Hallo dames, Afgelopen week zijn we een weekje weggeweest met ons gezin en hebben dan het weekend nog bij mijn ouders overnacht. Wij wonen ver en dus zijn ze niet betrokken bij de opvoeding van onze kinderen, zoals regelmatig oppassen doen ze niet. Ik denk dat we elkaar gemiddeld 1 x per 2 maanden zien. Soms is dat een middag bij ons, als wij naar hen gaan is dat voor een nachtje. Wat me dit weekend ontzettend opviel en gestoord heeft, is dat mijn ouders er eigenlijk steeds tegenin gingen als mijn man of ik iets tegen de kinderen zeiden. Wij hebben allebei onze eigen stijl qua opvoeding en voor ons werkt dit prima. Mijn man zou de kinderen bijvoorbeeld die avond naar bed brengen. Wat hij dan doet is ze bij hem roepen, even tot rust laten komen en dan zeggen: 'Zo meiden, zullen we maar eens naar boven gaan?' Een vraagstelling die bij mij niet werkt, maar bij hem wel. Ze gaan dan met hem mee, bijna altijd zonder protest. Nu kwam direct mijn moeder ertussen: 'Je moet dat niet vragen! Dan is het antwoord altijd nee!' Mijn man deed alsof hij niets hoorde en is met de kinderen naar boven gegaan. Ik zei: 'Je ziet toch dat het werkt?' Kreeg ik een boze blik. Voordat we wilden vertrekken zat mijn oudste continu om een ijsje te zeuren. Mijn antwoord was nee, ze had die dag (en dagen) al genoeg gesnoept en ze is nog weleens wagenziek. Mijn vader: 'Geef dat kind gewoon een ijsje, wat doe je moeilijk!' Mijn 5-jarige die dat dus hoorde gebruikte dat om het op een krijsen te zetten. Tja, ik ga haar geen ijsje geven als ik weet dat ze daarna alles in de auto onder kan spugen. Dit uitgelegd, maar dan krijg je alleen zo'n wazige blik. En mijn moeder kwam met een of andere vage opmerking over 'het goede voorbeeld geven'. Want ik keek blijkbaar 'te boos' en dat zou niet goed zijn voor mijn dochter. Alsof ik alles kan regisseren! Ik moet eerlijk zeggen dat dit weekend me een beetje ontgoocheld heeft. Ik ben eigenlijk nog steeds boos van binnen en heb helemaal geen behoefte mijn ouders te zien of te spreken. Ze willen over twee weken komen voor het schoolfeest van de oudste. Normaal zou ik dit heel leuk vinden, nu kan het me niet meer boeien. Hierover in gesprek gaan heeft geen zin. Ik heb nooit op een normale manier kunnen discussieren met mijn ouders. Mijn moeder voelt zich direct aangevallen, wordt agressief of gaat huilen. Als puber heb ik dus continu het gevoel gehad dat ik haar heel wat aan heb gedaan, met als gevolg dat ik zelf in therapie ben gegaan toen ik volwassen was, omdat ik het gevoel had dat ik niets waard was en nooit goed genoeg. Mijn vader heeft een stoornis die aanhangt tegen ASS en ADHD, dus daar is ook geen echt gesprek mee te voeren. Dat wordt ook allemaal onder het tapijt geveegd. Psychische klachten 'bestaan' daar niet. Zucht... ik wilde dit toch even van mij afschrijven. Dat alleen al doet goed. Herkennen jullie dit? En hoe ga je daarmee om? Ik zou ze graag 'assertief op hun plaats zetten', want eigenlijk vind ik dit mengen en bemoeien heel vervelend. Ik weet alleen niet goed hoe, wij hebben gewoon geen cultuur van open en eerlijk met elkaar praten.
