Hallo Dames, Mijn man is bezig met een master-studie seksuologie, en wij hebben tijdens onze ziekenhuisbezoeken door ervaren dat er een enorme druk komt te staan op je seksuele relatie, met name bij mijn man, wat weer onzekerheid voor mij met zich meebrengt. Ook is ons opgevallen dat tijdens de vruchtbaarheidsbehandelingen hier geen enkele vraag over gesteld is, laat staan informatie. Hoe ervaren jullie dit? Zou het een onderwerp kunnen zijn voor zijn afstudeer project? Neemt de zin bij jullie of jullie mannen ook af nu het op commando moet? Natuurlijk zijn er op internet wel een aantal dingen over te vinden, maar dan voornamelijk over opwinding die de vruchtbaarheid zou vergroten. Helaas is het ook zo dat in Nederland geen volledige master studie wordt gegeven en dus hier misschien onwetendheid over bestaat. ( hij studeert daarom in het buitenland) Graag zie ik ( en vooral mijn man) jullie reactie's te gemoed. P.s. Het kan nogal persoonlijk zijn, inboxje mag uiteraard ook! Bedankt!!
Bij mij neemt/nam de zin zeker af! En was het echt een "moetje" ipv gezellig samen zijn. Mn vriend heeft er iets minder moeite mee, maar de passie is aan beide kanten wel ver te zoeken als het op commando moet. En het lukte hem dan ook niet altijd, zeker niet als ik "druk" uitoefende het moet nu enz enz Op een gegeven moment vertelde ik hem dan ook maar niet dat het NU moest maar maakte ik het gewoon gezellig Bij ons is er idd ook nooit naar gevraagd...maar ik denk dat het zo bij zo misschien wel een goed idee is dat wanneer je in de mmm zit je ook gewoon standaard een x aantal gesprekken met een psycholoog/sexuoloog krijgt. Dus niet alleen over het sexuele aspect tijdens de mmm maar ook over alle andere psychische zaken rondom de mmm. Want dat het niet lukt wanneer je MOET presteren zit ook zeker "tussen de oren" dus ook op dat gebied zou een gesprek met een psyche vast wel wat uitkomst kunnen brengen voor sommige stellen.
Dank voor je reactie! Wij zijn hier al weken over bezig en aan het zoeken of wij werkelijk de enige waren met dit 'probleem'. Psychologie en seksuologie ligt nauw verbonden met elkaar. Wij vinden dan ook dat hier minimaal een informatie boekje voor moet verschijnen met adressen waar je terecht kan, nog beter zou inderdaad standaard een gesprek met een gespecialiseerde arts zijn. Het moet vertrouwd en normaal zijn. Dat wordt het streven voor hem.. Hij zal over een paar dagen zijn bevindingen uit de reactie's hier plaatsen en kijken of hij hier iets mee gaat doen! Nogmaals dank!
Ps.. Weken over bezig en aan het zoeken naar boeken die onderzoek hebben gedaan naar seksualiteit en fertiliteit, er is bijzonder weinig over te vinden. Of het zijn kleine stukjes in boeken.
Wij kregen meteen bij het eerste gesprek met de fertiliteitsarts te horen dat ik onvruchtbaar ben. Dit was net voordat we officieel zouden beginnen. Dit heeft voor mij in het begin zeker een hele zware invloed gehad op het gebied van sex. Ik voelde me zwaar aangetast in mijn vrouwelijkheid. Daarnaast had het een extra spannende tijd moeten worden samen onder de lakens, die voorpret als je voor het eggie gaat. In plaats daarvan herinnerde het me alleen maar aan het feit dat dat dus mooi niet meer ging gebeuren. Nu gaat het gelukkig wel weer wat beter maar ik denk dat ik het best fijn had gevonden als iemand mij daar in het begin iets mee had kunnen helpen. Er is immers niemand in mijn omgeving die hier ervaring mee heeft en kon er dus ook niet echt met iemand over praten die echt begreep hoe ik me voelde. Dus hier niet echt de "prestatie problemen" maar meer het probleem van de invloed van onvruchtbaarheid op de seksuele relatie.
