Hallo allemaal, Voor 2 weken geleden hebben we te horen gekregen dat ik een melanoom heb (huidkanker, agressieve vorm). De prognose is gelukkig goed en zeer waarschijnlijk kunnen ze alles weghalen. Dit alles levert bij ons veel spanning op. Ze hebben al wat weggehaald en moest daarna even rustig aan doen . Ik mocht niet tillen ed. Alles heeft ook zijn weerslag op onze kinderen. We hebben een dochter van bijna 3 en een zoon van bijna 5. We hebben ze niet verteld dat ik ziek ben, maar wel dat ik een plekje op mijn rug heb. Ik heb in afwachting van de uitslag heel veel spanning gehad em was heel bang dat de kinderen zonder moeder zouden moeten opgroeien. Volgende week heb ik de volgende ingreep en dan moet ik weer even rustig aan doen. Nu merken we dat de kinderen het best moeilijk hebben. Huilen als ik weg ga, ze slapen slecht en zijn meer verdrietig. Hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan? 22 april ga ik een weekje op vakantie met de kinderen en mijn vader. Dan heb ik echt een week tijd voor ze en kunnen we leuke dingen doen. Daar kijk ik wel heel erg naar uit. Liefs lieflief
Wat ontzettend naar voor jullie! Gelukkig lijkt de prognose goed te zijn! Ik denk dat het goed is dat je hebt gezegd dat mama een plekje op haar rug heeft. Je zou daar nog wat meer woorden aan kunnen geven. Kinderen voelen alles feilloos aan. Dat blijkt nu ook uit hun gedrag. Je mag best zeggen dat je je ziek/moe voelt door het plekje en dat je er verdrietig van bent. Daarbij ook aangeven dat de dokter zei dat het weer over gaat en dat mama even wat rustiger aan moet doen of soms moe is. Succes en sterkte!
Niet om te bagataliseren hoor maar een melanoom betekend niet dat je ‘ziek’ bent. Als ze alles weg kunnen halen ben je er verder niet ziek van. Probeer dit je kinderen uit te leggen. ‘Mama is nog niet ziek, de dokters doen hun best om dit te voorkomen. Het is even vervelend en spannend maar hopelijk kunnen ze zorgen dat ik niet ziek wordt’ zoiets. Hopelijk kunnen ze alles weghalen en keert de rust snel weer terug. Kindjes zijn flexibel. Geef ze nu waar ze om vragen. Een extra knuffel, savonds een extra verhaaltje etc. Probeer zelf ook wat afleiding te zoeken. Hoop voor jullie dat t allemaal snel achter de rug is. Sterkte.
Geen tips wel herkenning. Mijn dochtertje was bijna 3 toen ik een goedaardige tumor had. Het duurde echter 4 maanden voordat ze erachter kwamen dat het een zeldzame goedaardige tumor was. Dus 4 maanden lang was ik bang dat het kwaadaardig was en het verkeerd kon aflopen. Mijn dochtertje zag me helaas weleens huilen, omdat de momenten samen met haar me juist extra ontroerde. Stel dat ik kwam te overlijden (ik ben gelovig en dus niet bang voor de dood) en mijn dochtertje zou dan geen moeder meer zou hebben. Dat vond ik het meest verdrietige van die tijd. Het klinkt misschien gek, maar ik heb geprobeerd om bijna elke avond de spanning alleen weg te huilen als zij op bed lag. Dat luchtte zo op. Anders barstte ik overdag in huilen uit waar zij bij was. Het geeft natuurlijk niet als je kindje mama weleens ziet huilen, maar ik wilde haar niet ook die spanning geven. Als ik eraan denk voel ik die spanning weer. Jij zit er helaas nu midden in. Ik wil je daarom heeel veeel sterkte wensen en ik duim mee voor goed nieuws.
Bedankt voor de lieve reacties. Ik probeer vooral zoveel mogelijk leuke dingen te doen en te genieten van de kinderen. Nu helaas geveld met een griepje. Woensdag is de ingreep en ik zal blij zijn als we daar de uitslag van hebben en dat het dan klaar is en we het hopelijk kunnen gaan afsluiten. Hopelijk lukt me dat mentaal ook.