Wat vervelend zeg! Onze beide ouders hebben veel bemoeienis met de opvoeding van onze kinderen omdat ze vanaf het begin 1-2 dagen per week oppassen, maar op zich bemoeien ze zich niet met de opvoeding. Dat wil zeggen, veel gaat in overleg. Mijn moeder wil ook graag dingen hetzelfde doen als wij omdat dat voor haar gevoel beter is voor de kinderen. Wel heeft ze wat ouderwetse ideeen over baby's laten huilen enzo, daar hebben we wel eens discussie over gehad. Niet dat ze onze kinderen veel liet huilen hoor, meer als we het daar in het algemeen over hadden. Iets met goed voor de longetjes enzo, tja daar moet je bij mij niet mee aan komen. Ook heeft ze wel eens voorzichtig iets gezegd over dat onze oudste misschien wel eens te vaak haar zin krijgt door een drama te maken. Misschien is dat zo.... ik vind op zich van niet. Mijn schoonouders doen hun eigen ding en over het algemeen vind ik wat ze doen prima. Met kleine dingetjes heb ik wel eens moeite gehad en dat besprak ik dan wel met mijn vriend die dat dan vervolgens weer heel ontactisch ging melden bij zijn ouders. En ook weer net niet hoe ik het bedoelde. Toen kreeg hij van z'n vader een antwoord dat alles wat ze deden met goede bedoelingen was en dat zij het vroeger ook niet altijd eens waren met hun ouders maar dat ze er van uit gingen dat alles met liefde gebeurde en dat hij (mijn vriend dus) daar ook vanuit moest gaan. Mijn schoonouders vinden juist dat wij veel begrip hebben voor bijv onze dochter die erg gevoelig is en soms moeite heeft met veel prikkels. Ik vind zelf dat ik niet altijd evenveel geduld heb dus dat is dan juist positief. Ik denk dat mijn ouders ons eigenlijk niet streng genoeg vinden (ook bijv over het bij ons in bed slapen van onze dochter) maar ze zeggen er ook niet echt wat van. Het lijkt me wel erg lastig als je echt afkeurende opmerkingen en blikken krijgt. Misschien zou je eens kunnen zeggen dat je het niet prettig vindt als ze dat doen waar jullie kinderen bij zijn. Maar misschien eens op een ander moment dingen bespreken als ze daar de behoefte toe hebben.
Heel erg herkenbaar. Vooral ook dat " psychische klachten" niet bestaan en dat er niet kan worden gepraat. Mijn moeder denkt vooral dat ze het altijd beter weet. Mijn vader wordt te snel boos op de kinderen. Hier zien ze de kinderen wel regelmatig, maar houd ik zelf wat meer afstand omdat ik er niet zo goed tegen kan. Zo is onze jongste een verhaaltje apart. Wij denken dan ook dat er iets niet helemaal "klopt" met hem en mijn moeder zegt dan ("vanuit al haar expertise als juf") dat het gewoon een jongetje is. Nou ik heb nog een jongen met veel vriendjes en herken het dus niet, maar zij weet het wel. Hier ook dat gevoel als puber dat ik alles fout had gedaan, maar er kan nooit over gepraat worden. NIet echt tips dus, wel herkenning.
Wat vervelend dat je ouders zo doen en dan in het bijzijn van jullie kinderen. Je moeder zou beter moeten weten aangezien ze jou zegt dat je het goede voorbeeld moet geven. Ik kan me ook goed voorstellen dat je nu even geen zin in hen hebt. Mijn schoonmoeder heeft zich veel met de opvoeding van mijn dochter willen bemoeien toen dochter nog jonger was (oa draagdoek is slecht omdat ze dan teveel aan mij gehecht zou raken, welke voedingsmiddelen ik haar moet geven en dat ik haar moest laten huilen). Ik heb het eerst geprobeerd uit te leggen op een vriendelijke manier, dit hielp niet. Vervolgens negeerde ik het als ze weer wat zei. Dat hielp ook niet. Uiteindelijk ben ik heel duidelijk geweest. Hier is een hele tijd overheen gegaan voordat ik dit deed maar ik had het eerder moeten doen. Dit hielp namelijk wel. Nou was mijn dochter dus jonger en kreeg ze er nog niks van mee. Ik kan me voorstellen dat dit voor jou moeilijker is. Misschien kun je het voor hen op papier zetten en dit mailen? Ik denk dat je er wel wat van moet zeggen want anders stapelt dit zich alleen maar op.
