Lieve mede forumleden zal proberen het kort te houden. Sinds de geboorte van de mijn dochter van 6 is ze al een pittig meisje,hoofdbonken,erg druk,slecht willen eten,sloeg zichzelf wakker,zelfs tijdens het inbakeren. Vanaf dat ze 2 is probeer ik al hulp te krijgen. Van het kastje naar de muur. Ondertussen fysio voor emotioneel en sociaal achterstand,hier kwam uit dat ze te veel en te weinig prikkels krijgt. Tot de basisschool groep 2,via de schoolarts doorgestuurd naar kinderarts,via daar naar Karakter om haar te laten onderzoeken op adhd. Hier werd eerst vermoed adhd of autisme. De kinderpsychiater heeft haar een half uur gezien,de rest van de gesprekken zijn gevoerd door de psycholoog met ons als ouders. Iq test geeft ze gehad,dit was gemiddeld. Helaas is ze volgens hun psychisch gezond,te weinig punten om het iets te mogen noemen,hun zien wel dat er wat is maar wat? Ze heeft driftbuien/woedeaanvallen gooit dan met alles,zelfs op school (stoelen,tafels,klimt op kasten),ze slaat je,schopt,scheld,schreeuwt.Ze accepteert bijna geen nee,explodeert dan gelijk. Nu is het op school zo ver,dat ze al zeggen anders maar niet meer op school komen,moet morgen een afspraak maken om hier over te praten. Want ze accepteren dit niet,wat ik absoluut begrijp. Wij weten al niet hoe hier mee om te gaan. Staan op een wachtlijst voor hulp thuis. Wat ik mij afvraag hoe kunnen ze in een half uur mijn dochter te hebben gezien en afgaan op antwoorden van ouders,school zien dat er niks aan de hand is? Ik ben ten einde raad en weet niet meer wat er nu wel is. Moet ik een second opinion aanvragen,wie weet raad.
Met dat half uur en alle vragenlijsten en info van de gesprekken met de psycholoog kan die psychiater echt een diagnose stellen. Hier waren ze heel overtuigd bij mijn oudste. Ze zijn daarin gespecialiseerd en bij karakter gaat het altijd op dezelfde, en mijn inziens zeer doeltreffende, manier. Wel heel naar dat je in deze situatie zit. Hopelijk krijg je snel hulp aan huis. Ook voor je dochter zou het fijn zijn om hulp te kunnen krijgen bij dit gedrag. Moet je nog lang wachten voor jullie aan de beurt zijn?
Gemiddelde wachttijd is 8 tot 10 weken. We wachten nu sinds eind december. Dus hopelijk wordt dit snel opgestart. We krijgen nu langdurige hulp. Korte hebben we al gehad. Hoop ook op zeer korte termijn het gesprek op school te kunnen krijgen. Want wat als ze inderdaad zeggen ze is niet meer welkom? Gaan we straks van school naar school. Meestal lees je dat het wel enige tijd kan duren voor ze eventueel een diagnose kunnen stellen vandaar dat ik het me afvroeg. We zijn in totaal 3 gesprekken geweest met ouders en psycholoog en 1 keer een half uur mijn dochter apart met de kinderpsychiater. Tuurlijk ben ik blij dat ze geen stempel krijgt,maar toch blijft het gevoel dat er iets is.
Een kind gedraagd zich niet voor niks zo. Gewoon je eigen gevoel volgen dus. Waarschijnlijk niet binnen de eerst gedachte diagnose maar ook zonder diagnose kunnen ze hulp bieden. Hopelijk zijn de wachttijden snel voorbij. Met school heb ik geen ervaring (hier juist kinderen die zich buitenshuis voorbeeldig, rustig en verlegen gedragen en thuis pas hun overprikkeling eruit gooien). Sterkte ermee.
Via de gemeente misschien? Of orthopedagoog? Weet het anders ook niet, wat een lastige situatie. Weet uit ervaring dat het heel lastig is om de juiste hulp te krijgen. Maar volg je gevoel en ga door tot je voor je gevoel geholpen wordt.
