Lieve mama's (to be), Sorry even een klaagmomentje, en misschien dat er meer vrouwen hier last van hebben... Dinsdag ben ik 31 weken zwanger van mijn eerste kindje (dochter). Ik ben dolgelukkig, want vanaf tiener af aan had ik al een kinderwens. Maar nu ik eindelijk zwanger ben, ben ik vrij ongelukkig in mn relatie... Ik heb het idee dat we compleet langs elkaar heen leven. Mijn vriend lijkt totaal geen interesse te tonen in de zwangerschap. Tot nu toe heeft hij ook geen cent uitgegeven aan ons toekomstige kindje. Hij vindt het een 'vrouwending'. Als we ergens zitten (terrasje, vrienden ect.) zit hij alleen maar aan het bier. We zijn met de auto en ik heb geen rijbewijs, dus vraag ik hem om er een beetje om te denken... Maar dan mag ik niet zeiken, want ik weet dondersgoed dat hij nog kan rijden met drank op. Het feit dat ik een kindje in mn buik heb is blijkbaar niet voldoende om hem ervan te weerhouden. De complimentjes die ik voorheen nog kreeg zijn ver te zoeken. Ik voel me eigenlijk een beetje onbelangrijk geworden voor hem, en krijg het idee dat hij helemaal niet blij is met de zwangerschap. Mijn vriend heeft al een dochter van 8 uit een vorige relatie. Zij is eens in de 2 weken bij ons. Het is een lief grietje, maar ze vraagt zo ontzettend veel aandacht op een negatieve manier. In het begin kon ik dat nog hebben, maar doordat ik zoveel afstand voel tussen haar vader en mij, kan ik haar werkelijk waar niet meer luchten. Ik kijk op tegen elke dag dat ze hier is, en daar voel ik me ontzettend schuldig over. Zij wordt tenslotte de grote zus van mn dochter, maar zo zie ik het hele plaatje dus niet meer... Er was laatst wat voorgevallen, waarin ik het er niet mee eens was hoe hij de situatie aangepakt had. 'Het mijn kind, dus ik bepaal. Wat jij met die andere doet straks moet je zelf weten.' - was letterlijk het antwoord wat ik kreeg. Het brak mn hart. Ik kon wel janken. Toen ik hem er later mee confronteerde, moest ik alles is niet zo letterlijk opvatten. We hebben zoveel onenigheid de laatste tijd. Het liefst ga ik weg met mn baby naar the middle of nowhere. Tenminste, zo voelt het af en toe. Maarja, daar schiet ik ook niks mee op. Ik vraag me af of ik een beetje paranoïde ben geworden door de angst om ons te verliezen. Want we hebben ook zeker onze leuke momenten, begrijp me niet verkeerd! Want ik weet dat ik ook niet perfect ben en vaak vergeet de tussendeur achter me kont dicht te doen, haha. Maar dat is geen reden om tegen me te gaan schreeuwen en schelden. Het is gewoon zo verwarrend. Heb ik last van hormonen en maak ik van een muis een olifant? Is het soms de spanning voor beide, omdat er een baby in aantocht is? Ik ben benieuwd hoe jullie hier over denken.
Klinkt allemaal wel heel vervelend. Tuurlijk zal een deel hormonen zijn maar hij lijkt ook last te hebben van zn hormonen Ik weet niet waardoor zijn vorige relatie stuk is gelopen maar kan dit met de komst van hun dochter te maken hebben gehad? Dat hij nu dan bang is dat hetzelfde zal gebeuren met jullie? Stond hij er wel helemaal achter? Of heeft hij werk stress? Er zal iets zijn als het voorheen niet zo was als nu. Verder zou ik toch met hem in gesprek gaan want dit is voor jou echt niet leuk natuurlijk!
Ik weet van zijn vorige relatie dat hun dochter ongepland kwam, en dat zijn ex veel ruzie zocht met hem. (Maar goed, je hoort maar een kant van het verhaal, en alles ligt altijd aan de ander natuurlijk). Zn dochter was een ontzettende huilbaby, wat hem veel stress leverde. Het kindje was nog geen 1 jaar oud, toen ze uit elkaar gingen. Maar als hij bang is dat hetzelfde weer gebeurd, dan doe je er toch alles aan om het tegendeel te bewijzen? Lijkt mij?
