Hoi allemaal, Ik moet echt even wat kwijt en ik hoop dat jullie mij tips/advies kunnen geven, want ik begin ten einde raad te raken! Ik zal proberen het kort uit te leggen, al ben ik niet zo goed in korte verhalen, ik zal m'n best doen Ik zit met een dilemma *pff, k weet niet zo goed waar ik moet beginnen...*. M'n dochter is nu een paar maand oud, en haar vader en ik zijn niet meer samen. Toen ik zwanger was zijn we uit elkaar gegaan, en ben ik er verder alleen voor gegaan *dit wel na overleg/praten, we hebben SAMEN die beslissing gemaakt, hij is er dus niet 'zomaar vandoor gegaan!!!'. Nadat we uit elkaar zijn gegaan hebben we altijd nog contact gehouden, en hadden we een goede (vriendschappelijke) relatie/band. Zo'n 1,5 maand na de bevalling heeft hij z'n dochter voor het eerst gezien *eerder kon niet, omdat hij veel in het buitenland zit voor z'n werk*, en kreeg ik ook echt de indruk dat hij een trotse papa was In september *geloof ik* heb ik voor het laatst contact met hem gehad, en daarna heb ik niks weer van hem gehoord en kan ik hem ook niet (meer) bereiken. Ik heb hem meerdere smsjes gestuurd en hem proberen te bellen, maar, geen gehoor. Nou begin ik me echt zorgen te maken, en weet ik niet zo goed wat ik moet... Ik zat er al aan te denken om een van z'n vrienden een mailtje te sturen via facebook, maarja, dat vind ik ook weer zoiets 'raars'. 1 omdat ik hen er niet mee wil 'opschepen', en 2 omdat ik dan het idee heb dat ik het 'achter zijn rug om doe', en daar voel ik me nou niet bepaald prettig bij. En dan via facebook?...tja, komt misschien ook wat 'laf' over Maar, dat is nog niet eens het punt waar ik het meeste mee zit, dat is hiermee: Voor zover ik weet weten zijn ouders nog niet eens dat hij vader is geworden en dat zij dus een kleindochter hebben!!! Ik ga er vanuit dat hij het nog steeds niet heeft vertelt, want ik neem aan dat ze anders wel contact met me hadden gezocht/opgenomen, toch!? Ik vind het zo ontzettend erg dat ze het (nog) niet weten!! Niet eens zozeer voor m'n dochter, want ze heeft een hele lieve en leuke opa en oma *mijn ouders*, en ze krijgt heel veel liefde van ons gezin, familie, vrienden, mensen om ons heen, maar ik vind het zo erg dat zij niet weten dat ze opa en oma zijn!! En dat terwijl hij nu al meer dan een jaar de tijd heeft gehad om hen te vertellen dat hun kleinkind onderweg is! *juist, hij heeft dus ook niet verteld dat ik zwanger was*. Ik snap dat het moeilijk is om zoiets aan je ouders te vertellen *zoals je nu misschien begrijpt zijn we jonge ouders en was de zwangerschap niet gepland*, en dat hij het een lange tijd niet heeft durven te vertellen, maar hij heeft er inmiddels al langer dan een jaar de tijd voor gehad. Dit is dus het punt waar ik graag advies/tips over zou willen hebben; moet ik het zijn ouders vertellen!? Ik heb er al zo lang over zitten malen, ook al in m'n zwangerschap, maar op een gegeven moment had ik zoiets van: het zijn ZIJN ouders, dus is het aan HEM om het ze te vertellen, ik vind niet dat dat aan mij is. Bovendien heb ik het zelf ook aan mijn ouders & vrienden vertelt. Dus vind ik dat hij het ook aan zijn ouders/familie/vrienden kan vertellen. Bovendien denk ik dat ik onze (vriendschappelijke) relatie er alleen maar mee 'verpest/kapot maak' als ik het aan z'n ouders vertel. En ik vind het eerlijk gezegd belangrijker dat m'n dochter een goede en leuke band/relatie krijgt met haar vader dan met haar opa en oma *klinkt misschien lullig, maar zo denk ik er over* De drempel voor mij is ook dat ik zijn ouders niet eens ken! Ik heb zijn moeder 1x ontmoet, maar toen hadden we nog niet eens een relatie. We kenden elkaar al 4 jaar voordat het serieus werd, en ik ben wel een aantal keer bij hem thuis geweest, maar dat was meestal 's avonds, voor en/of na het stappen, dus waren z'n