mijn dochter van 5 klaagt al geruime tijd van buikpijn, ik ben al paar maal bij de dokter geweest en volgens hem is het niks, buiten wat darmen die opspelen hij raadde aan vezelrijker te eten, meer water minder snoep etc dat deden we ervoor al maar ben er nu nog meer aant opletten maar helaas ze klaagt nog altijd van buikpijn moet ik me zorgen maken? ik heb ook al ad juf gevraagt of ze klaagt van buikpijn maar daar heeft ze nog niks gezegd, ze doet wel turnen en zwemmen en mijn schoonmoeder denkt dat het mss de buikspieren zijn? want verder is ze niet ziek, naar het grote toilet gaan kan ze best goed. ze kan soms uit het niets hard beginnen huilen vd buikpijn, weet me geen raad, weer naar de dokter om weer hetzelfde te horen of aandringen om verder onderzocht te worden?
Mja aandringen zou ik dan zeggen. Ze zal toch met reden last van dr buik hebben.. Lichamelijk of misschien ergens over stressen?
Hoihoi, Buikpijn betekend vaak dat er "iets" aan de hand is(als lichamelijke oorzaken zijn uitgesloten!). Word ze gepest? Is school te moeilijk of te makkelijk? Slaapt ze niet goed of heeft ze thuis ergens last van? Ziet ze op tegen de komst van een broertje/zusje? Is er binnenkort een CITO toets op school waar ze tegen op ziet? Ik zou een dagje met haar weggaan(alleen haar) en even kijken wat er boven komt als je lekker veel één op één tijd met haar hebt. Vaak zijn dat de momenten waarop ze moeilijke dingen durven te vertellen.
Hier ook een dochter die veel klaagt over buikpijn, maar ik zie bij haar dat het gewoon iets is, waar zij zich dan zenuwachtig over maakt. Ik vraag dan wel door en meestal komt het er dan wel uit en is de buikpijn over.
Buikpijn kan zoveel oorzaken hebben. Eva heeft al jaren regelmatig last van buikpijn. Kan zo ineens heftig opzetten. Duurt dan een dag of 2 en neemt dan langzaam af. Ontlasting is allemaal in orde. H.a wist het ook niet. Totdat ze 2 jaar terug ineens een migraineaanval had en ik ging google naar kindermigraine. En wat blijkt, voordat de migraine zich openbaard bij kinderen, hebben ze vaak last van onverklaarbare buikpijnaavallen. Oftwel; buikmigraine. Bij het ene kind stopt die buikpijn nadat de hoofdpijnen zich openbare en bij de andere blijft het naast elkaar bestaan. Wat dus bij Eva het geval is. Voor mij wel een opluchting, want eindelijk wist ik de oorzaak van de buikpijnen. Als jij het niet vertrouwd, gewoon teruggaan naar de h.a
Buikspieren zijn het niet. Kinderen hebben al niet zo veel spierpijn en dan is dat maar heel soms. Ik dacht dat hier ook maar de kinderarts wees dat meteen van de hand.
Vanaf die leeftijd heb ik zelf jarenlang 'buikpijn' gehad. Bij dokters geweest, onderzoeken ondergaan, en er is nooit een lichamelijke oorzaak gevonden. "Het zal wel iets psychisch zijn" was de diagnose, en dat was blijkbaar reden om er verder niks mee te doen - na minimaal een jaar in medisch circuit. Achteraf denk ik dat die diagnose zéker juist was, maar het zou dan niet mijn keuze zijn om het daarbij te laten. In mijn geval was het een combinatie van faalangst en streberigheid, waardoor ik enorm in de stress schoot als ik eens een fout had gemaakt op school. Dat heb ik in m'n eentje moeten 'oplossen', kon eigenlijk nergens terecht met mijn zorgen en angsten (was 'de slimste van de klas' dus niemand kwam op het idee dat ik me daar zorgen over zou maken). Het lijkt me goed om eerst lichamelijke oorzaken uit te sluiten, dat heb je volgens mij al prima gedaan. Praat met je kind, over haar gevoel, over wat ze leuk vindt en over wat ze spannend vindt. Laat haar weten dat je van haar houdt, en dat dat niet aan voorwaarden verbonden is. Help haar om weerbaar te zijn en zich niet al te druk te maken. Sterkte!
gepest wordt ze niet het is een haantje de voorste en een voorbeeldige kleuter in de klas qua schoolresultaten, maar ik weet dat mijn beide kids streven naar perfectie en faalangst hebben, maar de buikpijn is nog niet zo heel lang geleden begonnen. over de komst van broertje of zusje wordt er eigenlijk weinig gepraat en als we er over praten is ze euforisch erover... ik weet dus niet wat er scheelt, ze speelt wel heel veel in haar hoofd met ik wil groot zijn...
Ahja hier ook zo'n kleuter.. Ze is echt goed in bijna alles maar enige wat ze wil is groter zijn want als je 5 bent... Of dan zegt ze "jeetje wat ben ik dom!! Ik kan niet eens lezen". Terwijl ze hele boeken uit letterlijk uit haar hoofd kent maar toevallig die niet omdat hij nieuw is. Lastig wel om mee om te gaan soms. Zeggen dat ze niet dom is heeft namelijk echt niet het gewenste resultaat.