Oh grappig. Woon jij hier zo dicht in de buurt nooit geweten. Haha Leuk dat de date zo goed is gegaan. En Breda is super leuk.
Ik woon op een uurtje rijden, in Zeeland. Vorige vriend woont ook in Breda. Ik had gezegd dat ik een eventuele nieuwe relatie toch wat dichterbij zou zoeken. Dus dochter ging stuk toen ze hoorde dat ik weer contact heb met iemand uit Brabant
Haha, nee dat is dan niet om de hoek. Ik werk in Breda wonen in een dorp in de buurt. Ach het is hier leuk wonen hoor
Nou dat was een raar weekend. We hebben in het begin goed gepraat, wat nieuwe dingen 'afgesproken' en daarna het maar gelaten voor wat het was. De rest van het weekend was wel leuk en fijn. Maar uiteindelijk ben ik nog niet veel verder. Ik blijf erbij dat ik denk dat dit uiteindelijk niet lang meer kan blijven duren. Maar het krijgt nog even de tijd. Ik denk dat ik het in 1e instantie bij het goede eind had door te zeggen dat ondanks dat onze gevoelens voor elkaar altijd heel sterk zijn geweest, we te veel verschillen voor een succesvolle relatie. Je zou haast Tinder weer installeren, dat is minder ingewikkeld. Voor nu ga ik proberen het los te laten en me te richten op de andere aspecten in mn leven.
Waarom hak je zelf de knoop niet door? Het lijkt bijna alsof je er op gaat wachten tot hij letterlijk de woorden gaat uitspreken...
Omdat ik nog even wil afwachten wat er gebeurd aan de hand van onze gesprekken. Ik wil voor mezelf gewoon het gevoel hebben dat ik alles heb geprobeerd, zodat ik niet over 2 jaar weer op het punt sta van; ja maar onze gevoelens zijn zo sterk zou ik het niet toch.... Als ik nu alles probeer wat ik acceptabel vind, en het werkt niet, dan kan ik ermee stoppen en hoef ik me nooit meer af te vragen of het niet toch was gelukt als ik het meer tijd had gegeven. En misschien kom ik er dan achteraf achter dat ik te ver ben gegaan, maar dat is dan ook een les. Ben zeker niet bang om zelf de knoop door te hakken als ik zeker ben van mn zaak.
Ik snap dat in jouw situatie heel goed hoor. Heb je wel eens gekeken of jullie toekomstvisie een beetje op elkaar aansluit?
Dat is heel lastig om te zeggen met iemand die 'in het hier en nu' leeft en niet met de toekomst bezig is. Ik denk dat het ook afhankelijk is van in hoeverre hij nog verder hersteld, of om leert gaan met hoe zijn energie en leven nu is en dat accepteert. We hebben het er in het verleden wel eens over gehad en toen leek het wel op elkaar aan te sluiten. Maar zoals ik eerder ook al tegen je zei ben ik nu eigenlijk niet (meer) bezig met toekomst.
Nee, het is meer dat wanneer je nu al weet dat dat niet matched dat je daar wel conclusies aan kan verbinden. Maar Julie beeld is de wel ongeveer gelijk als ik het zo hoor. Dat geeft al een betere basis
@Lill wat hoop je dat er gebeurt, of verandert waardoor het voor jou duidelijk is dat jullie relatie wel toekomst heeft ? En wat zijn signalen dat het niet gast werken? Het is heel herkenbaar hoor, door willen gaan omdat er ook heel veel fijne momenten zijn. Maar ook al ben je nu niet met de toekomst bezig..... probeer die toch eens voor te stellen. Hoe zie je het dan met hem? En hoe zonder hem? En wat geeft jou een fijn gevoel?
