Hoi allemaal, Ik weet niet zeker of dit bericht wel in de 'lounge' thuis hoort. Ik denk eigenlijk van niet, maar omdat ik dit bericht ook al in een ander topic geplaatst heb, en er nog niet zoveel reacties op heb, plaats ik het hier nog een keer, omdat de lounge een zeer actieve topic is. En ik het fijn zou vinden om wat meer meningen/adviezen/tips te krijgen Ik moet echt even wat kwijt en ik hoop dat jullie mij tips/advies kunnen geven, want ik begin ten einde raad te raken! Ik zal proberen het kort uit te leggen, al ben ik niet zo goed in korte verhalen, ik zal m'n best doen Ik zit met een dilemma *pff, k weet niet zo goed waar ik moet beginnen...*. M'n dochter is nu een paar maand oud, en haar vader en ik zijn niet meer samen. Toen ik zwanger was zijn we uit elkaar gegaan, en ben ik er verder alleen voor gegaan *dit wel na overleg/praten, we hebben SAMEN die beslissing gemaakt, hij is er dus niet 'zomaar vandoor gegaan!!!'. Nadat we uit elkaar zijn gegaan hebben we altijd nog contact gehouden, en hadden we een goede (vriendschappelijke) relatie/band. Zo'n 1,5 maand na de bevalling heeft hij z'n dochter voor het eerst gezien *eerder kon niet, omdat hij veel in het buitenland zit voor z'n werk*, en kreeg ik ook echt de indruk dat hij een trotse papa was In september *geloof ik* heb ik voor het laatst contact met hem gehad, en daarna heb ik niks weer van hem gehoord en kan ik hem ook niet (meer) bereiken. Ik heb hem meerdere smsjes gestuurd en hem proberen te bellen, maar, geen gehoor. Nou begin ik me echt zorgen te maken, en weet ik niet zo goed wat ik moet... Ik zat er al aan te denken om een van z'n vrienden een mailtje te sturen via facebook, maarja, dat vind ik ook weer zoiets 'raars'. 1 omdat ik hen er niet mee wil 'opschepen', en 2 omdat ik dan het idee heb dat ik het 'achter zijn rug om doe', en daar voel ik me nou niet bepaald prettig bij. En dan via facebook?...tja, komt misschien ook wat 'laf' over Maar, dat is nog niet eens het punt waar ik het meeste mee zit, dat is hiermee: Voor zover ik weet weten zijn ouders nog niet eens dat hij vader is geworden en dat zij dus een kleindochter hebben!!! Ik ga er vanuit dat hij het nog steeds niet heeft vertelt, want ik neem aan dat ze anders wel contact met me hadden gezocht/opgenomen, toch!? Ik vind het zo ontzettend erg dat ze het (nog) niet weten!! Niet eens zozeer voor m'n dochter, want ze heeft een hele lieve en leuke opa en oma *mijn ouders*, en ze krijgt heel veel liefde van ons gezin, familie, vrienden, mensen om ons heen, maar ik vind het zo erg dat zij niet weten dat ze opa en oma zijn!! En dat terwijl hij nu al meer dan een jaar de tijd heeft gehad om hen te vertellen dat hun kleinkind onderweg is! *juist, hij heeft dus ook niet verteld dat ik zwanger was*. Ik snap dat het moeilijk is om zoiets aan je ouders te vertellen *zoals je nu misschien begrijpt zijn we jonge ouders en was de zwangerschap niet gepland*, en dat hij het een lange tijd niet heeft durven te vertellen, maar hij heeft er inmiddels al langer dan een jaar de tijd voor gehad. Dit is dus het punt waar ik graag advies/tips over zou willen hebben; moet ik het zijn ouders vertellen!? Ik heb er al zo lang over zitten malen, ook al in m'n zwangerschap, maar op een gegeven moment had ik zoiets van: het zijn ZIJN ouders, dus is het aan HEM om het ze te vertellen, ik vind niet dat dat aan mij is. Bovendien heb ik het zelf ook aan mijn ouders & vrienden vertelt. Dus vind ik dat hij het ook aan zijn ouders/familie/vrienden kan vertellen. Bovendien denk ik dat ik onze (vriendschappelijke) relatie er alleen maar mee 'verpest/kapot maak' als ik het aan z'n ouders vertel. En ik vind het eerlijk gezegd belangrijker dat m'n dochter een goede en leuke band/relatie krijgt met haar vader dan met haar opa en oma *klinkt misschien lullig, maar zo denk ik er over* De drempel voor mij is ook dat ik zijn ouders niet eens ken! Ik heb zijn moeder 1x ontmoet, maar toen hadden we nog niet eens een relatie. We kenden elkaar al 4 jaar voordat het serieus werd, en ik ben wel een aantal keer bij hem thuis geweest, maar dat was meestal 's avonds, voor en/of na het stappen, dus waren z'n ouders er niet of lagen ze al in bed. En tegen de tijd dat het serieus werd tussen ons