Beste forummers, Ik open dit topic omdat ik benieuwd ben of er met mij meer vrouwen zijn die tijdens hun zwangerschap te kampen hebben met ontzettende twijfels en emoties. Eigenlijk zo gek nog niet want er gebeurd veel met je lichaam en de samenstelling van je hormonen is ook veranderd. Met deze informatie in mijn achterhoofd besef ik dat veel wel degelijk door de zwangerschap komt. Echter zijn er toch twijfels welke ik niet kan plaatsen. Inleiding: Inmiddels 7 maanden zwanger van de eerste en samenwonend. Ik zit in de ziektewet en heb dagelijks vrij weinig te doen behalve het huishouden, een stukje fietsen of iets anders zoals met vrienden afspreken. Ik voel me doelloos, minder zelfvertrouwen en laat soms mijn gedachten de vrije loop. Resultaat: ik maak mezelf helemaal paranoia. Een voorbeeld: ik twijfel aan mijn relatie. Mijn partner ligt goed in de markt en dus heb ik continu het idee dat hij mij zal verlaten en elders beter kan krijgen, ik vergelijk mezelf dan met vrouwen uit zijn omgeving zoals zijn ex of oud scharrels. Vriend is zo lief om uiteraard mijn vertrouwen te winnen met lieve opmerkingen en verklaringen máár de gedachten om straks verlaten te worden en alleen met ons kindje achter te blijven spoken door mijn hoofd, zelfs dat ik denk dat hij mij zal bedriegen en ik er verstandig aan doe om nu de relatie te beëindigen. Het frappante is dat ik eigenlijk best iemand ben met zelfvertrouwen, maar het afgelopen jaar ben ik al mijn naïviteit kwijtgeraakt door een aantal voorvallen waardoor ik nu opeens regelmatig in een paranoia modus schiet. Dit is begonnen met 12 weken zwangerschap. Ik vul zelf situaties in én de gedachten dat ik er toch wel alleen voor kom te staan. Zoals wanneer ik zie dat een andere vrouw flirterig is en ik mij de onaantrekkelijke zwangere vrouw voel en alleen maar dien als broedmachine. Misschien stel ik mij onwijs aan, maar de emoties die ik soms zelf ook niet begrijp frustreren mij. Hierdoor krijg ik steeds vaker het gevoel dat ik momenteel een connectie mis met mijn partner. Geen begrip, verbondenheid etc. Terwijl het een lieve man is, echt een schat en ik voel me nog steeds ontzettend tot hem aangetrokken. Maar tijdens de huilbuien voel ik mij zo ontzettend alleen en " verloren" Herkenbaar? zijn dit zwangerschapstwijfels? Kennen jullie dit gevoel tijdens de zwangerschap dat je aan alles kan/gaat twijfel. Van het moederschap tot het zijn van de juiste partner.
heel herkenbaar....vooral dat je schrijft "mn partner ligt best goed in de markt, en denkt dat hij me zal bedriegen, dus het misschien beter is zelf de relatie maar te beëindigen" het is zelfs zo erg dat ik regelmatig tegen hem zeg "je hebt toch een ander" en zeg dan ook "want je zult de eerste en de laatste niet zijn die vreemd gaat terwijl je vriendin zwanger is, want uber sexy ben ik nu niet ( althans vind ik mezelf nu niet ) en als mn vriend zegt me ontzettend mooi zwanger te vinden, is mijn reactie, ja dat zeg je ook alleen maar omdat ik dat wil horen en waar ik die onzin vandaan haal....ik heb geen idee. Ik zeg het gewoon puur uit onzekerheid, want ik weet dondersgoed dat het niet waar is wat ik zeg
