Oh echt? Ik heb mijn vriend echt geswiped op combie van een leuke profieltekst en leuke foto’s. Mannen die alleen een letter hadden of geen tekst gingen sowieso naar links. Had niet de indruk dat die wat serieus zochten.
Hier ook juist vanwege de tekst de goede kant op geveegd! Als het alleen zijn foto's waren, waren we niet gematcht. Tinderbaby onderweg nu
Hier team no text Ik had geen tekst en hij ook niet. Puur op foto's gematcht. De verhaaltjes sloegen ook in 90% werkelijk nergens op.
Helaas nog geen dickpics haha Maar die super like... worden die gratis uitgedeeld bij enge mannen? het niveau is niets veranderd op Tinder
Misschien moet ik maar gewoon stoppen met daten , want ik begin té kieskeurig te worden. Contact via E-matching, best hele leuke uitwisseling van mails. Besloten elkaars nummer te noteren voor een belafspraak. En nu krijg ik steeds apps in de trant van "hoe gaat het met je ouders? Kind? Hond?". De boodschappen die gedaan zijn, foto's van het interieur, tips voor muziek via Spotify (met zo'n standaard "dit nummer is echt iets voor jou") . Het ligt niet aan de man, maar het is me teveel ineens en ik ben voorbij het stadium dat ik dat uit wil leggen/ vertellen. Bovendien ...appt.hij.met.achter.elk.woord.een.punt.achter.het.woord en soms. weer. niet.en.danstaat er, ineens weer. een komma. ofzo. Ik heb gevraagd wat daar de reden van is (misschien spreekt hij het in met iets dat direct in tekst omzet.), maar het antwoord was dat hij met zijn duimen net niet bij de spatie kan komen op zijn telefoon en dat hij dan in de snelheid die punten erin knalt ipv die spatie. Doet hij het wat rustiger aan, dan lukt het wel zegt hij. Ik heb gezegd dat het raar leest. Dat klopt, bevestigde hij. Ondertussen krijg ik nog steeds berichten met punten. Zucht. HOE DAN??? En.. doe het dan wat rustiger aan. Enfin.. nogmaals. Het ligt aan mij.
Nou, dat weet ik niet hoor. Ik zou best kriegel worden van dat soort berichtjes (zowel de punten als de hoeveelheid en inhoud).
Voor mij zou het ook wel een serieuze afknapper zijn hoor. Ik ben allergisch voor mannen die zich als een octopus aan je vastklampen op het moment dat ze denken dat ze "beet" hebben. Kunnen doseren is een zeldzame eigenschap lijkt het soms..... Of je krijgt een overdosis aan berichten, of er komt amper een letter door.
Ik hoef ook niet elke 5 minuten een app of iets. Dat je je daar nu aan ergert zegt denk ik genoeg.....
Nee hoor ligt niet aan jou. En het is geen wedstrijd, wie het snelste een man vindt. Ik heb ook 2,5 jaar door de kikkers geworsteld. En deze klinkt claimerig. Net een vrouw... interieuradvies en spotify nummers.... juk... Wil niet zeggen dat het een nare man is, maar gewoon niet de juiste voor jou. En daar is niks mis mee
Ik sluit me aan bij mijn voorgangers. Hoewel ik idd ook regelmatig een punt te pakken heb ipv een spatie.
Ja jeetje..pfff... hahaha. Het is best gek als iemand zegt dat je gelijk hebt en dan wel structureel zo blijft typen. Gil.
Hey dames, mag ik hier een vraagje neergooien? Als alles qua gevoel (heel) erg goed zit, maar bepaalde andere dingen maken voor je gevoel de relatie lastig, wat doe je dan? Zet je door of gooi je op een gegeven moment de handdoek in de ring? Voorbeeld: mijn vriend en ik zien elkaar gemiddeld 2x per week. 1x een avond dat we echt samen zijn zonder kind. En 1x een deel vd middag en avond met mn kind erbij. Soms vervalt 1 vd 2. Als het een beetje te doen is slapen we dan ook samen, maar dat laatste begint nu een ding te worden. We slapen allebei slechter als we samen liggen, maar bij hem slaat dat dan dus ook op zijn lijf. Dus hij is niet alleen moe, maar krijgt ook meer pijn en is de rest van de dag eigenlijk uit de running. Ik voel me daar heel schuldig over en hij ziet nu ook wel in dat hoewel het fijn is, het niet heel handig is. Dus voorlopig is het samen slapen er vanaf. En misschien ben ik dan een trut, maar ik merk dat ik denk: als zelfs zoiets simpels al een probleem word, wat zijn we dan eigenlijk aan het doen? Ik hou van deze man. Zielsveel. Maar begin me wel af te vragen wat voor toekomst wij samen hebben.. of we die hebben op deze manier. Is dit gek? Maak ik het te negatief?