woonde hij al op zichzelf, en kwam ik dus alleen bij hem over de vloer, niet bij z'n ouders. We hadden ook nog niet zo lang een relatie toen ik zwanger raakte, dus die 'tijd' van elkaars ouders ontmoeten was er (nog) niet van gekomen... Hij kende mijn ouders wel, omdat hij me weleens ophaalde, en m'n ouders me wel eens weg brachten. Omdat ik zijn ouders niet ken vind ik het al helemaal raar als ik ze zou vertellen dat ik de moeder van hun kleindochter ben! Maargoed, omdat ik denk dat ze het (nog steeds) niet weten, en m'n meisje al een paar maand oud is, begint het nu toch echt aan me te knagen. Doe ik hier wel goed aan om het ze niet te vertellen!? Ik voel me nu net zo'n b*tch die hun hun kleindochter 'afneemt'. Kortom: ik voel me k*t, kl*te, noem maar op! Ik heb er vandaag zo lang en veel over zitten malen dat ik me nu letterlijk misselijk voel *k heb buikpijn*. Het knaagt echt zo aan me, ik vind het zo erg!! Bah, ik weet echt niet wat ik hier mee aan moet, en daarbij komt dat ik m'n ex nu ook al niet kan bereiken. Ik maak me ook ontzettende zorgen over hem. *bah, k heb tranen in m'n ogen terwijl ik dit typ* Moet ik het ze vertellen!? Moet ik het ze niet vertellen!? Kan iemand me ALSJEBLIEFT helpen!? Heeft iemand misschien hetzelfde meegemaakt, of ken je iemand? Hoe heb jij/heeft zij het opgelost? Ik begin echt ten einde raad te raken! Sjongejonge wat is dit moeilijk zeg! Sorry voor het veel te lange verhaal, maar ik moest het echt even kwijt!! Ohja, kom alsjeblieft niet aanzetten met negatieve woorden/dingen over m'n ex *die jullie nu ongetwijfeld zullen denken*, want dat is wel het LAATSTE waar ik nu op zit te wachten! Daar heb ik al genoeg van 'naar m'n kop geslingerd gekregen' het laatste jaar! Ik hoop echt dat iemand me tips/advies kan geven!!
Jeetje wat een situatie zeg.... Ik heb hier totaal geen ervaring mee en w.s ook geen nuttige tips/adviezen. Kan je alleen zeggen wat er in mij op komt, als ik dit zo lees. Ik zou zeggen, geen contact zoeken, niet met hem en niet met zijn ouders. Blijkbaar heeft hij de behoefte ook totaal niet. Als er echt iets ergs was gebeurd, had jij het echt wel via via geweten of gehoord. Richt je op jezelf en op je kleine. Dat is het belangrijkste nu in je leven.
he bah wat een vervelende situatie! Ik heb er geen ervaring mee, ma ik denk dat je er idd beter aan doet door het hem zelf te laten vertellen als je de band met hem goed wilt blijven houden, want ik denk idd dat je de leuke band verpest als jij het tegen zijn ouders gaan vertellen. Mijn advies is dus, wacht gewoon lekker af tot hij weer eens van zich laat horen, je kunt hooguit aan zijn vrienden vragen of ze weten of die weg is ofzo, mssn bij hem langs gaan, je zei namelijk dat ie opzichzelf woont. Iig heel veel succes en meid, niet zo druk maken joh, is toch niet jou schuld dat hij het niet tegen zijn ouders verteld, dus ze kunnen jou niks kwalijk nemen xxx
Dankjewel voor jullie reacties! Ik denk zelf ook wel dat als er iets ergs was gebeurd dat ik het wel via via te horen kreeg. Maar toch blijft het knagen. Het is net alsof hij van de aardbodem verdwenen is! Het laatste wat we smsten was dat we de volgende dag zouden bellen/smsen om wat af te spreken *dit was in september. De volgende dag heb ik dus gesmst, niks terug. t/m gisteren nog een aantal keer gebeld en gesmst, niks terug. Terwijl het niks voor hem is om niks van hem te laten horen. Ik begrijp best dat het hem misschien toch te veel is geworden, en dat neem ik hem ook niet kwalijk, want we hebben uiteindelijk samen besloten dat ik er alleen voor zou gaan. Maar juist omdat we nog goed contact hadden, en nu OPEENS geen contact meer, maak ik me zo'n zorgen, pfff. Ik zat er ook al aan te denken om langs te gaan, maar dan voel ik me ook zo 'opdringerig', terwijl dat het laatste is wat ik wil, hem 'in het nauw drijven'. Juist omdat we nog zo'n goede band hadden. Iemand anders zei ook al dat ik misschien een brief kon schrijven. Leek me ook een goed idee, maar ik kan z'n adres niet achterhalen. Ik heb namelijk geen idee hoe die straat heet, laat staan z'n huisnummer en postcode... Ik denk dat ik het nog even aan kijk, en misschien over een tijdje het nog eens probeer contact op te nemen, of dan toch via z'n vrienden.
