Hallo allemaal, Ik zou jullie mening graag willen hebben, zowel negatief als positief. Laat ik beginnen met dat er op mijn 14e ADHD is vastgesteld. Ik ben toen in dagbehandeling gegaan en daarna naar een speciale school gegaan. Dat ging hartstikke goed totdat ik 16 werd en een psychose kreeg. Er is toen heel wat gebeurd en na veel onderzoeken is er toen Borderline naast mijn ADHD vastegesteld. Ik ben hiermee aan de slag gegaan en ga nu zo'n 1x per 3 weken een half uurtje praten. Ik ben mijn man op mijn 18e tegengekomen en we kregen een relatie. Mijn man heeft niet de makkelijkste jeugd gehad, o.a. heel erg gepest dat ging zover dat hij elke dag in elkaar geslagen werd. Hij liet vaak over zich heen lopen tot hij het zat werd en dan was hij het ook echt goed zat. Hetzelfde probleem had hij ook op werk. Hij werd altijd getreiterd of er werd aan hem gezeten met messen in zijn lichaam geduwd, dat soort dingen. Of hij deed alles voor een baas en dan was het goed, tot het moment dat mijn man dan eens een keer nee moest zeggen en dan draaide zo'n baas 180 graden. Om een lang verhaal kort te maken, mijn man is uiteindelijk overspannen thuis komen te zitten. Hij volgt nu therapie om ook de dingen uit zijn verleden te kunnen verwerken. Nu zit ik met het volgende, ik heb altijd gezegd, kinderen zijn aan ons niet besteed. Ik hou heel veel van kinderen, maar we hebben gewoonweg teveel problemen om een kindje een goede jeugd te geven. Ik wil dat ons toekimstige kindje een stabiele gestructueerde en liefdevolle jeugd krijgt. Ik wil het kindje alles kunnen geven en dan bedoel ik niet speelgoed ofzo, de dingen die het kindje nodig heeft. Ook vind ik dat je er voor een kindje moet kunnen zijn, of je nou wel of geen problemen hebt met jezelf. Je moet je kunnen opofferen vind ik. Ook heb ik genoeg leed gezien in mijn man zijn familie waardoor ik denk, zo moet het dus niet. Tegelijkertijd denkende bij mezelf, en wat maakt het dat ik het beter zou doen? Het is misschien een vooroordeel maar ik heb Borderliners genoeg gezien die er nogal een potje van maken. Ik wil niet dat mijn kind later getraumatiseerd is door mij of ons. Dat zou ik vreselijk vinden. Ik heb een fantastische jeugd gehad maar mijn ouders hadden wel ruggegraat. Maar de laatste tijd zit ik toch te denken, wat nou over 5, 6 jaar. We zijn dan een hele tijd verder en wie zegt dan niet dat het goed gaat. Je kan jezelf ook een reden en een doel geven, toch? Ik zit dus in dubio, wat zouden jullie zeggen? En nogmaals, elke advies/tips zijn welkom, zowel positief als negatief. Ik heb liever dat mensen dan eerlijk zijn. Ik wil namelijk koste wat koste een toekomstig kind een goede en stabiele jeugd geven. Graag jullie mening, Groetjes,
Hoi, Mijn zwager is een borderliner en dat ging helemaal fout met hun 3 kids, ze zijn nu uit elkaar en ja dat kwam wel door die ziekte. Maar het wil niet zeggen dat het bij jou ook zo gaat, borderline is er natuurlijk in verschillende gradaties en ik weet niet hoe het bij jou is. Je kunt bijv wel blijven praten om de 3 weken als je een kindje hebt om de boel goed in de gaten te (laten) houden. Misschien zou het best gaan als jullie 1 kindje zouden kunnen krijgen, dan blijft het goed overzichtelijk en is het ook niet te druk. Succes met je keuze!
pfoeh, heftig verhaal meid.. Ik snap je twijfel,ik heb wel heel veel respect voor je dat je dit zo durft neer te zetten. Ondanks dat je borderline hebt ben je dus niet zo roekeloos als vaak is bij mensen die borderline hebben. Wat jou betreft zou ik eigenlijk zeggen waarom niet? waar ben je bang voor? Gaat je man ook naar een psycholoog? Misschien samen in therapie? er zijn zoveel mensen met "stoornissen" die wèl kinderen hebben en waar het goed bij gaat,ook heel veel waar het niet goed bij gaat maar die zouden nooit zo`n bericht plaatsen. hoe denkt je man erover?
