Nou, komt ie; Afgelopen oktober (2022 inderdaad) had ik een groepsactiviteit met een organisatie; was mijn eerste uitje en ik vond het spannend, maar het was in mijn regio en dus een soort thuis-wedstrijd. Toch maar gegaan dus. Daar sprak ik op een gegeven moment de man in kwestie tijdens het wandelen en 's avonds nog even op het terras. Leuke man vond ik, maar ik kon hem nergens terug vinden. Hij was mee als introducé. Losgelaten en laatst, toen ik foto's terug keek van dat uitje , zag ik hem staan en dacht ik nog even van "oh ja, daar heb ik toen leuk mee staan kletsen". Afgelopen mei ontving ik in mijn account van die organisatie een berichtje van deze man; hij verontschuldigde zich mij privé lastig te vallen, maar... hij herinnerde zich het uitje en ons gesprek en gaf aan dat hij dat destijds leuk vond en nu zelf lid was geworden en toen gingen we dus mailen. Mailen werd uiteindelijk het idee; zullen we een keer koffie drinken met die lekkere appeltaart die jij aan hebt geraden? Ja, gezellig. Dat was in juni. Een hele leuke middag, veel zitten praten, gelachen en uiteindelijk ook nog uit eten geweest. Weer naar huis en per app (ik die appen haat...) verder gekletst en bedacht dat we het leuk vonden en nog een keer zouden afspreken. Dat hebben we dus gisteren gedaan middels een wandeling van 15 kilometer en opnieuw uit eten. We vinden elkaar leuk. Achteraf blijkt dat hij alleen mij gecontact heeft, omdat hij ons gesprek (en mij) leuk vond. Ik heb nog niet gezegd dat ik stiekem wel blij was met zijn berichtje. Ik heb het op de vlakte gehouden als in; Oh ja... ja, dat weet ik nog wel". Hahaha. Flauw, maar dat vertel ik nog wel een keer. Enige nadeel is dat hij ellendig ver weg woont. Althans; voor onze levens zoals ze lopen is anderhalf uur echt een crime. Maar vrijdag ben ik in de buurt en dan gaan we weer afspreken. We gaan zien waar het eindigt, maar vooralsnog vind ik het leuk en het is een leuke man.
Klinkt goed en snap dat afstand lastig kan zijn, dat zou hier ook een issue zijn geweest. Maar aan de andere kant, als het echt een leuke vent is...
hoi allemaal, vorig jaar ergens had ik mij in geschreven bij een matchbureau, daar kwamen een paar dates uit maar allemaal niks geworden. ergens halverwege mei dacht ik laat ik tinder nog een kans geven en ik raakte in gesprek met iemand, we hebben een hele tijd via tinder geappt en na tijd over gegaan op whatsapp, we zouden begin juni afspreken maar ik kreeg een burn out en had totaal geen energie om af te spreken, we appten dagelijks, ik heb hem toen ook verteld wat er aan de hand was, en ik dacht nu zal het appen wel klaar zijn, maar hij bleef appen en regelmatig vroeg hij hoe het met me ging, uiteindelijk hebben we elkaar ontmoet toen ik me weer wat beter voelde, en het voelde meteen zo goed, we hebben toen de hele avond met elkaar zitten praten over van alles, de volgende dag al had ik wat kriebels in mijn buik, we hebben elkaar die week nog 2x gezien, toen ging ik op vakantie, ik had hem al wel verteld wat ik voelde en hij had het zelfde, maar goed ik ging op vakantie en toen ik terug kwam ben ik bijna meteen weer naar hem toe gegaan, dat was zo fijn en dat was ook de eerste keer dat we elkaar zoenden, vanaf die dag zijn we veel samen, een week na dat ik thuis was vroeg hij of ik zijn vriendin wilde zijn, heel graag natuurlijk ik word met de dag verliefder op hem en hij op mij, zo'n fijn gevoel! onze kinderen hebben elkaar al ontmoet en dat klikt ook goed we wonen gelukkig ook niet ver bij elkaar vandaan. ik ben heel gelukkig met hem
De man met wie ik op date bent gegaan is geen apper. Naja prima dat kan. Maar als het constant van mijn kant moet komen ben ik er gauw klaar mee. Nu dus al een paar dagen niks gehoord van hem omdat ik zoiets heb van nu app jij maar eens een keer. Dat gebeurd dus niet ondertussen praat ik wel met andere mannen. Waar van 1 leuke. En die stuurt wel uit zichzelf berichtjes, merk toch dat ik dat sowieso al fijner vind.
