Hallo, ik ben nu 20 weken zwanger en ik heb zo'n kort lontje, beter gezegd helemaal geen lontje... Herkenbaar? Ik erger me kapot aan iedereen, ben echt heel snel geïrriteerd. Voorbeelden: - Man die de heeeeeeele dag op zolder aan het klussen is terwijl ik een oververmoeide peuter aan mijn broekspijpen heb hangen. Ik WEET dat hij iets nuttigs aan het doen is, maar ik kan alleen maar denken: "Grrr, jij zit gewoon de hele dag ongestoord iets op jezelf te doen en ik krijg geeneens de kans om een keer in mijn up naar de plee te gaan." Vooral als hij dan s avonds nog monter gaat zitten vertellen dat hij dat en dat gedaan heeft met die-en-die verf en die-en-die schroeven heb ik echt zoiets van "man hou je kop". - Schoonouders. Als die hier zijn bemoeien ze zich continu met de opvoeding van onze peuter. - Moeder. Toont weinig interesse en op zich lekker want dan heb ik mijn rust, maar ze vraagt bijv ook niet hoe de 20-weken-echo was en dat terwijl ik daar best nerveus voor was. - Het nichtje dat ietsdatnodigisvoorkind geleend heeft, het niet uit zichzelf terugbrengt en bij een afspraak om het terug te brengen niet komt opdagen. Als ik daar dan over app zegt ze "oeps hihihi vergeten, maarre kan je het anders niet komen ophalen, dat is praktischer." - Buren die continu ontzettend lawaaierig zijn maar zelf boos de wijkagent bellen als ze je een scheet horen laten (bij wijze van spreken). - Hondenuitlaters die met hun viervoeter midden op de weg gaan lopen ipv op het pad en verwachten dat ik er met de auto stapvoets achter blijf. Kortom ik kan zo'n beetje mijn hele omgeving wel wat doen, de enige die ik nog echt leuk en lief vind is onze peuter, voor de rest irriteert iedereen me mateloos. Is dit herkenbaar? En wanneer gaat dat weer weg?
Oei dit heb ik al heel mijn leven :'). Nee serieus, als het enkel nu tijdens de zwangerschap is dan gok/hoop ik dat het snel zal beteren. Dit is niet fijn zo. Slaap je wel genoeg? Hier heb ik amper slaap door baby in buik en merk dat ik veel prikkelbaarder ben. Geen tips hier, maar hopelijk gaat het snel beter.
Als ik niet zwanger ben ben ik ook niet altijd de tolerantste en geduldigste zeg maar, maar het is nu echt 10x zo erg. Ik slaap op zich genoeg, hoewel peuter steeds heel vroeg wakker is (rond zessen...) maar ik slaap niet fijn/rust niet uit. Vaak wakker om te plassen, veel dromen, dan weer te warm dan weer te koud, wakker door pijn in mijn stuit (??) en ik heb bloedarmoede waardoor ik extra vermoeid ben.
Zoooooo herkenbaar. En dat ik gemiddeld per nacht maar 5 uur slaap, soms nog minder, helpt ook niet. Ook gewoon accepteren dan maar. Het hoort er gewoon bij. Maak je omgeving ook gewoon duidelijk dat je aan jou ligt en de hormonen, maar dat je er niks aan kunt doen. Bewustwording helpt ook voor je omgeving
Heel herkenbaar! Ik heb er nu ook last van tijdens m’n zwangerschap. Ik heb iedereen om me heen, inclusief m’n collega’s maar gewoon ingelicht. Verteld dat het echt niet aan hun ligt, dat het m’n hormonen zijn. Gelukkig ben ik me zelf er ook erg van bewust en trek nu gewoon wat minder snel m’n mond open en mopper in stilte.
Haha oohja herkenbaar. Dat weet ik nog wel van mijn zwangerschap. Het gaat uiteindelijk weer over. En tot die tijd gewoon een beetje door mopperen. Mag ook hardop hoor
Ja hoor, ik ben momenteel de vrolijkste ook niet. En ben bang dat, straks als de baby er is, ik met nog meer slapeloze te kampen krijg en dan helemaal niet e harden ben.
Herkenbaar hoor. Al begon het bij mij wat later, rond een week of 32. Ik heb ook gewoon in mijn omgeving gezegd dat ik echt niet de gezelligste ben en geen behoefte had aan mensen om me heen. Inmiddels ben ik bijna 6 weken geleden bevallen en nog steeds weinig behoefte aan mensen, maar dat is vooral omdat ik mijn baby niet uit handen wil geven
Ja, herkenbaar en komt door de hormonen. Ik heb het ook wanneer ik te weinig of te veel medicatie voor mijn schildklier slik. Heel vervelend, maar gaat in jouw geval vast wel weer over
En dan te bedenken dat ik al een jaar bijna aan de hormonen zat (vruchtbaarheidstraject). T is hier altijd feest joh . Ik kijk enorm uit naar de periode na de bevalling. Geen hormonen meer die zorgen voor woede uitbarstingen (ja, die heb ik)
Ik ben helaas bekend met de ziekte van Graves, dus dat van die schildkliermedicatie herken ik. Als mijn schildklier te snel werkt ben ik superopgefokt en explosief en als ie te traag werkt ben ik moe, waardoor ik itchy ben. Beterschap ermee, een schildklierprobleem is echt niet fijn.
Gisteren kreeg ik n opmerking op mn werk, dat ik wel erg fel was haha. Ben ik normaal ook wel maar nu nog erger! Naja jammer dan hoor
Precies dit inderdaad! Niet te doen soms en het ergste vind ik dat het nooit meer over zal gaan... Jij ook beterschap! Wel heel mooi om te lezen dat je spontaan zwanger bent geworden van je tweede, want dat gaat, zoals je zelf waarschijnlijk wel weet, vaak ook niet makkelijk. On topic: Dit zijn echt de hormonen die zorgen voor je gedrag. Je voorbeeld van je collega spreekt boekdelen. Je reageert feller dan wanneer je niet zwanger bent.
Dat ik spontaan zwanger ben is zeker heel bijzonder, en niet alleen vanwege mijn schildklier. Wij zijn jaren bezig geweest voor de eerste en toen bleek mijn mans zaad zo slecht dat zelfs IVF geen optie was, het werd meteen ICSI. De eerste poging resulteerde in onze prachtige zoon! Het jaar na de bevalling ontwikkelde ik Graves. Bij mij is een groepje schildkliercellen op hol geslagen waardoor mijn T3 waarde hoog blijft, zelfs als mijn T4 op de ondergrens ligt. TSH is dan ook al anderhalf jaar onmeetbaar. En dan ineens spontaan zwanger geworden! Onvoorstelbaar toch?!