Ik vroeg me opeens af, hebben jullie zo'n gevoel gehad dat er opeens een belletje ging rinkelen in je lijf en je gewoon klaar was om een kind te krijgen? Bij mij was dat namelijk een jaar of twee geleden wel zo. Ik vond kinderen altijd leuk en wist zeker dat ik ze later wilde hebben maar als ik dan een tijdje in huis was geweest met een kind vond ik het ook helemaal niet erg om ze terug te geven aan hun ouders en lekker rustig naar huis te gaan en m'n eigen gang te kunnen gaan. Maar dat veranderde dus echt opeens. Ik weet niet meer precies wanneer maar opeens kreeg ik echt zo'n lichamelijke drang van: ik wil een kind, ik ben er klaar voor! Nu zijn er natuurlijk veel meer dingen die meespelen dan alleen zo'n biologische aandrang (studie, baan, huis, vriend die niet gezegend is met zo'n biologische wekker ), dus het zal nog wel even duren voordat ik eraan toe kan geven maar oh wat is dat een ongelofelijk sterk gevoel! Herkend iemand dit?
Hier begon het belletje langzaam te rinkelen een maand of 8/9 terug denk ik. Het laatste half jaar is het meer een alarmbel geworden haha Bij vl ging het iets langzamer maar inmiddels is hij er ook helemaal klaar voor en gaan we dit voorjaar proberen zwanger te worden. Kan soms dus sneller gaan als je misschien denkt
Ik kreeg pas op mijn 28e een serieuze relatie, ik wist toen al dat zwanger worden wel eens moeilijk zou kunnen worden door mijn pcos en omdat ik cyclussen van 30-90 dagen had. Toen 2jr geleden mijn 2 beste vriendinnen, beide jonger als ik, zwanger werden begon het bij mij ook eigenlijk. Heel cliche haha. Ik was ook wel bang dat ik al aan de late kant was omdat ik al 30 was. We woonden toen net samen en mijn vriend wilde sowieso een jaar wachten omdat we nog maar net samen woonden. Begrijpelijk natuurlijk, maar ik was wel bang dat we kostbare tijd verloren, aangezien mijn moeder met pcos twee keer 10jr erover deed om zwanger te worden. Maar ja, vriend wilde echt niet eerder beginnen met klussen, dus ik kon niet anders dan wachten tot hij er klaar voor was. Zijn biologisch belletje stond duidelijk relaxter afgesteld dan het mijne. En toen was ik in ronde 1 zwanger, al dat doemdenken voor niks...
Nee niet dat er een belletje ging rinkelen. Ik wist gewoon altijd al dat ik wel kinderen wilde en het liefst zo voor mijn 30e mocht het ons gegund zijn. Aantal jaren geleden juiste vent tegen gekomen, afgelopen september getrouwd en hij wilde sowieso (al wel eerder dan ik) kinderen. Ik was altijd nog een beetje bezig met: werk, studie, huis etc. Tot ik afgelopen november dacht: hmm ik kan altijd wel wachten op het perfecte moment maar wanneer is dat eigenlijk? Toen ''begonnen'' en zie mijn banner Helemaal blij!
Hahaha ja! Dat was wel grappig want we hadden dus afgesproken om nadat we getrouwd waren eerst 2 jaar geen kinderen te willen. We waren het er heel erg mee eens, geen probleem dus. Maar blijkbaar ging er dus na ongeveer 6 maanden bij ons allebei een belletje rinkelen. En we hebben allebei een tijdje niets tegen elkaar gezegd om de ander niet het gevoel te geven dat het opeens 'nu moet' etc. Na een maandje of 2-3 uiteindelijk toch een gesprek gehad. Uiteindelijk met nieuwjaar gestopt met de anticonceptie en zie mijn handtekening.
Nee juist niet! En werd er beetje onzeker van. Iedereen zei "straks weet je t gewoon ineens dat je t wil". En gevoel kwam niet! Zelf na m'n MA in dec was t gevoel niet overheersend! Heb altijd gezegd dat ik graag kk wil dus mogelijk dat "het gevoel" er daarom niet was. Geen idee! Nu weer zwanger en daar super blij mee en dat ik voor mij belangrijkste gevoel!
Nee, geen belletje.. Eerder een luchtalarm! Dit begon al vrij vroeg maar heb het tot onze diploma's weten te onderdrukken. Man was er pas klaar voor na het trouwen, dus een kleine 2 a 3 jaar echt heel rot gevoeld omdat ik alleen was in de kinderwens. 15 maanden na het trouwen zwanger geraakt. Als het aan mij had gelegen was ik met een dikke babybuik, of een kruipend kindje achter/voor ons aan getrouwd