zwanger en je moeder verloren ....

Hoi Marloes,

Ik ben inmiddels 30 en heb mijn moeder nu 4,5 jaar geleden verloren. Hoe is ingewikkeld. In ieder geval geen kanker. Ik was 25 toen ze overleed en heb haar ook moeten missen bij mijn huwelijk en nu ik zwanger ben van ons eerste kindje mis ik haar soms heel erg veel.

Ik heb een paar jaar geleden therapie gehad (rouwverwerking) om met haar dood om te leren gaan. Ze was 54 toen ze stierf en voor ons was haar dood totaal onverwacht. De therapie heeft me destijds veel geholpen. Vooral om de dagelijkse dingen te kunnen doen.

Nu ik zwanger ben merk ik dat ik het vooral mis om het met m'n moeder over m'n zwangerschap te hebben. Zou het er wel met m'n schoonmoeder of met een tante of een vriendin, die kennen je alleen niet zoals je moeder je kende. Je kan het er niet over hebben hoe zij zich voelde toen ze zwanger was van jou.

Ik probeer het te benoemen en op het moment dat het me dwarszit het te bespreken met m'n man. Die is gelukkig heel erg lief voor me. Ik heb ook een fotoalbum gemaakt met oude foto's van zowel m'n vader als moeder van toen zij kind waren. Als een groot verzamelwerk dat ik straks aan mijn kinderen kan laten zien hoe kun opa en oma eruit zagen toen ze jong waren.

Ik wens je veel sterkte en geluk.

 

Hey marloes
ja helaas kan ik er over mee praten en de tranen schieten al weerin mn ogen.
Mijn mama is 10 jaar geleden op 45 jarig leeftijd overleden aan kanker.
ik was toen 15 jaar.
Ik mis haar op dit moment enorm, onze eerste zwangerschap, onze trouwen enz enz

Ik heb gelukkig een lieve tante die enorm lief voor me is en lekker over me moederd, voor me gevoel wordt zij Oma. Gelukkig weten we bijde dat er maar 1 oma is en dat is mijn moeder. We hebben het erheel veel over, en ik weet dat ze trots op me is. In me gedacht is ze altijd bij me, en ik weet dat ze over me schouder mee kijkt en dat geeft me kracht op een of andere manier.

Als je nog wat wil weten mag je het altijd vragen maar nu stop ik even tranen rollen even over mn wangen, rot hormonen

 

Hallo,

Hier (helaas) nog een ervaringsdeskundige. Mijn moeder is in oktober 2004 overleden na een ziekbed van 3 1/2 jaar. Zij had eierstokkanker. Mede daardoor is er bij mij in 2002 ook een eierstok verwijdert.

Voordat mijn moeder ziek werd was mijn schoonvader ziek (ook kanker). Hij is inmiddels ook overleden (december 2005).
Ons leven heeft al die jaren min of meer stil gestaan. Zo wilde ik altijd graag voor mijn 25e moeder worden, maar ik kon het mijn moeder en schoonvader niet aandoen om zwanger te worden in de wetenschap dat zij hun kleinkind niet zouden kunnen zien (opgroeien).
In 2003 zijn wij getrouwd en daar zijn dus alle ouders nog bij aanwezig geweest. Ik kijk daar dan ook met veel plezier op terug.

En nu ben ik zwanger..... Heel erg gewenst, maar niet gemakkelijk. Mijn zwangerschap verloopt heel stroef (constante misselijkheid, zware vermoeidheid en ziekenhuisopname) en misschien wel daardoor mis ik mijn moeder meer dan ooit. Ik zou nu zo graag met haar willen overleggen en dat kan niet meer. Gelukkig leeft oma (moeder van mijn moeder) nog en is die heel open over haar zwangerschappen. Ook mijn vader weet nog heel veel van vroeger. Maar zoals al meerdere keren gezegd; het is niet hetzelfde.

Grts, Maartje

PS Misschien een leuke tip; ik heb mijn vader het boek 'Papa vertel eens' cadeau gedaan. Zo heb ik later een mooi document met de geschiedenis van mijn vader/ ouders erin.

 

Ik kan me helaas ook bij jullie aansluiten... Ik ben ook mijn moeder verloren, ook aan kanker. Ze is 6 jaar ziek geweest, ze had beenmerg kanker, en mijn moeder is 49 jaar geworden. Ze is in 2002 overleden.
Wat mij het meeste steekt, is dat ze mijn man helemaal niet heeft leren kennen. Dat vind ik zo erg! Ik heb mijn man pas ontmoet na dat mijn moeder is overleden, denk dat ik er toen pas meer voor open stond... Dus bij de trouwerij in 2005 had ik ook best een leeg gevoel. En toen ik voor het eerst zwanger was miste ik haar ook enorm! En nu ben ik voor de 2e x zwanger en ik voel me weer precies hetzelfde. Ik ben nu heel erg gelukkig, en had me alles niet beter kunnen wensen, maar toch mis ik mijn moeder heel erg...