Wat ik hoop dat er gebeurd is dat hij verder hersteld of in ieder geval stabieler in zijn energie komt te zitten. Want dat lijkt op dit moment erg de bepalende factor te zijn waarnaar hij handelt. En dat maakt het ook zo lastig, want daar is gewoon niets over te zeggen. Signalen dat het niet meer gaat werken zijn voor mij dat hij zich dus in zichzelf keert binnen dit proces. Hij heeft heel erg het gevoel dat ie nu op een soort crisispunt zit van herstellen of aftakelen. En hij wil alles op alles zetten om te herstellen, wat heel begrijpelijk is, maar waardoor hij dus ook alleen maar met zichzelf en zijn gevoel bezig is. En niet met de wereld om hem heen (of mij). Dat kan eventjes prima, maar als dit maanden aan gaat houden.. dan is dat voor mij ook geen leuke situatie. Het voelt een beetje als een maak of breekpunt ook voor ons samen, of we komen hier samen doorheen en dan hebben we echt wel een heel diep dal overwonnen. Of niet. Ik denk dat het daarom ook zo moeilijk is om te zeggen ik loop hiervan weg. Dit is niet volledig aan hem. Of wie hij is. Dit komt deels door zijn ziektebeeld. En angst voor zieker worden. Maar tegelijkertijd is dit nu wel wat er is en waar ik mee te dealen heb. Ik vind persoonlijk dat ik al heel erg veel met hem meebuig terwijl ik eigenlijk ook steeds meer inlever aan zijn ziekzijn. Hierdoor is een toekomst ook heel lastig. Als iemand tegen me zou zeggen: de situatie zoals ie nu is gaat niet meer veranderen. En dan bedoel ik niet zijn ziek zijn maar de (extreme) manier waarop hij er nu mee omgaat. Dan zou ik er accuut mee stoppen. Maar zo zwart-wit is het niet.
Dat alles voor zo'n groot deel bepaald wordt door externe factoren maakt het wel extra lastig. Die kun je haast niet beïnvloeden. Je begrijpt waarom hij nu zo handelt. Maar door jouw grote empathische vermogen geef je hem heel véél ruimte, eigenlijk ten koste van jezelf. De omstandigheden en hem kun jij niet veranderen. Dus blijf je alleen zelf over. Wat is voor jou nog acceptabel. En het staat er heel simpel. Maar ik worstel er ook nog regelmatig mee.... dus nee, het wordt niet makkelijker als je ouder wordt, sorry
Als het om welke andere man dan ook was gegaan was ik er allang mee gestopt. Maar je hebt wel gelijk, ik rek mijn eigen grenzen enorm op. En hoe minder ik ermee bezig wil zijn, hoe slechter dat lukt. Beetje zoals zeggen; denk niet aan roze olifanten. Bedankt dat ik hier terecht kan en voor jullie adviezen en inzichten
Ik begrijp je heel goed. Heb zelf ook behoorlijk rekbare grenzen helaas. Hopelijk helpt het hier ventileren je om dingen ook voor jezelf duidelijk te krijgen.
