Voor ons is het financieel niet haalbaar om helemaal te stoppen. Ik werk nu als oproepkracht en dat bevalt ook heel goed. Ik vind het leuk om naast thuis nog wat te werken maar het is heel weinig waardoor ik ook veel thuis kan zijn.
Jep. Alledrie en zonder dat ik ze ernaar gevraagd heb. Mijn jongste zegt het uiteraard niet met zoveel woorden, maar zijn gedrag is zoveel verbeterd is en zoveel meer uitgerust, ander kind. Voor hem deed ik het ook het meeste. De andere 2 heb ik eigenlijk nooit horen klagen over de tso en bso, maar hebben beiden aangegeven het zo fijn te vinden nu ik thuis ben. Ze mochten vorig jaar stemmen of ze wel of geen continu rooster wilden op school. Ze hebben tegen gestemd, omdat ze het allebei te gezellig vinden om thuis tussen de middag een broodje te eten met zijn vieren. Dat zal misschien wel gaan veranderen als ze gaan puberen hoor, dat zien we dan wel weer, misschien ben ik dan al lang weer aan het werk. Al vond ik het juist helemaal niet leuk als kind dat mijn moeder er vaak niet was (mijn moeder werkte 32-40 uur en mijn vader minder). We bespreken dit regelmatig hoor, was niet alleen een beslissing van mij alleen. Is in overleg gegaan en tot nu toe geniet iedereen ervan. Er kan ook veel meer dan voorheen en vriendjes zijn hier ook juist heel vaak. Heb regelmatig een stuk of 6/7 kinderen thuis en daar heb ik nu ook de energie veel meer voor.
Ik ben afgelopen december weer begonnen met werken na verlof. Ik zou willen dat ik thuis kon blijven. Er zit een andere baan aan te komen waardoor ik mijn kinderen minder zie. De oudste gaat naar school, dus dat is minder erg, maar de jongste ga ik dus veel meer missen. Ik ben er ook wel verdrietig om, hij is onze laatste baby en daarom wil ik extra genieten. Dus ik ben niet blij. Jammergenoeg hebben wij geen keus en moet ik werken. Ik weet dat ik er spijt van heb en krijg, maar het is niet anders. Maar als je het kunt behappen en jouw gevoel zegt dat je het moet doen, doe het dan. Want tijd is meer waard dan geld.
Wij leven op 1 inkomen, beneden modaal. Dat is niet ruim, ben ik eerlijk in. Onze keuzes maken we dus heel bewust. Zo wonen we in een koopwoning in het laagste segment om de vaste lasten zo laag mogelijk te houden. En altijd thuis zijn kan pittig zijn. Wij hebben een zorgintensief kind en dat vergt veel energie. Op een gegeven moment ben ik op aandringen van ml vrijwilligerswerk gaan doen . Lukt vaak maar 1 x per maand maar het is fijn om te doen. En het brengt rust in huis en doorgaans geniet ik onwijs van de kinderen. We leven duurzaam en bewust, maar zouden dat anders ook doen. Er gaat hier dus weinig geld uit aan luxe artikelen. We hebben allemaal een MJK en gaan dus regelmatig met de kinderen weg. Ze kunnen allemaal gezond eten krijgen, kleding, schoenen en een sport doen. Dus tsja...het is financieel voor ons een uitdaging maar hopelijk merken de kinderen daar weinig van
Herkenbaar hoor! Ik vond die knoop doorhakken ook lastig. Ga eens bij jezelf na wat precies maakt dat je aarzelt. Is dat echt de financiën of vooral het plaatje dat je misschien in je hoofd hebt over dat je als vrouw ook "hoort" te werken? Ik had dat heel sterk namelijk. Ik ben opgegroeid met twee werkende ouders en heb altijd mee gekregen dat je als vrouw ook buitenshuis moet werken om onafhankelijk, interessant en zelfstandig te zijn. Thuisblijfmoeder paste zo niet in mijn beeld van een moderne intelligente vrouw. Zonde van je opleiding, je bent niet meer gelijkwaardig aan je partner, je bent een leukere moeder als je ook werkt. Ik was deels bang dat anderen dat zouden denken en deels dacht ik dat zelf allemaal. Ik heb hier toen eenzelfde soort topic geopend en moet zeggen dat de reacties me deden beseffen dat de twijfel vooral met mijn eigen aannames te maken had. En daarmee kwam ook het besef: waarom niet gewoon proberen. Uiteindelijk kan je altijd weer gaan werken als het niet bevalt. Mijn doel is ook om volgend jaar (of het jaar daarop, als we dit jaar voor een derde kindje gaan) een opleiding te gaan doen. Ik heb nu niet het plan om langer dan 1 a 2 jaar thuis te blijven maar wie weet verandert dat gaandeweg. Ik kreeg laatst van een vriendin een heel mooi compliment: dat ze vond dat ik goed ben in onderkennen dat het leven verschillende fasen kent en dat in iedere fase andere dingen nodig of goed zijn. Zij vond het juist heel stoer dat ik handelde naar het gevoel dat zij (en andere jonge moeders) ook heeft/hebben: dat je eigenlijk bij je kinderen wil zijn. Dus als dat praktisch en financieel haalbaar is en je wil het graag, gewoon doen!
