Diepe, diepe, diiieeepe zucht! Morgen ben ik 12 weken zwanger van ons eerste kindje. Alles gaat prima en ik mag echt niet klagen. Alleen heb ik toch zo'n last van die verrekte hormonen. Ik ben normaal gezien vrij 'vlak' als het op emoties aankomt, maar nu... Ik heb echte moodswings, waar ik zelf dan ook weer niet gelukkig van wordt. Achteraf zie ik dan wel in dat ik overdreven heb, maar op het moment zelf is dat gewoon ècht hoe ik me voel en ben ik net een orkaan die uitbarst. Heel vervelend, voor iedereen... Zijn er nog dames die hier last van hebben? Hoe gaan jullie en jullie omgeving ermee om? Ik hou er niet van om bepaald gedrag oid op de zwangerschap te steken, maar in dit geval vrees ik gewoon echt dat het zo is... We zijn verder super gelukkig etc, dus ergens voel ik me ook wel wat 'ondankbaar' door mijn gedrag op zulke momenten, hoewel op dat moment m'n gevoel dus ECHT zo is. Echt vervelend. Tussendoor nog enkele fikse huilbuien, en daarna weer intens geluk. Zucht.
Hier ook ontiegelijk veel last van hormonen! Gelukkig merkt mijn vriend het .... en dan is het van oo daar komen de hormonen weer aan en dan laat hij me even met rust. Maar tis wel verschikkelijk vind ik.
Mijn man is gelukkig wel erg begripvol, maar ik vind het zelf toch ook wel heel erg vervelend. Ik ben plots jaloers en wantrouwig en lijk soms gewoon ruzie te zoeken. Terwijl daar allemaal absoluut geen reden toe is. Dit zou de tijd moeten zijn van roze en lichtblauwe wolkjes en sterrenpoeder en rozengeur... Mijn man was net enkele dagen naar zijn familie in Turkije, ik kon helaas niet mee omdat ik geen verlofdagen meer heb op mijn werk èn hij heeft het me eerst netjes gevraagd en ik heb ja gezegd. Maar van zodra hij zijn ticket geboekt had, zijn bij mij gewoon de stoppen doorgeslagen en hebben we elke dag al stomme -eenzijdige - ruzie gehad terwijl hij daar was. Enkele uurtjes nadien kalmeerde in dan wel weer en was het terug goed, tot weer enkele uurtjes of een 'verkeerd woord' later... Ik heb momenteel ook een héél sterk gevoel dat ik die familieleden waar hij bij was, nooit meer wil zien. Beetje onredelijk en dat besef ik ook, maar toch voel ik een grote woede en jaloezie omdat zij mijn man die dagen hadden en ik 'alleen' thuis zat. Ohjee... Als ik het zo neergetypt zie staan, lijkt het alleen maar erger haha!
Heb zelfs een paar weken gehad dat ik echt een hekel had aan m'n vriend.. Gelukkig nu weer over, maar de moodswings zitten er nog steeds in. Probeer dan te zorgen dat ik even alleen ben of ga heel woest de was doen of stofzuigen dat helpt wel haha
Vreselijk he, die moodswings... Het werd bij mij wel beter in het tweede trimester, al heb ik soms nog steeds hopeloos labiele dagen... Gelukkig kan mij vriend er beter tegen dan ik
Ik moet vooral zorgen dat ik genoeg slaap... anders ben ik inderdaad ook niet te genieten... verder valt het naar mijn idee wel mee maar wat anderen ervan vinden?!