ouders er niet of lagen ze al in bed. En tegen de tijd dat het serieus werd tussen ons woonde hij al op zichzelf, en kwam ik dus alleen bij hem over de vloer, niet bij z'n ouders. We hadden ook nog niet zo lang een relatie toen ik zwanger raakte, dus die 'tijd' van elkaars ouders ontmoeten was er (nog) niet van gekomen... Hij kende mijn ouders wel, omdat hij me weleens ophaalde, en m'n ouders me wel eens weg brachten. Omdat ik zijn ouders niet ken vind ik het al helemaal raar als ik ze zou vertellen dat ik de moeder van hun kleindochter ben! Maargoed, omdat ik denk dat ze het (nog steeds) niet weten, en m'n meisje al een paar maand oud is, begint het nu toch echt aan me te knagen. Doe ik hier wel goed aan om het ze niet te vertellen!? Ik voel me nu net zo'n b*tch die hun hun kleindochter 'afneemt'. Kortom: ik voel me k*t, kl*te, noem maar op! Ik heb er vandaag zo lang en veel over zitten malen dat ik me nu letterlijk misselijk voel *k heb buikpijn*. Het knaagt echt zo aan me, ik vind het zo erg!! Bah, ik weet echt niet wat ik hier mee aan moet, en daarbij komt dat ik m'n ex nu ook al niet kan bereiken. Ik maak me ook ontzettende zorgen over hem. *bah, k heb tranen in m'n ogen terwijl ik dit typ* Moet ik het ze vertellen!? Moet ik het ze niet vertellen!? Kan iemand me ALSJEBLIEFT helpen!? Heeft iemand misschien hetzelfde meegemaakt, of ken je iemand? Hoe heb jij/heeft zij het opgelost? Ik begin echt ten einde raad te raken! Sjongejonge wat is dit moeilijk zeg! Sorry voor het veel te lange verhaal, maar ik moest het echt even kwijt!! Ohja, kom alsjeblieft niet aanzetten met negatieve woorden/dingen over m'n ex *die jullie nu ongetwijfeld zullen denken*, want dat is wel het LAATSTE waar ik nu op zit te wachten! Daar heb ik al genoeg van 'naar m'n kop geslingerd gekregen' het laatste jaar! Ik hoop echt dat iemand me tips/advies kan geven!! Liefs xx
Pfff, lastig. Het is uiteraard helemaal jouw keuze. Ik kan alleen mijn mening geven. Maar wat je daarmee doet is aan jou. Ik denk om te beginnen dat je niet bij jezelf moet denken "Ik ben de bitch die hun hun kleinkind afneemt." JIJ bent niet degene die dat doet, dat is HIJ. Ik vind hetzelfde als jij ook al in jouw bericht zegt: Het zijn zijn ouders en het is dus zijn keuze. Het is -vind ik- niet verstandig van hem dat hij het niet vertelt. Stel dat het later (nu of nog later) toch uitkomt? Hoe voelen zijn ouders zich dan? Ze zijn ineens grootouders, maar ook niet "echt". Ze hebben niet kunnen meegenieten van de zwangerschap, gaan kraamcadeau kunnen kopen en niet die bijzondere eerste momenten meegemaakt. Ik ben nog lang niet zo ver om oma te worden, maar ik zou dat mijn zoon erg kwalijk nemen. (Nog los van het feit dat ik van mijn zoon verwacht dat hij voor zijn kind(eren) zorgt, maar daar gaat het hier niet over.) Ik denk dat zij het, vroeger of later, beter van hun zoon kunnen horen. Zeker omdat zij jou ook niet echt kennen. Zouden ze jou wel geloven? Stel dat hij het ontkent? Dan veroorzaak je een heleboel onrust en ellende en uiteindelijk schiet niemand er iets mee op. Het lijkt me voor jou heel lastig, maar laat het even rusten. Blijkbaar is het toch even te veel voor hem. Jullie hadden ook afgesproken dat jij dit zonder hem zou doen. Als dat jullie afspraak is, gun hem dan nu ook de tijd en de ruimte. Misschien heeft hij alleen wat tijd nodig en neemt hij straks weer contact op. Dan kun je hem alsnog vragen zijn ouders een kans te geven hun kleinkind te leren kennen. Maar als hij jouw dochter echt niet in zijn leven wil, dan wil hij waarschijnlijk ook niet dat zij in het leven van zijn ouders komt. Als dit een afspraak is waar je zelf echt achter staat, dan zou ik dat zo laten. Fijn in ieder geval om te lezen dat je gesteund wordt door je eigen familie en vrienden. Geniet lekker van je kleine meid!
