Hebben jullie dit ook? Dat je, als je kinderen hebt, veel sneller geraakt bent door zaken omtrendt kinderen en zwangerschappen? Ik ben sinds 3weken weer aan het werk als doktersassistente. Ik doe dit werk al 11 jaar, oa bij gynaecologie, en ik heb best heftige dingen gezien en gehoord, maar altijd "werk op het werk gelaten". Maar nu heb ik daar meer moeite mee. Vandaag een jong meisje dat een verwijzing voor abortus wilde. Ik vond het zo'n heftig idee, dat op die-en-die datum dat gaat plaatsvinden. Ik zat er bijna om te janken in de auto naar huis. Terwijl dat echt niet de eerste patiente was die een verwijzing voor abortus krijgt. Gisteren een baby van tien maanden die hard gevallen was, hoppa, weer een brok in m'n keel. Gaat dat weer over? Het heeft me niet eerder zo geraakt....zijn er meer die in de zorg werken en dit herkennen? Ging het vanzelf over?
Ik kan hier niet echt over mee praten, want ik ben nog niet zwanger en ik heb ook geen kinderen.. Maar ik denk dat zodra je meer leert kennen van de wereld en zelf al het een en ander hebt meegemaakt (zowel positief als negatief, zaken om je heen je sneller raken. Blijft natuurlijk wel vervelend om hier mee om te gaan
Oh houd op...sinds ik kinderen heb jank ik om een scheet . Mijn jongste is nu ruim 3, dus nee, ik denk niet dat het nog over gaat .
Ik denk dat het komt doordat je nu pas weet hoe veel je van een kindje kan houden. Je kan kinderen altijd al leuk vinden of een idee hebben van hoe het is ze te hebben. Maar als ik uit eigen ervaring spreek dan heb ik nog nooit zoveel liefde gevoeld als wat ik voor mijn zoontje heb. Als je dan iets vervelends meemaakt wat met andere kinderen te maken heeft dan denk ik dat je automatisch denkt aan de liefde voor je eigen kind. Zo wist ik ook pas wat ze bedoelde met dat het pijn doet als je kind huilt dat dit echt heel erg veel pijn doet sinds ik zelf een kind heb. Dat gevoel is al helemaal onbeschrijfelijk hahahah
Ik ben om alles emotioneler.. ik jank tegenwoordig zelfs gewoon mee met de tv, terwijl ik dat vroeger echt belachelijk vond. Ben echt een mietje geworden, voorheen was ik keihard
ik ben ook veel emotioneler. op TLC bevallingsverhalen kijken is tegenwoordig een soort waterval, dan houd ik het niet meer droog
Oh, hier ook emotioneler!! Kan soms om niks janken. Een voorbeeldje sinds een week 'brabbelt' onze kleine meid, vind het zo leuk en heerlijk. Gisteren waren we bij mijn ouders en onze kleine meid gaat weer brabbelen, mijn moeder in tranen ik zie dat en ga ook zitten janken!
Ja, gaat ook niet meer over. Ik huil al bij de overlijdensadvertenties van wildvreemden. Kinderen krijgen maakt emotioneel incontinent
Klinkt me heel bekend..k jank ineens om alle zielige dingen en dat terwijl k voorheen niet zo was..voornl bij baby's en kleine kinderen..
Inderdaad vooral als het baby's, geboren of ongeboren, betreft. Maar ook andere zaken. Gisteren nog gaan janken om een jongen die ik vaag kende die bij de vliegramp in Libie is overleden. Vier jaar geleden dus. Vage kennis, niet eens een vriend ofzo. Dat soort zaken, had ik vroeger toch echt veel minder
Ik denk dat het antwoord wel duidelijk is: situaties met kinderen en baby's zullen je waarschijnlijk altijd meer blijven raken dan voorheen. Ik kan zelf ook niet meer met droge ogen naar "one Born every minute" kijken en als er iets naars met een kind is of iemand verteld zoiets moet ik ook al huilen. Mijn man heeft hier (in mindere mate) ook last van sinds onze oudste geboren is (vandaag 2 jaar geleden).
Ik was al een gevoelsmens maar nu is het wel heel erg huil ook erg snel zeker als het gaat om kinderen (onze uk).
o wat fijn om te lezen dat zoveel vrouwen dit hebben! na de eerste was ik al emotioneler maar na de tweede man o man! Als het over kinderen gaat (op het nieuws, op tlc bevallingen of een liedje) nou de stoppen schieten spontaan los. Of het ooit over gaat? Als ik de verhalen van nichten om mij heen hoor met oudere kindjes... nee... haha geeft geen hoop!