Nee echt niet. Wel als er iets niet lukt met speelgoed, dat dat een schop krijgt, maar nog nooit op een mens ( gelukkig). En nu is kk oud genoeg en zal dat sws niet meer gebeuren. Bij moeheid gaat kk op de bank liggen. En bij onmacht dus een schop tegen speelgoed ( hoewel dat nu ook nauwelijks meer gebeurt). Maar als een ander kindje vervelend is , draait kk zich om of zegt er wat van. ( toen kk kleiner was was het vaak omdraaien en natuurlijk niet praten) Of als ik aan kk's grillen / willen niet toe geeft, dan is kk boos, maar huilt en loopt weg.
Ik vind het jammer dat het als moeder steeds moeilijker wordt om je zwakte te laten zien, terwijl opvoeden in deze tijd mijns inziens juist hartstikke moeilijk is af en toe en we elkaar zouden moeten helpen waar nodig. Het maakt ook dat je het idee hebt érg duidelijk te moeten zijn in je mening, welke deze dan ook is, omdat je anders als kwetsbaar gezien wordt, en dat is dan wel weer het laatste dat we willen. Ik hou ziels en zielsveel van mijn kinderen, maar soms kan ik me zo machteloos voelen en dan doe ik soms dingen waar ik spijt van heb. Zoals die ene tik die ik eerder in dit topic opbiechtte. En ik denk dat de meeste moeders niét achter hun tikken staan, maar dat je als moeder en mens soms gewoon dingen doet waar je spijt van hebt. Gelukkig is er al lang onderzocht dat je geen perfecte moeder hoeft te zijn maar een goed genoegmoeder, en dat houdt in dat we fouten mogen maken en daar ook van mogen leren.
Nou serieus hoor kwa tikken gesproken dit is een moment waarop ik heeeel veel weg moet lopen, dit is dag 3 warbij onze dochter het s'avonds vertikt omte gaan slapen en alleen maar hult krijst slaat schopt.. Watmoeten we doen volgens de moeders die geentikken uitdelen dan?
Heel rustig zeggen dat het prima is dat ze niet gaat slapen maar dat jij niet meer terugkomt omdat je er klaar mee bent. Een kus en knuffel geven en weg lopen. En jezelf écht voornemen je rust te bewaren. Je kunt het!
Ze zeggen toch weleens, gewoon neerleggen en weglopen. Maar dat zal je vast al geprobeerd hebben. Als ze wilt huilen , huilt ze maar lekker. Doe de deur beneden dicht en je hoort het niet. Maar ik zou wel vragen waarom ze huilt, mss zijn er wel spoken onder haar bed? ( in haar beleving natuurlijk) Of als het niet lukt stickervellen?
tja i wish, ze verlangt gewoondat we bij haar blijven totdat ze slaapt, spoken zijn het niet, in dr bed leggen helpt niet want ze klimthaar ledikant gewoon uit, gaat gillen krijsen schoppen en slaanals je probeert haar in dr bed te leggen, dus tja.. manlief zit er nu bij want ik was heeeldicht bij het punt..
Mroos: wat mij betreft spreek ik over ouders die er geen spijt van hebben achteraf en het de normaalste zaak van de wereld vinden hun kind een tik te geven...
ik denk toch dat het sleutelwoord consequent zijn is. Haar in bed leggen en vertellen dat het tijd is om te slapen en weggaan. Iedere keer dat zij uit haar bed komt haar weer terug leggen. En weer weggaan. En dit volhouden. Het is zwaar en je zal er een week flink druk mee zijn, maar waarschijnlijk is de boodschap daarna duidelijk en zal ze gewoon in haar bed blijven.
