Tip tip tip, hoe komen we uit onze relatiedip

Wat vervelend dat jullie dit hebben.
De enige manier is toch communiceren en kijken wat eraan de hand is.
Maar je kan alleen communiceren als het een rustig moment is.
Was jullie relatie voor de baby ook onrustig?

 

Wat rot zeg... Het klinkt inderdaad alsof jullie een keer ‘echt’ met elkaar in gesprek moeten en weer eens toe zijn aan een leuke / fijne avond samen... misschien kunnen de kindjes een nachtje uit logeren (hoe oud is jullie baby nu) of kan er een keer oppas komen, zodat jullie er samen eens uit kunnen? En dan vanuit een meer ontspannen sfeer elkaar kunnen spreken?

Of denk je dat er andere dingen nodig zijn?

 

Misschien samen eens heel hard lachen dat jullie er voor de derde keer intuinen? Dat het maar een fase is en wat je beiden als top 3 nodig hebt dit eerste half jaar met baby te overleven?

 

Mmm het klinkt ook alsof jullie beide weer moeten wennen aan de situatie

Is relatietherapie een oplossing? Die kunnen objectief luisteren en beoordelen. En dan tips geven die voor jullie beiden werkt. En die leert jullie praten.
Want hoe makkelijk ook voor je man het is om "weg te lopen", even losstaand van het feit of hij dan drinkt de ja of de nee, is niet oke. Daardoor raak jij meer opgefokt en gaat nóg meer lelijke dingen zeggen en dan is het cirkeltje weer rond.

En maak die tijd voor elkaar. Ookal ga je geen weekendje of nachtje weg. Kan thuis toch ook? Vragen hoe elkaars dag was, knuffelen, kussen, elkaar vertellen wat je waardeert aan de ander. Savonds samen een filmpje of serie sámen kijken en evt het leuk maken in bed. Je hoeft er echt niet uit uit om tijd en aandacht aan elkaar te geven.


Vind elkaar weer. Wat vinden jullie zo leuk aan elkaar? Kijk daar naar ipv hwt negatieve

 

In onze familie was al heel lang onenigheid tussen 2 mensen, en toen is een oom van mij een paar keer bij een gesprek gaan zitten om te het gesprek een beetje te leiden. Gewoon iemand die ouder is, rustig, niet middenin het conflict zat maar ze wel kende natuurlijk. Van nature neutraal en niet snel oordelend. Doordat hij ervoor zorgde dat de partijen luisterden naar elkaar en niet wegliepen is het opgelost na een paar gesprekken. Is dat iets?

 

Ik weet niet of onze dippen vergelijkbaar zijn. Maar hier is het soms ook zo'n periode dat ik vind dat ik alles moet doen en hij vindt dat ik alleen maar zie wat hij niet doe en hij niks goed kan doen.
Waar ik mezelf dan toe probeer te zetten is hem tegemoet komen. Ik vind uiteraard dat hij grote onzin praat, maar probeer net te doen alsof ik hem begrijp. Eigenlijk is zijn reactie dan altijd om mij ook tegemoet te komen.
Het gekat de hele tijd heeft hier juist een averechts effect. Het is natuurlijk wel het makkelijkste om erin te blijven hangen .
Ik zeg niet dat je over je heen moet laten lopen en nergens iets van mag zeggen hè. Ik bedoel nu in jou geval gewoon even het bier drinken en steeds weg zijn laten voor wat het is. Ook voor jezelf. Als alles dan wat soepele loopt, is hij misschien weer liever thuis en is het opgelost zonder ruzie.

 

Wij kwamen ook nooit toe even met elkaar praten. Een als we met elkaar spraken we het al omdat we elkaar iets wilden vertellen, zoals 'sokken opruimen' of dat hij er toch vaker in de nacht uit ging dan ik.

We hebben nu om de week een half uurtje in de agenda ingepland. Kinderen liggen bed, de tv gaat uit, we schenken een glaasje in en praten met elkaar. Kan over van alles zijn, hoe het gaat, dingen die dwars zitten, toekomstplannen. Het helpt heel goed bij ons, een gesprek waarin je geen emotie hebt omdat je op dat moment niet iets dwars hebt zitten. En we merken nu pas hoe weinig we de laatste jaren (ook drie kinderen) echt met elkaar hebben gesproken en elkaar hebben geluisterd.

