Brrr ik heb straks een sollicitatiegesprek, de eerste in ruim een half jaar tijd. Ik zit nu al 14 maanden thuis en heb al zoveel afwijzingen gehad dat er weinig over is van mijn zelfvertrouwen. Ik ben ontslagen bij een reorganisatie dus niet vanwege slecht presteren oid, ik weet dat ik een hele goede leidster ben, maar blijkbaar kom ik in gesprekkenniet sterk naar voren. Iemand tips wat je vooral niet moet zeggen? Gesprek is vandaag om 12 uur, voor een baan als pedagogisch medewerker in de kinderopvang
Gewoon mee gaan met gesprek. In je gedachten terug naar de tijd dat je werkte ipv aan falende sollicitaties denken. En vooral beseffen dat in deze tijd geen werk vinden niet heel gek is. Je hebt zoveel concurrentie.. Werkgevers hebben zoveel keuze. Aan jou de taak om de juiste te kiezen. Dus beetje lef hebben en durven jezelf te zijn. De standaardpraatjes horen ze maar al te vaak. En belangrijker: uit die hele stapel sollicitaties hebben ze oa jou uitgenodigd en heel veel mensen zijn zo ver al niet eens gekomen. Dus ze zien echt wel iets in je! Nu moet jij het nog even afmaken.. En je zegt het zelf al.. Je bent goed in je werk. Geen redenen om te twijfelen aan jezelf dus! Hier anderhalf jaar thuis gezeten.. Weet hoe je je voelt. Maar nu echt hele leuke baan bij een heel leuk bedrijf. En dat terwijl ik echt op alle onzin-baantjes die ik kon vinden heb gesolliciteerd Komt echt goed! Kop op en laat je niet klein krijgen hoor
Bedenk ook dat jij het ook moet zien zitten om daar te werken, de klik moet er van beide kanten zijn. Probeer het eens om te draaien, wat hebben zij jou te bieden? Deze vraag niet zomaar in het gesprek neerleggen maar je mag in je achterhoofd best kritisch zijn, dan hangt er ook niet zoveel vanaf. En wat als je het niet wordt? Daar ga je niet dood aan En dan is het blijkbaar toch niet de baan voor jou. Hoe dan ook, probeer een beetje te relativeren. Komt wel goed!