Bedankt voor jullie reacties! @ikkie97 jullie hebben zo te lezen wel een 'gezonde relatie', waarin af en toe wat onenigheden voorkomen. Ik ben het op zich ook niet oneens met hoe mijn ouders onze kinderen benaderen. Mijn moeder heeft engelengeduld en voor kleine kinderen is ze ontzettend lief. Mijn dochters zijn dan ook dol op haar. Mijn vader is op zijn manier ook echt lief. Kan heel gek doen en bij een actief iets is niets hem teveel. Dus op zich kan en wil ik ze niet 'bekritiseren'. @suus1983 dat klinkt inderdaad heel herkenbaar. Jij keert je dus bewust een beetje af? Ik denk dat ik dat ook moet leren. Ik ben nu echt een beetje teleurgesteld, zou willen dat ze ons ook in onze waarde laten. Dan denk ik, verdorie, ben nu 31 jaar en straks moeder van 3 kinderen, heb mijn eigen leven en familie opgebouwd, dan mag je me een beetje normaal en als 'gelijke' benaderen. Want zelf hebben ze echt niet alles perfect gedaan, verre van. Als je kind in therapie moet later, alleen vanwege de manier waarop ze dingen hebben aangepakt, mag je ook weleens bij jezelf te rade gaan. Maar nee, zelfkritiek is hun compleet vreemd. Aan de ene kant heb ik soms medelijden met ze, ze leiden echt een 'smal' leven, dat volledig bepaald wordt door mijn grootmoeder (moeder van mijn vader, die mijn moeder gewoon onder de duim heeft) en wat andere mensen van ze denken. Dus eigenlijk kan je ook niet meer verwachten. Ik kreeg dit weekend echt het gevoel dat ik weer die opstandige puber was die zo lastig was. Dat is gewoon niet het gevoel dat je wil hebben, het ondermijnt mijn zelfvertrouwen gigantisch. @Bailief het opschrijven is misschien wel een goed idee. Ik denk alleen niet dat de boodschap binnen zal komen. Zoals gezegd is er bij hun zelf een hoop mis. Soms denk ik dat ze zo doen uit een beetje jaloezie... heel triest, maar die gedachte kan ik soms niet van me afschudden.
nee niet herkenbaar maar hier zien ze de kinderen een paar keer per week en passen ze ook op maar ik snap je wel maar bv dat ijsje het zijn ook opa en oma en die verwennen kinderen nou eenmaal meer en dan krijgen ze al vaak wat extra's en ze zien ze ook niet zo vaak maar goed jullie zijn de ouders en nee is nee en dat horen ze dan gewoon te accepteren
Ik zou 'gewoon' aangeven dat je wil dat ze zich niet tegen jullie ingaan, zeker niet waar de kinderen bij zijn (als die er niet bij zijn kun je best over dingen praten, lijkt mee). Kunnen of willen ze dat niet, dan zou ik er niet meer een heel werkend naar toe gaan. Jammer, maar helaas dan.
Klopt, een weekend is te lang. Ze willen ook komen helpen als de jongste straks geboren is, maar ik zie dat nu ook helemaal niet meer zitten. Wil me echt niet aangevallen voelen in mijn eigen huis, pasbevallen. Nee, we gaan het met de kraamverzorgster doen.
Ja hoor, herkenbaar. Maar dan mijn schoonouders. Nadat we een keer weggegaan zijn op een verjaardag omdat ze het totaal niet eens waren met onze aanpak voor onze oudste zoon (toen nog een baby), is mijn man naar hen toe gegaan en rustig gezegd dat we niet willen dat ze zich met onze opvoeding bemoeien. Dat het prima is hoe zij het deden, en dat wij het anders doen. Sindsdien gaat het heel goed. Mijn schoonvader doet het nog weleens, maar als mijn schoonmoeder er bij is wijst zij hem terecht, en anders lach ik er om en zeg Ik:' Fijn he, dat u niet meer op hoeft te voeden.' En dan haalt hij zijn schouders op en hebben we het daarna ergens anders over.