Ja precies, bij hem ging het ook fout. Wat nou als het bij mij ook fout gaat. Dat ik nu wel zo stoer zeg dat doen we wel even maar wanneer puntje bij paaltje komt ik er ook een potje van maak. Ik zou daar niet mee kunnen leven, een kind is een geschenk. Ik heb bij spelletjes ook weleens, tjonge dat ik dat heb aangeschaft! Ik wil er eigenlijk vanaf, dat kan dus niet met een kind. Echt moeilijk, ik zit daar vaak over te piekeren. En als ik dan een verhaal lees over een kindje die iets grappigs zegt of over een zwangerschap denk ik tja, dat zou ik ook prachtig vinden.
ik vind het heel moeilijk omdat ik wel begrijp hoe het is om een kindje te willen. Mijn man is nog niet gediagnoseerd, maar heeft waarschijnlijk ADD of ADHD. en de kans dat er nog meer mis is is zeker aanwezig. Dit alles is zich pas 2 jaar geleden echt gaan uiten. Hij moet er dan ook echt nog mee aan de slag. Echter merk ik gewoon dat hij het niet trekt in de opvoeding. hij kan van het ene uiterste in het andere uiterste schieten en dat snappen die kinderen niet. Is heel erg vaak onredelijk naar mij, maar ook naar de kids. Nog voordat dit aan het licht kwam waren wij het er al over eens dat we niet samen oud zouden worden. Nu we erachter zijn waarom we zo niet samen kunnen leven (grotendeels door de onredelijke nukken die hij heeft door dit alles) denk ik ook weleens hadden we niet beter geen kinderen kunnen nemen. Want de kans is heel groot dat zij ook add/adhd hebben. Doordat ik me erin ben gaan verdiepen snap ik ineens waarom mijn zoon bepaalde dingen doet. Had ik dit gewild voor mijn zoons? Nee, want ze hebben geen stabiele vader en zullen zelf ook een hoop moeten doen om aan hun eigen rust te werken. Wat nu als hij gediagnoseerd was voordat we aan kinderen begonnen??? goede vraag. Ik wil het beste voor mijn kind. En dat is leven bij stabiele ouders. En het feit dat ze zelf stabiel zijn. Dus ik denk uiteindelijk na lang wikken en wegen dat ik dan niet met deze persoon kinderen had gekregen. Daar de kans te groot is dat zij erfelijk belast zijn. Ik weet niet of je iets kan met dit verhaal maar goed. dit was een beetje een kijkje bij ons
bij spelletjes?? gewoon mens-erger-je niet ofzo? dat begrijp ik,daar is ook geen hol aan nee ff serieus,een spelletje is iets heel anders dan een kind. kijk,ik heb zelf ook borderline gehad vroeger en ben ook heel vaak op dingen snel uitgekeken. (baan/opleiding/spullen) maar op mijn kinderen niet hoor!!!! sterker nog het heeft mij juist meer rust gegeven,zo van nu kan ik wat meer met hen bezig zijn dan met mijzelf. wat zegt je maatschappelijk werker ervan? en je man?
Hoi, dank je wel. Mijn man is vooral bezorgd om mij. Als we zwanger zouden willen worden zou ik moeten stoppen met mijn medicijnen en ook mijn diabetes zit mijn man dwars. Maar kinderen op zich hij vind het prachtig. Hij is ook ontzettend goed met kinderen. Heel schattig. Maar ook hij is erg voorzichtig net als ik. Aan de ene kant vind hij het ook prachtig aan de andere kant, hij zit niet helemaal zonder problemen. Hij wil precies hetzelfde als ik voor het kindje. De psychiater en mijn therapeut denken er heel positief over, mijn ouders zijn aan de andere kant kritisch.Niet negatief wel kritisch en dat vind ik heel fijn. Mijn schoonouders vinden een kindje geweldig, die kijken er verre van kritisch tegenaan. Heel lief, maar niet zo handig. Ook de internist staat er positief tegenaan. Maar goed, die zijn niet wij. En soms denk ik , het gaat goed zoals het gaat. We hebben neefjes en een nichtje, veel lieve familie, vrienden die voor ons klaar zijn. We kunnen vaderen en moederen over onze dieren. En toch is er dan altijd dat stemmetje die vraagt maar een kindje zou alles toch afmaken? Het komt misschien een beetje raar over. Maar we zitten daardoor wel in dubio.