Ah, zal ik er nog even iets anders ingooien dan. Het slaat helemaal nergens op hoor heb t er ook niet met hem over gehad. Hoop dat ik voor die tijd mezelf wat verstand aan weet te praten. Maar de laatste weken heb ik soms momenten dat ik ineens zo overspoeld word door mijn gevoelens, dat daar gewoon een soort angst bij komt kijken. Angst om dit kwijt te raken. Angst voor hoe gebroken ik zou zijn. Hoe verdrietig. Angst dat hij dit niet zal blijven voelen. Het slaat helemaal nergens op, ik begrijp dit gevoel ook niet. En zoals oma altijd zei; angst is een slechte raadgever. Begrijp gewoon niet waarom. Alles is goed, hij is lief, geweldig. Waarom komen dit soort gevoelens dan erbij kijken? Ik wil me niet zo voelen, altijd gericht op het potentiele negatieve. Overtuigd dat ik niet goed genoeg ben. Zucht. En t voelt nu echt enorm als aanstellen dat ik dit hier zo neerzet. Denk dat ik het daarom ook niet met hem wil bespreken.
@Lill knuffel meissie. Wat een rot gevoel is dat hé?! Dat negatieve stemmetje in je hoofd. Wat voor mij helpt is om het dag voor dag te zien en in het moment te zijn. Alles gaat voorbij. Je bent nu blij geniet daarvan, want wie weet wat morgen brengt. Maar ook zeker andersom. Als je je rot voelt, ook dat gaat voorbij. Je laatste zin is dat je het niet met hem wil bespreken, maar ik denk wel dat je zo het stemmetjes stil kunt krijgen in je hoofd. En draai het eens om. Als hij zich zou voelen zoals jij je op dit moment voelt, zou je dan niet willen dat hij het met je deelt zodat jij hem vast kan pakken en kan zeggen dat alles goed komt.
Jawel. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat er niks is wat je hiertegen kunt zeggen. Al zou hij zeggen dat hij de rest van zn leven bij me wil zijn, dat kun je nu gewoon nog niet weten. En ik probeer het ook van dag tot dag te zien hoor. En dat ging me aardig goed af, tot de laatste weken. In het begin had ik ook heel veel moeite met in de toekomst plannen. Hij had het dan in februari al over mei en dan had ik zoiets van: er kan zoveel gebeuren in de tussentijd, dat zien we dan wel. Maar langzaamaan gaan we steeds meer dingen vooruit plannen, en geloof dat dat ook maakt dat ik merk dat ik hem in mijn toekomst wil houden... dat ik nog zoveel leuke dingen wil doen samen. Ugh, ellendige hersenen
Ik lees nog steeds mee. Heb ook veel meegemaakt, maar weet nog niet of ik dit hier wil delen Voor jou: Ik heb heel veel gehad aan het boek 'liefdesbang'. Gaat over bindingsangst/verlatingsangst, als ik zo vrij mag zijn om het voor je in te vullen, daar lijkt t wel een beetje op nu je het zo neerschrijft.
Thanks voor de tip heb hier normaal echt weinig last van. Ben dan meer van het idee: als je het ergens anders beter kunt krijgen, lekker gaan. Dat heb ik nu ook wel.. beetje verscheurd tussen: hij verdient beter dan mij en ik wil dit niet kwijtraken zal eens kijken naar t boek. Baad het niet.... Het komt vooral weg bij hoe ik mezelf zie geloof ik. Edit: heb even gekeken naar wat kenmerken van bindings/verlatingsangst. Hoewel ik er wel 1 of 2 herken heb ik niet het gevoel dat dat het is. Denk eerder dat het mn eigen onzekerheden en hoe ik mezelf zie zijn. Mgoed, misschien heb ik dat verkeerd. Merk wel dat ik nu in de vakantie veel te veel tijd heb om na te denken, mis de hersenactiviteit van mn werk en dergelijke. Wellicht speelt dat ook een rol. Moet iig zien dit los te laten..
Nou de man van de vorige date heeft niks meer gezegd sinds zaterdag. Daaaaaag.. Praat ook al een tijdje met een andere man.. Een Italiaan dus we praten voornamelijk Engels. Hij wilt vanavond afspreken, morgen gaat ie op vakantie naar Italië. Anders hadden we morgen afgesproken. Zit nog even te bedenken wat ik ga doen. Heb morgen ochtenddienst en kan pas na 21:00 uur vanavond.
Zit er nog. Zal ook altijd wel blijven vermoed ik. En het feit dat we gister voor het eerst een 'ruzie' (zo is t niet eens te noemen eigenlijk) hebben gehad helpt dan niet echt mee Maar merk dak zelf niet echt op een lekkere plek ben momenteel. Maar vanaf morgen weer gewoon aan t werk, wil weer fanatieker sporten, ik weet dat ik gewoon slechter ga als ik geen vast ritme heb. Dat had ik als kind al. Maar tis in de vakanties toch altijd moeilijker te behouden. Hoe is het bij jou? En bij de rest van de dames?
Zo herkenbaar dat je een ritme nodig hebt, dat vind ik ook altijd zo naar aan vakantie s. Gisteravond/vandaag was ik ook uit mijn hum. Mijn zoontje komt zo na ruim 2 weken thuis en in mijn hoofd wil ik 100 dingen doen, maar onbewust ga je toch zitten wachten. Ik ben dan ook echt op oorlogspad.