Yes! Vooral mijn ouders hebben zo'n handje van "doe niet zo moelijk", "laat dat kind toch", "goh wat ben je streng"en toen ze kleiner was "Ja maar jij vroeger.. en je bent er ook 28 mee geworden". Ik negeer het of zeg heel bot dat t mijn kind is dus ik bepaal. Irritant is het wel want het verpest de sfeer best wel.
@riean fijn dat de boodschap bij je schoonouders overgekomen is. Dan zijn het toch mensen die hun eigen tekortkomingen enigszins kunnen inzien en wat kunnen relativeren. Mijn ouders kunnen dat dus totaal niet. @Lies1611 irritant he. Het verpest de sfeer inderdaad en dan vraag ik me af: waarom? Waarom zoek je steeds de confrontatie? Ik zou mijn zwangere dochter, zeker als het een paar minuten voor hun vertrek is, wat met rust laten. Maar nee, mijn moeder gaat er meteen bonk op. Als een bok op een haverkist. Ik snap dat gewoon niet. Als ze hier zijn worden ze altijd tot in de puntjes verzorgd, ik doe dat ook graag. Gastvrij zijn vind ik heel belangrijk. En zij bezorgen mij op deze manier gewoon een rotgevoel. Ik vind dat ik beter verdien.
Jouw kinderen jouw regels hoor. En daarbij, Ik wil gewoon dat mn dochter manieren leert en zich kan gedragen(dingen dankjewel zeggen, niet gillen, dr eten op eten) etc. Een "ach laat dat kind.." mbt bv gillen in een restaurant, snoep voor het eten, geen dankjewel zeggen vind ik gewoon niet gepast. Ik wil dat ze naar mij (/ons) luistert, Als ik dan boos word omdat ze dat niet doet en zij wordt boos zit ik niet te wachten op ouders die maar vinden dat ik dat moet laten gaan.
Mijn ouders zoeken ook altijd meteen de confrontatie en weten het altijd beter. Maar merk dat ze ze zich gewoon willen laten gelden en dat mijn moeder net wil doen alsof ze nog wel kan opvoeden / voor mijn zoon zorgen (kan ze absoluut niet). Vooral irritant omdat de ouders van mijn man dat wel kunnen en ook bewust niks zeggen (hebben ze ook moeten leren hoor), af en toe flapt er nog wel iets uit. Maar ik denk echt, geldingsdrang en laten zien dat ze het nog kunnen..
Goh wat komt me dit bekend voor. Geldingsdrang inderdaad. Kinderachtig eigenlijk he? Onvoorstelbaar. Je ziet, na een paar dagen is mijn irritatie nog niet gezakt. Verre van, eigenlijk
Ja, helaas heeeel herkenbaar. Mijn moeder dan, vader zie ik amper maar die bemoeit zich ook nergens mee. Mijn moeder zie ik vanwege afstand ook niet erg vaak maar het is altijd inderdaad: laat ze nou, nou, eigenlijk moet je het zus en zo doen hoor, zulke dingen mocht jij wél altijd! etc. Mijn zus heeft een totaal andere manier van opvoeden dan mijn man en ik. En ik merk gewoon dat mijn moeder het roerend met haar eens is qua opvoeding. Moet ze uiteraard zelf weten hoor. Maar vind het gewoon erg lastig om dat steeds maar weer aan te horen. Ik heb het dan vooral over die dingen die gebeuren onder het mom van democratische/unconditional opvoeding, maar eigenlijk gewoon een heel erg verwend en vooral vervelend kind ervan maken. Bijvoorbeeld: boos weglopen in plaats van een bedankje, weglopen van tafel als meneer geen zin heeft om te eten en de rest van de kinderen netjes blijft zitten, van de woonkamer een soort van speelgoed-jungle maken, brutaal ouderen aanspreken, leven op een dieet van knakworst en wit brood. Etc. En daar mag je dan niks van zeggen, want dan ben je de strenge boze ouder en je moet het kind ook "in z'n waarde laten" en dat soort zweverig gezeur. Als mijn neefje er is probeer ik altijd al minder streng te zijn voor mijn gevoel. Niet dat ik een superstrenge moeder ben, maar ik ben wel redelijk