Officieel is ze nog dreumes, maar ze gedraagt zich steeds meer als een peutertje, dus zet ik de vraag hier neer . Het woord 'straffen' vind ik te ver gaan, maar het is wel duidelijk te merken dat onze dochter steeds meer de grenzen opzoekt. Vaak helpt het als we haar afleiden of waarschuwen, maar het gebeurt nu af en toe ook dat ze écht niet luistert en bewust kijkt hoe ver ze kan gaan. Op dit soort momenten zetten we haar tot nu toe in de box. We leggen uit waarom, laten haar 2 minuten zetten, daarna leggen we het nog een keer uit. Kus, en klaar. Maar....het maakt erg weinig indruk . Ze gaat aan het boxkleed friemelen of kijkt lekker om zich heen. Zou het misschien beter werken als we haar 'in de hoek' zetten? Iemand misschien tips? Hoe gaan jullie ermee om?
Ik houd helemaal niet van time-outs of strafstoeltjes of iets dergelijks. Ik leg altijd heel goed uit waarom iets niet mag en blijf dit herhalen tot hij het begrijpt. Als hij erg boos wordt of hij blijft doorgaan en de situatie wordt gevaarlijk, dan haal ik hem wel even uit de situatie, maar ik blijf altijd bij hem. Hij moet bepaald gedrag vertonen omdat hij begrijpt waarom, en niet omdat hij bang is dat hij straf krijgt.
Ik denk dat het erg verschilt per kind. Ze moeten het wel een beetje begrijpen en je doel moet bereikt worden. Hier met 1,5 bij ons zoontje geprobeerd, maar het werkte totaal niet. Overstuur, van de plek komen, het echt niet snappen. Rondom zijn tweede levensjaar weer geprobeerd en toen werkte het wel. Bij mijn dochtertje werd ze iets voor haar tweede al op de gang gezet, ze snapte het direct. Wij doen dit wel, omdat we vinden dat het soms nodig is. Daarbij geef ik altijd uitleg voor de tijd en naderhand. Maar het gebeurd niet te pas en te onpas. Soms bied ik ook wel aan dat als ze erg vervelend zijn door moeheid, dat ze gerust even naar hun kamertje mogen gaan om even rust te hebben.
Ja, dat vind ik ook altijd. En ik heb de waarheid echt niet in pacht hoor Maar ik vind het gewoon heel erg belangrijk dat hij begrijpt waarom iets niet mag. En ik zeg er dan ook bij dat ik iets echt niet fijn vind. En natuurlijk blijven ze het proberen, daar zijn ze dreumesen voor, maar ik denk dat de aanhouder wint. Dat je op deze manier niet in een machtsstrijd verwikkeld raakt die alleen maar harder en lastiger wordt naarmate je kind groot wordt. Ik wil altijd open met hem blijven kunnen praten en hem laten weten dat zijn behoeftes net zo belangrijk zijn als die van mij. Dus ik kijk ook vaak of er een middenweg is. Bijvoorbeeld, mijn zoontje wilde vanochtend telkens mijn telefoon pakken en bleef daar maar om zeuren. Ik zeg dan heel duidelijk dat ik niet wil dat hij met mijn telefoon speelt, maar dat ik wel begrijp dat hij hem heel mooi vind. Ik heb daarna gevraagd of ik een telefoon voor hem zou zoeken waar hij wel mee mag spelen. Ik heb hem toen de raboreader gegeven (volgens hem is dat ook een foon) en daar heeft hij mee naar opa gebeld! In plaats van te blijven hangen in het nee zeggen, frustratie en uiteindelijk misschien een time-out, kun je een situatie vaak ook draaien door met een open blik te blijven kijken.
Bij ons is het ook niet waarschuwen en daarna naar de gang. Ik probeer ook vaak meerdere keren duidelijk uit te leggen en alternatieven te bieden. Wanneer ik wel de gang wil gaan gebruiken, geef ik dit van te voren aan, zodat ze zelf de keuze hebben wat ermee te doen. Bij mijn zoontje werkt het nog steeds niet altijd fijn. Bij mijn dochtertje helpt het juist goed om haar even heel duidelijk de grens te geven. Anders blijft ze er makkelijk in hangen. Dus echt heel erg per kind verschillend!
Dit idd. Maar heel soms is ze zo boos over iets dat ze niet mag, dat we haar toch even alleen laten uitrazen; als we er dan bij blijven, wordt ze alleen maar heel driftig. Dit is tot nu toe misschien 1 a 2x per maand sinds ze 2 is.
Ja, dat heb ik ook twee keer gehad. Maar dat zie ik niet als time-out of als straf. Ik heb toen heel duidelijk uitgelegd dat ik pijn aan mijn oren krijg als hij zo hard gilt en dat ik dat echt niet fijn vind. Dat hij wel boos mag zijn en ook mag gillen als hij wil, maar dan op de gang. Hij ging toen ook zelf op de gang staan. Na een minuutje vroeg ik of hij klaar was, "Nee" zei hij. Na een paar minuten kwam hij zelf weer binnen en zei hij "Klaar!" haha.
Hier beide jongens vanaf een jaar in een soort van hoek. De oudste is twee en blijft er echt ook twee minuten staan nu. Wij zeggen waarom hij daar moet staan. Hij herhaalt het na die twee minuten. Dan is het sorry en een kus en weer over. Soms gaat hij wel drie of vier keer per dag in de hoek. Soms maar 1 keer per week. Hij krijgt voor de hoek meerdere waarschuwingen. Maar als ik merk dat die geen indruk maken krijgt hij de boodschap nog 1 keer een dan in de hoek. Nu is de boodschap van genoeg. De jongste bijna 14 mnd halen we meer weg uit de situatie dit hem daar net te zetten. Hij blijft er even beteuterd zitten. Wij zeggen ga naar weer spelen en hij kruipt weet naar het speelgoed. Ik vind het erg fijn dat het werkt. Ik heb het idee dat mijn kinderen er baat bij hebben om even uit de situatie gehaald te worden
Verschilt per kind (en ook opvoeder), maar hier werkte t absoluut niet toen ze peuter was. De enkele keer dat t nodig was, was ik een uur met dr bezig en vond ze t alleen maar een leuk spelletje Nu ze wat ouder is doe ik t wel vaker en werkt t ook wel. Ze ervaart t iig als straf.
Hier zeker vanaf 18 maanden, al was t eerder om uit de situatie te halen, vooral met driftbuien, op den duur ging ze als ze echt boos was zelf in de hoek zitten, omdat ze nu stiekum naar t speelgoed toekruipt gaat ze nu achter de deur, deur dicht en tot nu toe heeft t goed effect.