Ja sorry, maar daar ben ik er 1 van... Al vind ik t nooit leuk en voel ik me achteraf schuldig. Maargoed hij is 11 mbden dus tik op de billen is nog niet van toepassing. Tik op de vingers als iets gevaarlijk is
Hier sluit ik me dus bij aan, dat laatste is al gebeurd ook en dat heb ik hier geloof ik ook al opgebiecht. Verder... ik kan me ergens echt wel een voorstelling maken met waarom het soms wél kan helpen. Ik heb er best wat gehad vroeger en echt ik dácht er niet eens aan om de reden tot die tik nog eens te herhalen! WEL is het héél belangrijk dat ze weten waarom het een tik oplevert, dat was bij mij persoonlijk dus soms niet en dat werkt alleen maar verwarrend of angstopwekkend. Dát zou ik er absoluut niet mee willen bereiken. offtopic; Overigens heb ik als "kind" mijn vader ooit eens terug gemept. was "al" een jaar of 17 en kwam veel te laat thuis. Zoveelste keer. Die tik van hem was onmacht en frustratie, dat begreep ik toen ter plekke al. Hij sprak zijn angst uit maar op een heel ongelukkige manier "Ja, zo word je nog eens een ordinaire straat h**r! je bent al aardig op weg, ook!" Eerst meppen en dan ook nog zo iets? neuh, Anouk stond even voor zichzelf op en stampte vervolgens keihard de trap op met als keiharde tekst terug "ja, maar dan wel dankzij JOUW opvoeding. Beetje je kind meppen omdat je zelf niet meer weet wat je moet. Praat gewoon met me man!" Precies de waarheid was het, maar ja we hebben het in dit topic over iets jongere kids denk ik.. Die zullen dat nog niet zeggen. Heeft toen toch best wel geholpen moet ik zeggen Pa en ik kunnen overigens nog steeds geweldig goed met elkaar door één deur hoor geen jeugd-trauma's hier..
Ik denk dat idd consequent blijven het enige is wat zal gaan werken. Want blijven is natuurlijk heel gezellig.
Nooit gehad, nooit gegeven. Gewoon omdat ik het niet gewend ben denk ik, en omdat het nooit nodig was, heb erg lieve kindertjes Maar zolang er niet mishandeld wordt vind ik dit nou typisch iets wat je als ouder zelf moet bepalen.
Vlgs mij word ik nog verkeerd begrepen... Mroos sprak over 1 keer en dat ze er toen spijt van had. Ik bedoel dus niet de ouders die hun kind tikken geven omdat ze denken dat het kind ervan leert en er dan spijt van hebben. Tikken geven levert niet meer op dan het duidelijk uitleggen waarom iets niet mag, het levert juist minder op.
Poeh als ik alle meningen op zp moet geloven zijn er tegenwoordig een hoop slechte moeders op deze aardbol! Werk je voor wat extra luxe en breng jij je kinderen daarom naar een kinderopvang : slechte moeder Heb je ooit je kind een tik gegeven: slechte moeder Geef je geen borstvoeding: slechte moeder Laat je bij een baby oorbellen schieten: slechte moeder Zo kan ik nog wel even een tijdje doorgaan. Walgelijk gewoon hoe moeders elkaar hier kunnen afkatten! Zoals bleumoon in een ander topic ook al typte: Misschien zijn sommige situaties niet ideaal maar ik denk dat bijna elke ouder het beste voor zijn/haar kind over heeft.
Niet vaak, maar ik heb wel eens een 'tik' gehad. Behoorlijk harde ook. Maar ik moet toegeven, dat ik het toen ook echt verdiend had in mijn ogen. Wat ik er aan overgehouden heb? Eventjes een zeer achterste en een gekrenkte trots, maar zeker geen gevoel van onrecht of iets blijvends! Of ik het zelf ook zou doen? Misschien. Alleen niet op de manier waarop mijn ouders het deden, wel milder. En uiteraard niet zomaar, maar als het écht te bont is gemaakt. Het moet ook bij een tikje blijven. Hoeft niet eens hard te zijn om indruk te maken. Nog een reden om het niet vaak te doen, want dan heeft het geen effect meer. En het belangrijkste: Je kind moet begrijpen waarom het een tik krijgt. EN dat het daarna ook klaar is. Dit is gewoon hoe ik hier over voel. Misschien zal het nooit zover komen, wie weet? Maar ik ben niet bang om hier mijn mening over te geven. Degenen die mij nu een slechte moeder vinden, ach. Die weten niet waar ze het over hebben.