Ik mocht vroeger met de blote billen op tafel en kreeg een pak slaag op mijn achterste... Ik kan me nog herinneren dat ik vaak niet eens begreep waarom ik het kreeg en uiteindelijk op de tafel lag met de gedachte: 'Hier moet ik even doorheen en dan ben ik er weer vanaf'. Mijn pa heeft mijn broer met de riem geslagen... Hier in huis word niet getikt en zeker niet geslagen, wel uitgelegd en best weleens gemopperd... Noem me doorgeslagen naar de softe kant, maar ik vind de pedagogische tik nergens voor nodig (en bovendien bij wet verboden, naar mijn weten) en kan het prima af zonder...
Ja gehad Ja ik heb wel eens gedaan Dit topic vraagt gewoon om commetaar en uiteindelijk misschien wel ruzie snap niet zo goed wat hier de bedoeling van is
Er heerst een onwijs taboe op een tik geven en ik denk dat weinig ouders er in hun dagelijks leven openlijk voor uitkomen, toch denk ik dat er weinig ouders zijn die hun kind nooit van hun leven een tik hebben gegeven. Mijn ouders sloegen, vaak uit onmacht of als laatste redmiddel qua dreigen. Ik zie mezelf nog bang in de kast(!) zitten omdat mn vader dreigde de deur in te trappen en een tik te geven. En als je nu 2 monsters voor je ziet; verre van. Toch is mijn verleden reden dat ik bewust heb gekozen om de tik nooit 'bewust' in te zetten, als straf. Laatst keek ik om en zag ik dat mijn peuter van twee mijn jongste van toen 6 maanden belaagde, ik schrok daar zo van dat ik uit reflex een tik op de wang van mn oudste gaf. Of ik er trots op ben? Zeker niet. Maar ik ben ook niet trots op de keren dat ik nét iets te hard tegen mijn oudste schreeuw, de keren dat ik ja knik op verhalen van mijn zoon, maar eigenlijk niet luister, etc.. Ik hoop dat dit de enige keer was, maar misschien zullen er in de loop der jaren nog een paar gevallen bij komen. Slaan als middel om mijn kind te straffen zal ik nooit doen, maar blijkbaar ben ik wel in staat om uit reflex te slaan. Wanneer je maandelijks, wekelijks of dagelijks dit soort 'reflexen' hebt dan denk ik dat je je moet afvragen waarom dit soort momenten er zo vaak zijn, en wat je kunt doen om te verkomen dat dergelijke situaties ontstaan. Maar verder zijn we gewoon moeders, geen superhelden.
Ik heb wel eens vanuit pure frustratie en onmacht een tik op de luier gegeven. Ondanks dat ik 100 duizend en 1 manieren weet om het anders te doen, overvalt me dit gevoel van onmacht me wel eens. Trots ben ik er niet op, maar spijt heb ik ook niet. Ben ook maar een mens en dit overkomt me niet dagelijks of wekelijks. Dus zolang ik op momenten dat ik goed in me vel zit op een andere manier met mijn frustraties om kan gaan weet ik dat ik prima bezig ben als moeder....
Denk ook het om de leeftijd van de kids gaat..heb ze namelijk toen ze kleiner waren bijv 0 tot 4 bijv nooit geen tik gegeven..nu zijn ze 7 en 9 en geloof me dan heeft een strafhoek of time out echt geen nut..vaak stuur ik ze dan naar hun kamer..maar als ik zoon naar binnen roep en hij dan keer op keer weg rent en me dan keihard uitlacht en mij dan ook nog een schop wilt verkopen ik hem toch echt even beetje pak aan zijn arm op een wat hardere manier tja..mochten jullie tips hebben voor deze leeftijd hoor ik het graag hahaha maar slaan nee nooit
Mijn moeder deelde eigenlijk zelden een tik uit. Kan het me bij mij zelf eigenlijk niet herinneren maar bij mijn broertjes wel.. ook zelden trouwens. Ik ben zelf ook niet van de tikken maar, ja ik geef ook weleens een tikje maar ook zeer zelden.
