Hier zit ik dan de zoveelste nacht op. Zoveel angst, schuld en derg. Ik weet niet meer wat te doen.IK heb zoveel verkeerd gedaan... ik voel me zo afschuwelijk. Om te beginnen. ik was aan het afbouwen met seroxat toen ik zwanger werd. toen ik wist dat zwanger was gelijk gaan aan gaan stoppen. Toen begon de ellende na een aantal weken. Wat een tijd!!!!!Had me er zo op verheugd.. Bij de ha kreeg ik eerst paar tabletjes oxazepam om op krachten te komen. Toen op aanraden moest ik weer beginnen met AD. Wat erg. Maar toen de 1e weken ging ik me nog rotter voelen. had nog 2 tabletjes oxazepam en verloskundige gebeld of ik als ik gek van angst werd er in uiterst geval die 2(niet tegelijk) tabletjes mocht opmaken. NU voel ik me 3 jaar later zo rot over en nog veel meer. Ik had met de woig dit en met de lakentjes dit en met afkolven , kraamweek alles komt op me af..........Ik wilde heel graag borstvoeding geven en dat vonden ze juist ok. Ow mensen wie herkent dit ik voel me zo alleen en wil zo graag goed voor mij mooie jongetje zorgen maar als het zo doorgaat gaat het niet goed.Kan niet meer slapen,eten en die kleine heb meer door dan ik wil............kan ik met iemand mailen,bellen.Jaren geleden ook veel angst en als ik dan rot periode had haalde ik weleeens als ik nachten niet sliep een ozazepam bij mijn vader. Nu ga ik heel tijd zitten piekeren of dat ook in zwangerschap is gebeurd ik geloof er niets van want voordat ik hulp met in de zwangerschap met medicatie starte was ik al te ver weg.het kon niet meer.Eigenlijk ben ik bang voor de reacties maar ik weet niet waarom ik dit verhaal erop zet. Ik weet echt niet meer hoe verder....mijn jongeetje is kern gezond maar nu 2,5 jaar later komt alles weer op me af en kan ik niet van die schat genieten.hebben jullie tips en ik wil zo genieten vanmijn gezin
Vergeef me als ik bot klink, maar ik snap niet zo veel van je post. Het is een beetje onsamenhangend, en gezien het tijdstip waarop je 'm geplaatst hebt, kan ik je dat ook niet kwalijk nemen. Ik ben niet erg thuis in medicatie, dus ik weet niet precies wat en waarvoor je die slikte (depressie?). Het klinkt alsof je in de put zit. Misschien is het een idee om eens naar je huisarts te bellen? Die kan maatschappelijk werk of een psycholoog in schakelen. Wellicht is het fijn om met iemand (die niet zo dicht bij je staat) te praten over de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. Het zou heel jammer zijn als dit gevoel zo blijft overheersen dat je echt niet meer kunt genieten van je zoontje. Heb je een partner die je kan helpen met de zorg, om je wat te ontlasten? Veel succes/sterkte..
Ook ik begrijp er niet veel van. Je tekst komt verward over maar als het echt zo erg is als ik eruit begrijp zou ik vandaag nog een afspraak maken met je huisarts. Sterkte
Ook ik wil je adviseren vandaag nog je huisarts te bellen en een afspraak te maken. Klinkt als een depressie die er (weer) aan zit te komen en je arts kan je daar goed bij helpen.
Mja ik denk.. Dat je angsten en depressie nog niet helemaal verdwenen zijn Verklaart ook beetje de berg posts vandeweek waarin je je afvraagt of je het allemaal wel goed doet... Ik zou denk ik toch weer even contact op nemen met huisarts of degene bij wie je onder behandeling was.. Want ik denk.. Dat je weer afglijdt. E beter zo snel mogelijk ingrijpen dan wachten tot het verder uit de hand loopt. Begrijp nu wel beter je posts van de afgelopen tijd.. Ze vielen me al op alszijnde nogal onzeker en als een soort bevestiging zoekend. Kom op meid! Pak je hele geestelijke bagage onder je arm en leg het bij iemand neer die je kan helpen met ontwarren van de knopen. Je kunt het!
Inderdaad afspraak maken bij de huisarts voordat het van kwaad tot erger gaat! Dat is degene die je kan helpen door je te verwijzen of medicatie voor te schrijven en niet iemand van hier die je kan mailen of bellen... (dat mag natuurlijk ook, maar is zeker niet de oplossing!) Het is helemaal geen schande om hier je huisarts over te bellen/ in te lichten of om antihypertensiva te gebruiken. Het is juist alleen al sterk om je 'probleem' te onderkennen en er iets mee te doen.. Zo kun je ook een goede moeder zijn voor je zoontje. En over het gebruik van antihypertensiva in de zwangerschap hoef je je ook niet schuldig of angstig te voelen hoor... Het is beter dat jij goed in je vel blijft zitten (met al die gierende hormonen) dan dat je zelf de afgrond in gaat en het steeds erger wordt! Zoek hulp!