Dit klinkt precies zoals onze situatie van onze oudste zoon. Ik zou echt hogerop zoeken want uit ervaring wordt het steeds erger en krijg je er zelf geen grip op! Ggz instelling of Altrecht doorverwijzing vragen. Hun gaan jou goed begeleiden met een diagnose en eventueel speciaal onderwijs. Bij ons ging het in groep 2 ook vreselijk mis tot weglopen en schorsingen. Ik hield vaak me oogkleppen op en gaf de klas (30 kinderen waarvan 25 jongens) de schuld. Maar inmiddels hebben wij de diagnose ADHD en autisme gekregen en is hij zelf een jaar uit huis gegaan omdat het niet meer kon! Vooral voor onze andere 2 kinderen. Sorry voor me warrig verhaal zit op me telefoon.
We zijn al geswitch van school. Kleinere groepen inderdaad. Ik blijf vechten tot we de juiste hulp hebben. Hier is het ook dat de jongste van 2,5 soms bang is voor de buien van haar zus. En ook de kinderen op school,nu gaat het nog enigszins maar wat als ook die bang worden voor haar gedrag. Begrijp me niet verkeerd,ik wil absoluut niet dat ze bestempeld wordt,maar wil voor haar de juiste hulp zodat zij zich zo normaal mogelijk kan ontwikkelen.
Die stempel wilde ik ook niet! Was iedereen gek geworden om dat over mijn kind te zeggen? GEEN stempel dat moet die zijn hele leven mee dragen. Maar inmiddels weet ik wel dat we zoveel hebben bereikt met die stempels. Zonder die stempels komt je nergens hoe stom het ook klinkt. Op de reguliere basisschool heeft hij tot groep 4 uitgezongen en toen kon het echt niet meer! Hij gooide met boeken en toen raakte die inderdaad een kindje. Dat was de druppel voor ons allemaal. De hele klas was bang voor zijn buien. Hij heeft zelfs je juf bijna gewurgd omdat die aan een touw om d'r nek trok. Vanuit daar is hij op een project van speciaal onderwijs gegaan om te kijken hoe die daar zou draaien en hun hebben aangegeven dat het niet alleen ADHD is maar toch ook autisme. Onze andere 2 kinderen waren zeker bang van hem toen ze kleiner waren! En namen vooral veel slechte gewoontes over schreeuwen niet luisteren naar ons want tsja dat deed onze grote broer toch ook niet!? En nog zijn we nu niet klaar. Nog zijn we zoekende welke medicatie beste is en hoe we hem goed kunnen benaderen. Erg pittig kan ik je vertellen! Hoop dat jullie snel duidelijkheid krijgen voor jullie maar vooral voor jullie dochter. Want om je kind zo te zien worstelen gun je niemand!
Mijn advies is om via de huisarts een verwijzing te krijgen (te eisen) en daarmee naar een academisch ZH te gaan. Eenmaal binnen, blijf je binnen tot je meer handvatten en duidelijkheid hebt. Succes!
Een psycholoog of psychiater kunnen op basis van een paar contacten met ouders prima een classificatie stellen. Een half uurtje een kind zien is niet ongebruikelijk. Bij autisme of ADHD wordt puur gekeken of er bepaalde gedragskenmerken aanwezig zijn volgens ouders en school. Op zich is dat niet heel ingewikkeld. Wat ik me wel afvraag is of ze ook gekeken hebben naar andere mogelijke classificaties zoals hechtingsproblemen of een gedragsstoornis? Zijn de problemen het afgelopen jaar erger geworden? Ook dan is het mogelijk dat ze nu wel voldoet aan de criteria. Ik zou het sowieso opnieuw laten beoordelen. Via de huisarts een nieuwe verwijzing vragen. Daarnaast is het in Nederland (helaas) ook zo dat je de stempel nodig hebt om goede hulp te krijgen. Mocht je vragen heb, mag je me altijd pb-en. Dit is namelijk mijn werk
Wat wil dat academische ziekenhuis dan gaan doen dat karakter niet kan Of denk je dat het ene medisch probleem is?