Ivf heeft negatieve invloed op seksleven | nu.nl/gezondheid | Het laatste nieuws het eerst op nu.nl Er is onlangs een onderzoek in de VS gehouden, zie link. Misschien kan hij dat rapport achterhalen. En ik denk dat het een heel goed onderwerp is om weer eens te belichten in NL
Hier hoeft het nooit op commando, want van zelf-seks raken wij toch niet zwanger, maar het hele vruchtbaarheidsgedoe heeft zeker wel invloed op ons seksleven. In de wachtweken hebben we eigenlijk sowieso nooit seks, tenzij ik zeker weet dat het mis is gegaan, dan mag het weer Verder ben ik heel vaak moe, moe, moe, dan bedenk ik onder de douche dat ik best zin heb, maar als m'n hoofd dan m'n kussen raakt is dat compleet verdwenen en wil ik alleen nog maar slapen.. Op m'n vriend heeft het geen enkele invloed.
Hier heeft het echt een grote impact gehad. Ik had (en heb) nog altijd wat moeite met intimiteit, terwijl ik vroeger een stuk actiever was tussen de lakens. Wat bij mij speelt is niet eens zo zeer de verplichting (hoewel dat absoluut een wissel trekt, in het begin was ik heel erg bezig met temperaturen en ovu-testen, en dan was het voor mijn man ook moeilijk). Voor mij was dat ik mijn lichaam niet meer vertrouwde, omdat het niet deed waar het voor gemaakt was (vond ik). Ik denk dat het het zeker waard is om dat aspect eens te belichten. Het is een taboe (ik schaam me er ook voor), en als je relatie geen sterke basis heeft, kan het zeker voor scheidingen en/of ernstige relatie dips zorgen.
De druk speelt ons op zich geen parten, maar meer de lol. Doordat je nu soms door de week moet, heb je in het weekend geen zin meer in lang-leve-de-lol-sex. Het is nu ook vaak zo afgeraffeld. Even snel en zorgen dat het erin zit zeg maar. Ik mis het uitgebreidde, maar daar heeft manlief doordeweeks geen zin in. Het komt ook bijna nooit goed uit als het moet plannen dus zijn het bijna allemaal vluggertjes, heel jammer. Dat is een reden dat ik soms een pauze overweeg.
Bij ons heeft het in mate meegespeeld. Tijdens de wachtweken lag het stil, maar verder hebben wij het zover als mogelijk in de tussentijd kunnen "loslaten". De periode voor het starten met IVF heeft het een veel grotere rol gespeeld, we wisten dat we een half jaar hadden voor het starten van IVF dus voelde toen soms echt wel als moeten en heeft het een grote rol gespeeld.
Ik gebruikte ovutesten en was steeds onzeker over of we goed zaten qua timing. Dus een oaar dagen ervoor deden we het al, als we de positieve test hadden en de dag erna, en voor de zekerheid daarna ook nog eens. Op zich hadden we daar wel lol in en was het ondanks het moeten wel leuk, maar na 5 of 6 dagen achter elkaar waren we er wel even klaar mee. Met als gevolg dat in de periode naar je onhi toe we bijna niets meer deden. Bovendien veel moe. Soms komt dan als grapje voorbij ' oh alleen als het moet'. En danmerk je wel dat het steekt. Nu ben ik voor het eerst met hormonen bezig en ik ben heel benieuwd wat dat doet met de zin. In de wachtweken lijkt me het ook moeilijk. Wie weet last van de punctie, de spanning en het idee dat je niets wil verstoren... Misschien dat iemand daar iets over wil delen? Overigens heeft het geen effect op mijn man qua kunnen presteren. Gelukkig ook niet in het kamertje in het zkh. En daarvoor ben ik heel trost op hem. Natuurlijk komt het merendeel van de mmm op de vrouw neer, maar de bijdrage van de man in zo n situatie vind ik toch ook echt knap. En dat vertel ik hem ook! Wij hebben op zich geen behoefte aan een gesprek met het zkh. Er is inderdaad ook verder nooit naar gevraagd.