Hi Pandora, De onzekerheid is verschrikkelijk. Want waar is onze zelfverzekerdheid gebleven? Onze partners zijn niet voor niets bij ons. Gek eigenlijk dat je tijdens je zwangerschap jezelf onaantrekkelijk vindt. Terwijl ik juist zwangere vrouwen erg mooi vind, vooral in de zomer, met een mooie bolle buik en met van die gezond ogende zwangerschapsblosjes. Maar juist nu denk ik dat hij toch wel vreemd zal gaan en vooral in deze tijd opeens de liefde van zijn leven zal tegenkomen. Ook ik voel me niet heel aantrekkelijk, weet dat ik er leuk uit zie maar toch voel ik me fatsig met mijn 1.72 en bijna 88 kilo. Wanneer er dan een leuk spontaan grietje met strak figuur voorbij huppelt en ik zie hem kijken dan voel ik me opeens zo klein en onzeker. Of wanneer hij met vrouwen uit zijn omgeving afspreekt. Zijn uber sociaal leventje gaat gewoon door, de buitenwereld ziet aan een vent niet dat hij een zwangere vriendin thuis heeft zitten die vooral tijdens haar zwangerschap minder trek heeft in sociale activiteiten. Normaliter heb ik nooit te klagen wat aandacht betreft én ik vind het ook niet belangrijk want ik heb een ontzettende leuke man. Maar nu in deze tijd slaat de twijfel onwijs toe..... en hoezo breng ik mezelf op de gedachten om hem vrijstelling te geven om desnoods maar met andere vrouwen aan te pappen om hem maar happy te houden want een super gelukkige zwangere vriendin heeft hij momenteel niet. Liefs
een feestje van herkenning voor mij, ik dacht dus dat ik alleen zo raar deed mijn vriend is ook alles behalve onaantrekkelijk voor andere vrouwen en gaat regelmatig alleen weg...waar hij heen gaat weet iedereen dan wel dat hij thuis een zwangere vriendin heeft ( die er normaal altijd bij was maar ivm vermoeidheid nu niet altijd zin meer heeft om mee te gaan ) ook de gedachte hem dan vrijstelling te geven maar met andere vrouwen aan te pappen speelt hier regelmatig door mijn hoofd, ik zeg ook wel eens, wacht maar straks als ik onder de zw.schaps striemen zit, enorme lappen kraamverband draag, er slonzig uitzie omdat ik het te druk heb gehad met de kleine...dan zoek maar een ander hoor, die er wel sexy bij loopt terwijl ik ook goed weet dat hij daar helemaal geen behoefte aan heeft. en van de andere kant word ik dan weer onzeker, omdat ik bang ben als ik zo blijf reageren hij het wel een keertje beu wordt soms staan de tranen dan in zn ogen en zegt hij dat ik niet zo raar moet doen Hij doet alles voor me, is super lief, laat me echt wel merken dat hij me mooi vind ( dat ik niet lelijk ben weet ik wel, maar voel me momenteel heel anders ) en steunt me enorm in mn zwangerschap....een half jaar geleden had ik deze gevoelens nooit...er is ook niemand die zomaar tussen ons komt en nu doe ik zo vind het zelf ook niet prettig dat ik zo doe...en doe mn best er niet in door te slaan, maar dat gaat dan 2 dagen goed en dan sla ik ineens uit het niets weer helemaal om xxx
Herkenbaar, zeer herkenbaar Ik herken het helemaal, dus toch de zwangerschap en de twijfels of je je partner nog wel weet te boeien. Mijn partner is ook heel lief en stelt me gerust dat een andere vrouw totaal niet is wat hij wil. Hij is wel flirterig, altijd al geweest, dus wanneer het eens bij flirten blijft vind ik het prima. Wacht maar wanneer wij straks weer terug in onze oude staat zijn ( zeg maar) dan komt het zelfvertrouwen ook weer terug van weggeweest. Maar voor nu is het wel irritant hoor: van die spontane meisjes met platte buik en maar flirterig zichzelf aanbieden.... blehh! Iets anders: ik snap niet dat vrouwen zich gewoon aanbieden terwijl de man in kwestie een relatie heeft en een zwangere vrouw. Over slonzig eruit zien, ik heb ook aangegeven dat vriendlief mij ook op het toilet mag helpen en in het slimste geval mag meehelpen met het spoelen van een wond of iets anders. Not very sexy dus.... Ook ik vind het niet prettig dat ik deze gevoelens van paranoia en soms het wantrouwen heb, wat wanneer ik nu wel mijn eigen relatie om zeep help met dit gedrag. Het is niet extreem maar om de twee weken val ik opeens toch terug in een bui van emoties. Vaak dus wanneer hij lekker sociaal met een oud scharrel iets afspreekt. Terwijl hij uiteraard niet voor een relatie met haar heeft gekozen. Lees dat je een jongetje krijgt ik ook!