Dat is scherp gezegd. Ik zou het inderdaad ook aan hem overlaten. Zijn ouders kunnen jou weinig verwijten, als je ze niet kent. Dat is (slechts een stukje van) zijn verantwoordelijkheid. Ik zou me inderdaad proberen bezig te houden met stukjes los te laten. Dat is soms erg moeilijk. Ik probeer het ook met dingen. Ik vind het zijn verantwoordelijkheid als hij met onze dochter en mij naar zijn familie in het buitenland wil, daar ga ik me niet mee bemoeien, bijvoorbeeld, maar daar moet ik ook hard me best voor doen! Succes
Bedankt voor jullie reacties!! We hebben inderdaad samen besloten dat ik er alleen voor zou gaan, en dat we wel zouden zien wat de toekomst ons zou brengen, en daar sta ik nog steeds achter! Ik vind het ook echt niet erg dat ik er alleen voor sta. Ik zie het maar zo: hoef ik m'n meisje met niemand te delen en kan ik extra veel van haar genieten, hihi! Ik begrijp volkomen dat hij het er moeilijk mee heeft en dat hij misschien nog meer tijd nodig heeft, en dat respecteer ik volkomen. Heb ik ook altijd gedaan, ik heb hem nooit gepusht, 'lullig' tegen hem gedaan, negatief over hem gepraat *tuurlijk had ik soms m'n frustraties, maar die hield ik voor me, of praatte er met vriendinnen over*, of wat dan ook. Ik heb altijd achter zijn keuze gestaan en die gerespecteerd. Ik heb hem verschillende keren gevraagd of hij het z'n ouders al had verteld. Maar ik ben nooit boos op hem geworden, hem gepusht, hem een 'ultimatum' gegeven, of wat dan ook. Ik heb het altijd gelaten voor wat het was, want ik wou hem ook niet onder druk zetten ofzo. Ik had het dan ook volkomen begrepen als hij volledig afstand zou houden van mij en m'n dochter, maar juist omdat ik de indruk kreeg dat hij wel betrokken wou zijn, omdat hij zo leuk met m'n dochter en mij omging toen hij hier was, vind ik het ontzettend moeilijk om dit los te laten. Ik had ook het idee dat ik het aan het los laten was, maar sinds ons laatste contact maak ik me vreselijk veel zorgen om hem!! In september hebben we voor het laatst, via sms, contact gehad. Op een zaterdagavond smsten we voor het laatst dat we 'morgen zouden bellen/smsen om wat af te spreken.' Maar sindsdien heb ik niks meer van hem gehoord. De volgende dag heb ik gesmst, niks terug. Daarna (t/m vandaag) nog een aantal keer gesmst en gebeld - waarna de tel na een paar keer overgaan gelijk op voicemail overgaat. Weer geen gehoor. Het is niks voor hem om niks van zich te laten horen, zelfs in m'n zwangerschap, en nadat hij z'n dochter had gezien, merkte ik hoe moeilijk het voor hem was, maar hij bleef contact met me houden. Hij heeft ook geen facebook, twitter, hyves, etc. dus online kan ik ook geen contact met hem opnemen. Het is net of hij van de aardbodem verdwenen is, daarom maak ik me zo ontzettend veel zorgen. Ik wil hem graag die tijd gunnen, en dat probeer ik ook echt, maar ik merk dat ik het niet los kan laten en het me steeds meer aan me begint te knagen dat z'n ouders het ook nog niet weten. Ondanks dat ik nog steeds vind dat het zijn verantwoordelijkheid is, voel ik me toch ergens schuldig *al weet ik best dat dat niet nodig is!