heel dubbel!!

Ik zou het bezoek idd nog even laten wachten, je hebt het druk zat nu.
Mooie naam heb je trouwens gekozen! En nog gefeliciteerd

 

Ik heb gewacht tot ze thuis was
De kaartjes hebben we ook pas verstuurd op t moment we wisten dat Kaylee bijna naar huis mocht

 

Ja precies je hebt je rust hard nodig, die mensen kunnen de baby over een tijdje ook bekijken is ie zelfs nog een stukkie groter

 

Mijn tweede kindje is een week na zijn geboorte in het ziekenhuis terecht gekomen. Toen heb ik ook gelijk alle bezoek uitgesteld en ook nog een week na zijn thuiskomst omdat ik de rust nodig had en om even alles te kunnen verwerken.
Gina

 

wij hebben pas nadat Caitlin een week was kaartjes gestuurd naar kenissen en vrienden

de ouders waren natuurlijk wel aanwezig , maar de rest van de familie is ook pas een week na de geboorte geweest

we wilde eerst zelf genieten van ons kleintje en even bijkomen van alles

en dat is ons prima bevallen

succes ondanks alles een fijne kraamtijd

 

Gefeliciteerd met de kleine!
Wij hebben ook de kaartjes wat later gestuurd en de visite laten komen toen we met z'n drietjes een week thuis waren, eerst een beetje aan elkaar wennen en dan de visite. Uitgezonderd van opa en oma en directe familie natuurlijk.
Probeer wel je rust te nemen met de visite...wij hebben om de dag mensen over de vloer gehad en maar 1 visite per dag. Je bent echt bekaf na visite en de kleine wordt er ook niet rustiger van. De visite moet maar gewoon even geduld hebben. Tijn is nu bijna 14 weken en nog komt er af en toe visite. Hou je agenda bij de hand en gewoon iedereen inplannen wanneer het jullie uitkomt, niet wanneer de visite het uitkomt.
Veel geluk en gezondheid!

 

Ik zou idd ook wachten met de visite tot de kleine thuis is.
Dan heb je nu alle tijd voor je andere kindje en voor naar het ziekenhuis te gaan.

Nogmaals gefeliciteerd!

 

Ik heb gezien dat je kleine man ondertussen al lekker thuis is, maar wil toch nog even op dit topic reageren. (misschien hebben anderen er later wat aan).

Ons meisje werd 2,5 weken te vroeg geboren na een zwangerschapsvergifitiging, waardoor zij achtergebleven was in groei. Ze was dan wel 47cm, maar slechts 2070gram, dus de eerste dag ging ze in de couveuse, en hoe lang ze nog in het ziekenhuis moest blijven was niet te overzien.
Daar gaat dan je kraamtijd...
Ik was zelf ook nog herstellende, dus bleef nog een weekje in het ziekenhuis (hoewel de zorg voor mij ineens stukken minder intensief was, ik werd af en toe zelfs gewoon vergeten; kind was immers geboren, dus of mijn bloeddruk nu daalde of niet, leek niet erg belangrijk meer). Er waren geen beschuiten met muisjes in het ziekenhuis, en ik kan niet omschrijven hoe het voelt als je zelf nog niet in staat bent om te lopen, en je staat aan de ene kant van de gang te wachten op een verpleegkundige die je per rolstoel naar de andere kant van de gang moet brengen(waar je kindje is), maar die verpleegkundige komt gewoon niet opdagen...
Of hoe het voelt als je 's nachts gewekt wordt door een huilende baby ( en je slaapdronken dus meteen denkt: dat is voor mij), wat dan de baby van je kamergenote blijkt te zijn, die wordt gebracht voor een voeding (want je eigen kindje mag de kinderafdeling nog niet verlaten)....
Of hoe het voelt als je zelf eenmaal weer thuis bent, en toch wel eens een boodschap moet doen, en je ziet mensen(vage bekenden) naar je kijken (zonder buik), maar ze ontwijken je, want ze zien geen kind, en weten niet of ze je wel of niet kunnen feliciteren....
Of hoe het voelt dat er keer op keer kindjes naar huis mogen op de kinderafdeling, maar jouw kleine hummeltje mag 'nooit' mee, omdat er altijd wel weer wat is (de ene keer drinkt ze nog niet goed genoeg, de andere keer is haar gewicht niet voldoende toegenomen...)...