Rot zeg! Als ik zo jouw verhaal lees kan het inderdaad best eens zijn dat hij bang is dat nu weer hetzelfde gebeurd als toen. Misschien kun je het eens voorzichtig bespreekbaar maken. Sterkte!
Met drank op achter het stuur kruipen vind ik zo ontzettend waardeloos maar dat jij er voor kiest om dan naast hem te gaan zitten vind ik misschien nog stommer (niet zo lullig bedoeld als dat er staat). Ik had een taxi genomen en anders dat ie maar fijn alleen op het terras ging zitten, doei. Angst voor herhaling zou prima kunnen maar is geen vrijbrief om jou zo naar te behandelen. Anderzijds geeft de afstand die jij tussen jou en je vriend voelt je ook geen vrijbrief om je frustraties op zijn dochter te projecteren. Ik snap dat je dat nu eenmaal zo voelt en dat je het zeer waarschijnlijk niet expres doet, maar het kind kan er natuurlijk niets aan doen dat haar vader zich als een puber van 16 gedraagt. Die staat hier volledig buiten. Ik zou in gesprek met hem gaan, of hij het leuk vind of niet, want dit maakt het voor niemand leuk.
Nou, dat klinkt als een lot uit de loterij.. Met drank op achter het stuur zitten en jij gaat er nog naast zitten ook. En je geeft aan dat hij daarin geen rekening houdt met het kindje dat in jouw buik zit. Wat denk je van al die andere kindjes die ook gebruik maken van de weg en hun papa's en mama's? Als die worden doodgereden, doordat jouw vrienden zo stom is, dat maakt niet uit?! Ik heb er echt geen woorden voor.. Jij hebt hier zelf ook een rol in, hè?
Zal ook deels de hormonen zijn, maar dat hij aan het bier zit en nog naar huis moet rijden? Komop zeg, dat is grwoon respectloos en ook nog eens gevaarlijk. Zijn dat dan meerdere biertjes of blijft het bij 2? En die opmerking vind ik ook niet kunnen, dat hij maar moet weten wat je met 'jouw kind' moet doen.... het is toch jullie kind? Mijn man heeft ook haast niet bemoeit met het kopen van babyspullen, hij liet mij alles uitzoeken en kopen. Maar goed dat was vanvan de gezamenlijke rekening, dus deels ook zijn geld.. en hij vond het wel prima. Meid, als ik jou was zou ik eens goed met hem gaan praten en laten weten hoe je erover denkt. En beetje duidelijkheid voor jezelf is wel fijn, zeker nu je tegen het einde loopt
Eens met Spectre, hoezo 'jouw' kind, zelfs als je boos bent zeg je dat niet. bovendien vindt ik echt schelden naar elkaar vreselijk onnodig en doet afbreuk aan je respect voor elkaar. Ik ven vaak genoeg pissig en mijn man ook maar schelden is gewoon een no-go. er bestaat natuurlijk wel een kans dat hij er anders naar gaat kijken als de kleine eenmaal geboren is, heb ik vaak genoeg gelezen op dit forum maar ondanks dat zijn eerste dochter veel huilde waar hij moeite mee had om mee om te gaan, is dat blijkbaar ook nu een goede band geworden. ik zou eens nadrukkelijk samen bedenken hoe jullie wat meer als echt gezin kunnen doen. Als je je samen gedraagt als gezin, gaat het vanzelf ook zo voelen. jij kan het best initieren maar hij moet jou er wel net zo goed bij betrekken wn mee laten wegen met beslissingen natuurlijk. En hij moet zich niet zo vreselijk aanstellen, ik ruik mid-life..