*. Tupp, zoals jij ook al zei, zou ik het mijn zoon *die ik (nog) niet heb* ook erg kwalijk nemen als hij me niet zou vertellen dat hij vader wordt/is geworden. En ik zou ook vinden dat hij het mij moet vertellen, niet zijn (ex)vriendin ! Maar ik ben zowel bang voor de gevolgen wanneer ik het wel vertel, als wanneer ik het niet vertel. Ik heb de angst dat ze het me toch kwalijk nemen als ik het niet vertel, en dat hij het me kwalijk neemt als ik het ze wel vertel! Pff, lastig inderdaad! Echt super bedankt voor jullie reacties, fijn dat ik het hier kan delen. Het is altijd fijn om van anderen een reactie te krijgen, daardoor krijg ik vaak weer wat meer inzicht/een andere kijk op de situatie, waardoor ik beter tot een besluit kan komen. Ik denk er inderdaad nog even over na en probeer het los te laten. Want ik merk dat ik hierdoor wat geïrriteerd en snel aangebrand ben, en dat wil ik niet. En ook absoluut niet voor m'n dochter, die verdient een leuke en gelukkige moeder, geen chagrijn die de hele dag loopt te mokken Hopelijk kan ik vannacht een beetje slapen, misschien dat ik er morgen alweer anders over denk!
Zoals ik het lees, heeft je ex gewoon geen behoefte meer aan jou en zijn dochter en heeft hij waarschijnlijk een vaste vriendin die zijn ouders WEL kennen. Het verhaaltje dat hij geen profielen sites heeft is in deze tijd ongehoord en geloof ik persoonlijk niks van. Hij zal ze vast wel hebben, maar wil niet dat jij deze hebt, omdat dat zijn leventje nogal zou kunnen vernielen. Ik zou zijn ouders het WEL vertellen. Je ex heeft meer dan een jr de tijd gehad om het te vertellen. Door het niet te vertellen ontneem je je dochter van een opa en oma, waar zij geen band mee kan opbouwen en ontneem je zijn ouders van een kleinkind waar zij dus geen band mee op kunnen bouwen. Je kan ze een brief sturen of emailen. Aan de hand van hun reactie weet je vanzelf wel hoe zij hierin staan. Die band waar je het over hebt m.b.t. je ex en zijn dochter kan je niet verpesten dor het te vertellen aan zijn ouders. Dat kan alleen hij en naar mijn mening doet hij dat zelf al heel goed door geen contact op te nemen. Hoop dat je er voor jezelf en je dochter snel uit kan komen.
@FoxyMama: Uhm... ik heb geen profielensites. Mijn man ook niet. En ik ken echt nog wel meer leeftijdsgenoten die daar niet aan meedoen. Dus wat jij zegt is (in mijn ogen) grote onzin.
Ik weet niet hoe oud jij bent, maar ik ken geen enkel jong persoon (aangezien ts zegt dat ze jong is), zonder een profielen site. en mag je onzin vinden
@FoxyMama, ik ken genoeg (jonge) mensen die geen online profielen hebben hoor! Dus ja, die mensen zijn er. Bovendien zijn mensen, vanwege al dat sociale online gedoe), heel makkelijk te vinden. Dus als hij die zou hebben, zou ik die makkelijk kunnen vinden Ik heb vaak genoeg naar hem gezocht op sociale netwerken. Zijn vrienden hebben wel zo'n pagina, en die hebben hem ook niet als vriend, dus denk je niet dat als hij wel zo'n site had, dat zij ook niet bevriend met hem zouden zijn!? Naar mijn mening een beetje en rare gedachte om te denken dat er (bijna) niemand in deze tijd is zonder een online-pagina. Ik heb ze wel, maar ik doe er ook vrij weinig mee. K heb meer contact met m'n vrienden via de telefoon dan via 't internet nouja, dat even terzijde, in ieder geval bedankt voor jullie reacties, k heb hem vanmorgen EINDELIJK te pakken gekregen en k weet nu hoe het zit dit topic laat ik sluiten!