Ik heb mijn dochter wel eens een tik gegeven, absoluut niet hard, ze moest er zelfs om lachen Een paar weken geleden was ze me steeds aan het slaan. Dus pakje haar handje en legde uit dat dat niet mag en dat het pijn doet. Ze keek me aan, en haalde vol uit in mijn gezicht. Ik heb toen een tik terug gegeven. Daar schrok ze wel van maar ze heeft het niet meer gedaan. (hetzelfde geldt voor knijpen) Ik ben er niet trots op, maar voel me ook zeker geen alechte moeder.
Ik heb vroeger inderdaad wel klappen gehad, vaak was het raak op mijn hoofd of schouders. Dit vind ik gemeen en zal ik nooit bij mijn kindjes doen. Als de oudste echt te ver gaat en niets meer helpt krijgt hij van mij wel een tik op de handen of billen ja maar dat gebeurd misschien 1 keer in het jaar. Wij straffen dmv zitten in zijn eetstoel en dit is ook de enige straf die hij krijgt. Mijn vriend is hier strenger en consequenter in dan ik, ik waarschuw vaker Wat ik absoluut niet accepteer is als hij mij knijpt, bijt of slaat want dat krijgt hij terug ( slaan dan in de vorm van een tik op zijn vingers). Puur omdat hij mag weten en voelen dat dat pijn doet en niet uit onmacht dus. En het is iets wat wel helpt want daarna laat hij het wel uit zijn hoofd. Overigens krijgt hij wel eerst een waarschuwing voortdat ik iets terug doe: als je mama nog eens knijpt dan knijp ik je terug want dat doet pijn. Dat is vaak al genoeg gelukkig. Wat anderen hiervan vinden maakt me trouwens ook niet uit, al sta ik in de winkel. Soms is de oudste zo dwars dat hij niet meer mee wil lopen en dan ga ik echt geen kwartier staan onderhandelen of waarschuwen. Dan is het of je loopt zelf netjes mee of ik pak je bij je arm en dan neem ik je mee. Dus ik loop regelmatig met een krijsend kind aan de hand die af en toe even gaat hangen om het lastiger te maken. Tja, pech voor hem want ik loop door , nou dan is het snel over. Een kind van vier maakt hier de dienst niet uit, niet binnenshuis en ook niet op straat
Grappig zou zie ik me zelf ook heel vaak lopen en soms zelfs met 2 gillende meisjes. Hoop dat mijn derde wat minder driftig wordt anders heb ik letterlijk handen te kort
Pfff ja,ik sleur ook vaak genoeg mn dochter over straat hoor...achteraf denk ik dan weleens "had dat nou gemoeten?" Maar ik ga ook niet ellenlang onderhandelen op zo`n dweperige toon
Vaak genoeg een pats op m'n reet gehad, was ook niet bepaald een engeltje Maar zie zelf niet zo het nut in van een pats op billen, woorden en een strafhoekje werken hier goed
Een tik uitdelen doe ik niet, vind het niet nodig. Heb het vroeger volgens mij ook nooit gehad, maar weet het eigenlijk niet eens meer zeker. Nu is het sowieso bij ons niet nodig. hier krijgt hij één waarschuwing. bij de tweede keer zeg ik dat ik toch 3 tel en mama wil dat hij.......*vul maar in, hangt af van de situatie* Meestal kiest hij bij 2 eieren voor z'n geld en luistert hij gewoon. Als hij op straat niet luistert of doorloopt puur uit dwarsheid, werkt dit net zo. Mocht hij bij 3 nog krijsen en schreeuwen, pak ik zijn handje en neem hem mee. Het doet hem geen zeer, daar let ik wel op en zo stevig hou ik hem niet eens vast, maar hij trekt zich ook weer niet los