Dat ligt er denk ik helemaal aan of je je kunt vinden in eventuele oplossingen. Bijvoorbeeld, als zijn gezondheid hetzelfde blijft en je uiteindelijk gaat samenwonen, zou je het dan ok vinden om voor zijn nachtrust in aparte slaapkamers te liggen? Mijn schoonouders deden dat toen de gezondheid van mijn schoonvader achteruit ging, hij sliep veel beter apart en dat had hij dus echt nodig. Maar, ik kan me ook best voorstellen dat je er moeite mee hebt om altijd maar rekening met hem te moeten houden, dat kun je alleen zelf bepalen of je dat ervoor over hebt of dat het je gaat tegenstaan. Het is anders denk ik als je al jaren bij elkaar bent en dan 1 van de 2 ziek wordt. Bij jullie is het gevoel misschien al wat dieper omdat je ook al lang bevriend bent toch? Ik denk dat je er goed aan doet de toekomst te bespreken, sommige dingen worden juist ook weer makkelijker als je samen gaat wonen op een gegeven moment, als hij zich dan niet goed voelt, kan hij zich op dat moment terugtrekken zonder het gevolg dat jullie elkaar een hele week niet zien, waardoor hij misschien ook beter naar zijn lijf luistert?
Tja ik denk dat het wel zo eerlijk is om jezelf af te vragen of je zijn beperkingen aan kunt, want wat ik zo lees vind je zijn beperkingen en de aanpassingen die hij daarvoor moet doen lastig. Er is een kans dat het nog beter wordt, maar stel dat het dat niet wordt kun jij dan er mee leven dat dingen soms aangepast moeten worden voor hem? Als je antwoord daarop nee is dan is het wel zo eerlijk om hem dat te vertellen en het niet te lang door te laten lopen. Ik denk dat samen slapen ook een kwestie is van wennen maar ook achterhalen waardoor heeft hij extra pijn, ligt dat aan een matras, kussen, aan de andere activiteiten dan slapen of echt aan het wennen en daardoor onrustiger slapen. Denk dat als je dat achterhaalt je al een stap kunt zetten richting een oplossing, en die zou kunnen zijn om ieder een eigen bed te slapen of om zijn eigen kussens mee te nemen of de "gezellige" momenten beter in te plannen. Maar het voornaamste is denk ik de vraag kun jij er mee leven als het zo blijft zoals het nu is. Want ik lees toch regelmatig dat je het lastig vind dat hij ziek is en daardoor dingen niet kunnen, althans zo komt het bij mij over, en als jij het niet aankunt dan kun je daar beter nu achter komen dan over een half jaar of een jaar. Mijn reactie is misschien erg kort door de bocht maar ik sta aan de andere kant, zelf de nodige lichamelijke beperkingen en krijg geregeld van stom dat je altijd alle activiteiten wikt plannen, van te voren wikt weten wat we gaan doen, dat je niet alles kunt, dat je soms af moet zeggen omdat het niet gaat, dat je soms zegt ik kan niet terwijl je gewoon thuis zit (rustmomentje nodig) en geloof mij dat is niet leuk om zo veroordeeld te worden op wat je niet kunt, want het maakt jou als persoon niet anders maar wel soms dat je aanpassingen moet doen in je leven en dat is een leer en ontdek proces van wat kan wel en wat niet en hoe kan ik er voor zorgen dat het wel werkbaar wordt en daar moet je als partner zijnde voor open staan om dat te ontdekken en is dat niet het geval dan gaat het niet werken en zoals ik het begrijp is hij nog niet zo lang ziek dus moet hij zelf ook nog veel ontdekken over het verdelen vd energie en hoe de dag in te delen.
Samenwonen durf ik haast niet aan te denken dat dat nog een optie is. Hij heeft al eens geoppert dat hij niet weet of hij met zijn overgevoeligheid wel 24/7 in een gezins situatie zou kunnen draaien. Dat is ook wel iets wat meespeelt in mn twijfels. Want hoewel ik wellicht nog zou kunnen leven met nooit samen kunnen wonen, niet samen kunnen wonen en niet samen kunnen slapen.... ik weet het niet. Misschien moet ik ook nog niet zo ver vooruit willen kijken, maar ergens doe je dat denk ik ook vanzelf wel als je serieus met iemand bent.