Ik snap dat je zegt dat je geen commentaar wil maar, als ik vermoed hoe die knul in elkaar steekt zou ik er geen energie meer in steken. Wil je echt dat je dochter nog zijn ouders leert kennen dan lijkt het me alleen maar via jou kant dat dat verteld moet worden. Hij zal het nu niet meer doen. Als hij het al ooit van plan was. Dus als je echt die behoefde heb is het contact zoeken met de opa en oma van je dochtertje en hoor je ook meteen waar hij misschien uit hangt. Volgens mij is het een kat in de zak man die je ooit getroffen hebt. En steekt er meer achter dan alleen dit verhaal. En ga je zeker niet te recht wijzen waarom. De keuze.s die je gemaakt hebt zijn de keuze.s geweest waar jij achter stond. Meer kun je er nu niet meer aan veranderen. Veel wijsheid en kracht toe gewenst.
Hij is en blijft de vader van m'n dochter, dus zal ik altijd energie in onze 'relatie' blijven steken, omdat ik dat erg belangrijk vind voor m'n dochter. Ook voor mezelf trouwens, want mezelf kennende, zou ik er niet bepaald happy van worden als ik een slechte relatie zou hebben met de vader van m'n kind. *normaal gesproken zou ik er niet zoveel energie in steken als nu, maar dat is omdat het me op dit moment erg hoog zit, en ik me zorgen maak.* En als ik vond/had gedacht dat hij het niet waard was, geloof me, dan had ik lang niet zoveel energie gestoken in hem/onze relatie, en was de keuze voor mij op dit moment veel makkelijker geweest! Het is niet zozeer dat ik er behoefte aan heb om m'n dochter in contact te brengen met haar opa en oma, ik vind het alleen erg lullig dat ze niet van haar bestaan af weten, en ik weet niet zo goed wat ik daar mee aan moet. Er zit zeker meer achter het verhaal dan dat ik hier heb opgeschreven, maar ik was niet van plan om hier mijn en zijn 'hele levensverhaal' op te schrijven 1 omdat het verhaal anders veeeeeeeeeeeeeel te lang zou worden, en 2 omdat dat niet echt wat te maken heeft met het dilemma 'moet ik het aan zijn ouders vertellen!?'
Ik vind eigenlijk wel dat je het aan zijn ouders moet vertellen. Het gaat wel om hun kleindochter en misschien zouden zij wel heel graag een rol in het leven van je dochter willen spelen. Ik vind dat zij het recht hebben om van het bestaan van hun kleindochter te weten. Ik zou hem nog een keer sms-en of bellen en de boodschap achter laten dat je bezorgd om hem bent, maar ook dat je er mee zit dat zijn ouders niet van het bestaan van zijn dochter afweten. Dat je hen de kans wilt geven een rol te spelen in haar leven. Geef hem de mogelijkheid hen zelf op de hoogte te brengen en dat wanneer hij dit niet doet dat je zelf contact opneemt. Dat hij blijkbaar zelf een jongen van niets is (hoe je het ook went of keert, hij heeft jou en jullie dochter laten vallen) zijn ouders kunnen wel heel anders zijn. Iemand uit mijn omgeving is ook op een verschrikkelijke manier in de steek gelaten door de vader van haar kindje. Zijn ouders vonden dit verschrikkelijk en hebben haar ontzettend geholpen en zijn altijd gewoon opa en oma van haar kindje geweest. Zij vonden het zo erg wat hun zoon had gedaan. Ze konden hier niets aan veranderen, maar hebben hun eigen verantwoordelijkheid wel genomen en hun kleinkind als " van hen" geaccepteerd. Dus het kan wel.. Veel succes!