[/QUOTE] De psychiater en mijn therapeut denken er heel positief over, mijn ouders zijn aan de andere kant kritisch.Niet negatief wel kritisch en dat vind ik heel fijn. Mijn schoonouders vinden een kindje geweldig, die kijken er verre van kritisch tegenaan. Heel lief, maar niet zo handig. Ook de internist staat er positief tegenaan. Maar goed, die zijn niet wij. En soms denk ik , het gaat goed zoals het gaat. We hebben neefjes en een nichtje, veel lieve familie, vrienden die voor ons klaar zijn. We kunnen vaderen en moederen over onze dieren. En toch is er dan altijd dat stemmetje die vraagt maar een kindje zou alles toch afmaken? Het komt misschien een beetje raar over. Maar we zitten daardoor wel in dubio.[/QUOTE] moet je echt stoppen met je medicijnen? Is er een mogelijkheid om extra begeleiding te krijgen het eerste jaar zeker als je bevallen bent? ik zie eerlijk gezegd niet echt grote beren op jullie weg. ik wil er ook niet te luchtig over doen hoor...
Tjee, wat een heftig verhaal... Weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. Dat is inderdaad het laatste wat je wilt. En zoals je zegt, ik wil dus absoluut voorkomen dat ik zo denk. Hadden we wel aan een kind moeten beginnen? En wat je zegt het erfelijke komt er ook bij kijken. Wat nou al ons kind aandoeningen van ons zouden erven? Tja, dat zou natuurlijk helemaal niet leuk zijn. Ik wens je trouwens wel veel sterkte met deze nare situatie.
moet je echt stoppen met je medicijnen? Is er een mogelijkheid om extra begeleiding te krijgen het eerste jaar zeker als je bevallen bent? ik zie eerlijk gezegd niet echt grote beren op jullie weg. ik wil er ook niet te luchtig over doen hoor...[/QUOTE] Ik heb sinds vorig jaar een nieuwe psychiater en daar heb ik het eigenlijk nog niet met hem over gehad. Mijn oude psychiater vond het met de juiste hulp en ondersteuning goed te doen.
Mijn man heeft ws ook ADHD en ja....het is niet altijd makkelijk en af en toe moeilijk te volgen. Ik kan hier redelijk mee omgaan maar ik zie dat de kids het soms wel "lastig" vinden of het even niet begrijpen. Maar....hij is wel een geweldige vader!! Zelf heb ik via mijn werk vaak gezinnen gezien waar het mis ging maar ook regelmatig dat het wle goed gaat. Ik vind het knap dat je je verhaal durft vertellen en er zo goed overna denkt. Jij weet wat jullie "valkuil" is en bent je bewust van de punten waarop het mis kan lopen dat is positief. Er zijn nl ook een hoop gezinnen waar "niks" met de ouders aan de hand is die helemaal vast lopen, waar het helemaal mis gaat. Als je dus niks mankeert, is het lang nog geen garantie dat je een kindje met succes kunt opvoeden. Jullie zijn beiden hard aan het werk om jullie leven op orde te krijgen en te houden echt super!! Waarom geen doel stellen? Je weet niet hoe jullie er over 5 jaar bij zitten samen. Wie weet voelen jullie je megasterk en gaat het allemaal super goed en is alles onder controle. Wie weet is de wens tegen die tijd zo sterk en kunnen jullie met of zonder hulp een kindje opvoeden. Een doel voor jullie zelf stellen is goed, je moet iets hebben om naartoe te werken. Als je tegen die tijd nog twijfelt kun je altijd besluiten om het niet te doen.
Hoi dank je wel voor je reactie. Je hebt denk ik helemaal gelijk. Wel heel leuk dat je man zo'n leuke vader is. Ik denk inderdaad dat het goed is om er zowiezo mee te wachten en dan eens kijken over 5 a 6 jaar. En ik denk dat het op zich lang genoeg is om aan het eventuele idee te wennen en ervoor te gaan.
