Mee eens hoor, je maakt nou eenmaal keuzes, en die maak je samen. Er kan altijd wat gebeuren op relatie vlak. Maar daar kan je niet je hele leven rekening mee gaan houden. Je bent samen met het idee dat je samen wilt blijven en niet met het idee dat je ooit een keer uit elkaar kan gaan. Maar ik begrijp andere ook wel hoor wat betreft naïviteit, er zullen zeker vrouwen zijn die er misschien niet zo doordacht over na denken. Ik denk ook wel dat er een verschil is tussen wat voor werk/opleiding je hebt, en iemand die er 5 jaar is uit geweest komt misschien weer makkelijker aan werk dan iemand die er 15 jaar uit is geweest.
Klagen mag sowieso altijd!! Hoef je echt geen sorry voor te zeggen! En voor de rest: joh, je bent PAS 3 maanden geleden bevallen! Van de derde nota bene. Ik vind het absoluut niet raar dat je je draai nog niet hebt gevonden, dat afvallen nog niet lukt, dat je nog niet ongesteld bent, dat je moe en snel geïrriteerd bent. Echt, volgens mij verwacht jij veel teveel van jezelf. En het maakt niet uit hoe je je na de bevalling voelde, NU voel je je niet ok. Je werkgever krijgt via het UWV doorbetaald als jij je ziek meldt als nasleep van je zwangerschap en bevalling. En je zegt dat je het niet naar je zin hebt bij je werkgever en weg wil, dan zou ik me over onderbezetting maar niet te druk maken, ze moeten gewoon vervanging regelen. Ik denk dat je misschien wel een (lichte vorm van) postnatale depressie hebt. Ik denk dat als je met dit verhaal naar je huisarts gaat deze hetzelfde zal zeggen en je ook zal adviseren om je de komende weken ziek te melden. Ook slim om je schildklierwaarden te laten checken door de huisarts. Een te traag werkende schildklier geeft vermoeidheid, psychische klachten én aankomen/niet afvallen. Ik denk dat je de komende 3 maanden even geen grote beslissingen moet nemen die je leven omgooien. Jij hebt vooral even wat rust en tijd nodig om echt te herstellen, je ritme te vinden met 3 kids en pas daarna kan je verder denken over stoppen met werken of een andere baan/opleiding. Echt hoor, 3 maanden geleden bevallen is nog zo kort, heb alsjeblieft wat geduld met jezelf. *knuffel*
bedankt voor je fijne reactie. Zo fijn om even mijn ei kwijt te kunnen. Je hebt ook gelijk, ik wil te snel. Maar daar wordt ik ook wel een beetje toe gedwongen voor mn gevoel. Ik moet dingen weer even in perspectief zien en waarschijnlijk ziet het er over een paar maanden weer heel anders uit. Ik denk dat ik een afspraak ga maken bij de huisarts om het even te bespreken. Even bloedonderzoek is misschien ook wel fijn.
Snap ik hoor. Zeker met een gezin draai je toch automatisch weer mee. En je omgeving verwacht dat je weer aan het werk gaat want je verlof zit erop. En het is de derde dus je zal het allemaal wel met twee vingers in je neus kunnen ondertussen Maar da's nou net de valkuil, zij voelen niet wat jij voelt. Dus kunnen ze je ook niet afremmen. Dat moet je echt zelf doen. Ik las trouwens net even jouw topic rond je bevalling terug: supersnelle bevalling met ruim bloedverlies en daarna opname in het ziekenhuis met koorts. Daar moet jouw lijf ook nog allemaal van herstellen hè. Misschien is dat ook een verschil met je vorige bevallingen waarom het nu langer duurt. Ik vind het in ieder geval niet raar. Goed dat je naar de huisarts gaat! Het komt echt goed, maar heeft tijd nodig.
1000% mee eens. Stel mijn man gaat weg en ik zou moeten werken voor inkomen ga ik desnoods putjes scheppen. Als dat brood op de plank brengt geen probleem.
Dat is zeker zo, maar dan ligt het ook nog heel erg aan de functie die je hebt. Als je beiden een baan hebt waarbij de medewerkers voor het uitkiezen zijn is het weer heel anders dan wanneer je als veelverdiener heel specialistisch werk doet.
Nou dat dus, je draait gewoon weer mee, en ik was blij dat ik ook weer kon meedraaien want ik heb iedere keer zware zwangerschappen gehad waarbij ik al heel snel niet veel meer kon en afhankelijk werd van andere. En de zorg van de kids kwam dan bij mijn man te liggen. Ik was dus blij na de bevalling dat de lichamelijke beperking dan ineens grotendeels weg valt en je weer wat kan, daardoor ga je automatisch meer doen dan eigenlijk goed is. En idd veel bloedverlies met bevalling, op dag 8 nog gecurreteerd, het was ook allemaal heel wat. Maar toch was ik blij dat ik weer wat kon en alles achter de rug was, maar echt herstellen doe je pas weken/maanden erna. Lastig om dat niet te vergeten. Want de rest van de omgeving doet dat wel.
Ik quote mijzelf even, want bedoelde niet veelverdiener, maar eenverdiener... (aanpassen lukt niet meer)
Precies, ik wordt er zooo moe van dat je geen commentaar mag hebben op ouders die beiden veel werken. Maar als er iemand in het gezin thuis blijft mag je wel keer op keer zeggen hoe dom dat is.
Ik zou er dus ook noooooooooooooooit (genoeg o tjes) voor kiezen om mn zorgintensieve kinderen aan een ander over te laten. Klinkt niet aardig he?? Heb dan ook respect voor andermans keuze.
Meen je dat echt? Nog dertig jaar lang? Geen oordeel hoor, een oprechte vraag. Ik vind dat bizar. Als ik dat jarenlang moet doen, acht uur per dag, dan word ik gek.
Ik ben gossipgirl niet, maar ja, absoluut. Schoonmaken, afwassen, krantenwijk, caissière. Geen enkel probleem. Wat moet dat moet.
Als het moet, ja. Uiteraard. Maar daar zou ik toch echt geen betere moeder van worden. Ik zou de muren oplopen.
Leuk is anders maar zonder seconde twijfel als dat betekend dat ik eten voor mijn kinderen kan kopen.
Ja ho. Uiteraard. In een acute situatie. Maar dat bedoelde ik niet. Het ging me over het idee dat als ik nu tbm word, ik nooit meer in mijn vakgebied kan werken. Het gebied waarvoor ik bestudeerd heb en de job waar ik jarenlang naartoe gewerkt heb. Dat ik dat dan inruil om de komende dertig jaar iets doodsaai te gaan doen. Nee, daar zou ik echt een rotslechte moeder van worden.
Oh zo. Ja dat heb ik ook nooit. Ik vond mijn werk vreselijk, dus zou blij zijn als ik dat nooit weer hoef te doen. Ik denk er nu wel over om me om te laten scholen.
Ja en daarom is iedere situatie ook weer anders en is het ook voor ieder gezin anders in hoeverre het verstandig is om het zo te doen.
Niets is voor altijd dan toch? Je kan altijd weer ondertussen wat anders zoeken of een studie/cursus gaan doen voor betere kansen. Niets is voor altijd...
In sommige situaties is dat ook gewoon begrijpelijk. Er zijn vakgebieden waar het niet handig is om een gat in je cv te hebben omdat je dan waarschijnlijk niet meer aansluit met de huidige kennis. Maar er zijn ook genoeg banen waar je wel prima een paar jaar kan stoppen...en soms moet je dan misschien weer onder aan de ladder beginnen.