Ben het eens met de rest. Een beetje assertief zijn mag best. Met drank op achter het stuur is gewoon crimineel gedrag, ik heb daar echt geen woorden voor. Hij is zeker nooit gecontroleerd? Tijd om voor jezelf en jullie ongeboren kindje op te komen dus. Ik zou dit gedrag, welke reden er ook achter zit, niet accepteren. Hij kan normaal doen en over zijn gevoelens praten. Dat het allemaal lastig en moeilijk is kan ik me voorstellen, maar dan praat je daarover, het is een volwassen vent, een vader notabene. Als je het gesprek aangaat, houd het bij jezelf. Zeg wat dit met jou doet, want als je hem verwijten gaat maken komen jullie nergens (ook al is dat heel logisch). Succes.
Tja..kheb blauw bloed en misschien een beetje te ortodox maar als je echt het idee hebt dat dit zo niet langer kan. ( ik vind namelijk dat hier direct wat aan gedaan moet worden) Bel dan 0900-8844 geef aan dat je partner wil gaan rijden over bv 15 minuten wanneer hij in de kroeg zit. Dan rijden wij aan als er een wijkwagen of een dhv voertuig in de buurt is. De agenten wachten dan af tot je vriend gaat rijden em vervolgens wordt hij aan de kant gezet voor een blaastest. Jij denkt nu misschien nee is mijn vriend ik ben geen verrader maar vergis je niet hoe vaak kindjes van het wegdek afgeschraapt moeten worden omdat ze zijn aangereden door een artikel 8 automobilist. Je doet dit niet alleen voor de veiligheid van jou je kindje en andere onschuldige kindjes naar ook voor je vriend. Want jij kan hier een eind aan maken. Of je grijpt nu in of je wacht af tot er mogelijk slachtoffers vallen.
Ik denk dat je er serieus rekening mee moet houden dat je er alleen voor komt te staan. Misschien niet de eerste weken door de roes van een pasgeboren baby, maar ik vrees dat hij uiteindelijk niet de betrokken vader gaat worden die jij hoopt. Ik denk dat je gevoel dus klopt en als ik jou was zou ik mezelf en mijn kind uit deze situatie halen voordat het escaleert... Maar dat is puur gevoelsmatig.. Sterkte!
Wat een pannekoek zeg, ik had 'm allang aan de kant gezet. Als mijn vriend met drank op zou rijden. Inclusief hoogzwangere vriendin in de auto..
Ik heb echt geen goed woord over voor mensen die met drank op achter het stuur gaan zitten. En als jij er voor kiest om daar naast te gaan zitten ben jij net zo dom bezig! Dit klinkt als een situatie wat niet 1, 2 ,3 goed zal komen. Als jij wilt vechten voor de relatie met deze man dan denk ik dat je er alles aan moet gaan doen om te praten. En als er met z'n 2en niet te praten valt, dan zal je in relatietherapie moeten gaan. Zorg ook alsjeblieft dat zijn dochter niet de dupe wordt van deze situatie. Kinderen zijn niet gek, zij zal ook wel merken dat er wat speelt bij jou. Ik zou echt mijn best gaan doen om de situatie te gaan verbeteren voordat jullie kindje geboren wordt, maar eerlijk gezegd zou ik niet eens vechten voor zo'n persoon.
Goh snap jullie gedachten helemaal hoor, maar geloof dat het nu al meerdere keren is gezegd. De wet van herhaling kan ook contra-productief werken.... TS ik zou echt een goed gesprek plannen met je partner en wees niet te mild! Mijn partner heeft bij de eerste ook dingen gedaan die niet handig zijn. De spanning, de eerste, ook de eerste van de groep die papa werd, angst voor verandering speelde allemaal parten. Ja je stemt samen in voor een kindje, maar het menselijk brein is ondoorgrondelijk en soms ontstaat er toch kortsluiting. Ik heb een geweldige vent, de meest fijne papa die ik maar kan wensen. Maar ook het beste paard van stal kan wel is een paar vervelende weken hebben. Enige key is confronteren en praten! Ook benoemen dat je het idee hebt dat hij bang is dat het weer mis gaat. Enz maar dat je hem nodig hebt en je het samen wil doen. En als je hem zo rustig en toegankelijk hebt dan kom je op de punten van zorgen, drank achter het stuur enz.