Ik heb in ieder geval contact weer gezocht met karakter. Wil weten waar ze inderdaad precies naar gekeken hebben. Ze had wel kenmerken van adhd of autisme maar niet genoeg. Dit is vorig jaar oktober/november geweest. Ondertussen ben ik ook door googlen terecht gekomen bij odd,waar ik ook heel veel in herken. het prikkelbare,agressieve gedrag,alles en iedereen op de schuld geven,erg driftig,geen regels willen accepteren,altijd in discussies willen gaan. Weet dus niet of ook daar naar is gekeken. Zoals ik weet niet. Ben zo bang dat ze inderdaad van school moet en op een andere school verder gaat met dit,maar ook thuis.
School heeft toch zorgplicht? Als zij geen onderwijs kunnen bieden moeten ze mee zoeken naar een oplossing.
Ik vind dit geen normale manier van werken. Onze dochter is ook extreem druk (gelukkig is ze niet agressief, maar in haar drukte soms wel 'gevaarlijk' voor andere kinderen) Er is voorlopig geen diagnose gesteld omdat hiervoor veel meer onderzoeken nodig is. Wij zijn als ouders 2x op gesprek geweest bij een psycholoog. 1x was dit zonder kinderen, de 2e keer waren beide kinderen erbij omdat ze wou zien hoe de oudste omging met haar zus. Vervolgens gaat onze dochter ongeveer 1x per 2 weken naar de psycholoog, daar doet ze spelletjes, opdrachten, verhalen vertellen, enz.. Hiermee willen ze haar gedrag observeren en dergelijke. De psychiater krijgt alle verslagen en na ongeveer 4 maand zullen wij dan een gesprek hebben met de psychiater die dan nog een paar andere onderzoeken doet. Wij moeten ook een dagboek bij houden over haar gedrag. Wat gebeurde er, hoe reageerde zij, hoe reageerden wij als ouders hierop, wat gebeurde er vervolgens enz. Ook de juf houdt zo'n dagboek bij. Dit dagboek wordt ook iedere keer bekeken door de psycholoog en overlopen met ons om de zoveel tijd. Ons is heel duidelijk gemeld dat je op basis van wat de ouders zeggen en 1 gesprek met een psychiater geen diagnose kan stellen en niets kan uitsluiten. Dit is te kort hiervoor namelijk. Volgens onze hulpverleners moet er op verschillende momenten en in verschillende situaties geobserveerd worden om een correcte diagnose te kunnen stellen. Ik zou dan ook echt verder kijken als je zelf als ouder voelt dat er meer hulp nodig is!
Dat bedoel ik RAppel, ik vondt het ook erg kort. Want tijdens het half uurtje met mijn dochter is er natuurlijk niks aan de hand. Gedraagt ze zich normaal,lief en is alles nieuw voor haar. Er zijn verder geen observaties thuis of op school geweest. Ik wil zelf kijken naar speltherapie. Misschien dat het helpt. En ondertussen blijven we verder zoeken. Nu is het nog met stoelen,tafels gooien. Straks is het richting de kinderen uit de klas. Hoop dat we op korte termijn een gesprek op school hebben en kijken of hun ook andere oplossingen weten of hulp. Want dit kan zo niet verder. Ze heeft maandag en vandaag al zo'n bui gehad en het gaat om niks. Niet op tijd haar tas opgeruimd en jas aan en dan krijgen de kinderen de schuld omdat zij de bak voor de tassen hebben opgeruimd zoals afgesproken was met de juf. Dit is maar een klein voorbeeld
Hoe wordt dit dan gefinancierd? In Nederland moet er binnen een paar gesprekken een DSM-classificatie worden gesteld want anders worden verdere behandelingen niet vergoed. Overigens is het stellen van een diagnose wat anders dan een classificatie. Een classificatie is het etiketje ASS, ADHD etc. De diagnose is de beschrijving waar dit specifieke kind tegenaanloopt en wat het nodig heeft in de behandeling. Bij het laatste heb je inderdaad meer nodig dan een paar gesprekken, maar dat kan pas als de classificatie er is. Ik vermoed dat er in jouw geval wel een classificatie is gesteld en dat kan zeker wel op basis van enkele contacten. Of betaal je het misschien zelf, want dan kun je gewoon verder behandelen zonder classificatie. Ik snap dat het kort door de bocht lijkt, maar het is zeker wel mogelijk om in een korte tijd te bepalen wat er aan de hand is. In een uur kun je een aantal specifiek kenmerken goed observeren. Hiervoor hoeft een kind geen agressie en dergelijke te laten zien. Een aantal kenmerken van ASS en ADHD zijn namelijk altijd aanwezig en kunnen niet door het kind onderdrukt worden. TS ik dacht ook direct aan ODD bij het lezen van je verhaal. Ik zou bij een nieuw onderzoek dit ook zeker specifiek benoemen, maar ook hechtingsproblematiek kunnen dit soort gedrag veroorzaken.