Ja hoor die van mij krijgt ook wel eens een tik hoor. Als ze een hele grote mond geeft of haar broertje van 1,5 expres een harde duw geeft. Was tijd geleden in de v&d en stond af te rekenen en kijk naast mij en zie haar niet meer. m'n eigen rot lopen zoeken en al flink in paniek en toen kwam ze doodleuk de roltrap weer op. ze is 6 en heb er van schrik ff een flinke tik op haar billen gegeven en gesist dat ze mama nooit meer zo mag laten schrikken. kwam er dus gewoon een vrouw naar mij toe die ff vertelde dat ze het erg ongepast vond grrrr. Gelukkig kreeg ik bijval van mensen dat ze mij zeker wel begrepen. Ik kan er vaak zo slecht tegen als ik bij vrienden of kennisen ben en die kinderen zijn soms oervervelend en ze gaan dan enkel in overleg met zo een kind. Lieffie he dat mag je niet meer doen he!Dat weet je toch wel he? Tuurlijk hoeft een tik niet. maar iets strenger mogen sommige ouders wel worden. Hoe vaak ik in een winkel wel niet hoor" lieverd doe maar niet"en dan gewoon verder laten gaan met dingen uit de schappen halen
Ik ben zo'n verschrikkelijke moeder die haar kind idd wel eens een tikje op dr billen geeft! Nee, ze word er echt niet slechter van. Nee ik maak haar op die manier niet bang voor mij. En nee ze luisterd niet alleen wanneer ze een tik voor de billen krijgt. Dat gebeurt alleen wanneer ze bijvoorbeeld al op de gang moet zitten en ( dat heeft ze sinds deze week in dr hoofd gehaald ) om mijn vriend vervolgens een slag in zijn gezicht te geven. Ja dan krijgt ze een tik voor dr billen.
Brrrrrr, praat me er niet van! Ik vind het echt VRESELIJK hoe veel kinderen tegenwoordig op worden gevoed. De 'Prinsjes & Prinsesjes' cultuur.. Waarin het kind alles mag en papa en mama alleen soms zeggen: Foeifoei, dat is niet lief. Bleeeeegh. Kinderen mogen niet huilen, geen straf krijgen, geen boze blik toegworpen krijgen of zonder eten naar bed bij niet luisteren. Want stel je toch eens voor. Tuurlijk, mensen die hun opvoeding doen zonder een tik snap ik helemaal!!!! Ik heb altijd gezegt dat ik ook geen tik voor de billen wou geven, maar daar ben ik toch even op terug gekomen. Als ouders maar weer regels en grenzen vaststellen. Ik kan er bijvoorbeeld ook niet tegen dat je als leraar/politie een kind niets meer mag maken. Laat ze de kinderen maar eens flink aan pakken. Dit gaat op deze manier helemaal de verkeerde kant op. En ik snap het ook niet, kinderen horen te weten dat er iemand boven hun staat. Plus dat het voor een kind super goed is om duidelijke regels en grenzen te hebben. Kinderen zoeken niet voor niks hun grenzen op, die zoeken ze op omdat ze die zo hard nodig hebben. Maargoed...... Ik denk dat het alleen nog maar erger word. In sommige topics heb ik al gelezen dat moeders hier flink uit hun plaat zouden gaan wanneer een lerares hun kind bij de arm zou pakken bij ongewenst gedrag... Waar gaat het heen??
Ik weet niet hoe het bij jullie zit maar ik vind het vanaf de leeftijd van 3,5 toch wel het meest pittig. Goh, wat kunnen ze dan dwars zijn zeg!! En nu heb ik er ook eentje pfffff precies zijn vader whahahaha. Maar toch is ie de liefste van de wereld Nu zit hij sinds deze week op school en moet zeggen dat hij al wat rustiger is en veel beter luistert, waarschijnlijk was hij er erg aan toe!