 

Maar dit is al de 3e keer dat hij zo doet? Was hij bij de andere kinderen vergelijkbaar? En hoe is het toen goedgekomen?

Bedenk dat hoe meer kinderen hoe meer stress. En hoe minder tijd voor elkaar of jezelf. Niet iedereen kan dat aan. En vraag jezelf oprecht af of hij nog wel een 3e wilde als hij dit altijd zo doet.

Als hij vanzelf weer bijtrekt is het een kwestie van tanden op elkaar en uitzitten. Daarbij wel aangegeven dat hij normaal moet doen tegen de kinderen. Er zijn er nog 2 die zijn tijd en aandacht nodig hebben.

Wellicht is het beter als hij tijdelijk elders verblijft om bij te slapen (kan hij daar misschien zo slecht tegen) en uit te razen.

Jullie andere kinderen kunnen hier ook last van hebben. Dus bedenk een oplossing als je met hem verder wilt.

 

Wij hadden ook zo'n dipje....

Dagjes uit als gezin (dierentuin zwembad etc)

keer uit eten, lokaal concert, schouwburg dagje sauna (zonder baby )

vakantie/weekend weg als gezin

Gaf ons wat meer sjeu.

Heel herkenbaar onze dochter jankte veel! Doodmoe en herstellende van OK, kolven, slapeloze nachten,, psychische neonatologie avontuur te verwerken.

Mijn man smeerde hem ook wel eens. Even sporten en bleef 6 uur weg! Hij had die ruimte gewoon nodig maar ik ook.. Alleen draaide ik elke keer voor de baby op. Dat maakte dat ik het hem ook minder gunde.

Mijn moeder heeft heel veel geholpen met oppassen en zo hebben wij elkaar ook weer terug gevonden.

 

Dit doen wij ook. Één avond date night. Af en toe uit, maar meestal gewoon 2 uurtjes thuis iets leuks doen. Geen tv en mobiel.

Daarnaast helpt het mij altijd om in een ruzie onderscheid te maken tussen inhoud en emotie. Meestal zit de pijn namelijk niet bij de inhoud.
Bijvoorbeeld, je kunt het niet met hem eens zijn dat hij te veel taken in huis heeft, maar het wel rot vinden dat hij het gevoel heeft thuis alleen maar klusjes te doen ipv te genieten.
Aangeven dat je het niet fijn vind dat je het niet fijn vind dat hij bij vrienden gaat drinken, maar nog belangrijker, het gevoel krijgt in de steek gelaten te worden.
Als je dit weet te onderscheiden en over de emotie praat ipv de inhoud, raak je minder snel in vervelende, nutteloze discussies terecht, over vieze sokken op de grond bijvoorbeeld.

 

Ik begrijp je héél goed hoor. Ik ben toen H geboren werd ook een aantal keer flink uit mn stekker gegaan en hem duidelijk gemaakt dat ik simpelweg niet altijd alles maar alleen kan, maar ook niet wil. En dat ik ook geen (of amper) vrije tijd heb omwille van alle drukte.
Dat ik daarin echt meer verwachtte.
Wij kunnen gelukkig wel goed praten zonder schelden (tenzij ik echt pissig ben )

Denk dat daar je eerste slag te halen is. Praten. Meer praten.

Succes !

 

Misschien heb je hier meteen het punt van je man te pakken? Mannen (de meeste, niet allemaal, de mijne wel ) willen zich graag nuttig en gewild voelen. En 3 kinderen is inderdaad ontzettend hard werken, maar je man en jijzelf verdienen natuurlijk ook aandacht! Plan een avondje weg, ga iets doen wat hij écht leuk vindt, kijk een film waar jullie vreselijk om kunnen lachen. Denk dat je vooral het luchtige er weer een beetje in moet brengen, zodat het modder gooien stopt en jullie je beiden weer wat fijner gaan voelen.