Hahaha hoort erbij! Heb er ook zon last van (gehad) kan huilen om een poep of een scheet.. Tv reclames, m'n kinderen zo nu en dan (ingedachte natuurlijk) de nekjes om willen draaien, geen geduld, boos worden, irriteren, lachen, misselijk en dan weer willen eten.. M'n man gek maken met gezeur en 5 min later weer kussend op de bank willen zitten 🙈😆 werkt niet overigens! Ik vind het ook vervelend, en ook voor thuis.. Wat ik eraan heb gedaan is een lijstje opgeschreven met alle klachten, ook de lichamelijke die bij een zwangerschap horen (ik heb dus van alles last!) En als ik me rot voel dan lees ik het.. Besef ik dat het er toch echt bij hoort en dan kan ik het beter accepteren... Ja en met die gekke driftige of chago dingen, ik loop dan even weg.. En neem even paar minuutjes voor mezelf en zeg (soms helaas wel) maar beter even niks... Het gaat allemaal vanzelf wel weer over hoor! En besef wel dat jij, hoe rot het ook voor jou en andere is, je er niet altijd wat aan kan doen! (Helaas) Veel succes!
Pffff wat is het toch fijn om te lezen dat ik niet de enige ben!!! Word soms echt knettergek!? Inderdaad hekel aan mijn vriend,, huilbuien,, ben ook al uitgevlogen tegen men schoonmoeder 😳 en waarom?? Dat weet ik al niet meer...... Tis zo'n lief mens! Achja komt wel goed zeker ☺️
Hahah ik heb m'n schoonmoeder ook uitgescholden dat ze gek is met d'r domme spirituele steentjes! schaam Me dood hahahah! Dus nee je bent echt ni alleen! En komt allemaal goed ja 😜
Ja hormonen.... had net nog zo'n uitbarsting.... Ik word dan zo verschrikkelijk boos om zoiets kleins en onbenulligs (achteraf) want op dat moment is dar echt niet klein en onbenullig. Zelfs zo erg dat ik dan roep, weetje wat ik ga wel weer alleen wonen.... moet mezelf dan bedwingen om niet een tas in te pakken en dramatisch de deur uit te stampen.... Om me binnen een half uur zo zielig en verdrietig te voelen. En jankuuhh..... zucht Vraag me af wat je eraan kan doen, heb zo'n idee dat we gewoon gedoemd zijn.
Nou maak je borst maar nat dat duurt dus 9 mnd... Ml zegt steeds... Achhh het duurt nog maar .. Weken ha ha
Bij mij is het qua overdreven 'woede'uitbarstingen nu weer beter Maar ik kan nog steeds van de ene op de andere seconde hùilen zoals ik in jaren niet heb gedaan haha! Moet maar iemand een traan zien laten of intenst gelukkig zien en daar ga ik dan... Moet eerlijk toegeven dat ik vroeger altijd dacht dat veel vrouwen overdreven als ze het over 'de hormonen' hadden... Ik ben bijgedraaid.
Hier het eerste trimester ontzettend last van gehad daarna als sneeuw voor de zon verdwenen en nu ik mijn laatste maanden inga weer enigszins terug gekomen... Het is niet anders meis, je kan er nou eenmaal weinig aan doen! Succes en sterkte
Dat eerste dus😅 pfff heb er ook echt last van 😓 wordt super gek van mijzelf 😭
hahahaha ik moet echt enorm lachen, want ja ook hier is het herkenbaar, af en toe een monster, dan weer een totale emodoos ach het hoort er allemaal bij gelukkig gaat het wel over en blijft het niet hangen na de bevalling ofzo en troost je dit is mijn 7e en ook nu is het soms weer feest qua emoties en woede uitbarstingen en jaloezie
Haha herkenbaar, hier nog zo'n hormonster! Manlief is de badkamer aan het verbouwen, met als resultaat troep en klusspullen verspreid door het hele huis. En ik werd zoooooo kwaad omdat ik wilde poetsen maar geen resultaat zag! Oh en een halfuur later trok ik mijn enige fijne zwangerschapsbroek kapot door een uitstekende (geen uitstékende) schroef... Resultaat: drie kwartier huilen als een klein kind!
Ik herken mezelf ook soms niet hoor! Af en toe vind ik mezelf echt zo'n heks. Weet je wel, dan zeg ik dat m'n man in een sprookje leeft: is met een heks getrouwd (jaja, die is al oud) Mijn man is nogal een grapjesmaker en dat is één van de dingen waar ik op gevallen ben. Maar nu kan ik af en toe uitbarsten met: "kun je nou NOOIT EENS serieus zijn???" Arme man