Dat is absoluut waar! Maar je zegt er zit een baan aan te komen, is dat dan niet ook iets leuks? Of in dit geval niet? Ik snap je helemaal dat je van de laatste optimaal wilt genieten. Dat heb ik ook echt! Zo gek al die laatste keren.
Ja dat is wel iets waar ik bang voor ben, het altijd thuis zijn. Ik denk dat ik ook wel enige vorm van uitdaging nodig heb, maar in welke vorm. Misschien moet ik daar juist dan eens over na gaan denken de komende tijd. Wij hebben echt een mooi inkomen nu en je hebt jezelf toch een bepaalde leefwijze aangemeten, ik zeg ook altijd, hoe meer je gaat verdienen hoe meer je ook gaat uitgeven. Dat kan natuurlijk ook andersom (in dat geval moet je wel) maar als mijn inkomen wegvalt zal het wel echt krap worden. Dan zullen we 500 euro per maand overhouden voor alles. En dat lijkt me best wel een uitdaging. Je kan dus niet zomaar even ergens koffie gaan drinken zoals we nu wel eens doen. Of eens ff iets kleins kopen of iets voor het huis. Maar ik had het er met mijn man ook al over dat het misschien wel goed is om eens te leren met minder te doen. Alles wat we daarna weer meer gaan verdienen is dan weer extra.
Ik zou het zelf niet fijn vinden dat ik niet onafhankelijk zou zijn. Ik zie in mijn omgeving genoeg dames die gaan scheiden en dan al jaren niet gewerkt hebben. Ik zou zelf dus altijd blijven werken (ook al is het maar een dag). Edit: ik werk zelf 4 dagen en financieel gezien kan bij ons makkelijk 1 iemand thuis blijven. Maar ik vind het juist fijn om aan de slag te zijn.
Dat is ook absoluut waar, elke fase heeft weer andere behoeftes. En juist dat vind ik denk ik moeilijk. Ik ben nogal een sentimentele tr*t en vind het soms moeilijk dingen los te laten, zeker dingen die al heel lang zo zijn. Zoals mijn werk dus, ondanks dat ik er vreselijk ongelukkig ben werk ik er al 9 jaar. En dat is best lang. Ook vind ik het moeilijk om de kinderen van de opvang te trekken waar we al 4 jaar komen. En mijn zoon van de BSO waar hij het zo naar zijn zin heeft. Ik denk dat ik daar nog het moeilijkste mee heb. Afscheid nemen van dingen is niet mijn sterkste kant, zo vond ik het ook heel erg moeilijk dat ik nooit meer bij mijn verloskundigepraktijk zou komen hahah Ik ben ook wel bang dat ik thuis niet genoeg uitdaging heb, het is idd dat beeld wat je hebt dat je als intelligente vrouw thuis niet tot je recht komt. Maar het is ook weer zo dat niets voor altijd is, ik kan inderdaad altijd weer gaan werken. Ik zit momenteel alleen zo slecht in mijn vel dat ik ook heel onzeker wordt over mijn eigen kennen en kunnen. Ik heb veel momenten dat ik mij down voel en het liefst ‘’vlucht’’ voor alles. En ik ben ergens bang dat dat nu ook is wat ik doe. Vluchten van mijn werk omdat het er zo vreselijk is. Ik vraag me dus nu al dagen af, wil ik dit wel echt?? Wil ik wel 5 dagen thuis zijn met de kinderen. En ergens is dat antwoord nee. Maar misschien bevalt het juist meer als ik alles van mijn werk heb afgesloten en ‘’alleen’’ maar de kinderen heb voorlopig. Nu ben ik nog gestresst en kan ik de kinderen ook minder hebben. Misschien als ik het afsluit ga ik me beter voelen en kan ik de kinderen ook beter hebben. Wat financiën betreft, dat vind ik wel heel spannend, we houden letterlijk 500 euro over. Voor alles. (Kinderbijslag niet meegerekend, die gebruik ik nu nog voor kleding voor iedereen). Nu kunnen we nog sparen en meer uitgeven. Kopje koffie drinken ergens, of uit eten, dingen met de kinderen doen die geld kosten, dat zijn allemaal dingen waar straks weinig tot geen ruimte voor is. Dat vind ik wel echt moeilijk. Maar misschien is het wel goed om weer eens te leren met minder te doen, je meet jezelf toch een bepaalde leefwijze aan naar het inkomen dat je hebt.