Wauw! Wat een hoop reactie's al! Ik ben benieuwd wat mijn man ervan vind! Ik lees zoveel herkenbaarheid! En de één heeft wel behoefte aan een gesprek en de ander liever niet. Feit blijft dat er een enorme druk op het 'bedprogramma' komt te staan en de lol er echt wel van af gaat! Er wordt alleen nooit over gesproken, ik heb er althans nog nooit iemand iets over horen zeggen. En het leek mij al stug dat wij de enige waren die dit zo ervaren. Ik weet dat er een studie in Amerika bestaat, maar in Europa zijn er zeer weinig artsen mee bezig.. Het zou mooi zijn als hij zich hierop kan specialiseren en meer ruchtbaarheid aan kan geven ( zodra hij zijn master heeft uiteraard) Zoals gezegd; Ik laat het hem van het weekend allemaal lezen, en benieuwd wat hij ervan zegt! Nogmaals dank voor jullie reactie's!
Wij hebben er ons nooit druk om gemaakt. Ik heb altijd gedacht dat het toch niet zou lukken ondanks dat we allebei niets mankeren. Ik was/ben wel heel erg ziek vandaar dat ik dat dacht. Groot was de verbazing dat ik ineens spontaan zwanger werd. Helaas MK. Ik weet altijd precies wanneer de eisprong komt en dan vrijen we gewoon,ik heb ook gewoon zin en vriend gelukkig ook. Ik ben bang dat er nu na de mk wel wat druk op komt want ik wil weer zo graag zwanger zijn en heb de hoop dat het nog spontaan gebeurd.
Lijkt mij een heel interessant en ook nuttig onderwerp voor afstuderen. Toen wij dachten dat het nog op de natuurlijke weg kon lukken, werd het een moetje. We probeerde er wel het beste van te maken, maar soms was het gewoon niet leuk. Tijdens en na het icsi traject was bij de zin erg ver te zoeken. Nog steeds. Ik voel me niet meer vrouwelijk, voel me een object. Al die inwendige echo's, overal maar je broek uit moeten trekken, enz, heeft bij mij veel kapot gemaakt. Zit er zelf over na te denken om er hulp voor te gaan zoeken. Vind het zo sneu voor mijn man. Mocht je man serieus interesse hebben in dit onderwerp en behoefte hebben aan meer info, dan laat maar weten!
Ook hier hebben wij hier "last" van. Sinds we in het ziekenhuis lopen zit er een behoorlijke druk op. De dagen rondom de eisprong is het een "moetje" en na de eisprong vrijen we dan ook bijna niet meer. Nu we zijn begonnen met IUI heb ik het idee dat dit ook heel erg veel druk legt op mijn vriend. De spermakwaliteit is tijdens de IUI redelijk slecht (eerst 600.000 en afgelopen IUI 3,3 miljoen) terwijl deze bij een proefopwerking 12 miljoen was. Ik heb zelf het idee dat het komt doordat hij dan het idee heeft dat hij echt "moet" (wat natuurlijk ook zo is).
Dat heb ik dus heel erg, zoals ik op de vorige pagina al schreef. Naast het feit dat ik alleen maar bezig ben met wat er in m'n buik gebeurt, en totaal geen zin heb om seks te hebben, ben ik -als ik dan eindelijk eens zin heb- te bang om het te verstoren. Wat nou als die IUI heeft geleid tot een bevruchting, en dat embryootje net aan het innestelen is? Wat nou als het net door die ene stoot weer de verkeerde kant op schuift en daardoor niet gaat innestelen? En na die ICSI behandeling.. Je hebt zo hard gewerkt om een embryo te maken.. Wat nou als je dat kostbare, tere dingetje kapot maakt door seks te hebben? Wat als, wat als, wat als. Of je leest dat sommige ziekenhuizen adviseren om 3/5/7/10 dagen geen seks te hebben na een TP. Het maakt niet uit wat jouw eigen ziekenhuis zegt, als je ergens hebt gelezen dat een ander ziekenhuis nog meer dagen onthouding adviseert (wat meestal met de vrouw te maken heeft en niet met het embryo, en dat realiseer je je wel, maar zo zie je het niet) ga je je daaraan houden. Want anders ga je het jezelf verwijten als het mis is. Dan ga je je afvragen of het anders was gegaan als jij geen seks had gehad. Eerst probeerde ik dit trouwens heel hard te ontkennen, omdat ik (en ik denk wij allemaal) ergens diep van binnen wel weet dat seks geen invloed heeft op wel of niet zwanger raken, maar inmiddels heb ik maar gewoon aan mezelf toegegeven dat ik het niet durf. Klaar. Van de behandeling tot aan m'n menstruatie hebben we geen seks. Wat soms heel frustrerend is, maar wel fijn dat het voor ons allebei duidelijk is!