Ik lees stiekem mee en heb een gewetensvraag voor @Lill : Is jouw vriend de laatste 2 maanden veranderd of is je onzekerheid uit je oude relaties meer op gaan spelen en word je daardoor verblind voor wat je nu heb? En wil je van die onzekerheid af dus dan maar van je relatie ‘als quick fix’ (ik bedoel het absoluut niet rot, maar even als check check dubbelcheck, voordat je misschien je relatie op geeft, terwijl de basis van je ‘pijn’ niet ligt in je relatie maar in je eigen onzekerheid) 2 maanden geleden schreef je dit: Wat mis je concreet? Ergens las ik dat je het gevoel heb dat het hem niet uit zou maken of hij met of zonder je is. Dat gevoel is niet leuk, maar jouw gevoel is niet perse de waarheid, want tegelijkertijd kan jouw vriend het wel heel fijn vinden dat je zijn vriendin bent en klopt jouw gevoel niet met hoe hij jou ziet. Dat je vriend zich focust op zijn gezondheid is niet gek en dat hij afgeleid wordt door zijn Lyme is ook niet gek, dat dat moeilijk is voor jullie beiden is ook niet gek. Maar misschien kan je kleine weinig intensieve dingen inlassen die jouw onzekere gevoel weg kunnen nemen, maar tegelijkertijd jouw vriend de ruimte laat houden voor zijn herstel. Zoals dat hij jou duidelijker benoemd dat hij jou lief heeft en waardeert. Mijn vriend heeft een auto-immuun ziekte waardoor hij vaak vermoeid is. Voorheen ging dit standaard gepaard met irritatie, dus was hij en moe en geïrriteerd over dat hij vermoeid was = dubbele last en zorgde dit voor narrig gedrag. Zijn vermoeidheid zal hij niet kwijt raken, de manier waarop hij ermee omgaat wel en dat hij hier zelf wel controle over heeft (door de gesprekken hierover). Irritatie kan hij sneller van zich afzetten en hij gaat gewoon slapen waar dat mogelijk is, het narrige is daardoor ook weg. Daarnaast heb ik uitgesproken dat ik het wel fijn vindt als hij ook op dit soort momenten met een klein gebaar laat merken dat hij ondanks zijn vermoeidheid mij lief heeft en ik heb aangegeven op welke manieren dat zou kunnen (kleine makkelijk haalbare dingen die we hebben besproken en die hij ook als haalbaar ziet) dus bijvoorbeeld even een gemeende aai door mijn haren, een kusje op mijn voorhoofd of als we niet samen zijn dat hij voordat hij gaat slapen even een berichtje stuurt, ik ga even tukkelen mopje ik heb je lief (vaak andere woorden dan de gebruikelijke: ik hou van jou) luister bijvoorbeeld het liedje: more than Words met hem samen. grote veranderingen kan je denk ik niet verwachten aangezien Lyme echt bijna al zijn energie vraagt helaas! Als je wilt dat jullie relatie slaagt moet je Lyme als gezamenlijke vijand zien en jullie samen als team. Wat hebben jullie beiden nodig om dit aan te kunnen, zorg voor haalbare verwachtingen en wees realistisch. Als dat lukt kunnen jullie echt gelukkig worden.
Wow @Forumnaam, dankje voor je uitgebreide reactie. En gewetensvragen kan ik wel handelen. Dat is prima Er is daadwerkelijk iets veranderd de laatste paar weken, namelijk dat hij minder contact houdt als we elkaar niet zien. Dat was al bar weinig, maar laatst zagen we elkaar dus 1,5 week niet en zijn er ondertussen misschien 10 appjes uitgewisseld. Ik zou dat graag wat meer loslaten. Want hij is nou eenmaal een 'hippie' zoals ik hem altijd liefkozend noem en dus niet zo ingesteld op mobiel contact. Maar ik vind dat wel lastig. We hebben qua gevoel altijd een hele open verbinding gehad, als een telefoonlijntje, we voelen heel sterk aan hoe de ander in zijn vel zit. Maar als hij zijn energie voor zichzelf nodig heeft voelt het alsof hij 1 zijdig het gesprek beeindigd. En hoewel ik verstandelijk heel veel begrip heb hiervoor, voelt het soms heel moeilijk. Tuurlijk komt mijn onzekerheid ook uit oude relaties vandaan. (Waaronder met hem in het verleden, dan sloot ie me soms ook ineens zomaar buiten. Of wilde hij me weken niet zien, omdat ie overprikkeld was) Maar in 1 van die relaties (waar ik 7 jaar in zat) heb ik ook gebogen en