Als de band echt zo goed was geweest als jij wilt dat het is, had hij wel iets van zich laten horen de afgelopen maanden. Ik vind het heel onverantwoordelijk tegenover jou en jullie kleine om zomaar met de noorderzon te verdwijnen en niet te reageren op jouw berichtjes. Mijn idee, wil jij dat zijn ouders weten dat ze opa en oma zijn geworden? Onderneem dan gewoon zelf actie, laat het niet meer van hem afhangen... hij heeft daar lang genoeg de tijd voor gehad. En het feit dat hij geen contact met je opneemt zegt ook wel wat over zijn voornemen het z'n ouders te vertellen...
Hij wil zelf blijkbaar weinig tijd en energie in zijn relatie met zijn dochter steken dus waarom moeite blijven doen?
Die mening deel ik ook. Vind het wel super van je dat je toch zoveel moeite wil doen om een relatie op te bouwen tussen vader en kind. Alleen zal vader toch echt zelf wel mee moeten werken. Je kunt dit als moeder niet alleen voor elkaar krijgen. En of je het zijn ouders moet vertellen, dat is toch echt aan jezelf
Ik zou het niet aan die ouders vertellen. Vooral niet aangezien de vader ook geen contact meer met je opneemt, zou het toch zien als een soort van opdringen.
ik vind het heel nobel van je dat je de vader van je kind ondanks alles toch voor haar in haar leven wil houden ik ben het met je eens hij blijft de vader dat heeft verder niks met jullie relatie en problemen te maken erg vervelend alleen wel dat hij niks laat horen ik kan me voorstellen dat jij je hierdoor schuldig voelt tegenover je dochter ...maar jij kan hier niks aan doen hij laat immers niks van zich horen als jij wil dat ook zijn ouders een deel van je kind haar leven zijn vind ik dat jij ook best die stap mag zetten ze hebben er recht op om het te weten besef wel dat het 2 kanten op kan gaan als je het verteld en dat ga ik niet uit vande reactie van de vader van je kindje maar de ouders kunnen je ook niet geloven aangezien ze niks van hebben hebbben gehoord ze kunnen je voor leugenaar uitmaken en hierdoor ook geen contact met jou of met de kleine willen dat is vaak een eerste reactie die kan ook over gaan dus neem ze dat niet al te veel kwalijk (schrikreactie) maar ze kunnen het ook wel altijd geweten of vermoed hebben en je helemaal in de armen sluiten en de kleine meid ook dat zou natuurlijk het mooiste zijn het is een dilemma meis maar ga niet uit van jezelf of van je ex ga uit van wat jij vind wat het beste is voor je kind en als jij die actie uitvoerd die jij denkt dat het beste is hoe die ook afloopt dan heb jij tenminste gedaan wat je kon doen heel veel succes
Wat een rotsituatie, maar ik denk dat je ex het helemaal niet zo belangrijk vindt dat zijn ouders weten dat hij een dochter heeft. Anders had hij het ze al wel verteld. Als jij het belangrijk vindt dat je ex-schoonouders weten van het bestaan van hun kleindochter. Zul je het ze zelf moeten gaan vertellen, want je ex doet dat dus niet. Ik vind het wel goed dat je het belangrijk vindt dat de vader van je dochter deel blijft uitmaken van haar leven, maar in een vriendschap moet het wel van 2 kanten komen en wat ik zo lees, komt het vooral van jou kant. Dat hij al zo lang niets van zich heeft laten horen. Vind ik niet netjes, maar de kans is groot dat hij op deze manier jullie vriendschap heeft beëindigd. Ik vraag me af of de verwachtingen die je van hem hebt nog wel reëel zijn. Ik hoop dat je snel wat van hem hoort, maar richt je nu vooral op je dochter en de mensen die er wel voor je zijn. Veel succes in deze.
BabygirlM, op welke manier heb je de vader proberen te bereiken? Ik zou, om te voorkomen dat hij denkt dat het achter zijn rug gebeurt, heb berichtjes sturen via SMS, MSN, e-mail Facebook, Hyves en weet ik welke social media nog meer, om hem te laten weten dat je het zijn ouders wil vertellen. (Ik zou het anders verwoorden, iets van dat je wil dat jullie kindje haar opa en oma leert kennen of zo). Geef hem dan een week de tijd (vind ik redelijk) om te reageren en bij geen reactie: gewoon doen. Maar hoe dan? Ik zou een brief schrijven en daarin zetten wat je boven beschreef. Dat je dit moeilijk vindt, omdat je hun niet eens kent. En dat je het eigenlijk niet aan jou vindt om het te vertellen, maar die van hun zoon. Maar dat je niet zeker weet of dat hij het überhaupt verteld heeft. Ook dat je bang bent dat ze het wél weten, maar dat ze geen contact met jullie willen. (Het is niet erg je kwetsbaar op te stellen!) Vertel erbij dat je hun zoon niet kunt bereiken, dus dat je dit buiten zijn medeweten om doet. Wees duidelijk in je brief over waarom je dit doet (Ik doe dit omdat ik graag wil dat ... haar opa en oma in haar leven heeft EN omdat ik vind dat jullie recht hebben op jullie kleinkind) en wat je van hen verwacht (bijvoorbeeld dat ze je bellen om een keer ergens af te spreken.) Succes!