Toen ik mijn eerste kreeg ben ik er pas achter gekomen dat ik Bordeline had. Gelukkig ook in de lichtste vorm. Moet wel zeggen dat ik heel goed op me grenzen moet letten. Juist omdat ik bordeline heb ben ik altijd bang dat het fout doe en de lat te hoog voor me zelf legt. Me eerste werd groter en het werd makkelijker. Mijn jongste is bijna een jaar en moet zeggen het is weer even pittig. Juist de behoefde die bij mijn bordeline pas kan ik niet altijd vervullen maar ergens is het ook normaal. Soms heb ik de behoefde om me terug te kunnen trekken en dat kan niet altijd. Je kunt een stukje mijn verhaal lezen van hier van een paar weken terug als je zou willen. http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/245242-mijn-verhaal-advies.html En juist door mijn bordeline denk ik vaak dat het met niet lukt en dat ik een slechte moeder ben ( Wat ik juist niet ben) Wel heb ik moeite nog met me zelf en ga wederom in therapie om de bordeline nog beter onder controlle te krijgen. Je klinkt me als een verstandige vrouw en ook niet echt inplusief wat ze vaak zeggen over bordeliners ook ik ben niet echt inpulsief. En denk vaak goed na. Alleen het is iets zwaarder dan als je (Normaal zou zijn) Dus als je het echt wilt een goede basis hebt met je partner en je denkt dat je het aan zou kunnen en je houd je gesprekjes waarom niet waarom zou je het dan niet doen. Succes met je beslissing.
Hoi ja, ik heb je topic toendertijd gevolgd. Heftig verhaal, maar wel goed hoe je je staande houdt temidden van al die nare dingen. Bedankt voor je reactie.
Joh wie weet gaat het over 2 jaar goed en blijft het daarna stabiel, dan kun je altijd nog de tijd een beetje bijstellen. Je weet het niet van te voren. Ik las later pas dat je het er ookal met anderen over hebt gehad en deze mensen positief reageerde. Dat moet dan ook wel een goed gevoel geven. Als jij en je vriend samen sterk zijn komt de rest vanzelf!!
Jeetje, ben hier echt even helemaal stil van. Had het zo zelf kunnen typen, alleen heeft mijn man borderline ipv ADD/ADHD
Het kan best zijn dat het bij mijn man niet alleen ADD/ADHD is hoor het kan ook zijn dat er nog andere dingen zijn. Wij zelf herkennen heel veel van hem in ADD/ADHD. maar het kan ook zeker zo zijn dat het wat anders is. We hopen binnenkort duidelijkheid te krijgen bij de psych
Ik zou gaan kijken hoe ernstig borderline bij jou is en hoe jou man met zijn situatie omgaat. Hier moet ik zeggen heb afgelopen week te horen gekregen dat ik dus ook Borderline heb di terwijl nu een 2e op komst is. Maar moet zeggen ben superblij met mijn kids. Als mijn 1e er niet onverwachts was geweest was ik niet waar ik nu zit. Heb door mijn oudste veel meer rust gekregen kan echt van hem genieten en oh wat houd ik zoveel van dat kleine kereltje!!! Echt kan geen dag zonder hem Juist door hem is er ook meer structuur in mijn leven enz... Enige nadeel bij mij is dat als het weer opspeelt dan ben ik een tijdlang zo uitgeput dat ik dan wel veel minder aandacht kan geven aan mijn zoontje maar gelukkig heb ik mijn vriend nog en mijn schoonouders dat mijn zoontje even naar hen kan . Zo komt hij toch geen aandacht te kort en kan ik echt eventjes rusten. Kinderen kunnen dus juist voor jullie positief uitpakken of toch negatief. Denk dat je echt goed moet kijken van welke symptomen je last hebt en op wie je het afreageerd.
Hoi, Ik heb het het er nog eens serieus met mijn therapeut over gehad. Hij was nog steeds erg positief en zei zelfs dat hij vond dat het geluk kinderen ons zo gegunt is. Ik heb nu een doel om naartoe te werken en dat voelt goed.
Mijn therapeut zei dat hij vaak mensen met psychische aandoeningen, tenminste degenen die hij onder behandeling heeft, vaak ontzettend goede moeders blijken te zijn. En dat juist de heftigheid van de problemen omlaag gaan omdat ze een kindje hebben gekregen. Hun leven veranderd daardoor in positieve zin, omdat ze iets hebben waar ze voor moeten zorgen. Het klonk best vaag, maar ik geloof hem zeker. Hij was in ieder geval zeer positief, en juist omdat we het nu even laten betijen en pas over een paar jaar wellicht aan kinderen beginnen. Hij zei, ik denk trouwens dat je daar zeker geen 5 a 6 jaar voor hoeft uit te trekken, volgens mij kan dat wel eerder.