Ik heb ook altijd gezegd, ik wil altijd blijven werken. En ik vind het ook fijn om te werken. Alleen is het momenteel dus zo dat ik doodongelukkig ben in het werk dat ik doe en nog niet weet wat ik wel wil, ja waarschijnlijk een opleiding gaan doen voor doktersassistente maar daar is het nu gewoon niet de juiste timing voor met drie kleine kinderen. Plus dat mijn man dus ook waarschijnlijk een opleidingstraject in gaat. Het is nu al een logistiek gepuzzel met de kinderen en met drie heb je nu nog meer kans op dat er eentje ziek is en je thuis moet blijven wat ook vaak een gedoe is. Het is en blijft zo een lastige beslissing.
Hoe financieel onafhankelijk ben je dan als 1 dag werkt dan denk je? Genoeg om alle vaste mee te blijven betalen? Ik vind dit altijd zo'n ontzettende dooddoener. Ik werk al sinds mijn 14e en het was echt niet mijn droom om financieel afhankelijk te worden, maar wat moet je dan als blijkt dat het met (een van jouw) kinderen niet gaat op de opvang? Nou sorry lieverd, ik zie dat het te veel voor je is, zie dat je elke dag huilend en overprikkelt thuiskomt en dat je het niet trekt, maar dat is pech voor jou, want mama wil perse financieel onafhankelijk zijn. Kom op zeg. Er zijn ook genoeg situaties waarbij je prima na een paar jaar weer aan het werk kunt en genoeg mannen die daarover goede afspraken met je durven te maken, wij hebben alles op papier en hij doet dit niet voor mij, ik niet voor hem, maar we doen dit beiden voor de kinderen.
Nee 500 is over voor boodschappen/sparen/dingen doen. Gewoon echt alles (behalve kleding, want daar gebruik ik nu nog de kinderbijslag voor). Benzine heb ik niet meegerekend want wij zetten altijd de reiskostenvergoeding opzij om benzine van te betalen en wat overblijft is dan voor onderhoud.
Ik bedoel ook niet dat je net 1 dag weken financieel onafhankelijk bent. Wat ik ermee bedoel te zeggen is dat je dan iig nog in het arbeidsproces zit. Een vriendin van mij heeft rechten gestudeerd maar is niet als jurist gaan werken. Ze zou nu wel weer aan de slag willen maar komt niet aan de bak. Bij sommige beroepen kun je niet makkelijk herintreden door wijzigingen enz. En tuurlijk zijn er situaties waarin het niet anders kan. Dit zijn over het algemeen uitzonderingen. Ik verbaas me er altijd over hoeveel kids niet naar de bso zouden kunnen omdat ze overprikkeld enz zijn. Die van mij gaan vanaf de eerste schooldag 3 dagen per week en vinden het er prima.
Ik vind die 500 nog ok om eerlijk te zijn. Afhankelijk van hoe je boodschappen doet. Wij hebben het jaren met een bedrag van 400 gedaan. Ja het is even plannen geweest op bepaalde momenten en ja soms moesten we er iets voor laten maar we hebben er totaal geen spijt van gehad.
Nog een aanvulling. Als het er puur om gaat dat het beter is voor de kids als er iemand thuis is kan de man natuurlijk ook minder werken (bij TS is dat niet het geval maar sommige geven dit als voorbeelsld). Mijn man en ik zijn ieder 1 dag thuis. We hebben beide een goede baan.
Ja mijn oudste 2 ook, dat ging prima. Vanaf 4 maanden oud 3 dagen per week naar het kdv en daarna naar de bso. En toen kwam de 3e en die bleek de bso na school en overblijf dus niet te trekken. Je verbaast je daarover? Want het is een smoesje ofzo? Mensen verzinnen dat hun kind overprikkelt is? Heel aparte reactie. En ik word er zelf al gek na 15 minuten.
@Koraal82 ik begrijp wel wat je bedoeld. Terug komen na een periode niet werken is inderdaad niet altijd even makkelijk in sommige sectoren. Daar heb je denk ik wel gelijk in, zeker in beroepen waar je regelmatig wordt bijgeschoold. Ik heb een administratieve achtergrond, maar ik wil dit niet meer. Veel te veel computerwerk en te weinig contact met mensen. Ik wil dus echt iets anders, maar ik weet het hele fijne gewoon nog niet voor mijzelf. Ik weet wel dat ik het niet lang meer volhoud waar ik nu zit.
Dat klopt zeker. Dat hebben wij ook eerst geprobeerd. Man een dag minder en ik 3 dagen. Maar in ons geval betekende het dat man zijn werk in 4 dagen moest proppen én elke avond nog bezig moest om het af te krijgen én dat hij voor 1 dag minder werken hetzelfde moest inleveren als ik voor 3 dagen werk. Tja, dan is de keuze toch snel gemaakt