Een kraamtijd heb ik niet gehad, die week in het ziekenhuis na de geboorte was alleen prettig omdat ik zo vaak naar haar toe kon als ik wilde, maar verwennerij, middagdutjes en fruitcocktails zijn vreemde woorden voor mij. En daarna ben ik nog ruim 1,5 weken op en neer geraced naar het ziekenhuis, want zo lang duurde het voordat ze mee naar huis mocht. Kraamzorg krijg je niet (meer), en de couveuse-nazorg (die ik 2 dagen kon krijgen) was wat mij betreft mosterd na de maaltijd.

Wat de visite betreft: Ik lag al een poos in het ziekenhuis, dus alle naasten waren op de hoogte van het hele gebeuren. Wij hebben de geboortekaartjes dan ook gewoon versturd toen ze klaar waren, en niet aangepast (met teksten als mama en kind verblijven nog in het ziekenhuis). Toen ik er zelf nog lag kwamen veel mensen toch al langs op het bezoekuur, en toen ik weer thuis was, was Sibel al zo ver hersteld dat we haar voor een voeding mee mochten nemen naar een apart kamertje waar we ook wat visite mochten ontvangen. Mensen die dat graag wilden (vooral naaste familie) kwam dus naar het ziekenhuis. Toen ze eenmaal naar huis mocht, heb ik iedereen op de hoogte gesteld en gevraagd of ze vooraf wilden bellen, als ze op bezoek wilden komen.
Dat gebeurd nu dus ook, en dat werkt prima!

Ik had me erg verheugd op de kraamtijd. Mijn moeder zou bij mij in huis komen, mijn man zou vrij zijn, kortom het zou genieten worden! Dit hele gebeuren is een zware tegenvaller (met als enige lichtpuntje dat ik inmiddels 6 kilo minder weeg dan toen ik zwanger raakte, dus alle inspanning is toch ergens goed voor geweest! ).
Natuurlijk ben ik heel erg blij met mijn gezonde dochter, en overgelukkig dat ze nu thuis is! Ik geniet elke dag met volle teugen van haar!
Maar vooraf had ik niet kunnen bedenken dat het anders lopen van de kraamtijd zo'n zware stempel op het hele gebeuren zou drukken.
Ik las wel eens vaker van kindjes die in het ziekenhuis moesten blijven, en stond daar niet al te zeer bij stil. Maar als je kraamvrouw bent, met alle hormonen die door je lijf gieren, en alle emoties die los komen, dan is zoiets gewoon een ware ramp. Daar zou wat opvang voor moeten zijn, je zou niet uit moeten hoeven huilen bij de verpleegkundigen van de kinderafdeling (zoals ik meerdere malen heb gedaan, omdat ik soms niet meer wist welke kant ik op moest), de kraamzorg zou hier best op in kunnen spelen (op welke manier dan ook).

Wanneer het je overkomt, ben je er vaak niet op voorbereid, maar als je bv van te voren wel weet dat je te vroeg zult gaan bevallen (omdat je al aan de weeenremmers zit oid), probeer je dan mentaal vast voor te bereiden op dit soort dingen, want het is echt heel erg pittig!

 

Dat is indd heel raar als je weer thuis komt zonder je baby.
Ik ben zondag bevallen en maandag naar huis gegaan, zonder baby (hij was zes weken te vroeg geboren). 12 dagen later mocht hij ook naar huis.
Ik had het er ontzettend moeilijk mee dat hij daar was en ik thuis.
En toen hij eenmaal thuis kwam, was ik ook behoorlijk moe!
Echt een kraamtijd heb ik niet gehad... net zoals jij dus.. Dat is echt moeilijk, toen hij drie weekjes thuis was had ik het daar helemaal moeilijk mee, je bent het leven met je baby in huis een beetje gewent en dan denk je toch, shit het is anders gelopen dan verwacht..

De kaartjes hebben we trouwens twee dagen voordat hij thuis zou komen verstuurd.

ps-> Lees dat hij thuis is! hopelijk kun je er toch een beetje van genieten! en gewoon smiddags lekker gaan rusten!