar. ben zelf ook enig kind, maar heb leuke vriendinnen! en een lief gezin.... en geen gezeur met broers en zussen haha. vond het vooral op de basisschool fijn, ik hoefde nooit wat te delen en geen ruzies thuis... heerlijk gezin waren we. dat hebben wij nu ook
Hier wisten we vooraf: we gaan voor eentje. Ik ben nu ruim boven de 35, vriendlief boven de 45 . Ik heb nooit een oerdrang gevoeld van "ik moet en zal een kind". Paar jaar geleden dachten we: we kijken wat er gebeurt. Komt er niks? prima. Komt het wel? superleuk. En toen was ik vrij snel zwanger, waar ik nog erg door was verrast haha. Hele zwangerschap geen lichamelijke klachten, wel de eerste weken enorm depressief. Want wilde ik dit wel, wat eng allemaal! Daarna ging het beter, kon ik wennen aan het idee. Dit voelt voor ons echt als iets dat zo heeft moeten zijn, nooit een miskraam gehad, gezonde baby, gewoon in één keer meteen goed. Ik vind een kind opvoeden prachtig mooi, maar zeer intensief. Het is mooi zo. Overigens heb ik in mijn vrienden- en kennissenkring veel voorbeelden van één kind gezinnen, stuk voor stuk gelukkige en leuke kids .
Het verschil van 1 en 2 merkte ik ook toen ik au pair was van 1 jongetje van 7 jaar. Zodra dat jongetje ergens een middag aan het spelen was of een vriendje bij hem thuis, had ik direct een hele vrije middag! Of als hij met sport/clubjes was hetzelfde. Met 2 of zelfs 3 kinderen heb je er dan waarschijnlijk toch nog 1 of 2 in huis die aandacht willen. Dan zijn die momentjes voor jezelf erg zeldzaam, terwijl ik tijd voor mezelf af en toe wel echt nodig heb. Waar ik zelf nog weleens mee zit trouwens, is dat ik dan namen bedenk die ik zou willen geven aan een meisje of jongetje. Maar om alleen een kind te willen, omdat ik nog een keer een naam wil geven is ook zowat
Hier ook al snel zeker dat we het er bij 1 gingen houden. Heb een top zwangerschap gehad en een goede bevalling en een gezonde dochter gekregen. Maar naar 3 rustige kraamdagen dl in het ziekenhuis ivm verslikken in eigen slijm. Na 5 dagen mocht ze mee naar huis. Alles goed en wel. Maar ik heb het eerste jaar als zeer stressvol ervaren en niet echt kunnen genieten. De eerste 3 maanden was er met mij ook niet echt wat aan de hand ik knuffelde haar graag enz. Maar kon rustig met 8 weken genieten van een middag wat leuks doen met een vriendin of alleen. Na die 3 maanden kwam er een lichte depressie opzetten en ben daar mee onder behandeling geweest. Maar man man wat heeft het een druk gelegd op ons huwelijk etc. Hierdoor kwamen al snel tot het besluit om het erbij 1 te houden!