Dank je wel rabarber dat je er toch iets in herkend,mag ik vragen wat voor werk je ongeveer doet. Het lijkt veel op adhd/autisme misschien dat er daarom niet verder is gekeken. Ik wacht nu op een telefoontje van karakter om het 1 en ander te vragen en of ze anders eens naar odd willen kijken en anders vraag ik een second opinion aan. hechtingsproblematiek ga ik eens even op googlen,kijlen wat het precies in houdt.
Wij wonen in België, de regels zullen hierdoor waarschijnlijk inderdaad anders zijn. Wij betalen per sessie 4 euro. Vanaf een bepaald inkomen betaal je 11 euro per sessie. Ik snap best dat er altijd kenmerken zijn, maar voor verschillende 'stoornissen' zijn er gelijklopende kenmerken en lijkt het mij moeilijk om dit direct vast te kunnen stellen. Ik heb zelf psychische problemen en bij mij hebben ze het pas kunnen vaststellen toen ik 18 was, ondanks meerdere opnames en verschillende hulpverleners. Juist omdat het soms zo moeilijk is om kenmerken te ontdekken. Ik heb bijvoorbeeld de typische symptomen niet. Ik kon als kind perfect deze symptomen verbergen. Daarom vind ik het gevaarlijk om op zo'n manier te werken. Ik vrees dat veel kinderen op deze manier uit de boot vallen en niet de juiste begeleiding zullen krijgen. Natuurlijk begrijp ik ook wel dat dit voor de staat veel kost als iedereen eindeloos lang wordt behandelt, maar bijvoorbeeld in TS haar situatie vind ik het feit dat de school aan de alarmbel trekt en zij zelf als ouders ten einde raad zijn, meer dan genoeg reden om verder te kijken.
Mijn dochter was inderdaad de eerste paar gesprekken ook zo lief. Dat wij ook eerst te horen kregen, van goh wij denken dat het wel niets zal zijn, maar we zullen het nog ff een paar gesprekken afwachten. De laatste keer dat ze geweest is kwam de psycholoog buiten met het nieuws dat ze wel heel erg druk was en dat het maar goed was dat ze ons toen niet naar huis gestuurd hadden. Bij ons is er inderdaad ook een deel speltherapie. Iets wat wij heel interessant vinden, omdat onze dochter bijvoorbeeld wel heel druk is, maar zich ook perfect kan concentreren (dus niet typisch ADHD) Toch zien ze nu pas, na een paar maanden dat ook tijdens concentratiemomenten ze soms afwijkend gedrag vertoont. Zo'n gedrag kan inderdaad niet zo verder. Het is zoals ik in mij quote naar Rabarber ook zei, als er op deze manier gewerkt wordt in Nederland, vrees ik dat er veel kinderen niet de juiste behandeling zullen krijgen. Ik denk dat wat je nu doet, hulp vragen en door blijven zoeken, het beste is wat je kan doen. Je wilt gewoon je kind helpen. Ik weet niet of je in de buurt van België woont, maar anders is het misschien een optie om te kijken of je bij een dienst hier terecht kan.
Ken je het boek Temperamentvolle Kinderen van Eva Bronsveld? Ze hebben ook een facebookgroep. Nu heb ik het boek niet gelezen maar alles wat je schrijft heb ik daar in de groep weleens lang zien komen! Weet zeker dat ze daar veel in je verhaal zullen herkennen.