 

Al eens gedacht aan relatietherapie?

 

Hier op zich geen relatieproblemen, dus misschien niet helemaal vergelijkbaar, maar wij kunnen wel flink ruziën en wat hier als ‘ruzietechniek’ altijd goed helpt om een beetje de angel uit de situatie te halen is om heel bewust te proberen een tegemoetkoming te doen. Dat lokt bijna altijd van de andere persoon ook zo’n reactie uit en brengt de situatie gelijk al weer iets tot rust. Dus als wij bijvoorbeeld ergens ruzie over hebben en mijn man verwijt mij dat ik iets op een bepaalde manier doe, dan probeer ik het heel erg vanuit zijn punt te zien en - ook al ben ik er het totaal niet mee eens en vind ik dat hij het verkeerd ziet - dan iets van een concessie te doen die tegemoet komt aan wat hij blijkbaar het probleem vindt. (Even iets stoms als voorbeeld, maar stel dat hij vindt dat hij altijd zonder schone sokken zit en dat jij de was te lang laat liggen, dan kun je voorstellen dat hij je voortaan even een seintje geeft als hij nog maar 5 paar schone sokken heeft, en dat jij er dan voor zorgt dat de boel op tijd is aangevuld).

En dat is niet altijd makkelijk als je vindt dat je zelf gelijk hebt, maar het gevolg is eigenlijk zo goed als altijd dat de ander dat automatisch ook doet en je elkaar dus iets hebt kunnen ‘geven’. In dat stomme sokkenvoorbeeld zou mijn man daarop dan bijvoorbeeld iets zeggen als ‘ik snap dat je soms geen tijd hebt, maar laat mij dat dan op tijd weten, dan zorg ik er zelf voor dat het gebeurt’. Ik noem maar wat, stom voorbeeld, maar even voor het idee.

Dat opent vaak het gesprek gelijk al meer en eindigt bij ons eigenlijk altijd erin dat we langzaam over gaan tot grapjes over en weer en weer leuk doen tegen elkaar. We hebben deze techniek eigenlijk nooit besproken, maar ik merk dat we het allebei doen, soms hij eerst, soms ik eerst, en het werkt eigenlijk prima. Wij hebben iig nooit meer dooretterende ruzies of zo of iemand die boos wegloopt. En na een tijdje voelt het concessies doen waar je eigenlijk geen zin hebt ook wat natuurlijker en niet meer zo groot.

TS, als ik het goed begrijp ligt de stress ‘m bij jullie vooral in de tijd die jij aan de baby besteedt en niet aan hem. Probeer dan bijvoorbeeld eens echt bij jezelf te rade te gaan hoe je hem tegemoet zou kunnen komen. Wat zou hem blij maken? Ook al vind je dat hij dat niet heeft verdiend of dat hij niet moet zeiken, doe hem een voorstel waarvan je denkt dat nou precies is wat hij wil. Plan iets leuks, regel een oppas, bedenk vooraf een plan B-scenario voor als de baby roet in het eten gooit, bedenk een vaste taakverdeling, of wat dan ook. 10 tegen 1 dat hij daardoor ook na gaat denken over wat jij hebt gezegd en wat voor jou moeilijk is en wat hij kan doen om jou te helpen. Dan praat je in ieder geval weer met begrip met elkaar.

 

Poeh, lastig en heel vervelend voor het hele gezin!
Wij hadden twee jaar geleden een huilbaby (een reden waarom we het bij twee laten), maar zijn er juist nog sterker van geworden. Juist in die tijd hebben we veel gepraat, geluisterd naar elkaar en aangegeven wat we nodig hadden en van elkaar verwachten.

Als goede communicatie moeilijk voor jullie is (dat haal ik tenminste uit je verhalen), hebben jullie daar gewoon hulp bij nodig dmv therapie. En niet morgen, maar gister nog! Niet alleen voor jullie, maar zeker voor de kinderen. Het lijkt mij echt niet goed voor kinderen om in een gezin op te groeien waar spanningen zijn. Dat verdient geen enkel kind!