consequent. Hier is het bijvoorbeeld de regel niet op de bank springen en speelgoed opruimen voordat je iets nieuws pakt. Wordt helaas niet altijd nageleefd maar dan zeg ik er wel wat van. Nou lijkt mij redelijk normaal, maar daar hoef ik bij mijn moeder en zus echt niet mee aan te komen. Over dat soort dingen krijg ik dus regelmatig commentaar. Ik heb wel eens gezegd dat ik toch ook nooit commentaar geef op "hun" manier (mijn moeder is een soort van tweede moeder voor mijn neefje, ze past zowat dagelijks op, haalt hem van school etc. en mijn neefje ziet haar ook zo, mijn kinderen zien haar wel echt als oma) en dat ik dat jammer vind. Daarna gebeurt het weer van voor af aan. Ook al blijven de opmerkingen, ik denk dat je gewoon het beste kan zeggen dat WIJ het zus en zo doen, en dat dat voor ONS gewoon werkt. Al neemt het de vervelende opmerkingen nog niet helemaal weg, daarmee geef je wel aan dat al die ongevraagde "adviezen" toch geen nut zullen hebben. Bij mijn schoonfamilie heb ik het ook weer op een wat andere manier, maar dat is meer cultuurgebonden. Volgens hen kleed ik mijn kinderen standaard te koud aan en mogen ze te weinig snoepen en dergelijke. Maar toch is het niet op zo'n dwingende toon als bij mijn moeder. Ze zullen het altijd respecteren als ik het op mijn manier blijf doen. Veel sterkte, ik weet hoe lastig het kan zijn.
@citroenrasp ook vervelend en vermoeiend zeg. Het is bij ons niet zo dat we 'vergelijkingsmateriaal' hebben (mijn kinderen zijn de enigste kleinkinderen). Je kan dan inderdaad Zo'n neefje dat alles op stelten mag zetten lijkt mij ook superirritant. En dat je moeder het continu eens is met je zus, voel je je dan niet 'minder gewaardeerd' ofzo? Bij ons is mijn broer ook het prinsje (ik houd heel veel van hem en ben niet jaloers), maar toch voel ik me vaak het zwarte schaap (heb me in mijn puberteit continu zo gevoeld). Vaak zeg ik er ook wat van, zoals bij dat naar bed gaan, maar mijn vader gaat dan alleen snuivend lachen (waar ik op dat moment heel boos om kan worden, vind het totaal respectloos) en mijn moeder wordt dan direct boos. Geeft me ofwel een boze blik, of zegt dingen als 'je kan je kak een beetje inhouden' (omdat ik opkom voor onze manier van opvoeden? Op mijn manier?!) Je ziet, hun taalgebruik is verre van verheffend. Denk dat ze zich soms bedreigd voelen door ons. Mijn man heeft in zijn pink meer mensenkennis dan zij in hun hele lijf en je merkt dat ze zich 'betrapt' voelen als hij een goede opmerking plaatst. Ach, ze weten echt niet beter. Ik moet dit mezelf voorhouden en wat afstand nemen.
Ha, we hebben in ieder geval een goed voorbeeld, hoe het NIET moet. Kan me ook herinneren dat dat dwingende gedoe van mijn moeder al heel jong begon, toen ik een jaar of zeven, acht was. En dat dat echt tot een hoogtepunt kwam in mijn puberteit. Bijv: je MOET mee naar opa en oma, je MOET altijd blijven lachen, je MOET die en die een kus geven, je MOET zus, je MOET zo. Ik had toen al vaak het idee dat dat niet klopte en ik verzette me dus ook. Ze heeft echt geprobeerd dat verzet te breken, maar omdat ik zelf toch vrij goed bij de pinken was en verbaal wel sterk, is dat niet gelukt. Erg als je zo over je eigen opvoeding moet praten, maar het is wat het is.
Ja vooral als je er zelf problemen mee hebt gehad vroeger. Zelf heb ik een prima opvoeding gehad maar mn moeder is door omstandigheden enorm veranderd en kan ineens heel raar en bot uit de hoek komen. Omdat dit zo anders is dan vroeger kan ik er ook gewoon echt niet mee om gaan.