 

Hoi Marloes,

Ik weet niet hoe het is om geen moeder meer te hebben, maar ik kan me het wel voorstellen dat het een enorm gemis voor je moet zijn, zeker bij momenten als deze.
Ik hoop dat je de kracht vindt toch te genieten van je zwangerschap.
Verder wens ik je heel veel sterkte, ook natuurlijk voor alle andere meiden die op dit topic gereageerd hebben!


Liefs Marie

 

Helaas, ik kan er ook over meepraten. Ik was 8 weken zwanger toen mijn moeder stierf. Ik heb het nooit aan haar verteld, want ze kon het toch niet meer meemaken en dat had alleen nog maar meer verdriet bij haar gebracht.

Je moeder niet meer hebben blijft volgens mij altijd een gemis, ook al ben je 80. Zij blijft toch vaak de grootste steun in je leven.

 

mijn moeder heeft ook helaas mijn man nooit leren kennen

 

Nou verschrikkelijk voor jullie. Gelukkig spreek ik niet uit evaring.
Mijn moeder heeft wel haar beide ouders verloren een half jaar en een jaar na de geboorte van mijn oudere zus. Dus op de zwangerschap en de geboorte na heeft ze eigenlijk niks kunnen delen. Net zo min als de geboorte van mij. Ik weet van haar dat het slijt en went, maar dat je er toch veel mee geconfronteerd wordt. Vakanties in NL waar ze andere opa's en oma's op visite zag komen bij hun kleinkinderen, zwemdiploma's/rapporten laten zien aan opa en oma, de zorgen en blijdschap delen. Het zal voor iedereen anders zijn, maar dat het lastig is is een ding dat zeker is.
Het speelde nooit een prominente rol in ons gezinsleven, maar achteraf heeft het er wel toe geleid dat zowel mijn zus als ik vroeg zwanger wilden worden. Na de geboorte van onze kinderen hebben we het er weleens over gehad. Dat we toch nooit wilden meemaken wat mijn moeder had, nl dat de oma's/opa's de kleinkinderen niet meemaken. Garanties heb je nooit, maar risico's verminderen kan wel.
Ik weet niet of het voor jullie boeiend is om te horen hoe de andere kant van de medaille is (nl ik als kind van een moeder die haar ouders niet bij de zwangerschap had), maar wie weet.
Gek, maar op haar manier heeft ze er altijd voor gezorgd dat ik wél altijd het gevoel heb gehad 2 oma's en 2 opa's te hebben, ook al heb ik ze nooit gezien.

Heel veel sterkte en ik weet zeker dat hoe hoger het hoogte/dieptepunt hoe meer het gemis. Maar dat je een manier vindt om ermee om te gaan weet ik zeker!

 

Hoi Marloes,

Mijn moeder kreeg januari 2006 te horen dat ze kanker had, met heel veel uitzaaiingen. Na een heftig maar ook mooi jaar hebben we afgelopen december afscheid van haar moeten nemen. Het is dus nog maar 6 maanden geleden dat ze is gestorven. Ze was net 50 jaar geworden.

Mijn moeder wilde graag dat we doorgingen met ons leven, dus dat doen we ook allemaal. Daarnaast heb ik de laatste dag van haar leven veel gepraat over kinderen krijgen, zwangerschap e.d. omdat wij het toch wel een beetje in ons hoofd hadden.

Mijn moeder heeft tegen me gezegd dat ze me zou helpen tijdens deze periode; het zwanger worden en de zwangerschap, en dat ze zal helpen zodat we een mooi kindje zullen krijgen.

En geloof het of niet maar ik ben gestopt met de pil en ik ben niet meer ongesteld geworden, het was meteen raak. Ik had echt meteen het gevoel of dat ze me echt had geholpen. Nu heb ik echt heel sterk het gevoel of is ze heel dicht bij me en dat voelt erg fijn!

Meiden die geen moeder meer hebben: je moeder staat achter je en ze zorgt nog steeds voor je, ze zal je helpen! Misschien is dat een goede troost voor ons allemaal.
Liefs Appelsientje

 

ik ben helaas beide ouders kwijtgeraakt in 1 jaar tijd.
mijn vader in maart.mijn moeder kreeg in augustus te horen dat ze kanker heeft.na een periode in een hospice is zij in november overleden.
in december had ik een positieve test en kon het bijna niet geloven.het moeilijkste was dat ik eind januari een miskraam kreeg en geen van ouders had om er over te praten.nu zijn ze beiden sinds kort pas uitgestrooid en heb ik er vrede mee.
op mijn trouwdag 13 april j.l.heb ik vreselijk lopen huilen omdat mijn ouders er niet bij konden zijn.zit nu dus ook met tranen in mijn ogen.
ik ben nu weer zwanger en zal mijn ouders vreselijk missen wanneer de kleine geboren is,vooral mijn vader die was grotendeels bij de geboorte van mijn zoontje.
pff.niet zo makkelijk om te vertellen.
mijn beide ouders draag ik bij me elke dag,van beiden draag ik een ring die zij ook gedragen hebben.
liefs kristy

 

Mijn oma is overleden aan borstkanker en uitzaaiingen hiervan toen ik net 6 of 7 weken zwanger was van Mike.
Ze was dan wel niet mijn moeder, maar de band bijna was net zo sterk.
En inderdaad zijn dit van die momenten in je leven die je zo graag gedeeld zou hebben met haar dat daardoor het gemis nog eens groot word en extra veel pijn doet.

