Hallo iedereen, ik wil het gewoon even van me afschrijven, want voel me momenteel een rotmoeder . Mijn zoontje van 8 maanden zit in de verlatingsangstfase sinds een week of 2. Aanvankelijk was het enkel dat hij begon te wenen wanneer er vreemde mensen te kort bij hem kwamen of iets tegen hem zeiden, maar nu wil hij dat ik constant met hem bezig ben. Ik zou hem de hele dag op de arm moeten dragen of hem helpen met te staan, want iets anders wilt hij niet. Ik doe mijn best om hem te leren dat ik nooit ver weg ben (kiekeboespelletjes, tegen hem praten terwijl ik naar een andere ruimte ga, enz.) maar hij zet het toch heel snel op een huilen. Ik wil er dan ook niet altijd aan toegeven, want dan leert hij dat hij enkel aandacht krijgt met huilen, of niet? En ooik de slaapjes overdag zijn de laatste tijd een ramp. Hij is overduidelijk moe, maar vanaf het moment dat hij zijn matras voelt, begint hij soms al hysterisch te huilen. De eerste week dat hij dit deed, ging ik om de 5 minuten kijken en even over zijn bolletje aaien, maar vanaf het moment dat ik terug de deur uitging, ging het huilen weer in stijgende lijn, echt hartverscheurend snikken... Toen heb ik hem er maar weer na een minuutje of 10 uitgehaald omdat het maar niet ophield, maar dan was hij wel de rest van de dag zeurderig en hangerig van de vermoeidheid... Ik heb dan eens advies gevraagd aan het CB, en zij raadden me aan om wat betreft het slapen toch echt door te zetten en hem niet uit bed te halen, ook al bleef hij huilen. Zo gezegd, zo gedaan, dacht ik... Vanmiddag had hij maar een uurtje geslapen, terwijl hij normaal minstens 2,5u slaapt, en hij begon te huilen. Als hij uitgeslapen is, ligt hij gewoon vrolijk te brabbelen, dus dacht ik dat dit misschien weer die verlatingsangst was. Deze keer besloot ik niet zo snel op te geven en gewoon om de 5 minuten naar hem te gaan kijken zodat hij wist dat ik er wel was, maar.... deze strijd heeft 40 minuten geduurd Hij bleef maar huilen, en ik vond het zooo erg dat ik hem het niet gewoon kon uitleggen dat ik ECHT wel er voor hem was en niet ver weg was.... In totaal ben ik dus misschien 8 keer bij hem geweest, en toen is hij in slaap gevallen. Ik voel me zo slecht, omdat ik echt niet wil dat hij nu denkt dat ik hem gewoon in de steek gelaten heb, ik zit hier echt te janken. Is dit op termijn toch wel OK, of zijn er nog mama's die het zo doen of gedaan hebben en mij kunnen verzekeren dat dit niet slecht is aub??? Alvast bedankt, een verdrietige Sunnyke
Er is net een topic over geopend. Ik zal de link even voor je zoeken. Misschien heb je wat aan die antwoorden (ik zit ook nog steeds in die strijd btw).
http://www.zwangerschapspagina.nl/baby-dreumes/209232-ervaringen-nachtje-laten-huilen.html Ik volg in ieder geval tot nu toe mijn gevoel er in. Als Aaron zo overstuur is en bij mij wil zijn, mag hij bij mij zijn. Zodra ik door krijg dat hij het met opzet doet dan ga ik streng zijn en die 5-10-15 minuten toepassen. Sterkte er mee! Het is echt maar een fase, maar hij lijkt eeuwig te duren!
Oh, meid dit moet echt hartverscheurend zijn, zowel voor jou en helemaal voor de kleine. Ik probeer deze fase juist andersom aan te pakken (helemaal geen idee of dat wel de juiste aanpak is overigens). Dus met spelen proberen om 'alleen' te laten doen, en dan wat laten zeuren. En met slapen wel troosten. Dit omdat ik denk dat kindjes zichzelf sneller kunnen 'terugvinden' als ze wakker, uitgerust en aan het spelen zijn. Als ze moe en slaperig zijn, zijn ze juist zwakker en hebben sneller de bevestiging en troost nodig. Ik ga dan wel meteen troosten, en als ie overstuur raakt dan even op de arm wiegen.
Als hij al geslapen heeft, lekker uit bed halen hoor, als het met even proberen niet lukt. Als je maar zorgt dat hij wel wat slaapt, dus als het met inslapen een drama is, toch even doorzetten... Ik heb overigens in die fase Thirza veel bij me gehouden en geholpen om in slaap te komen. Daar heeft ze niks verwennerigs aan overgehouden, tegenwoordig wandelt ze rustig een eind bij me vandaan in de winkel, het ziekenhuis en weet ik waar, (moet altijd goed opletten welke kant ze uitvliegt, anders ben ik 'r zo kwijt). Mijn ervaring is dat veiligheid bieden niets te maken heeft met verwennen of gewennen en dat die fase vanzelf weer overgaat. Ik heb hier nooit gehad dat ze echt weer moest wennen aan de normale gang van zaken, ging hier gewoon vanzelf weer... Doen dus wat voor jullie OK voelt hoor! 't Is ff doorbikkelen, deze periode, maar je komt er doorheen hoor! (Wel zorgen dat niet jij altijd degene bent aan wie hij zich vas mag klampen, maar dat je ook afwisselt met je partner!)