gebogen en mn grenzen opgerekt totdat ik uiteindelijk niet meer mezelf was maar me in alles schikte aan hem. Hij maakte daar misbruik van en schatte me totaal niet meer op waarde. Tuurlijk was dat mijn eigen ding, maar het is wel iets wat ik in het oog moet houden. Mijn vriend is niet iemand om hier misbruik van te maken, if anything maakt hij zich juist continu zorgen over of hij me niet tekort doet. En ging daardoor dingen doen die voor zijn herstel misschien niet de meest verstandige keuze waren. Heb nu in ieder geval met hem afgesproken dat ie dat niet meer gaat doen, en dat als iets niet kan hij dat gewoon kan zeggen. Maar dat geeft bij mij wel de 'angst' dat er nog minder contact ontstaat en er niks overblijft. Ook omdat hij zelf heeft aangegeven dat het fijn is als we samen zijn, maar dat als we niet samen zijn hij daar ook niet zo mee bezig is of de behoefte voelt om samen te zijn (daar zit misschien ook nog wel wat pijn, in die opmerking). Ik zie Lyme ook echt wel als een hele grote oorzaak voor deze situatie, niet alleen hem. Hoewel hij ook wel iemand is die het soms nodig heeft zich terug te trekken. Maar dat kan ik prima handelen. Lyme zet alles in overdrive. En dat hij alles wil doen om daartegen te vechten begrijp ik ook, het beinvloed mijn leven al. Laat staan het zijne. Ik ga nog even nadenken over wat je hebt gezegd wat er eventueel zou kunnen om het voor mij makkelijker te maken. Berichtjes sturen zit dus niet zo in hem, en hij is ook niet zo van dingen doen die voor hem niet natuurlijk voelen.
Dus je bent er wel achter dat je niet steeds moet buigen en buigen want dan verlies je jezelf, hij kan ook geen dingen doen die zijn herstel belemmeren dus nu ben je achter een aantal dingen die voor jullie beiden niet werken. De kunst is nu om te zoeken naar wat jullie beiden nodig hebben en wat voor de ander hierin haalbaar is. Want vaak genoeg staan de behoeftes van 2 personen haaks op elkaar en lijken niet samen te gaan, maaaaaar er is vaak wel een tussenweg waarin je allebei niet aan jezelf voorbij hoeft te gaan. Dit is alleen zoeken. Een voorbeeld vanuit mijn relatie: als mijn vriend en ik een ruzietje hebben, heb ik behoefte aan nabijheid en bevestiging dat hij mij nog steeds leuk vind los van het dingetje waar we ruzie over hebben. Ik kan pas tot rust komen als ik weet dat wij oké met elkaar zijn. Mijn vriend daarentegen heeft echt ruimte nodig om af te koelen en kan dan pas tot rust komen en zich er overheen zetten. Deze dingen kunnen niet tegelijkertijd, mij doet het pijn als hij af koelt terwijl ik de bevestiging niet heb gekregen en kan daardoor slecht ruimte geven en. hij heeft pijn als hij de ruimte niet krijgt. Wij hebben hier uiteindelijk veel over kunnen praten en hebben de compromis gevonden dat als hij ruimte nodig heeft hij mij eerst een knuffel geeft, benoemd even de rust te pakken om bij te komen en aan te geven dat hij evengoed van me houd en vanzelf weer terug komt. Ik kan hem daardoor de rust geven en zelf niet overlopen van de stress. Ik vind het nog steeds moeilijk om die tijd door te komen, maar weet dat het nodig is. Hij vind het nog steeds moeilijk om even nabijheid te geven, maar weet dat ik het nodig heb. Door verder te kijken dan wat niet werkt en samen te zoeken en eerlijk te benoemen wat we nodig hebben en op welke manier dit haalbaar zou zijn en beide concessies te doen hebben we een manier gevonden waarin we allebei iets haalbaars kunnen geven en iets ruimte aan de ander kunnen bieden. Wie wil zoekt mogelijkheden, wie niet wil zoekt redenen. Misschien nog een nuttig artikel: https://psychologisch.nu/marcelino/wanneer-twijfel-de-liefde-bedreigt/
@Forumnaam bedankt voor de mooie invalshoek. Hier kan ik ook nog veel van leren. Mooi dat jullie binnen de relatie zo open zijn over je eigen behoeften. En die bereidheid om samen een manier te vinden die voor jullie werkt. Ik hoop dat ik in mijn nieuwe relatie dit niveau van communicatie kan bereiken