Dat de band tussen ons goed was heeft niks te maken met 'dat ik dat zou willen', als we geen goede band hadden gehad, hadden we ook niet zoveel (goed!) contact met elkaar hebben gehad... Dat die band de laatste tijd tussen ons niet meer goed is, is waar, dat blijkt nu wel. Maar voorheen is die altijd nog goed geweest! Ik ben het ook echt niet eens met z'n 'gedrag' van de laatste maanden, en dat probeer ik ook absoluut niet goed te praten, maar ik maak me niet voor niets zoveel zorgen om hem... Bovendien is dit ook maar 1 verhaal waarin hij in een negatief daglicht wordt gezet, dus ik begrijp jullie reacties, zo zou ik ook over hem denken als ik dit zou lezen. En inderdaad, het moet van 2 kanten komen, maar eerder kwam het juist meer van zijn kant dan van mijn kant, en heb ik dus ook verder niks negatiefs over hem te zeggen. Zoals ik eerder ook al had gezegd; als ik had gevonden dat hij de moeite niet waard was geweest, was de keuze voor mij makkelijk geweest en had ik er niet zoveel energie in gestoken *en nogmaals, dat is nu alleen zo omdat ik me op dit moment zoveel zorgen maak*. Maargoed, bedankt voor jullie reacties. En zoals ik in mijn bericht ook al heb gezegd: kom alsjeblieft niet aanzetten met negatieve woorden/dingen over m'n ex *die jullie nu ongetwijfeld zullen denken*, want dat is wel het LAATSTE waar ik nu op zit te wachten! Als dat het enigste is wat je te zeggen hebt over dit bericht, plaats dan GEEN REACTIE, want daar help je me absoluut NIET mee!!!!!!!!
Ik hoop alleen voor jou dat je jouw dochter niet te veel kwetst door steeds een vader in haar leven te laten en die steeds verdwijnt. Ik begrijp je bedoeling wel en vind het heel nobel van jou (der zijn maar weinig moeders die dit kunnen). Als ik jou was zou ik hem voor een laatste keer voor de keuze te stellen om ofwel wel of geen contact te hebben met jouw dochter om zo een gebroken hart van jou dochters kant te vermijden. Wat zijn ouders betreft, tja dat is een beetje gokken he. Weten ze het en trekken ze het zich niet aan of weten ze het en missen zo een fantastische meid te leren kennen. Ik hoop dat je snel iets hoort van hem en duidelijkheid krijgt want dat is waar jullie recht op hebben.
heb niet alles gelezen.. maar het zijn de opa en oma van JOU dochter, en zo zou je t ook kunnen zien, hij kiest er blijkbaar voor om niks van zich te laten horen, en het is ook ZIJN dochter.. ik denk dat je even wat minder rekening moet houden wat t beste is voor je ex.. en er even wat meer rekening moet houden wat t beste is voor JOU en JOU dochter.
Dat hoeft niet per se. Als haar dochter opgroeit met een vader die er vaak niet is en soms wel, dan léért haar dochter dat papa nu eenmaal zo is. Het zou erger zijn als papa doet alsof hij er voor haar zal zijn en steeds maar af laat weten.
Ik snap niet zo goed waar je die conclusie uit trekt... het gaat hier sowieso niet om zomaar EEN vader, maar om HAAR *biologische* vader. En het gaat er ook niet om dat ik hem PER SE in haar leven wil, het gaat er mij om dat ik hun *mijn dochter en hem* een kans wil geven om een leuke band/relatie met elkaar te krijgen. MAAR dat laat ik wel volledig aan hem over, of hij dat wel of niet wil. Bovendien zou ik het nooit laten gebeuren dat mijn dochter gekwetst wordt door haar vader die er dan wel/dan niet is. Tot nu toe is hij ook nog maar 1x geweest, en heeft hij haar dus 1x zien komen & gaan, net als de rest van de kraamvisite Maargoed, ik hem heb net EINDELIJK te pakken gekregen, en k weet nu dus hoe het zit. In ieder geval bedankt voor jullie reacties! Topic laat ik sluiten!