Ik denk dat het ook afhangt van welke behandeling je hebt, Hier heeft manlief een half jaar aan de medicijnen gezeten en moesten we om de dag zelf klussen rond mijn eisprong. Dan werd het echt moeten en had je op een gegeven moment geen zin meer. Bij de iui en de puncties moest je rekening houden dat er niet te lang en niet te kort tussen zat, dus ook weer proberen te plannen. Maar bij een cryo-tp maakte het op zich niet uit, gezien man dan geen zaad hoeft in te leveren. Was bij ons wel zo dat we in de wachtweken vaak weinig deden, gezien ik meestal toch last had en man vond het ook beetje eng. Maar dat is nu hetzelfde verhaal nu ik zwanger ben, is hij ook onzeker en bang dat het kindje er last van heeft. Ik weet alleen niet of ik behoefte zou hebben aan een gesprek hierover. Ik weet wel dat mijn man zich schuldig voelde over het feit dat het bij hem niet goed zat en dit ook doorwerkt in je relatie. Voelt zich toch minder man leek het.
Ik vind dit een heel goed onderwerp. want ik weet van stellen dat hier meer problemen mee zijn. Hier is het ook niet echt mijn vriend die problemen heeft maar ik. Ik heb zelf altijd het idee gehad dat het komt omdat er emotioneel zoveel gebeurd. Je bent gewoon moe van alles en geen zin meer in sex. Af en toe moet ik me er even toe zetten om het toch te doen. ( al doe ik het vooral voor vriendlief) Ik hoop ook echt dat het straks beter wordt als we zwanger zijn. En dat we weer eens lekker kunnen ontspannen. Toen wij na 1,5 jaar proberen te horen kregen dat vriend verminderd vruchtbaar was, werd het gelijk een stuk minder. Ik had ook zoiets het eheft toch geen zin. want we kunnen zo niet zwanger worden. Mijn gedachten is in die zin wel veranderd dat we het niet alleen doen voor een baby. Maar nu is het vooral door emotioneel vlak waardoor het minder is. Ik denk dat dit wel iets is om eens te onderzoeken... Want veel relaties overleven die hele proces ook niet al het heel lang duurt. En de buitenwereld begrijpt het lang niet altijd
Wat fijn om dit te lezen.. We zijn niet de enige!! In de tijd dat wij nog niet wisten waar we aan toe waren (slechte zwemmertjes) was vrijen echt een verplichting! Op dat moment was het niet fijn... Maar achteraf heeft dat er toen wel ingehakt.. Vrijen om een kindje ipv de liefde tussen 2 mensen dat hakt er dus wel in! Nu we bezig zijn met ICSI merk ik dat ik totaal geen behoefte heb om te vrijen...lief ook een stuk minder..maar de lust is gewoon (even) weg.. Fijn dat iedereen zo open is hier!
Goed onderwerp en inderdaad weinig over te lezen. Bij ons is het ook erg veranderd. Ik ben seks gaan zien als een soort handeling ofzo. Iets wat je moet en kunt plannen. Voor mijn man werkte dat ook niet als het op commando moest. Daardoor probeerde ik net te doen alsof ik spontaan zin had en hem maar niets te zeggen haha. Op zich komt de zin dan wel, maar het wordt op een gegeven moment toch moeten. Verder is er bij mij ook wel wat kapot gemaakt toen ik later in de mmm overal mijn broek uit moest trekken en benen spreiden voor wildvreemde mannen en vrouwen. Ben van mezelf altijd best preuts geweest, dit gaat zo tegen je natuur in. Als een arts me een keer ook nog pijn had gedaan, voelde ik me gewoon vernederd ofzo. Heb best eens een traantje weggepinkt achter het gordijntje. Verder heb ik nu in de mmm altijd wat..of ik ben ongesteld, of ik gebruik utrogestan, of ik heb net een tp gehad etc. De lust is van beide kanten ook een stuk verminderd, ondanks dat we wel veel knuffelen enzo. Als het dan een keer gewoon kan, voelt dat ook weer zo van 'nu kan het, dus moet het' en heb ik weer geen zin. Het gekke is dat we op vakantie dat altijd wel weer terug vinden, net alsof we dan de hele mmm los laten.