Ik denk dat ik in jouw geval gewoon door zou gaan met wat je doet. Gewoon leuke en gezellige tijd hebben. Als daar uiteindelijk een relatie uitkomt is dat mooi. Het is wel fijn om te weten dat jullie exclusief zijn, dat zou ik wel zeker willen weten (maar heeft hij ook wel toegezegd toch?) Je loopt wel risico op een gebroken hart, maar goed, als het nu ineens klaar is zou je ook verdrietig zijn. En wat @Strijkkraal zegt. Je bent pas net gescheiden en net je eigen stekkie. Misschien moet je ook voor nu even niet meer willen dan dit. En als jullie echt een heel leuk stel zijn samen, dan voelt hij dat ook wel aan. De kunst is dat hij emotioneel investeert in jullie samenzijn. Dat schept uiteindelijk wel een band.
Het klinkt mij idd heel erg als een seksbuddy/friends with benefits in de oren. En in feite heeft ie dat dus ook zelf gezegd 'ik kan moeilijk zeggen dat je mn seksbuddy bent' ergo: je bent mn seksbuddy maar dat zeg ik niet hardop tegen hun. En dat wil niet zeggen dat je samen geen leuke dingen kunt doen. Op zich is dat de defenitie van een fwb situatie. Je bent vrienden en doet dingen samen als vrienden, en daarnaast heb je seks. Maar dat is zo te lezen niet (meer) wat jij wilt. Dus idd.. of je neemt genoegen met wat je hebt en hoopt dat hij op den duur ook gevoelens gaat ontwikkelen en het meer kan worden, maar dat kan dus ook niet gebeuren. Of je kiest ervoor verder te zoeken naar iemand die je wel alles kan geven.
Nou, zoals gedacht kwam de 'klap' later nog wel. Toen ik 's avonds alleen op de bank zat voelde ik wel even het gat en de leegte en het gemis weer. Maar goed, dat trekt ook wel weer bij. Ik ben nog steeds niet van plan om degene te zijn die voorlopig initiatief neemt of het contact opzoekt. En dan zien we wel hoe het loopt. Misschien dat hij dat nu ook minder gaat doen nu hij ons weer een keer gezien heeft. Hij zei wel dat ie nog een paar keer had zitten janken (zijn woorden) om ons en om dat het niet werkt nu. Ook zei hij nog dat het absoluut niet was dat ie zich niet meer tot me aangetrokken voelde of me niet meer leuk vond waardoor hij niet naast me kon slapen of zn gevoel naar de achtergrond was geraakt. Dat waren wel dingen die ik even moest horen, want mn eigen onzekerheid had er alweer wat anders van gemaakt. Voor nu ga ik t proberen helemaal af te sluiten. Uiteindelijk is het belangrijk dat als er iemand komt dat die me ondersteund en iets toevoegd. Ipv me energie kost (ook al was dat niet zijn schuld). Op naar de toekomst en als dat als single is dan is dat ook goed. Beter dan steeds dat twijfelen en rotgevoel hebben
Echtwaar. Mannen op tinder. Ga je na een paar dagen over op whatsapp. 1 van de 1e zinnen; stuur eens een leuke foto van jezelf. Wat denk je nou? Als ik een catfish was had ik echt wel een knappere vrouw gekozen om te zijn
Ik had dan een foto gestuurd waarmee je de draak stak richting hem gewoon om te plagen. Zo'n kermit quote of zo
Oke. Ik snap niks meer van mannen. Zelfs als je denkt dat je iemand van binnen en buiten kent kennelijk.
Sinds we dus 'uit elkaar zijn' als stel zoekt ie regelmatig contact. Ik laat niks horen uit mezelf en als hij iets appt dan ben ik niet bepaald lang van stof. Vorig weekend wat afgesproken, ik dacht nou dat is leuk voor A. En misschien is het dan daarmee ook klaar. Daarna was het idd even een paar dagen stil.. gister weer een appje om binnenkort af te spreken. Nou dames, als jullie het snappen dan leg het me uit. Kijk eerlijk is eerlijk, ik kan natuurlijk ook bewust tegen hem zeggen dat ik afstand wil. Maar dat voelt zo geforceerd. Ik begrijp dit gewoon niet, ik heb niet het idee dat toen we elkaar zagen dat hij zich in moet houden om me niet aan te raken of iets. En voor we een relatie hadden was het ook niet alsof we de deur bij elkaar plat liepen of wekelijks contact hadden... dus... Mannen komen echt van Mars denk ik.
Hmm ja snap dat dat vreemd voelt, misschien dat je hem wel een volgende keer als je hem ziet kunt vragen waarom het nu wel lukt om contact te onderhouden, en waarom hij dat doet? Pff echt mannen zijn soms zulke rare wezens.