Ik ben nu 8 jaar thuis. Heerlijk!!!! Ik heb genoeg te doen met 5 kinderen en mis het geregel en gestress absoluut niet. Financieel is het totaal niet noodzakelijk voor me om te werken. Om toch af en toe uit huis te zijn en me nuttig te voelen doe ik vrijwilligerswerk. Over mn cv en pensioengat maak ik me niet druk, daar hecht ik niet zoveel waarde aan.
Ik ben nu 15 jaar thuis, waarvan bijna negen jaar met kinderen. Gedwongen, want afgekeurd. Maar eerlijk?? Ik vind er geen r**t aan. Ik zou niet weten hoe snel ik weer zou gaan werken als ik dat kon. Maarrrrrrr.. het is zo persoonlijk. Andere vrouwen vinden het heerlijk!
Ben nu een half jaar thuis en vind het afschuwelijk. Verveel me te pletter. Het is leuk om veel met de kinderen te zijn, maar soms wil ik ook echt even weg. Gelukkig is het einde in zicht
Ik ben ook thuis maar nu met schooltijden, psztijden en een baby met slaaptijden kan ik me niet echt vinden in het gekeuvel van wat ik van sommigen lees.
Ik ben tbm en vind het heerlijk! Maar ik moet eerlijk zeggen dat er altijd momenten tussen zitten dat ik er wel aan twijfel... Dat zijn meestal de zware, moeilijke momenten of de momenten dat ik sociaal contact mis. Maar de meeste dagen kan ik er echt van genieten! Maar dit moet wel bij je passen. Ik krijg regelmatig de vraag wat ik nou de hele dag doe, of ik me niet heel erg verveel. Maar ik ben nu drukker dan ik was toen ik werkte! Ik zie zelf soms ook niet waar al die tijd naar toe gaat, maar ik heb eigenlijk alleen 'pauze' als zij 's avonds in bed ligt. Ik vind het wel belangrijk (met name vanwege sociale contacten) om iets voor mezelf te blijven doen. Ik doe daarom vrijwilligerswerk (1 middag in de week) en ik doe een (competitie)sport. Ik raad wel aan om in ieder geval iets te behouden wat je zelf doet zonder kids...
Dit sowieso. ik plan altijd wel wat dingen voor mezelf, met vriendinnen of vrienden. Of gewoon even een dagje 'me-time". Anders zou ik helemaal gillend gek worden.
Ik ben nu al weer 8,5 jaar thuisblijfmoeder. De eerste jaren vond ik het heerlijk, maar toen we gingen verhuizen kwam ik in een gat. Ik kende niemand, en de wijk waarin wij wonen leek ineens oorlog uit gebroken te zijn. Gelukkig is dat de laatste jaren beter geworden, maar toch.. ik voel me nog altijd niet thuis hier. Maar sinds ik ben begonnen met vrijwilligerswerk en ik hier bij een mama's club zit, heb ik heel veel vriendinnen gekregen waarmee ik geregeld naar een cafe, bios of feest ga. Over een jaar of 2 wil ik graag weer parttime werken, maar of dat gaat lukken.. dat zie ik dan wel. Anders wordt het studeren