Ik heb wel het geluk gehad dat ik het mijn oma nog heb kunnen vertellen, en wat was ze blij! Sinds lange tijd straalde ze, zo mooi!
Anderhalve week later overleed zij, maar ik ben zo blij dat ik dat moment nog met haar heb kunnen delen, ik vond dat zo belangrijk.

ik wens jullie allemaal heel veel sterkte toe!

 

Ook ik kan hier helaas over mee praten...ik ben mijn moeder verloren aan een hartinfarct toen ik 18 was...ze is net 51 geworden ookvooral tijdens mijn zwangerschap miste ik haar vreselijk...en nu nog steeds...net voordat ik zwanger raakte van Kylian heb ik mijn vader verloren na een heel zwaar sterfbed van bijna 2 weken...toen was ik zwanger van Kyl en had ik geen ouders meer om het te delen...ik mis ze beide vreselijk...ook toen we kyl zijn verloren heb ik de steun van mijn eigen ouders enorm gemist...elke dag denk ik nog aan ze....ik vind het wel weer een mooie gedachte dat Kylian nu bij zijn opa en oma is...leuk is het niet..maar het geeft een soort van rustig gevoel....
Het is en blijft gewoonweg een groot gemis...en dat is echt een rot gevoel

liefs Pjetje

 

Goh, Kristy, wat veel overeenkomsten met het verhaal van mijn moeder. Die had beide ouders nog na de eerste maar binnen een half jaar overleed haar moeder en een half jaar later haar vader. Bij de tweede waren ze er dus beiden niet meer. Sterkte voor jou en de rest...

 

Bij mij is het een beetje anders. Mijn moeder leeft nog maar ze heeft mij en mijn 3 broers verlaten toen ik 4 jaar was.
Daar heb ik het nog steeds wel moeilijk mee zeker omdat ik nu zelf twee kids heb.
Ik mis een moeder ook wel eens. Vooral als je zwanger bent en bij andere gebeurtenissen in je leven.
Maar het is niet anders. Gelukkig heb ik een lieve vader

 

Bij mij is het net andersom. Ik heb mijn vader plotseling 9 maanden geleden verloren. Hij betekende alles voor me. Hij was mijn vader en moeder in 1. Ik heb nog wel een moeder maar niet zo veel en hecht contact mee. Ik mis mijn vader ook heel erg en wil mijn zwangerschap ook met hem delen, hij was ook altijd ontzettend leuk met kinderen. Ik kan eigenlijk niet zeggen hoe ik hem erbij betrek, want ik heb het nog steeds niet verwerkt/een plekje gegeven. Ik ben er nog erg veel mee bezig en eens in de zoveel tijd komen alle emoties los wat me weer even kracht geeft om verder te gaan.

 

Hallo Marloes,
Ik herken je verhaal enorm. Mijn moeder overleed aan kanker toen ik 12 was. Inmiddels ben ik 31 dus het is bijna 20 jaar geleden. Toch mis ik met name nu een moeder figuur. Ook de moeder van mijn man is vorig jaar overleden. Tijdens mijn zwangerschap en nu na de geboorte zou ik graag dingen met mijn moeder willen delen, bespreken, advies vragen etc. Mijn vader woont in peru met zijn nieuwe vrouw. hij heeft zijn kleinkind wel bezocht maar is nu weer terug. Zonder ouders zijn in deze tijd is toch wat raar. Gelukkig geniet ik van mijn man en andere familie leden maar het blijft anders.

Ik heb laatst van iemand het boek mam vertel 's gekregen. Hier kun je van alles invullen over jezelf en dat later kado doen aan je kind. Ik wou dat ik nu zoiets van mijn moeder had. Dat had mij veel antwoorden gegeven. Ik hou het nu bij voor mijn meisje. Hopelijk geeft ik het haar op een mooi moment (trouwen of zo) en kunnen we er dan samen over praten en om lachen.
Mocht ook mij wat eerder overkomen dan heeft zij toch veel informatie over haar mama en kan dat wellicht steun geven.

@Marloes goed dat je dit topic hebt geopend, je ziet dat er vele zijn die het herkennen. Succes meid en hopelijk vindt het allemaal zijn plekje.
@Bobbie dat is nog kort geleden, kan mij voorstellen dat verwerken en missen nog erg dicht bij elkaar liggen.
@Amber fijn dat je zo een lieve vader hebt. Kan me ook voorstellen dat je dan toch een moeder figuur blijft missen. Die vervullen toch een andere rol.